Vrijdag begint de dag prachtig, hij leeft nog, daar is hij dan weer eens, mag ik even voorstellen: "De zon". Woensdag ben ik een uurtje langer doorgegaan en vrijdag vroeg begonnen dus ik kan wel even een rondje maken. Om half drie vertrek ik. Als ik uit de garage rijd begint het te regenen. Het mooie weer van vanochtend is verdwenen. Brr, toch maar naar huis? Ben je een kerel of niet! Hup, een beetje regen in zo'n fiets is toch geen probleem. Eerst fiets ik de stad maar uit richting Goutum. Ik heb vaag in mijn hoofd om Leeuwarden, Sneek, Heerenveen, Leeuwarden te fietsen. Voor het stoplicht sta ik te wachten en ik kan ook wel even kijken of mijn ouders er zijn. Ik krijg mijn vader aan de lijn en spreek af over een uurtje bij hem te zijn. Naar Heerenveen is korter dan ik in mijn hoofd had. Maar dan fiets ik tenminste wel, maar minder lang in de regen....
Een uurtje later ben ik in Heerenveen. Van mijn vader moet ik verplicht douchen. Ik heb droge kleren mee en weiger eerst maar hij houdt aan. Daddy is right, de warme douche is heerlijk!! Daarna drinken we gezellig koffie. Na drie kwartier trek ik de fietskleren aan om weer op pad te gaan. Mijn vader heeft echter nog een Excel probleempje en zet de computer nog "even" aan. Ja, en dan gaat de tijd vliegen. Het probleempje is zo opgelost maar daarna moet ik nog even chocomelk drinken en kerststaaf eten. Hongerig kijkt mijn vader naar de heerlijke koek maar Ma is niet te vermurwen. Dat wordt allemaal vet bij jou!! En ons zoon trapt het er wel weer af... Ja daddy, de staaf is echt heerlijk mjammmmm.
Het is inmiddels opgehouden met zachtjes regenen, de regen komt nu weer met bakken naar beneden. Bovendien waait het stevig. Yeah, dit is mijn weer. Bij het weggaan roept mijn moeder: "Zal ik Dineke bellen, dan weet ze dat je eraan komt." Van mij mag het, hoef ik niet meer te stoppen. Ondertussen heb ik de ideale weg gevonden naar Oranjewoud. Ik kan bijna heel Heerenveen overslaan en heel snel bij mijn ouders komen via een parallel fietspad langs de snelweg. De regen en de autolampen verblinden echt ongelofelijk maar ik weet de fiets op de weg te houden.
Bij de Hooibrug tussen Heerenveen en Akkrum gaat mijn telefoon. "Dag schatje, met Dineke. Wat jammer dat je vergeten bent dat je Sander vanavond naar de repetitie van het
FJO zou brengen. Maar dat geeft niet hoor, dan rijd ik wel. Enne, oh ja, ik rijd dan wel even heen en weer. Want ik ga daar niet twee en half uur wachten.... Schiet je al lekker op?"
Shit, inderdaad maandag had Dineke gevraagd of ik het wilde doen. Ik had gemompeld dat ik het wel zou doen. Dan neem ik de viool wel mee en ga zelf voor het concert zondag repeteren. Oeps, is dat deze vrijdag?? De tweede mededeling, "Dan rijd ik wel even.", is de tweede foute opmerking. Dineke heeft een bloedhekel om in het donker en de regen naar de stad te rijden. En dan de derde opmerking. "Dan rijd ik wel even heen terug," is vloeken in de kerk. Als het even kan combineren we een rit met boodschappen doen, een familie bezoekje, of naar de sportschool. Heen en terug EN heen en terug is een nutteloos aantal kilometers en die kun je toch niet verantwoorden.... De vierde opmerking "Schiet je al op" is helemaal erg. Want ik sta stil met de fiets schuin op de weg, alarmlichten aan, met het voorwiel in de berm met een beslagen bril en een beslagen vizier. Als ik aan het bellen ben dan schiet ik dus niet op...
Pffff, mooie boel zit ik me hier schuldig te voelen. Het is zeven miuten over vijf en ze gaat half zeven weg.... Ondertussen trap ik mijn karretje weer op gang. Door de wind zit ik al snel boven de 45 en versnel tot ik ongeveer 50 rijd. Dan komt een auto met groot licht mij tegemoet. Hij heeft van die nieuwe lampen die echt ongelofelijk veel licht geven. Ik rijd nu wel erg hard en aan het licht te zien ga ik rechtstreeks naar de hemel als ik niet oppas!! Na een aantal seconden totale verblinding rem ik hard. Ik houd de fiets op de weg en vind mezelf netjes terug met de wieltjes nog op aarde. Pff dat ging weer goed. Snel, snel fietsen.
Vlak voor Grou heb ik nog een uur over, het gaat wel erg hard als het zo doorgaat kan ik het nog halen?! Ik bel Dineke terug terwijl ik fiets. Wat geeft zo'n telefoon dan een bak verblindend licht! Maar ik weet hard fietsend de fiets op de weg te houden, en het juiste nummer in te toetsen en me verstaanbaar te maken naar het thuisfront. Lieve schat, bel me om tien over half zeven op dan kijken we waar ik ben. Misschien kan ik Sander dan nog naar Leeuwarden brengen. Dineke roept nog: "Maar nee schatj dat ws nt de bedoe..l..," klik weg fietsen fietsen fietsen....
In Wirdum, je mag er dertig, ik rijd veertig word ik vlak voor het kruispunt ingehaald door een automobilist. Een automobilist aan de linker kant stapt net in en zwaait het autoportier open. De auto gaat in de ankers en zwenkt naast me hard naar rechts. Als ik niet geremd had hadden we het spelletje plettertje gespeeld....
Na Wirdum voor de wind fiets ik nu echt hard. Ik weet de snelheid steeds rond de 45 kilometer te houden en dat in het donker en de regen. Onder een lantaarpaal gooi ik er een verse accu in. Dat is nu toch maar mooi geregeld. Voor Leeuwarden staat het fietsers licht op rood. Maar ik zie dat de auto's naar rechts groen licht hebben. Mooi, dan kan ik erover. Tegelijk krijgt de auto die wil oversteken naar links ook groenlicht. Hard remmen en ik schuif er achter langs. Marcel is een beetje dom geweest.....
Vanaf het viaduct stuif ik naar beneden naar het drukste kruispunt van Leeuwarden. Dat is geluk, groen licht. Hup de Schrans in autoweg pakken en doorkarren. Een auto rijd keurig 40 en ook al slinger ik van links naar rechts hij geeft geen centimeter ruimte gelukkig slaat hij af. Over het spoor weer groen licht.... Dit is mijn dag!! Om zes uur fiets ik langs het Blokhus en gaat opnieuw de telefoon. De telefoon blijft vast zitten aan het touwtje en ik kan hem niet voor mijn oor krijgen. Ik brul "Ik kom eraan ik ben in Leeuwarden, de telefoon zit vast.", klik weg. Dwars door de stad. Veel te hard over de verkeershobbels en opnieuw groen licht voor de Groningerstraatweg. Ik plof bijna, zo warm heb ik het. Dus mijn muts wurm ik onder de helm uit. Pff dat geeft wat koeling. Ondertussen, het kan bijna niet, regent het nog harder en waait het ook nog harder. Op dit uur rijdt er bijna niemand naar Lekkum. Dus ik pak niet het fietspad maar de weg.
Ook al mag ik daar fietsen. Fietsers horen daar niet in de beleving van automobilisten. Dus word ik ingehaald met veel misbaar en slaat de auto 20 meter later af naar links. Ik schuif er achterlangs en door door door.... Na Lekkum komt een heel bochtig fietspad maar ook hier kies ik voor de weg. Twee automobilisten proberen me in de bocht luid toeterend in te halen. Auto's mogen hier 60km per uur. Maar ik rijd het gat dicht. Sorry jongens, met deze snelheid heb ik de hele bocht nodig. De automobilisten denken dat ik het niet gesnapt hebt gaan voor me rijden en trappen twee keer op de rem en scheuren daarna veel te hard weg. Ohhh, konden jullie er niet langs? Maar nu snap ik het dan pas.... Grrrr.
Om vijf voor half zeven kom ik thuis. Een uur en vijfentwintig minuten met een 37 als gemiddelde en dat door de stad..... Als ik uit de fiets stap en het kleedje er vanaf trek ontsnapt er een grote mistwolk uit de fiets. Thuis is Dineke helemaal overstuur. Ik bedoeoeoelde het niet zooooo... Maar goed, ik verzeker haar dat het geen probleem is. En met een stel droge kleren, de viool en een schaaltje warm eten en een liter water stappen we in de auto.
Yeah foutje gecorrigeerd en ik leef nog. Wat een rit!! Echt geweldig!! Doen we nog eens.
Dineke: Dacht het niet!!!!!!!