De droom

Vanochtend was het stralend weer. Het zachte licht scheen vriendelijk naar binnen. Fit stond ik op en sneed een heerlijke boterham af van ons versgebakken brood. Mijn vrouwtje, die al met wakkere ogen de wereld inkijkt, breng ik even een heerlijk kopje koffie op bed. Na het verkwikkende ontbijt stap ik vrolijk in mijn fiets. Ik mag weer! Met een lichte rugwind fietste ik met een hoge snelheid naar het werk. Omdat het vroeg is zijn er weinig mensen op de weg. Alle automobilisten die ik tegenkom geven mij de ruimte. Zo’n dappere man in een fiets dat moet je tenslotte belonen.


De werkelijkheid

Vanochtend stond ik verkouden op. Niezend schuifelde ik als een stramme oude man met spierpijn naar beneden. Veel te laat ben ik beneden dus laat de koffie maar zitten. Het brood van gisterenavond is helaas mislukt. Dat wordt “grindtegel” eten. Ik snijd met het mes de dunste plakjes af die mogelijk zijn om het brood toch nog in enigszins “behapbare” brokken mee te krijgen. Mijn voorband die gisteravond lek was en die ik in de stromende regen heb vervangen is gelukkig nog hard. Opnieuw vertrek ik in een overvloedige bui met tegenwind terwijl ik denk: “Ik ben een boot, ik ben een boot, ik ben een boot en dit is leuk…”

Gelukkig zijn de automobilisten nooit te beroerd om me eens even stevig te verblinden. En dat kunnen ze al vanaf kilometers afstand (knap hé). Als een bang haasje in de lichtstralen van een auto probeer ik de fiets recht te houden. Maar tegen het geweld van regen en een bril en de lichten van drie auto’s tegelijk kan ik niet op. Met een noodstop kom ik in de berm terecht. Gelukkig werkt de fiets nog. In Leeuwarden denk ik opnieuw (net als gisteravond) dat er iemand aan de fiets hangt. Ik krijg het tempo niet omhoog. Gelukkig haal ik net mijn werk met een zachte rechter voorband. Hoef ik niet weer in de regen de band te vervangen, ik heb maar mooi geluk. In de warme garage vervang ik de band. Zo staat de fiets weer klaar voor de volgende helle tocht…..