Het is me gelukt, het heeft 7200 kilometer geduurd maar "eindelijk" heb ik dan een gat in fiets gereden. Toen het gebeurde heb ik de heleboel bij elkaar geschreeuwd van woede en frustratie maar ik durfde niet uit te stappen om te kijken…
Zondag 27 december vertrek ik naar Laren. Het idee is om bij mijn zus te slapen. Als ik me goed voel door te fietsen naar Utrecht de oliebollen tocht mee te pakken en ’s avonds terug naar huis. De hele dag waait het hard en moet ik tegen de wind in fietsen. Het is eigenlijk een tocht die best lekker gaat hoewel ik er de snelheid niet in kan krijgen. Vanaf Lemmer fiets ik over de dijk naar Urk. Voordat ik naar de dijk ga heb ik even overlegd met een man die zijn hond uitlaat. Volgens hem kan ik wel over het pad langs de dijk.
Het pad langs de dijk is het eerste stuk best goed begaanbaar. Maar na de bocht ligt de sneeuw nog over het pad, is ontdooid en weer vastgevroren. Er is nog een smalle strook asfalt over, waar geen ijs ligt. Ik durf niet hard te fietsen. Elke keer kruis ik hele lange bevroren plassen. Dit is het bevroren smeltwater wat van de sneeuw van de dijk komt. Ik durf over zo’n plas niet te trappen en houd de fiets recht en denk niet teveel na. Het is ondertussen prachtig winterweer, zonnetje, blauwe lucht en goed koud. Het gaat goed en zonder kleerscheuren haal ik Urk.
Eigenlijk heb ik nog nooit echt met de GPS gefietst. In de fiets ga ik te hard om de GPS goed te kunnen aflezen. Ik fiets meestal op de fietsborden en dat gaat redelijk. De GPS gebruik ik achteraf om mijn track uit te lezen. In de kajak ligt hij voor me op het dek. Het aflezen gaat dan een stuk beter. Daar navigeer ik altijd met de GPS.
Van de andere fietsers en uit eigen ervaring weet ik dat je niet in Lelystad moet verzeilen, je verdwaald er geheid. Als ik in Lelystad ben wordt het donker en de GPS die ik in een waterdicht tasje om mijn nek heb hangen kan ik niet goed aflezen. Na even prutsen geef ik het op en volg de bordjes. Natuurlijk mis ik door de schemer een bordje en kom ik toch in Lelystad terecht en verdwaal er in het ijs in de bossen.
Dit moet eerst beter. De GPS haal ik uit het zakje en neem hem in de hand. Het is nu flink donker dus pak in mijn Petzl lamp en houdt die in de andere hand. Nu kan ik het scherm goed zien. Ik ben flink mis maar als ik de GPS zo bekijk, ligt het fietspad aan de overkant van de weg. Ik moet wel een aarde strook passeren maar er ligt gras voor. Ik maak een vaartje en hoop dat de vorst nog in de bodem zit. Dat blijkt niet zo te zijn. Ik zak tot de bodemplaat weg in de modder. Wat nu? Schoenen en sokken uit en hup de fiets uit. Op mijn blote voeten trek ik de fiets vlot. Brrrr, best koud. Langs het hele fietspad is de aarde omgewoeld en kan ik geen gras vinden. Oké, niet zeuren sokken en schoenen maar weer aan. Maar mijn schoenen zijn mooi schoon gebleven tenslotte ;-)
Als ik de GPS nog eens bekijk zie ik dat de zoom afstand op 800 meter staat. Aj dit is niet het fietspad wat ik in mijn hoofd heb…. Na een wijk bekeken te hebben en een industrie terrein kom ik eindelijk uit Lelystad. Het is nu goed donker en ik rijd ook nog linksvoor lek. De wind doet zijn best en koelt me flink af. Gelukkig heb ik nu alle spullen aan de linkerkant in de fiets en hoeft niet eerst de hele fiets leeg. Ik vervang de nieuwe Kojak en rijd verder.
Met het bandenplakken heb ik het lampje om de helm gezet. Als ik weer fiets glijdt hij naar beneden om mijn nek. Maar hé dit is handig. Het lampje doe ik om mijn kin en nu heb ik alleen nog maar de GPS in mijn handen. Vanaf nu gaat het navigeren uitstekend.
In het laatste stuk naar Laren rijd ik nog twee keer lek. Wat is de polder donker guur en akelig. Ik word er niet vrolijk van. De moed zinkt me in mijn schoenen. Bij de tweede lekke band belt Dineke. Het hagelt dan en waait nog altijd hard en ik ben opnieuw goed koud aan het worden. Op dat moment zet ik de oliebollentocht uit mijn hoofd.
Na drie lekke voorbanden en veel tijd verloren met zoeken kom ik na acht en een half uur fietsen om 20:30 in Laren aan. Van te voren had ik het op 6 uur en een beetje geschat. Na een overheerlijk bord pasta en een warme douche en natuurlijk het traditionele banden plakken ga ik lekker slapen. Maar eerst moet ik Bas voorlezen over de piraten. Hij wilde niet gaan slapen voordat ik er was.....