Recordpoging 149 velomobielen

Een nieuw record van Velomobielen gevestigd in Schermerhorn. 149 Velomobielen meegeteld door een aantal lezers! Eén velonaut was al afgehaakt anders hadden we precies 150 velomobielen gehad. En de duo quest tel ik voor één...



(ps: Viool speel ik zelf in het nummer Krisis van Doede Veeman...)

De Oliebollentocht

Voor de kerst staat de fiets al ingepakt. Ik ga dinsdag 27 december weg en blijf overnachten in Schemerhoorn. Dus veel extra spullen gepakt. De slaapzak heb ik niet strak opgerold maar in een soepele waterdichte tas gevouwen. Zo kan ik hem wegproppen achter de veerpoot in de staart. Verder wat extra kleren en een slaapmat.

Om één uur pak ik de laatste spullen en om half twee fiets ik weg. Het is warm voor de tijd van het jaar en ik kan cabrio fietsen in een t-shirt en een trui. De racekap heb ik thuis gelaten want op de terugweg ga ik met Martin en Ben mee terug, die fietsen beide zonder kap.

Op de Afsluitdijk staat een lekker windje maar ik heb de wind recht van voren. Dus ik kan lekker opschieten en houd de snelheid tussen de 30 en 35 kilometer per uur. Omdat het fietspad langs de snelweg loopt heeft de GPS het in Noord Holland een beetje moeilijk. Hij “denkt” steeds dat ik op de snelweg fiets maar na een kleine omweg geeft de GPS de route perfect aan. Opmeer, Obdam en Hensbroek kan ik vermijden door langs de Ringsloot te fietsen. En ook al is het nu donker het fietsen blijft lekker gaan.

Als ik bij de sporthal aankom is het akelig stil. Geen fiets te zien ben ik wel goed? Als ik het trapje opga is de eerste die ik tegenkom Kees. Als een heraut doet hij kond van mijn komst: “FRIESLAND IS GEARRIVEERD!” Hierna word ik overgenomen door Matthijs Leegwater en kan ik me meteen inschrijven voor morgen. Daarna laat hij de slaapplaats zien en lopen we langs de plek waar de fiets kan staan. Dit noem ik nog eens een welkomstcomité!

Nadat ik de fiets uitgepakt heb en lekker warm heb gedoucht, is ondertussen bijna iedereen binnen. Marianne staat klaar met een ketel macaroni waarmee je een dorp kunt voeden. Het blijkt ook genoeg te zijn voor zo’n 25 uitgehongerde fietsers. Ik had alleen op een kop soep gerekend dus dit is een verrassing.

’s Avonds sla ik nog wat onderdelen in bij Wim en Kees. Daarna laat Wim dia’s van de verschillende reizen zien. Dan nog even nazitten en dan slapen…. Het slapen in de hal gaat dankzij een tip  van Theo, “Neem oordoppen mee!”, uitstekend!

Woensdag:

’s Ochtends de nieuwe banden onder de fiets gelegd en de fiets klaargezet in het startvak. Om precies elf uur vertrekken we. De tocht loopt als een geoliede machine. We rijden in de eerste groep niet te hard en blijven goed bij elkaar. Het is een prachtig rondje door Noord Holland dat niet zou misstaan in een woon programma. Ik ben overtuigd hoor Kees, ik ga verhuizen ;-)

Tijdens het appelgebak en de koffie kennismaken met heel veel mensen die ik alleen ken van de foto’s en de blogs. Super gezellig en veel te kort maar we fietsen de Oliebollentocht dus we gaan weer op weg. De laatste stop is het tellen van alle Velo’s, waarna we bij de sporthal aankomen.

Speciaal voor Dineke. Vrouwen fietsen OOK in een Velomobiel:

Snel wil ik de fiets pakken want ik wil niet dan Ben en Martin straks moeten wachten. Als ik alles erin heb gepropt is de soep op. Gelukkig is er nog een noodpannetje en heb ik even later toch nog mijn soep en een goede bodem voor de terugreis.

We fietsen niet met zijn drieën maar met zijn vijven. Tom Hospes en Peter de Rond gaan ook mee. Net voor vertrek merk ik dat ik mijn beker vergeten ben. Snel weer naar binnen en de beker opgehaald. Daarna opnieuw een nieuwe poging om te vertrekken. Nu loopt mijn achterwiel aan in de wielkast. Bah, ook na twee keer stoppen lukt het niet om het achterwiel vrij te krijgen. Ik wil niet iedereen nog langer ophouden dus maar even op de tanden bijten.

De twee racekappers vliegen er vandoor en ik kan eigenlijk niet volgen. Zij hebben hartslag “nauwelijks” en ik werk me helemaal in het rood. De zware fiets met extra bagage plus het slepende achterwiel helpen niet echt mee. Ik voel me echt de bongel aan de poot maar goed…

Gelukkig gaan Peter en Tom na zo’n 35 kilometer samen verder waarna het tempo wat naar beneden gaat. Bij de derde stop lukt het eindelijk om het achterwiel vrij te krijgen. Het leed is dan geleden en het lijkt of de remparachutes aan boord zijn. De fiets loopt dan weer als een trein.

Martin en Ben zijn prettig gezelschap en we glijden met de wind in de rug over de Afsluitdijk. De sterren boven ons doen hun best en ik geniet geweldig van de stille donkere rit…. Het maantje komt ook nog even kijken en hangt lui boven het IJsselmeer. Na de Afsluitdijk neem ik afscheid van Ben en Martin en ga voor de laatste 55 kilometer. Om half negen ben ik thuis en nog lang niet moe. Prachtige dag en genoten voor twee! Organisatie super bedankt: “Een perfecte dag!!”

Assen

Waarom gaat iemand midden in de winter naar Assen fietsen? Tsja, het was niet echt gepland. Vrijdag zag ik een Adidas Evil Eye sportbril te koop staan op marktplaats en na wat heen en weer bieden kon ik hem ophalen. De hele week heeft de barometer zich  als een jojo gedragen. In een aantal uren zakte de barometer soms wel met tien punten. En dat heb ik gemerkt! Dineke belde dat ik woensdagavond beter de fiets op het werk kon laten staan. Zij en Sander waren van de weg gewaaid.

In de Quest kan je een hoop wind van voor en van achteren hebben. Maar vandaag komt de storm uit het westen. En dat betekent dat ik de hele weg harde zijwind heb. Omdat ik volgende week ook wil fietsen moet ik toch maar verstandig zijn en op de Hollandse fiets naar huis. Donderdag fiets ik heen weer op de gewone fiets en terug in de Quest. Opnieuw stormt het maar ik kom thuis. Vrijdag waait het zo hard dat ik met Dineke mee ga in de auto. ’s Middags fiets ik op de vouwfiets terug.

Zaterdag bij het opstaan kletterde de hagelbuien ons om de oren. Eerst buienradar geraadpleegd. De techniek staat voor niets. Vanaf half tien moet de laatste bui zijn gepasseerd? De brillenverkoper heeft ondertussen zoveel meelijden met die arme jongen die helemaal uit Friesland op de fiets moet komen. Hij wil de bril voor de afgesproken prijs wel opsturen. En de afgesproken prijs is exclusief verzendkosten…. Maar het weer ziet er goed uit, dus om half tien op weg en gemaild dat ik rond half een in Assen ben.

Het is het mooiste weer van de wereld. De zon doet zijn best, de wolken storten niet meer naar beneden. Mijn benen hebben een dag rust gehad en de fiets glimt nog van de wasbeurt van vorige week. In de fiets is het leven eenvoudig. Rechts een fles water met wat Keltisch zeezout, daarnaast een tros bananen en daar achter een trommeltje brood. De Gps geprogrammeerd met de route en meer is er niet voor nodig om op weg te gaan….

Als ik thuis ben heb ik zes uur in de fiets gezeten. Als je het zo zegt klinkt het saai, wat doe je dan? Euh, mijmeren, nadenken, kijken genieten. Genieten van de zoevende wielen, de blauwe hemel en de natuurlijk de zon. De zon heb ik al geen weken gezien dus sla ik mijn slag, de bril gaat af en het gezicht gaat in de zon.

Precies half één ben ik bij het adres in Assen. De mensen zijn zelf niet sportief en staan perplexed. Of er meer van die idioten zijn? "Nou", zeg ik "Op de schaal van idioten scoor ik hoogstens een zeven". Maar ondanks dat respect man! Helaas zijn er van de Adidas Evil Eye verschillende modellen. Ik blijk zelf de L te hebben en de verkoper een S. De glazen uitwisselen is er nu niet bij en ik besluit om de bril niet te kopen. Jammer maar helaas. De verkoper kan er niet bij en vind het sneu voor mij. Zo’n eind gefietst en dan voor niets!! Maar is de reis niet leuker dan het doel? Ik heb een heerlijke tocht dus mij hoor je niet klagen.

Als ik weer in de fiets zit bel ik mijn broer en schoonzus die ook in Assen wonen. Ze zijn thuis! Twintig minuten later zit ik gedoucht en wel aan de lunch. Mijn broer heeft eieren gebakken en die smaken heerlijk. Zijn meiden moeten naar zwemles dus na een uurtje pak ik de fiets weer in en ga op weg naar huis.

Bij Leek pauzeer ik even om even rustig een boterham weg te kauwen. Als de boterham bijna verorberd is, stuift een racefietser voorbij. Per ongeluk druk ik op de toeter. Hij kijkt opzij en fietst nog harder weg. Oké, oké die gaan we “even” pakken. Ik geef de racefietser vrij baan en dan ga ik achter hem aan. Meteen bij het oversteken kan hij nog net over, en ik net niet. Hij staat op zijn trappers en is al weer op gang. Ik ben niet helemaal fris meer, dus het kost mij wat moeite...

De racefietser ziet kans om flink uit te lopen. In Boerakker is het nog een stipje. Maar dan komt een recht stuk en kan ik snelheid maken. Eindelijk, kilometers verder, weet ik hem terug te pakken. Terwijl ik langs fiets, groet ik hem en hoor ik hem zachtjes SHIT zeggen…. Hihi… je kunt het echt niet zomaar winnen. Nadat ik hem voorbij ben is zijn motivatie gebroken en wordt de afstand snel groter. Dankzij mij is hij even diep gegaan en ik helaas ook…

De harde westenwind trekt aan en bij Gaarkeuken heb ik bij het Van Starkenburg kanaal de wind vol tegen. Koude lucht bevat meer luchtmoleculen dus in de winter heb je in ieder geval meer luchtweerstand. De strijd met de racefietser heeft ook niet echt geholpen. Het resultaat is dat ik niet vooruit meer kom. De schuimkap gaat erop en dan gaat het langzaam weer wat beter.

Ach, wat zal het… over tien kilometer is het nog maar 25 kilometer. Enne, ik kom toch wel thuis. Na wat energie repen komt de snelheid weer een beetje terug. Na een heerlijke dag en een lange warme douche lig ik helemaal rozig op de bank gelukkig te wezen. Man, wat was dat een mooie dag!!