Vrijdag op de fiets gestapt om naar Emmen te fietsen. Via Marktplaats heb ik een tweedehands Garmin Orgeon 400 T op de kop getikt en die kan ik vanavond om 19:00 uur ophalen in Emmen. De kunst is om niet te vroeg en niet te laat te komen. Daarna moet ik nog terug naar Assen fietsen want ik ga bij mijn broer(tje) slapen.
Ondanks de kou verloopt de fietsreis gesmeerd. Onderin de buik van de fiets spint de fiets blij dat hij los mag. Het fietsen gaat ondanks de wind tegen en de kou heerlijk. De kou begint gewoon te wennen. Wat ook helpt zijn de voetwarmers van Eduard Botter. Er zit nu een hotspot onder de voet. De voeten worden nog wel koud (ik blijf onverbeterlijk) maar het beperkt zich tot de tenen. Als ik stop dan wiebel ik mijn voeten even op de grond door de voetgaten, en dan komt het gevoel snel weer terug.
Om kwart voor vijf ben ik al in Assen. Twee uur voor 40 kilometer dat is veel te veel. Ik besluit dat ik niet harder mag als 20 kilometer per uur. Ik zet een laag verzet op en maal met de benen maar harder dan 20 ga ik niet meer. Na Rolde volg ik de bordjes Emmen, maar dat had ik beter niet kunnen doen. De geplande route loopt langs de N376 maar de borden gaan via de N857. In het stikdonker slaag ik er ook nog in om de weg kwijt te raken. Ik kom terecht in Valthe. Na twee rondjes dorp ga ik de weg maar even vragen bij een restaurant. “Ja”, zegt de vriendelijke ober. “Met de fiets word je door het bos geleid, maar dat is in het donker niet prettig….” Hij stuurt me terug naar Kleindijk....
Dan kom ik aan in Emmen. Meteen de weg maar vragen. Een jongetje weet dat ik rechtdoor moet en bij de Mac Donalds rechts. Na een tijdje rechtdoor en geen Mac, bij een snack hoek, de weg gevraagd. “Nee, de Mac is nog veel verder, en daar moet je rechtdoor, dan rijd je de wijk de Rietlanden in, en dan moet je daar maar weer vragen.”
De wijk De Rietlanden is vast een prachtige wijk maar voor mij is het een labyrint. Bovendien kan ik niet meer zo goed nadenken. Na verschillende mensen aangeklampt te hebben heb ik er genoeg van. Het eerste het beste huis daar ga ik aanbellen en hulp vragen. Je moet altijd eerst even kijken naar het huis. Het eerste huis is veel te netjes daar moet je niet aanbellen. Maar ik luister niet naar mijn stemmetje en bel toch aan...
Een oudere meneer kijkt geschrokken als hij naar de deur loopt. Hij denkt dat de Mars Invasie begonnen is, of erger hij wordt overvallen!!! Ik trek mijn bivak muts naar beneden en probeer een grijns op mijn gezicht te trekken maar met mijn verstijfde koude kaken valt dat niet mee. Voorzicht gaat de deur toch nog open. “Goedenavond, ik ben verdwaald kunt u me helpen?” Opgelucht zegt de man dat hij er net woont en dat niet kan. “Wie kan dat wel?” vraag ik. “Aan de overkant, die mensen wonen er al langer”. Oke, de overkant dan maar.
Gezellig klikken mijn schoenen op de weg terwijl ik naar de overkant loop. Als ik daar aanbel zwaait de deur open. Op mijn “Goedenavond, ik ben verdwaald kunt u me helpen.” Is het eerste wat de man zegt “Kom binnen”. Voordat ik naar binnen ga wil ik nog even de fiets halen. Als ik binnen kom en vertel dat ik bij Dokkum uit de buurt kom, biedt mevrouw me meteen koffie of iets te eten. Echt geweldig!! De zoon heeft de route al op de Pc opgezocht en de man bied me aan even te brengen op de fiets… Wow dat is echt fantastisch… Erg helder ben ik niet meer dus ggggraaaag!! De wijk “De Delftlanden” staat er nog niet zo lang vandaar dat het zoeken zo moeizaam gaat. Samen glibberen we door de nieuwe wijk en weten de straat te vinden. Zo wordt ik keurig voor de deur afgezet wel een uur later dan ik had bedacht maar goed, ik ben er….
Nadat ik de GPS heb gekocht biedt Robert (ex eigenaar) aan me even naar de goede weg te brengen in Erm. Voorop wijst hij met de auto de weg. De N376 is echt een heerlijke weg. Ik heb nu wind in de rug en kan weer lekker doorfietsen.
In de weilanden heb ik vaak heel weinig aan mijn voorlicht. De weg is hier zwart en er staan geen lijnen op er is heel weinig contrast tussen de berm en de weg, bovendien word ik erg verblind door auto’s. Van Emmen naar Assen rijd je veel door de bomen. De kracht van de voorlamp laat zich nu zien. De straal verlicht heel helder de “tunnel” van bomen waar je door moet rijden. Bovendien is het fietspad aardig afgeschermd van de weg. De terugweg gaat voorspoedig en om 22:00 uur kom ik dan eindelijk aan na 170 kilometer. Mijn broer heeft een groot bord eten en salade voor me en een warme douche. En daarna, kan ik heerlijk slapen…
vrijdag 22 januari 2010
maandag 18 januari 2010
Knipperlicht
Op de terugweg van Veendam begeeft het knipperlicht het onderweg. Ik wil richting aan geven maar het palletje van de schakelaar lijkt lam. Thuis maar even kijken. Ondertussen knipperen de lichten vrolijk links en rechts. De auto’s die me in willen halen snappen er niets van en blijven voorzichtig op afstand. Na wat worstelen weet ik toch de neutraal stand te vinden. Daar moet ik maar niet meer aankomen. Thuis blijkt het huisje van de schakelaar los te zijn gekomen.
Vandaag naar de elektriciteitswinkel. Deze heeft schakelaars in maten maar de degelijke versie gaat niet passen. Toch maar weer een zelfde soort. We mogen het kleurtje voor het pookje uitkiezen. Tegelijk roept Dineke "zwart" en roep ik "geel". De vriendelijke meneer achter de balie zegt dat we er geen ruzie om mogen maken. We moeten het thuis maar uitvechten. Daarom krijgen we beide kleurtjes mee.... en ook nog voor niets.....
Met Sander even geprutst en het vervangen valt eigenlijk heel erg mee. Volgens Sander moet het pookje rood zijn. Maar misschien raak ik dan in de war met de toeter? Nu heb ik een rode schakelaar met een geel pookje. Yeahhhh. Jammer dat je dat nooit ziet….
Met Sander even geprutst en het vervangen valt eigenlijk heel erg mee. Volgens Sander moet het pookje rood zijn. Maar misschien raak ik dan in de war met de toeter? Nu heb ik een rode schakelaar met een geel pookje. Yeahhhh. Jammer dat je dat nooit ziet….
zaterdag 16 januari 2010
Veendam
Zaterdag zitten Dineke en ik gezellig samen achter de computer. Ik ben bezig om opnames van ons optreden van gisteravond te bewerken zodat ik er een cd van kan maken. Ondertussen zit ik wat te surfen en kom het blog van de Wijnandt de Vries tegen. Hij biedt een daglicht lamp aan. Als Dineke dat hoort heeft ze wel interesse. Misschien is Wijnandt vandaag thuis? Snel type ik een mailtje. Meteen krijg ik antwoord. De lamp is er nog en vanmiddag is hij thuis.
Op naar Google Maps hoe ver is dat Veendam. Het blijkt 90 kilometer te zijn. Mmm, dat is te doen. Snel pak ik mijn fiets vol met de resterende bananen, een broodtrommel en 1,5 liter sportdrinken. De rest van de tijd ben ik bezig om de route te plannen. De kortste route is over Groningen en Hoogezand alleen wil ik Groningen op zaterdag vermijden. Ik plan de route voor de GPS onderlangs via Leek, Peize, Zuidlaren en dan naarVeendam.
Om half twaalf vertrek ik. Het is bitter koud en er waait een harde wind en ik heb hem tegen. Bovendien is natte sneeuw voorspeld. Nou ja, wat ze beloven komt ook wel eens niet uit…. Tot Gaarkeuken heb ik een snelle rit. Bij Gaarkeuken neem ik even een kleine pauze want vanaf nu moet ik op de GPS gaan rijden. Het lampje doe ik om mijn nek en de GPS gaat aan.
Vanaf Leek zit ik echt te prutsen met de weg maar het lukt. Een aantal keren vergis ik me. Maar wat ik van Lelystad heb geleerd is dat je meteen moet keren als je van de geplande route raakt. Door de nieuwe Perfect Moiree 47 voorbanden ben ik nog minder wendbaar als anders maar door slim wegverhogingen te gebruiken weet ik steeds vlot te keren.
Het laatste stuk van Zuidlaren naar Veendam vind ik loodzwaar. Je denkt “ha leuk Drenthe, bomen en gezellige plaatsjes”. Maar in plaats van bomen is het een grote open vlakte waar de wind “gezellig” en ijskoud blaast. En de “gezellige wegen” blijken karresporen te zijn waar klinkers in liggen. Maar goed ik kom toch nog na drie uur en twintig minuten aan.
Wijnandt ontvangt me hartelijk. Mijn Quest mag in de warme garage even uitrusten. Nadat ik droge kleren heb aangetrokken wordt ik in de keuken voor de radiator geplant. En word ik volgestopt met soep, brood en thee en water. Wijnandt weet wat een fietser nodig heeft! Na vijf minuten voel ik die dingen onder aan mijn benen weer. Oh, dat zijn mijn voeten….. Maar na twintig minuten wil ik wel weer weg, want de weg terug is nog lang. Wijnandt helpt om de lamp in de fiets te krijgen. Het is een lamp van 65cm x 45cm x 10 cm maar het grote ding past keurig in de staart. Daarna bewonder ik zijn prachtige drie wieler roeier. Voor Wijnandt is roeien de ultieme workout. Wat een prachtige machine.
Ondanks dat ik binnen lekker warm ben geworden, valt de kou buiten nu flink tegen. Ik loop wat te kleumen en te bibberen terwijl ik de spullen in de Quest pak en laat onhandig mijn GPS vallen. Het slechte nieuws hij doet het niet meer. Het goede nieuws kan ik eindelijk op zoek naar een nieuwe…..
Na het uitzwaaien van Wijnandt ga ik voorspoedig van start en draai weer lekker warm. Nu heb ik wind mee. De gigantische vlakte van daarnet blijkt, met de wind in de rug, een heel plezierig snelle route…. meteen loopt de snelheid flink op. Maar een aantal kilometer na Veendam mis ik al een afslag. Voorlopig is geen GPS knap waardeloos. Het blijkt dat ik meer op de GPS heb lopen loeren dan naar de weg heb gekeken. Ik heb geen flauw idee meer waar ik langs ben gefietst. Als backup heb ik alle kaarten uitgeprint maar met het dekje over is het niet makkelijk om de kaart te raadplegen.
Na een aantal bordjes “Groningen” geef ik mijn verzet op. De terugweg dan maar via Hoogezand en Groningen, daarna weet ik de weg wel weer. Groningen is inderdaad erg druk op zaterdag. Maar als je niet wilt opschieten en achter de andere fietsen aanhobbelt kom je er wel. Heel lang staat Zuidhorn op de bordjes en hoop ik handig door de stad te komen. Maar als ik door de Herenstraat fiets ben ik van de route af. Op een of andere manier kan ik de weg naar Zuidhorn nooit vinden. Ik loop vast omdat er geen brug is bij Paddepoel. Uiteindelijk kom ik eruit via een nieuwbouwwijk.... Nou ja, weer een paar kilometer extra gefietst.
Vanaf Noordhoorn ga ik het Hoendiep weer volgen. De wind heb ik mee en ik kan de snelheid goed vasthouden. Voorbij Gaarkeuken krijg ik een dip. Wat is er aan de hand? Ik heb geen honger ik heb goed gedronken. Het blijkt toch honger te zijn. Een pak muesli koeken en een boterham en twee bananen doen hun werk. Daarna willen de benen weer. Om kwart voor zeven ben ik thuis. Als ik thuis kom kan ik douchen en meteen aanschuiven voor het warme eten. Vandaag 185 kilometer gefietst zonder lekke banden. De Perfect Moiree 47 voorbanden zijn in de winter een blijvertje!! En de natte sneeuw? Die komt pas ’s nachts….
Op naar Google Maps hoe ver is dat Veendam. Het blijkt 90 kilometer te zijn. Mmm, dat is te doen. Snel pak ik mijn fiets vol met de resterende bananen, een broodtrommel en 1,5 liter sportdrinken. De rest van de tijd ben ik bezig om de route te plannen. De kortste route is over Groningen en Hoogezand alleen wil ik Groningen op zaterdag vermijden. Ik plan de route voor de GPS onderlangs via Leek, Peize, Zuidlaren en dan naarVeendam.
Om half twaalf vertrek ik. Het is bitter koud en er waait een harde wind en ik heb hem tegen. Bovendien is natte sneeuw voorspeld. Nou ja, wat ze beloven komt ook wel eens niet uit…. Tot Gaarkeuken heb ik een snelle rit. Bij Gaarkeuken neem ik even een kleine pauze want vanaf nu moet ik op de GPS gaan rijden. Het lampje doe ik om mijn nek en de GPS gaat aan.
Vanaf Leek zit ik echt te prutsen met de weg maar het lukt. Een aantal keren vergis ik me. Maar wat ik van Lelystad heb geleerd is dat je meteen moet keren als je van de geplande route raakt. Door de nieuwe Perfect Moiree 47 voorbanden ben ik nog minder wendbaar als anders maar door slim wegverhogingen te gebruiken weet ik steeds vlot te keren.
Het laatste stuk van Zuidlaren naar Veendam vind ik loodzwaar. Je denkt “ha leuk Drenthe, bomen en gezellige plaatsjes”. Maar in plaats van bomen is het een grote open vlakte waar de wind “gezellig” en ijskoud blaast. En de “gezellige wegen” blijken karresporen te zijn waar klinkers in liggen. Maar goed ik kom toch nog na drie uur en twintig minuten aan.
Wijnandt ontvangt me hartelijk. Mijn Quest mag in de warme garage even uitrusten. Nadat ik droge kleren heb aangetrokken wordt ik in de keuken voor de radiator geplant. En word ik volgestopt met soep, brood en thee en water. Wijnandt weet wat een fietser nodig heeft! Na vijf minuten voel ik die dingen onder aan mijn benen weer. Oh, dat zijn mijn voeten….. Maar na twintig minuten wil ik wel weer weg, want de weg terug is nog lang. Wijnandt helpt om de lamp in de fiets te krijgen. Het is een lamp van 65cm x 45cm x 10 cm maar het grote ding past keurig in de staart. Daarna bewonder ik zijn prachtige drie wieler roeier. Voor Wijnandt is roeien de ultieme workout. Wat een prachtige machine.
Ondanks dat ik binnen lekker warm ben geworden, valt de kou buiten nu flink tegen. Ik loop wat te kleumen en te bibberen terwijl ik de spullen in de Quest pak en laat onhandig mijn GPS vallen. Het slechte nieuws hij doet het niet meer. Het goede nieuws kan ik eindelijk op zoek naar een nieuwe…..
Na het uitzwaaien van Wijnandt ga ik voorspoedig van start en draai weer lekker warm. Nu heb ik wind mee. De gigantische vlakte van daarnet blijkt, met de wind in de rug, een heel plezierig snelle route…. meteen loopt de snelheid flink op. Maar een aantal kilometer na Veendam mis ik al een afslag. Voorlopig is geen GPS knap waardeloos. Het blijkt dat ik meer op de GPS heb lopen loeren dan naar de weg heb gekeken. Ik heb geen flauw idee meer waar ik langs ben gefietst. Als backup heb ik alle kaarten uitgeprint maar met het dekje over is het niet makkelijk om de kaart te raadplegen.
Na een aantal bordjes “Groningen” geef ik mijn verzet op. De terugweg dan maar via Hoogezand en Groningen, daarna weet ik de weg wel weer. Groningen is inderdaad erg druk op zaterdag. Maar als je niet wilt opschieten en achter de andere fietsen aanhobbelt kom je er wel. Heel lang staat Zuidhorn op de bordjes en hoop ik handig door de stad te komen. Maar als ik door de Herenstraat fiets ben ik van de route af. Op een of andere manier kan ik de weg naar Zuidhorn nooit vinden. Ik loop vast omdat er geen brug is bij Paddepoel. Uiteindelijk kom ik eruit via een nieuwbouwwijk.... Nou ja, weer een paar kilometer extra gefietst.
Vanaf Noordhoorn ga ik het Hoendiep weer volgen. De wind heb ik mee en ik kan de snelheid goed vasthouden. Voorbij Gaarkeuken krijg ik een dip. Wat is er aan de hand? Ik heb geen honger ik heb goed gedronken. Het blijkt toch honger te zijn. Een pak muesli koeken en een boterham en twee bananen doen hun werk. Daarna willen de benen weer. Om kwart voor zeven ben ik thuis. Als ik thuis kom kan ik douchen en meteen aanschuiven voor het warme eten. Vandaag 185 kilometer gefietst zonder lekke banden. De Perfect Moiree 47 voorbanden zijn in de winter een blijvertje!! En de natte sneeuw? Die komt pas ’s nachts….
woensdag 13 januari 2010
Balaclava
Achter op de sloot schaats ik op houtjes. Dit kan met een t-shirt en een dunne Gore Tex jasje. Niks aan de hand ik krijg het helemaal niet koud. Aan het eind van de avond wissel ik even naar Noren. Opnieuw maak ik een aantal rondjes en binnen de kortste keren krijg ik het nu wel koud. Mijn snelheid ligt wel twee keer zo hoog als met houtjes. Meer snelheid betekent dus dat ik meer afkoel. Logisch natuurlijk, maar ik snap nu wel waarom ze vroeger aan een oude krant onder het shirt genoeg hadden.
In de Quest lukt het ondanks de kou en gladheid de snelheid tussen de 34 en 36 kilometer per uur vast te houden. In de zomer zou ik me hiervoor schamen maar in de winter is het niet anders. De snelheid blijft toch twee keer zo hoog als een normale fietser. Dus moet je je in de Quest ook beter voor de kou beschermen. In de wollen bivak muts die mijn mond afsluit adem ik naar boven en beslaat mijn skibril.
Vaak schuif ik de muts naar beneden maar dan is mijn neus niet bedekt maar in de kou fietsen zonder bril is dus niet fijn. Vorige week vroor het aantal dagen zo hard dat ik dat niet meer durf. Een aantal keer bleven mijn wimpers kleven van de kou. Tijd voor een andere muts dus.
Snel even een onderzoekje uitgevoerd op internet. De meeste mutsen hebben alleen een gat voor de ogen. Dan blijft de adem dus onder de bril komen.
Haglöfs heeft een muts (WS Balaclava) met een aparte flap over de neus en windstopper fleece. Dat materiaal bevalt me prima in mijn handschoenen. Als ik de muts in de winkel opzet krijg ik het meteen benauwd. Ze verwachten van je dat je door de gaatjes ademt in de windstopper fleece. Het gevoel van hardlopen en ademen door een rietje. Deze dus toch maar niet. De andere mutsen vallen allemaal af. Toch nog maar een nachtje slapen….
De volgende dag een idee. Door mijn buff kan ik prima ademen. Als ik Dineke lief aankijk wil ze misschien wel een ander lapje voor het mondstuk maken? Dineke ziet het wel zitten dus de muts toch maar gekocht. Thuis een aantal testen gedaan en van alle lapjes ademt het het beste door een dubbele pantykous. Fluks het lapje er achter genaaid en de schaar in de nieuwe muts.
Deze week al met de muts gefietst en het werkt zoals ik had gehoopt. Met de skibril dek ik het gat af voor de ogen. Ik zit nu heerlijk warm in de fiets en mijn adem laat de skibril niet meer beslaan....
In de Quest lukt het ondanks de kou en gladheid de snelheid tussen de 34 en 36 kilometer per uur vast te houden. In de zomer zou ik me hiervoor schamen maar in de winter is het niet anders. De snelheid blijft toch twee keer zo hoog als een normale fietser. Dus moet je je in de Quest ook beter voor de kou beschermen. In de wollen bivak muts die mijn mond afsluit adem ik naar boven en beslaat mijn skibril.
Vaak schuif ik de muts naar beneden maar dan is mijn neus niet bedekt maar in de kou fietsen zonder bril is dus niet fijn. Vorige week vroor het aantal dagen zo hard dat ik dat niet meer durf. Een aantal keer bleven mijn wimpers kleven van de kou. Tijd voor een andere muts dus.
Snel even een onderzoekje uitgevoerd op internet. De meeste mutsen hebben alleen een gat voor de ogen. Dan blijft de adem dus onder de bril komen.
Haglöfs heeft een muts (WS Balaclava) met een aparte flap over de neus en windstopper fleece. Dat materiaal bevalt me prima in mijn handschoenen. Als ik de muts in de winkel opzet krijg ik het meteen benauwd. Ze verwachten van je dat je door de gaatjes ademt in de windstopper fleece. Het gevoel van hardlopen en ademen door een rietje. Deze dus toch maar niet. De andere mutsen vallen allemaal af. Toch nog maar een nachtje slapen….
De volgende dag een idee. Door mijn buff kan ik prima ademen. Als ik Dineke lief aankijk wil ze misschien wel een ander lapje voor het mondstuk maken? Dineke ziet het wel zitten dus de muts toch maar gekocht. Thuis een aantal testen gedaan en van alle lapjes ademt het het beste door een dubbele pantykous. Fluks het lapje er achter genaaid en de schaar in de nieuwe muts.
Deze week al met de muts gefietst en het werkt zoals ik had gehoopt. Met de skibril dek ik het gat af voor de ogen. Ik zit nu heerlijk warm in de fiets en mijn adem laat de skibril niet meer beslaan....
dinsdag 5 januari 2010
Schaatsen
De oude houtjes van mijn vader waar de voetleertjes van zijn gebroken maakt Dineke. Ze naait van twee oude spanbanden bandjes die er door passen. Op Noren ga ik achter veel te hard. Dus lekker fun schaatsen op de oude houtjes. Winter verbroedert zo zien we de "overkant" ook nog eens. Nieuwsgierig vraagt een vrouw of Dineke bij die man hoort met die gele banaan....? Ja, daar hoort ze inderdaad bij. Dineke krijgt te horen dat haar zus mij net vlot geduwd heeft in de stad. Door de ijzel kwam ik niet weg van een straat die bol liep... Ik gleed elke keer weer terug. Zo zie je maar er blijft hier niets verborgen...
Even later zijn Dineke en ik ook aan het vegen. Nog een paar rondjes op de Noren en de avond is weer voorbij gevlogen.....
Woonwerk eerste rit van 2010
Vanochtend voor het eerst na de vakantie weer met de Quest op pad. Gisteren moest ik spelen op een nieuwjaarsreceptie en kon ik met de auto naar het werk. Dineke heeft me overgehaald om de korte weg naar Leeuwarden te nemen. Als ik de straat uitfiets zie ik dat de weg mooi “gedweild” is. Dus hup, stuur naar links, toch maar de lange weg.
Het eerste deel gaat heerlijk, er ligt wel sneeuw maar toch kan ik lekker doorrijden. Op weg naar Heijum begint het opnieuw te sneeuwen. Eerst het vizier omhoog dat zit vol sneeuw, dan de bril af, die is beslagen maar dan begint de ellende. De sneeuw komt in je ogen en dat doet zeer. Met mijn hand voor de ogen gaat het iets beter maar ik kan niet meer opschieten. De weg zie ik steeds slechter, ik snap er niets van. Worden mijn ogen nu zo slecht? Is het vizier toch donkerder dan ik denk? In mijn fiets zie ik dat het voorlicht gewoon helder schijnt. Mijn conclusie is dat het aan mij moet liggen. Toch maar voorzichtig doorgefietst. Gelukkig wordt het langzaam licht.
Met het vizier naar beneden en een doekje in de hand om het vizier schoon te vegen gaat het fietsen weer wat beter. Hoe dichter ik bij Leeuwarden kom hoe meer sneeuw op het fietspad. Maar ik heb toch drie wielen? Dus puppy power! Ik ga wel langzamer dan anders maar de fietsers gaan ook niet zo snel. Dat maakt dat ik iedereen, net als anders, voorbij bleef stuiven. Twee meisjes willen de weg oversteken maar zien me aankomen dus blijven ze wachten. Terwijl ik voorbij rij hoor ik ze bewonderd zeggen: “Mooi ding hé!!”. Kijk dat voelt weer even goed…
Het Leeuwarder bos heb ik zaterdag even verkend en dat is een ijsbaan dus voor het eerst moet ik nu door de stad. Geen twee kilometer omfietsen maar een smal fietspad en twee stoplichten. Ik blijf nu maar achter een groepje fietsers hangen en hobbel met een gangetje van 15 kilometer naar het volgende stoplicht.
De rest van de route valt mee. Helemaal als ik de weg opdraai in de stad. Ik trek even op tot 40 kilometer om de auto’s niet te hinderen. Maar de auto achter me wordt snel kleiner. Die gaan vandaag ook niet zo hard. Vlak voor de stadsfile begint kan ik uitwijken naar het fietspad. Dit is leuk!! Eten van twee walletjes….
Zo kom ik aan in het centrum van Leeuwarden. In de fietskelder haal ik al mijn bagage uit de fiets: Kleren, Schoenen het schaatsenslijp apparaat. Een collega wil vandaag schaatsen maar heeft vergeten om zijn schaatsen weg te brengen. Dus ik heb beloofd zijn schaatsen te slijpen. In de fietskelder blijkt waarom mijn licht het niet meer doet. Er zit een dikke laag sneeuw voor de lamp. De volgende fiets moet maar een verwarmde lamp hebben ;-)
Het eerste deel gaat heerlijk, er ligt wel sneeuw maar toch kan ik lekker doorrijden. Op weg naar Heijum begint het opnieuw te sneeuwen. Eerst het vizier omhoog dat zit vol sneeuw, dan de bril af, die is beslagen maar dan begint de ellende. De sneeuw komt in je ogen en dat doet zeer. Met mijn hand voor de ogen gaat het iets beter maar ik kan niet meer opschieten. De weg zie ik steeds slechter, ik snap er niets van. Worden mijn ogen nu zo slecht? Is het vizier toch donkerder dan ik denk? In mijn fiets zie ik dat het voorlicht gewoon helder schijnt. Mijn conclusie is dat het aan mij moet liggen. Toch maar voorzichtig doorgefietst. Gelukkig wordt het langzaam licht.
Met het vizier naar beneden en een doekje in de hand om het vizier schoon te vegen gaat het fietsen weer wat beter. Hoe dichter ik bij Leeuwarden kom hoe meer sneeuw op het fietspad. Maar ik heb toch drie wielen? Dus puppy power! Ik ga wel langzamer dan anders maar de fietsers gaan ook niet zo snel. Dat maakt dat ik iedereen, net als anders, voorbij bleef stuiven. Twee meisjes willen de weg oversteken maar zien me aankomen dus blijven ze wachten. Terwijl ik voorbij rij hoor ik ze bewonderd zeggen: “Mooi ding hé!!”. Kijk dat voelt weer even goed…
Het Leeuwarder bos heb ik zaterdag even verkend en dat is een ijsbaan dus voor het eerst moet ik nu door de stad. Geen twee kilometer omfietsen maar een smal fietspad en twee stoplichten. Ik blijf nu maar achter een groepje fietsers hangen en hobbel met een gangetje van 15 kilometer naar het volgende stoplicht.
De rest van de route valt mee. Helemaal als ik de weg opdraai in de stad. Ik trek even op tot 40 kilometer om de auto’s niet te hinderen. Maar de auto achter me wordt snel kleiner. Die gaan vandaag ook niet zo hard. Vlak voor de stadsfile begint kan ik uitwijken naar het fietspad. Dit is leuk!! Eten van twee walletjes….
Zo kom ik aan in het centrum van Leeuwarden. In de fietskelder haal ik al mijn bagage uit de fiets: Kleren, Schoenen het schaatsenslijp apparaat. Een collega wil vandaag schaatsen maar heeft vergeten om zijn schaatsen weg te brengen. Dus ik heb beloofd zijn schaatsen te slijpen. In de fietskelder blijkt waarom mijn licht het niet meer doet. Er zit een dikke laag sneeuw voor de lamp. De volgende fiets moet maar een verwarmde lamp hebben ;-)
zaterdag 2 januari 2010
Voetgaten
De beste wensen voor iedereen in het nieuwe jaar met heel veel gezonde fiets kilometers erbij!! 2010 Is weer een mooi rond getal. Dat vraagt om een mooi rond getal aan fietskilometers. 20.000 kilometer?? Voorlopig lijk ik dat niet te halen. Maar het is wel een getal dat mooi bij het jaar past....
Voordat ik naar Laren ging heb ik de voetgaten dichtgeplakt. Wat koude voeten betreft is het een geweldige oplossing. Het nadeel is wel dat de fiets van binnen erg nat wordt van de condens. Nu verpak ik alles al in waterdichte kano zakken dus de spullen worden niet nat.. Ik zit wel over het elektrische circuit in. Hoeveel vocht kan dat aan? Nog een nadeel is het keren van de fiets. Je moet echt uit de fiets om hem rond te krijgen.
Het valt tegen om het zeil zo te plakken dat de voeten ruimte hebben. Maar het zeil mag niet op de grond hangen. Hoe langer ik fiets hoe meer het zeil naar beneden ging hangen. Hoe kan ik dit verbeteren? Vandaag samen met Dineke aan het knutselen gegaan.
De schoen heb ik vastgemaakt aan het pedaal. Een malletje gemaakt van papier en in het voetgat gestopt. De baan van de voet overgenomen op een stuk papier. Dineke wil voor mij wel twee bakjes naaien. Vandaag ga ik ze eens proberen. Ben benieuwd of het nu verbeterd is. Het mooiste is om ze met klittenband aan de binnenkant te bevestigen. Maar voorlopig ga ik ze tapen.
De schoen heb ik vastgemaakt aan het pedaal. Een malletje gemaakt van papier en in het voetgat gestopt. De baan van de voet overgenomen op een stuk papier. Dineke wil voor mij wel twee bakjes naaien. Vandaag ga ik ze eens proberen. Ben benieuwd of het nu verbeterd is. Het mooiste is om ze met klittenband aan de binnenkant te bevestigen. Maar voorlopig ga ik ze tapen.
Abonneren op:
Posts (Atom)