Je leert iets te waarderen door het te missen….
Dit jaar heb ik een nieuwe kajak gekocht en ik heb echt veel gevaren met een aantal langen tochten. Twee keer de Elfsteden non-stop en van Arnhem naar Kampen. De Quest is nog even mooi maar staat zo nu en dan behoorlijk vergeten in zijn hoekje. Natuurlijk fiets ik nog wel naar het werk maar de fun-tochtjes daar heb ik geen tijd voor.
Ik ging ook steeds langzamer fietsen. Bovendien loopt het achterwiel de hele tijd aan en dat zorgt er ook niet voor dat je plezier hebt in fietsen. Afgelopen zaterdag heb ik de fiets weer opgehaald uit Dronten. Nu de fiets op het dak van de auto kan, ga ik niet een reis maken met het openbaar vervoer naar Dronten die de hele zaterdag kost. Ik doe gewoon ook een keer makkelijk… (Drie kilometer wandelen naar de bus, Bus Leeuwarden, trein Zwolle overstappen Bus Dronten, 5 km wandelen in Dronten)
Vorige week toen ik de fiets bracht en ik opsomde wat allemaal moest gebeuren riep Jos: “Even wachten, dit heeft er allemaal niets mee te maken maar moet je kijken….” Nieuwsgierig liep ik mee en hij kwam triomfantelijk met twee glimmend gele eierdopjes/spiegelkapjes tevoorschijn. “Kijk, die hebben we nu ook...” “Ahhhh ” was mijn reactie “Die wil ik….” Ik ben al heel lang gefascineerd door die prachtige kapjes en nu zijn ze te krijgen... “Hier neem maar mee, je gaat maar naar boven en regelt het maar met Ymte....” zegt Jos.
Tja, de prijs… Nou ja, ze zijn duur maar roepen de dames uit Laren niet “Beter duur dan niet te koop!” Dus ik doe de ogen wel dicht als ik de nota krijg maar ze moeten erop!! Toen ik weer beneden was vroeg Jos meteen “waar zijn ze?” Want de spiegelkapjes zijn kleinootjes die beschermd moeten worden. Maar ik kon hem gerust stellen ze liggen boven bij Ymte. Thuis had ik maar niets verteld, wie weet zou Dineke ze niet eens zien…
Zaterdag de fiets gehaald in Dronten. Ymte komt me al tegemoet met de fiets terwijl ik alles op het dak knoop. Zullen we hem erop tillen vraagt hij? Moeten we dat niet met drie man doen vraag ik nog voorzichtig? Ymte schud van nee. Ik til de achterkant en hij zet de fiets met zijn uitschuifbare armen in één keer op het dak van de auto. Wow z’n lengte is nu wel heel handig! Nadat de fiets vast zit eet ik even een broodje met de mannen mee.
Daarna op weg naar huis. Bij twee bruggen onderweg heb ik tijd om de spanbanden aan de fiets nog te checken maar hij zit muurvast. Thuis haal ik Dineke en Sander op om de fiets er weer af te tillen. Sander doet de deur open en roept: “Heee! Je hebt nieuwe spiegelkapjes….” Bliksem, nu moet ik het wel vertellen… Dineke sputtert wat en vraagt hoe duur ze waren. Ik roep meteen “Ze waren duur maar ik ben het bedrag vergeten…...” “Ja, ja, je weet het maar al te goed en op de cent nauwkeurig… bromt ze nog wat en dat op de ouwe fiets…” Dat is tegen mijn zere been maar ik houd mijn mond. Ze moet wel toegeven dat ze beeldschoon zijn.
Als de fiets op de grond staat gaan de fietskleren aan om even een proefrit te maken. Als ik wegtrap weet ik niet wat er gebeurt, ik lijk wel te vliegen! De fiets trekt weer waanzinnig op en is weer geluidloos! Die scheur in de achterwielkast en het aanlopende achterwiel slurpte blijkbaar heel wat fietsenergie. De fiets gaat weer als een trein en ik trap hem met koude benen naar de 55km per uur. De spiegelkapjes zingen wel maar dat is makkelijk op te lossen door een stukje gele tape op de uitgefreesde sleufjes te plakken aan de onderkant van het kapje bij het pootje.
Afgelopen week drie keer nat geregend en nu heb ik mijn trapauto weer terug! Ik heb weer helmaal zin in de komende (fiets)week!
