De Quest is een heerlijke fiets op het rechte eind, helaas kom je wel eens een bocht tegen. En dat kost een hoop energie, de fiets moet je na een bocht weer op snelheid trappen. Een lichte racefiets van 10 kilo trap je makkelijker weer op snelheid dan een zware Velomobiel. Een haakse bocht betekent altijd flink afremmen de bocht doorgaan en dan weer accelereren. Maar er zijn ook bochten die je met een hoge snelheid kunt nemen. Op een tweewieler zijn deze geen probleem, je corrigeert het uit de bocht vliegen met tegen hangen. Een voordeel van een ligfiets is dat je in de bocht door kunt trappen de trappers raken immers de grond niet. Het tegenhangen lukt helaas niet in een velomobiel. De laatste tijd probeer ik mijn bochtentechniek in deze bochten aan te scherpen. Ik wil snel door een bocht gaan. Maar ik wil wel mijn drie wielen aan de grond houden. Hier een aantal punten waar je op kunt letten.
Stijve vering:
Mijn Quest is uitgevoerd met stugge veren. Dit geeft misschien wel iets minder comfort op hobbelige wegen. Je stuurt wel veel strakker in een bocht.
Harde banden:
Als de achterband zacht is dan voel je dat de velg wegloopt van de band. Te hard is natuurlijk ook niet goed omdat de fiets kan gaan “dribbelen”. De achterband verliest grip en je kunt dan uit de bocht vliegen. Dit heb ik eigenlijk alleen bij een slechte klinker weg. Hetzelfde geldt voor de voorbanden. Bij harde banden en een droge asfalt weg ga je strak door een bocht.
Schoudersteunen
Om een bocht lekker te nemen moet je “strak” in de fiets zitten. Mijn schouderblokken passen precies. De eerste paar weken had ik teveel ruimte en je hebt dan houden en keren als je de bocht ingaat want je kunt je nergens tegen afzetten.
Armsteunen
Door je ellebogen in de armsteunen te hangen kun je het stuur vastzetten in de bocht. Je gaat dan strak door een bocht.
Knipperlichten
Op mijn forenzen weg kom ik een aantal bochten tegen die onoverzichtelijk zijn. Dat betekent niet alleen oppassen voor mij, maar ook voor mijn tegenliggers die de bocht willen afsnijden. Om de tegenliggers te waarschuwen gebruik ik dan mijn knipperlichten. En dat heeft me al een paar keer gered.
Zwaartepunt laag
Het zitje staat bij mij afgesteld in de laagste stand om zo diep mogelijk in de body te zitten. Als je bagage hebt dan het zwaarste gewicht achter de wielkasten plaatsten. Dit helpt om het zwaartepunt laag te houden. Hoe meer het gewicht naar achteren wordt geplaatst, hoe hoger het zwaartepunt. Dus dat betekent minder hard door een bocht.
Stuurtechniek:
Om de fiets recht te laten gaan corrigeer je elke trapbeweging met een kleine tegenstuur beweging. Je merkt direct wat er gebeurt als je het stuur in het midden licht vasthoudt en je trapt. Op dat moment ga je slingerend over de weg. Probeer ik in de Quest hard door te trappen in een bocht dan voel ik op het moment van aanzet dat de fiets gaat wringen. Mijn idee is nu dat je in de bocht bij elke trap beweging ook licht zou moet tegensturen. Dit principe kan ik niet goed toepassen het wringen wordt eerder erger dan beter.
Wat ik vaak doe: Is hard remmen voor de bocht. Langzaam de bocht insturen, het stuur vastzetten, de bocht zo wijd en zo strak mogelijk nemen (ik vlieg dan net niet uit de bocht) en weer langzaam de bocht uitsturen. Als je iets minder kracht gebruikt in de bocht gaat de fiets ook niet wringen en kun je doorfietsen. Bij een hele steile bocht houd ik de benen stil.
Remmen en gasgeven in de bocht
Een collega heeft een ATB master class gevolgd bij Henk Lubberdink. Hij heeft de techniek geleerd: “Remmen en gasgeven in de bocht”. Je stuurt de bocht in met de rem licht ingeknepen, kijk waar je naar toe wilt sturen. In de bocht trap je door. Op het moment dat de fiets gaat wringen gooi je de remmen los en vlieg je de bocht door. Deze techniek heb ik vandaag wat uit geprobeerd en is nog best lastig toe te passen. Ik hoop dat het werkt in een Quest.
Als iemand meer tips heeft? Ik houd me aanbevolen…
woensdag 30 juni 2010
zaterdag 26 juni 2010
Zwoef zwoef zwoef….
’s Ochtends fiets ik weg. Verbeeld ik het me? Of zit er iets onder de band. Toch de fiets maar even op zijn kant buiten het dorp. De linkerband is tot het canvas versleten… Nou ja als ik zo een tijdje heb gefietst dan kan het blijkbaar nog…. De Jag Wire kabels laten de fiets goed remmen maar de prijs voor een noodstop is een band…..
Zwoef, zwoef, zwoef... Ik kom bij Wyns, ondertussen heb ik visioenen van passerende auto’s en klapbanden. Buiten het dorp, het is een prachtige ochtend, toch maar een nieuwe band erom. Het klusje is met vijf minuten geklaard en de fiets voelt meteen beter aan.
In Lekkum vliegt een oud mannetje vanaf een schuin aflopende oprit, zonder uit te kijken, zo het fietspad op. Ik heb de uitwijk manoeuvre al ingezet en het was goed gegaan, alleen zie ik het mannetje onhandig over zijn voorwiel heen knoffelen…. In mijn spiegels houd ik in de gaten of hij weer opkrabbelt maar dat gebeurt niet. Toch maar even in de achteruit. Als ik er ben staat het mannetje al weer. Ik vraag: “Is alles nog heel?” En hij antwoord “Ik hie net op jo snelhied rekkenen”. Ik beaam dat ik hem ook niet had verwacht. Er is niets aan de hand en ik vervolg mijn weg.
Op het fietspad is inmiddels de zwabberende kleuterklas met Pa’s en Ma’s op weg naar school. De kinderen hebben helmen op en vlaggetjes, dus je ziet ze tenminste aankomen ;-)
Ik draai de weg maar op, kunnen ze niet van mij schrikken. Heerlijk zoef ik over het prinselijk gladde auto asfalt naar Leeuwarden. Moet ik vaker doen. Voor het stoplicht word ik aangesproken. “Heb je wel eens gedacht aan een vlaggetje”, vraagt de man “Je bent best wel laag!” Een beetje kribbig zeg ik dat ik drie meter en geel ben dat het frontaal niet opvallender zal zijn doordat de vlag naar achteren wappert…. De man blijft aardig en zegt “Dus je hebt het wel overwogen”. Volgende keer iets tactischer antwoorden Prins….
’s Avonds maak ik een extra rondjes. Leeuwarden, Noordhorn, Zoutkamp, Lauwersoog, Dokkum en weer naar huis. Van te voren drink ik flink veel water en vul mijn bidon. Als ik bij de fiets kom staat weer dezelfde linker voorband leeg. De binnenband is finaal doormidden dus die kan weg. De binnenband van de versleten buitenband zet ik er maar in. De voorband is nieuw…. 1493km zonder lekke band is wel een nieuw record.
Buiten Leeuwarden kom ik een schoolklas tegen op weg naar hun kamp. “Kijk wat een grappig autootje”. “”COOOOOOL”…. Met een gemiddelde van 37,2 kom in Noordhorn. Ik heb niet mijn best gedaan en toch is het hard gegaan. Buiten Noordhorn stel ik de GPS in en peuzel mijn boterhammetje op en trek een droog shirt aan. De gang is er nu uit en ik geniet van mijn ritje. Ik kom bij het gemaal “De Waterwolf” aan de Electraweg in Lammerburen. Toen ik met Wilfred naar huis was gefietst had ik mezelf beloofd om foto’s te maken van het gemaal. Mijn foto toestel is duidelijk niet berekend op het grote gebouw maar toch is het leuk om het gebouw goed te bekijken. Prachtig zijn de herhalingen in het gebouw….
Thuis heb ik precies 100 km gefietst in 2 uur en 50 minuten met een gemiddelde van 35,2. Toch weer een leuke rit. Eindelijk maak ik weer wat kilometers. De teller staat nu op 16.000.
Op youtube vind ik nog een filmpje met een opname van de binnenkant...
Zwoef, zwoef, zwoef... Ik kom bij Wyns, ondertussen heb ik visioenen van passerende auto’s en klapbanden. Buiten het dorp, het is een prachtige ochtend, toch maar een nieuwe band erom. Het klusje is met vijf minuten geklaard en de fiets voelt meteen beter aan.
In Lekkum vliegt een oud mannetje vanaf een schuin aflopende oprit, zonder uit te kijken, zo het fietspad op. Ik heb de uitwijk manoeuvre al ingezet en het was goed gegaan, alleen zie ik het mannetje onhandig over zijn voorwiel heen knoffelen…. In mijn spiegels houd ik in de gaten of hij weer opkrabbelt maar dat gebeurt niet. Toch maar even in de achteruit. Als ik er ben staat het mannetje al weer. Ik vraag: “Is alles nog heel?” En hij antwoord “Ik hie net op jo snelhied rekkenen”. Ik beaam dat ik hem ook niet had verwacht. Er is niets aan de hand en ik vervolg mijn weg.
Op het fietspad is inmiddels de zwabberende kleuterklas met Pa’s en Ma’s op weg naar school. De kinderen hebben helmen op en vlaggetjes, dus je ziet ze tenminste aankomen ;-)
Ik draai de weg maar op, kunnen ze niet van mij schrikken. Heerlijk zoef ik over het prinselijk gladde auto asfalt naar Leeuwarden. Moet ik vaker doen. Voor het stoplicht word ik aangesproken. “Heb je wel eens gedacht aan een vlaggetje”, vraagt de man “Je bent best wel laag!” Een beetje kribbig zeg ik dat ik drie meter en geel ben dat het frontaal niet opvallender zal zijn doordat de vlag naar achteren wappert…. De man blijft aardig en zegt “Dus je hebt het wel overwogen”. Volgende keer iets tactischer antwoorden Prins….
’s Avonds maak ik een extra rondjes. Leeuwarden, Noordhorn, Zoutkamp, Lauwersoog, Dokkum en weer naar huis. Van te voren drink ik flink veel water en vul mijn bidon. Als ik bij de fiets kom staat weer dezelfde linker voorband leeg. De binnenband is finaal doormidden dus die kan weg. De binnenband van de versleten buitenband zet ik er maar in. De voorband is nieuw…. 1493km zonder lekke band is wel een nieuw record.
Buiten Leeuwarden kom ik een schoolklas tegen op weg naar hun kamp. “Kijk wat een grappig autootje”. “”COOOOOOL”…. Met een gemiddelde van 37,2 kom in Noordhorn. Ik heb niet mijn best gedaan en toch is het hard gegaan. Buiten Noordhorn stel ik de GPS in en peuzel mijn boterhammetje op en trek een droog shirt aan. De gang is er nu uit en ik geniet van mijn ritje. Ik kom bij het gemaal “De Waterwolf” aan de Electraweg in Lammerburen. Toen ik met Wilfred naar huis was gefietst had ik mezelf beloofd om foto’s te maken van het gemaal. Mijn foto toestel is duidelijk niet berekend op het grote gebouw maar toch is het leuk om het gebouw goed te bekijken. Prachtig zijn de herhalingen in het gebouw….
Op youtube vind ik nog een filmpje met een opname van de binnenkant...
woensdag 23 juni 2010
Ligfietsproject
Gisteravond had ik een afspraak met Gerrit. Gerrit werkt in het “geheim” aan een nieuw model. Toen hij de Baron kocht had hij beloofd dat ik een keer in de keuken mocht kijken.
Iets later dan 19:30 kom ik aan bij de ingang. Een conciërge komt meteen bits op me af. Wat ik hier doe? Ik heb een afspraak met Gerrit bij deze deur. Gerrit ken ik niet, Je moet je eerst bij de hoofdingang melden…
Na het grote gebouw omgefietst te hebben stap ik het gebouw binnen. Bij de voordeur zit dezelfde conciërge van daarnet. Meteen vraagt hij voordat ik nog een woord gezegd heb: Heb je wel een afspraak? Ben je wel aangemeld? Wij moeten wel weten wie in het gebouw is bij calamiteiten….. Een medewerker ziet me staan en roept. Je komt zeker voor Gerrit? Gerrit staat achter op je te wachten. "Ja", roep ik "maar daar ben ik weggestuurd…". De conciërge is niet te vermurwen en blijft stug tegenstand bieden. Collega’s moeten hem wat sussen.
De Quest mag na wat heen en weer praten binnen staan. De conciërge bemoeit zich er meteen mee. Er moeten vlaggen op die dingen. Je ziet ze niet. Waar zouden ze hier moeten staan? Ze houden zich niet aan de regels. Ze zijn gevaarlijk. Ik had laatst één bijna een onder de auto!! Jammer genoeg remde ik... Oeps die is op oorlogspad... Ik leg uit dat een Velomobiel breder dan 75cm niet op het verplichte fietspad hoeft. Dat een vlaggetje niet veel zal helpen als je een gele kogel van drie meter over het hoofd ziet. En als er twintig mensen in een Quest komen dat er ook twintig auto’s minder zouden zijn. En is er niet een speciaal plekje voor motors? Dan kan er ook een speciaal plekje voor Velo’s komen toch..? Je moet even anders denken over vervoer maar dan zijn niet de fietsen niet gevaarlijk maar de automobilisten...
De rest van het “publiek” is steeds milder en vindt de Quest een prachtig apparaat. Ik demonstreer de toeter en de knipperlichten en laat de bagage ruimte zien. Een aantal heeft me in het wild zien rijden en zijn onder de indruk van de snelheid. Ze zijn bijna om. Maar na het horen van de prijs gaan alle mannen toch voor een auto…. Want waar laat je je vriendin dan? Toch geen twintig velo’s erbij….zucht.
Gerrit laat me binnen en na een bakje thee laat hij de nieuwe ligfiets project zien. Alle onderdelen zitten in de computer en zijn berekend, dat vormt een dikke klapper vol detail tekeningen. De onderdelen in de computer zetten is een monster klus. Het vernieuwde model staat gebroederlijk naast de oude van Gerrit. Heel vernuftig hoe ze de fiets in een nieuw jasje gelast hebben. En leerzaam voor mij om te zien wat voor een proces er achter een fiets maken zit. Gerrit laat me trots alle details zien en ik beloof niets verder te vertellen….. Ik maak nog even een klein testritje op zijn oude ligfiets. Ik slalom door de machine hal en merk hoe heerlijk wendbaar de fiets is. Ben benieuwd hoe de nieuwe fietst....
Na een uurtje over fietsen en vervoer in het algemeen te hebben gebabbeld vertrek ik weer. Ik bedank de conciërge dat de fiets binnen mocht staan en na een prachtige avond rit kom ik voldaan thuis.
Iets later dan 19:30 kom ik aan bij de ingang. Een conciërge komt meteen bits op me af. Wat ik hier doe? Ik heb een afspraak met Gerrit bij deze deur. Gerrit ken ik niet, Je moet je eerst bij de hoofdingang melden…
Na het grote gebouw omgefietst te hebben stap ik het gebouw binnen. Bij de voordeur zit dezelfde conciërge van daarnet. Meteen vraagt hij voordat ik nog een woord gezegd heb: Heb je wel een afspraak? Ben je wel aangemeld? Wij moeten wel weten wie in het gebouw is bij calamiteiten….. Een medewerker ziet me staan en roept. Je komt zeker voor Gerrit? Gerrit staat achter op je te wachten. "Ja", roep ik "maar daar ben ik weggestuurd…". De conciërge is niet te vermurwen en blijft stug tegenstand bieden. Collega’s moeten hem wat sussen.
De Quest mag na wat heen en weer praten binnen staan. De conciërge bemoeit zich er meteen mee. Er moeten vlaggen op die dingen. Je ziet ze niet. Waar zouden ze hier moeten staan? Ze houden zich niet aan de regels. Ze zijn gevaarlijk. Ik had laatst één bijna een onder de auto!! Jammer genoeg remde ik... Oeps die is op oorlogspad... Ik leg uit dat een Velomobiel breder dan 75cm niet op het verplichte fietspad hoeft. Dat een vlaggetje niet veel zal helpen als je een gele kogel van drie meter over het hoofd ziet. En als er twintig mensen in een Quest komen dat er ook twintig auto’s minder zouden zijn. En is er niet een speciaal plekje voor motors? Dan kan er ook een speciaal plekje voor Velo’s komen toch..? Je moet even anders denken over vervoer maar dan zijn niet de fietsen niet gevaarlijk maar de automobilisten...
De rest van het “publiek” is steeds milder en vindt de Quest een prachtig apparaat. Ik demonstreer de toeter en de knipperlichten en laat de bagage ruimte zien. Een aantal heeft me in het wild zien rijden en zijn onder de indruk van de snelheid. Ze zijn bijna om. Maar na het horen van de prijs gaan alle mannen toch voor een auto…. Want waar laat je je vriendin dan? Toch geen twintig velo’s erbij….zucht.
Gerrit laat me binnen en na een bakje thee laat hij de nieuwe ligfiets project zien. Alle onderdelen zitten in de computer en zijn berekend, dat vormt een dikke klapper vol detail tekeningen. De onderdelen in de computer zetten is een monster klus. Het vernieuwde model staat gebroederlijk naast de oude van Gerrit. Heel vernuftig hoe ze de fiets in een nieuw jasje gelast hebben. En leerzaam voor mij om te zien wat voor een proces er achter een fiets maken zit. Gerrit laat me trots alle details zien en ik beloof niets verder te vertellen….. Ik maak nog even een klein testritje op zijn oude ligfiets. Ik slalom door de machine hal en merk hoe heerlijk wendbaar de fiets is. Ben benieuwd hoe de nieuwe fietst....
Na een uurtje over fietsen en vervoer in het algemeen te hebben gebabbeld vertrek ik weer. Ik bedank de conciërge dat de fiets binnen mocht staan en na een prachtige avond rit kom ik voldaan thuis.
dinsdag 22 juni 2010
21 juni 5:10 zomer
Wat is de beste voorbereiding voor een concert. Een kano weekend? Voor de soepelheid van je vingers is het niet echt handig…..
Herman werd gebeld door Albert Bonnema een opera zanger. Tijdens een mid winter concert had hij afgesproken met Steven Sterk om niet alleen de winter een ode te brengen. Het begin van de zomer moest ook muzikaal worden ingeluid. Steven is fan van het licht of moet ik zeggen de lichtinval, dus de deal stond. Of we zin hadden om vijf uur ’s ochtends een muzikale groet aan de zon te brengen?
Allemaal zagen we de grap er wel van in. Dus maandag om 3:00 uur de wekker gezet en vertrokken. Het is spannend of het vanochtend droog is als we moeten spelen. Misschien zien we de hele zon wel nooit…. Daarna Herman opgepikt en doorgereden naar Grou. Daar kwam Carel met de bus. Ik heb nog nooit gerepeteerd om vier uur ’s ochtends maar de stemming zat er bij ons allemaal lekker in. Tussen de broodjes hebben we de liedjes die we samen met Albert zouden doen nog even instrumentaal door genomen.
Dik ingepakt met muts en katjes (van die halve handschoenen zonder vingers) begonnen we stipt om vijf uur te spelen. We begonnen met de lente van Vivaldi het tweede langzame deel. Gevolgd door het eerste deel. Daarna zong Albert zijn eerste lied. De vogels voelden zich uitgedaagd en deden ook mee… En toen was het zomer!!! Helaas was er een laaghangende wolk. Maar tijdens het derde lied kwam de zon boven de wolken uit. Een prachtig moment waar wij midden in de Deelen (een natuurgebied), samen met nog zo’n 80 vrienden en bekenden, getuige van waren. De goud en zilveren lichtgloed prikte echt prachtig door de wolken. Indrukwekkend hoe een echte tenor zingt. Wat een geluid en wat een volume komt uit die man.
Na het ochtendconcert stonden de warme broodjes en koffie en thee klaar voor het ontbijt. Daarna nog even de prachtige moderne boerderij bewondert van Steven. Er stond zelfs een echte Rietveld Z-stoel en ik mocht er even op zitten!
Een prachtige ochtend. Deze week maar weer wat fietsen want al dat “gedoe”, is niet goed voor de fietskilometers….
Recensie Friesch Dagblad 21 juni 2010
Herman werd gebeld door Albert Bonnema een opera zanger. Tijdens een mid winter concert had hij afgesproken met Steven Sterk om niet alleen de winter een ode te brengen. Het begin van de zomer moest ook muzikaal worden ingeluid. Steven is fan van het licht of moet ik zeggen de lichtinval, dus de deal stond. Of we zin hadden om vijf uur ’s ochtends een muzikale groet aan de zon te brengen?
Allemaal zagen we de grap er wel van in. Dus maandag om 3:00 uur de wekker gezet en vertrokken. Het is spannend of het vanochtend droog is als we moeten spelen. Misschien zien we de hele zon wel nooit…. Daarna Herman opgepikt en doorgereden naar Grou. Daar kwam Carel met de bus. Ik heb nog nooit gerepeteerd om vier uur ’s ochtends maar de stemming zat er bij ons allemaal lekker in. Tussen de broodjes hebben we de liedjes die we samen met Albert zouden doen nog even instrumentaal door genomen.
Dik ingepakt met muts en katjes (van die halve handschoenen zonder vingers) begonnen we stipt om vijf uur te spelen. We begonnen met de lente van Vivaldi het tweede langzame deel. Gevolgd door het eerste deel. Daarna zong Albert zijn eerste lied. De vogels voelden zich uitgedaagd en deden ook mee… En toen was het zomer!!! Helaas was er een laaghangende wolk. Maar tijdens het derde lied kwam de zon boven de wolken uit. Een prachtig moment waar wij midden in de Deelen (een natuurgebied), samen met nog zo’n 80 vrienden en bekenden, getuige van waren. De goud en zilveren lichtgloed prikte echt prachtig door de wolken. Indrukwekkend hoe een echte tenor zingt. Wat een geluid en wat een volume komt uit die man.
Na het ochtendconcert stonden de warme broodjes en koffie en thee klaar voor het ontbijt. Daarna nog even de prachtige moderne boerderij bewondert van Steven. Er stond zelfs een echte Rietveld Z-stoel en ik mocht er even op zitten!
Een prachtige ochtend. Deze week maar weer wat fietsen want al dat “gedoe”, is niet goed voor de fietskilometers….
Recensie Friesch Dagblad 21 juni 2010
maandag 21 juni 2010
Kajak weekend
Vrijdag na de repetitie bij Carel in de kajak gestapt. Carel heeft een nieuwe Valley Aleut, een dubbele tweemanskajak die dringend aan de tand gevoeld moet worden. Het eerste plan is om in de Quest mijn viool, mijn kano uitrusting en drie dagen voedsel te vervoeren. Maar hoe ik ook prop en pas en meet het blijft niet passen. Het is niet anders, ik ga met de auto naar Sneek. De eerste afspraak is om de zee op te gaan. Maar het waait al weken hard en bovendien is het aanlandige wind. Bovendien is het hoog water om half vier ’s ochtends. Dit jaar heb ik al één keer in de kajak gezeten, ik heb het tenslotte veel te druk met fietsen. Met zo’n kano conditie en deze omstandigheden zie ik het niet zitten om de zee op te gaan dus hebben we een alternatieve zoet water ronde bedacht. En daarom “belonen” we ons zelf met een rondje van 85 kilometer. Dat is net te lang om te kunnen halen in twee dagen dus dan kunnen we lekker stressen in de boot…. Doorroeien Carel, ja Marcel houd je mond, roei door….
De nieuwe boot van Carel is een compromis loze boot van bijna 7 meter met een enorm bagage luik tussen ons in. Plus nog een luik voor en achter dat betekent dat je heeeeel veel mee kunt nemen. Ik ben op tijd in Sneek om de boot in te pakken zodat we meteen na de repetitie weg kunnen. De boot is ingepakt niet te tillen. Naast een complete tent uitrusting hebben we ook nog drie dagen voedsel en liters water mee. De repetitie is om negen uur ’s avonds afgelopen en vol goede moed beginnen we de boot naar het water te manoeuvreren. Eenmaal in het water is de boot als een vis in het water. De scherpe boeg snijdt door de golven en de wind hebben we in de rug. Meteen hebben we een gangetje van 9 kilometer per uur te pakken en dat is hard voor een kajak.
Om half twaalf ’s nachts landen we op het eilandje voor Heeg. We slepen de boot 50 meter door het natte gras en zetten onze tent beschut uit de wind op. Gelukkig hebben we al gegeten want de harde wind en de regen maken het buiten niet erg aangenaam….
De volgende ochtend zitten we om half tien weer in de boot. De harde wind maakt dat er aardige golven staan op het Heegermeer en de Fluessen. De zijwind duwt de boot een beetje scheef en dat maakt het roeien vermoeiend maar toch varen we lekker door en komen om half een in Stavoren.
Heel raar, het is toch geweldig zeilweer zou je denken: harde wind en regen, maar er zijn bijna geen boten in Stavoren en voor een kajak draait de sluis niet dus we mogen hem tillen. Voordat we het IJsselmeer opgaan gaan we eerst stevig bunkeren. De bananen, gevulde koeken en broodjes kauwen we geduldig naar binnen. Een brutale eend die ons de hele tijd schattig aankijkt en ook wat kruimeltjes krijgt is een ware dief. Als Carel even zijn telefoon pakt, jat de knuffel eend zijn hele boterham met oude kaas en maakt zich uit de voeten/zwemvliezen. Carel vliegt er achteraan en staat er beteuterd bij maar na een snoekduik van de eend in het water is de boterham weg….
In de hoek bij de sluis is een klein strandje en daar gaan we weer in het water. Op het IJsselmeer hebben we de wind in de rug en dat is heel prettig met deze hoge golven. We surfen van golf naar golf en de boot doet het geweldig. We bereiken in de surf snelheden tot 15 kilometer per uur. Het is werkelijk kicken. Het roer houdt de boot steeds strak in het spoor zodat hij niet uitbreekt. De boot reageert heel rustig en vertrouwd dus we genieten met volle teugen.
Halverwege Lemmer gaan we even aan land. Ik bel even met Dineke om te vertellen dat alles goed gaat. We horen dat Nederland heeft gewonnen van Japan. Ik vertel aan Carel dat Nederland heeft gewonnen. Waarmee? Vraagt Carel…. Is al net zo’n voetbal fan als ik…..
De IJsselmeerkust afleggen in een kajak is een heel eind maar eindelijk komen we in Lemmer. Daar hebben we meer geluk en kunnen we met een boot mee naar binnen in de sluis. De sluiswachter moppert wat en zegt dat we de boot wel kunnen tillen. Ik zou echt niet weten hoe want bij de sluis is nergens gelegenheid. Bovendien is het kreng niet te tillen maar gelukkig mogen we mee.
Eenmaal weer in het binnenwater zoeken we een plek om te koken. We vinden een goed plekje uit de wind en zetten onze vriesdroog maaltijd in elkaar. Mjam is maar weer smullen… wat hebben we weer een geluk. Gelukkig hebben we nog wat verse groentes mee…. Je kunt er natuurlijk voor kiezen om uit eten te gaan maar Carel en ik vinden het altijd veel te leuk om alles mee te sjouwen. Bovendien stap je dan uit je expeditie wereldje en dat verknoeit juist die “leuke” sfeer. We hebben tenslotte niet voor niets overnacht in een natte tent, een vochtige slaapzak en natte kleren.
Na het warm eten roeien we nog drie uur stevig door en anderhalf uur voor Sneek om 22:00 uur is onze tijd op. Het regent weer gezellig. De kans om nog een nacht met je maatje in een natte tent door te brengen laten we ons niet door de neus boren dus zoeken we opnieuw een plekje. Het eerste eiland blijkt een levensgevaarlijk bagger depot te zijn. Het tweede eilandje lukt wel "Aanleggen om de hoek" klinkt vertrouwt.
Om het ons zelf makkelijk te maken hoeven we de boot maar 10 meter te versjouwen. Carel en ik doen beide een manhaftige poging. Door de spierpijn kan ik mijn armen niet meer recht voor me uitsteken. We krijgen de boot nog geen centimeter vooruit. Tegelijkertijd besluiten we dat de boot er prima bij ligt….. Er is te weinig licht voor een fatsoenlijke foto maar deze foto's geven wel prima de sfeer weer dus toch maar geplaatst.
De volgende ochtend staat de wekker op zeven uur. Ik moet op tijd thuis zijn voor het vaderdag concert van het Frysk Jeugdorkest waar Sander viool in speelt in de Harmonie in Leeuwarden. Zonder ontbijt proppen we de boot in drie kwartier vol voor onze laatste etappe. Om negen uur stappen we uit de boot in Sneek. Wow het was weer een geweldige tocht en ik heb maar drie blaren….. Carel bedankt!!!
De nieuwe boot van Carel is een compromis loze boot van bijna 7 meter met een enorm bagage luik tussen ons in. Plus nog een luik voor en achter dat betekent dat je heeeeel veel mee kunt nemen. Ik ben op tijd in Sneek om de boot in te pakken zodat we meteen na de repetitie weg kunnen. De boot is ingepakt niet te tillen. Naast een complete tent uitrusting hebben we ook nog drie dagen voedsel en liters water mee. De repetitie is om negen uur ’s avonds afgelopen en vol goede moed beginnen we de boot naar het water te manoeuvreren. Eenmaal in het water is de boot als een vis in het water. De scherpe boeg snijdt door de golven en de wind hebben we in de rug. Meteen hebben we een gangetje van 9 kilometer per uur te pakken en dat is hard voor een kajak.
Om half twaalf ’s nachts landen we op het eilandje voor Heeg. We slepen de boot 50 meter door het natte gras en zetten onze tent beschut uit de wind op. Gelukkig hebben we al gegeten want de harde wind en de regen maken het buiten niet erg aangenaam….
De volgende ochtend zitten we om half tien weer in de boot. De harde wind maakt dat er aardige golven staan op het Heegermeer en de Fluessen. De zijwind duwt de boot een beetje scheef en dat maakt het roeien vermoeiend maar toch varen we lekker door en komen om half een in Stavoren.
Heel raar, het is toch geweldig zeilweer zou je denken: harde wind en regen, maar er zijn bijna geen boten in Stavoren en voor een kajak draait de sluis niet dus we mogen hem tillen. Voordat we het IJsselmeer opgaan gaan we eerst stevig bunkeren. De bananen, gevulde koeken en broodjes kauwen we geduldig naar binnen. Een brutale eend die ons de hele tijd schattig aankijkt en ook wat kruimeltjes krijgt is een ware dief. Als Carel even zijn telefoon pakt, jat de knuffel eend zijn hele boterham met oude kaas en maakt zich uit de voeten/zwemvliezen. Carel vliegt er achteraan en staat er beteuterd bij maar na een snoekduik van de eend in het water is de boterham weg….
In de hoek bij de sluis is een klein strandje en daar gaan we weer in het water. Op het IJsselmeer hebben we de wind in de rug en dat is heel prettig met deze hoge golven. We surfen van golf naar golf en de boot doet het geweldig. We bereiken in de surf snelheden tot 15 kilometer per uur. Het is werkelijk kicken. Het roer houdt de boot steeds strak in het spoor zodat hij niet uitbreekt. De boot reageert heel rustig en vertrouwd dus we genieten met volle teugen.
Halverwege Lemmer gaan we even aan land. Ik bel even met Dineke om te vertellen dat alles goed gaat. We horen dat Nederland heeft gewonnen van Japan. Ik vertel aan Carel dat Nederland heeft gewonnen. Waarmee? Vraagt Carel…. Is al net zo’n voetbal fan als ik…..
De IJsselmeerkust afleggen in een kajak is een heel eind maar eindelijk komen we in Lemmer. Daar hebben we meer geluk en kunnen we met een boot mee naar binnen in de sluis. De sluiswachter moppert wat en zegt dat we de boot wel kunnen tillen. Ik zou echt niet weten hoe want bij de sluis is nergens gelegenheid. Bovendien is het kreng niet te tillen maar gelukkig mogen we mee.
Eenmaal weer in het binnenwater zoeken we een plek om te koken. We vinden een goed plekje uit de wind en zetten onze vriesdroog maaltijd in elkaar. Mjam is maar weer smullen… wat hebben we weer een geluk. Gelukkig hebben we nog wat verse groentes mee…. Je kunt er natuurlijk voor kiezen om uit eten te gaan maar Carel en ik vinden het altijd veel te leuk om alles mee te sjouwen. Bovendien stap je dan uit je expeditie wereldje en dat verknoeit juist die “leuke” sfeer. We hebben tenslotte niet voor niets overnacht in een natte tent, een vochtige slaapzak en natte kleren.
Na het warm eten roeien we nog drie uur stevig door en anderhalf uur voor Sneek om 22:00 uur is onze tijd op. Het regent weer gezellig. De kans om nog een nacht met je maatje in een natte tent door te brengen laten we ons niet door de neus boren dus zoeken we opnieuw een plekje. Het eerste eiland blijkt een levensgevaarlijk bagger depot te zijn. Het tweede eilandje lukt wel "Aanleggen om de hoek" klinkt vertrouwt.
Om het ons zelf makkelijk te maken hoeven we de boot maar 10 meter te versjouwen. Carel en ik doen beide een manhaftige poging. Door de spierpijn kan ik mijn armen niet meer recht voor me uitsteken. We krijgen de boot nog geen centimeter vooruit. Tegelijkertijd besluiten we dat de boot er prima bij ligt….. Er is te weinig licht voor een fatsoenlijke foto maar deze foto's geven wel prima de sfeer weer dus toch maar geplaatst.
woensdag 16 juni 2010
Kettingwieltje
Ik dacht dat ik van het vervelende geluid af was maar niets is minder waar. Elke keer als ik optrek kreunt de fiets als een oud paard. Maar wat veroorzaakt nu het lawaai?? Hopeloos word ik er van.
Afgelopen weekend had ik tijd om de fiets uit elkaar te halen. Het TerraCycle wieltje is dat de boosdoener? De stoel uit de fiets gehaald. Eerst maak ik een foto hoe het wieltje zit gemonteerd en dan verwijder ik het wieltje uit de fiets. Het wieltje loopt na 15.000 km nog perfect. Ik duw er met het hele gewicht op maar het rolt als een treintje…. Opvallend is dat het wieltje bij mij andersom zit gemonteerd dan bij Eduard Botter. Ik rijd het liefst op het middelste voorblad dus de ketting rechts lijkt met niet onlogisch. Ik laat het maar zo zitten.
Brrr dan het achterwiel er maar uit. De handleiding van Velomobiel er weer bij gepakt en dan is het een fluitje van de handleiding volgen. Ik heb nu meteen de kans om alles blinkend schoon te poetsen. Dus de derailleur wordt gepoetst, de ketting schoon gemaakt. De pignon wordt blinkend schoon gewreven samen met de veerpoot. Ook hier kan ik niets vinden dat het geluid kan verklaren.
Na een aantal uren ploeteren zit de fiets weer in elkaar. Samen met Sander stel ik de derailleur af. De fiets staat op het blok en ik kan nu mooi onder de fiets liggen en kijken of de ketting recht ligt. De derailleur kan ik afstellen met het stel schroefje op de derailleur. Als het achterwiel draait in de vrijloop zie ik de kransjes bewegen. Dat is vreemd… Waarschijnlijk is de as niet helemaal meer recht? Als ik weer in Dronten ben moeten de mannen er maar even naar kijken. In een klein testritje draait de drivetrain als een zonnetje. De fiets lijkt wel nieuw. Maar ….. het vervelende geluid is gebleven.
Uiteindelijk Sander in de fiets gezet. Ik hobbel achter de fiets aan met de kop in de bak terwijl hij trapt, ziet er vast heel leuk uit. Uiteindelijk kan ik mijn hand onder de stoel wringen en op het TerraCycle wieltje leggen terwijl hij trapt. Bij het optrekken komt er de grootste spanning op de ketting en hoor je de kraak. Ik voel aan de trilling dat het wieltje wel de oorzaak is van de kraak. Waarschijnlijk krijgt het wieltje niet alleen horizontale krachten te verduren maar wringt het ook een beetje in de fiets. Ergens zal er iets los zitten.
Oorzaak is dus eindelijk gevonden. Vandaag maar een nieuw wieltje besteld. Wim Schermer mag het lawaaiig vinden, het wieltje loopt wel super licht.
Afgelopen weekend had ik tijd om de fiets uit elkaar te halen. Het TerraCycle wieltje is dat de boosdoener? De stoel uit de fiets gehaald. Eerst maak ik een foto hoe het wieltje zit gemonteerd en dan verwijder ik het wieltje uit de fiets. Het wieltje loopt na 15.000 km nog perfect. Ik duw er met het hele gewicht op maar het rolt als een treintje…. Opvallend is dat het wieltje bij mij andersom zit gemonteerd dan bij Eduard Botter. Ik rijd het liefst op het middelste voorblad dus de ketting rechts lijkt met niet onlogisch. Ik laat het maar zo zitten.
Brrr dan het achterwiel er maar uit. De handleiding van Velomobiel er weer bij gepakt en dan is het een fluitje van de handleiding volgen. Ik heb nu meteen de kans om alles blinkend schoon te poetsen. Dus de derailleur wordt gepoetst, de ketting schoon gemaakt. De pignon wordt blinkend schoon gewreven samen met de veerpoot. Ook hier kan ik niets vinden dat het geluid kan verklaren.
Na een aantal uren ploeteren zit de fiets weer in elkaar. Samen met Sander stel ik de derailleur af. De fiets staat op het blok en ik kan nu mooi onder de fiets liggen en kijken of de ketting recht ligt. De derailleur kan ik afstellen met het stel schroefje op de derailleur. Als het achterwiel draait in de vrijloop zie ik de kransjes bewegen. Dat is vreemd… Waarschijnlijk is de as niet helemaal meer recht? Als ik weer in Dronten ben moeten de mannen er maar even naar kijken. In een klein testritje draait de drivetrain als een zonnetje. De fiets lijkt wel nieuw. Maar ….. het vervelende geluid is gebleven.
Uiteindelijk Sander in de fiets gezet. Ik hobbel achter de fiets aan met de kop in de bak terwijl hij trapt, ziet er vast heel leuk uit. Uiteindelijk kan ik mijn hand onder de stoel wringen en op het TerraCycle wieltje leggen terwijl hij trapt. Bij het optrekken komt er de grootste spanning op de ketting en hoor je de kraak. Ik voel aan de trilling dat het wieltje wel de oorzaak is van de kraak. Waarschijnlijk krijgt het wieltje niet alleen horizontale krachten te verduren maar wringt het ook een beetje in de fiets. Ergens zal er iets los zitten.
Oorzaak is dus eindelijk gevonden. Vandaag maar een nieuw wieltje besteld. Wim Schermer mag het lawaaiig vinden, het wieltje loopt wel super licht.
woensdag 2 juni 2010
Torpedo treffen
Vrijdag mailde Marcel Beekmans of ik zin had om een eindje met hem mee te fietsen. Hij ging een rondje IJsselmeer doen…. Het was te laat om maandag vrij te nemen dus dinsdag beloofd om mee te gaan.
Na wat heen en weer bellen leek het ons het beste om in Hindeloopen af te spreken. Was ik er eerder dan zou ik op weg gaan naar Lemmer en andersom. .
Even na half elf belt Marcel, hij vertrekt nu uit Dronten. Ik heb de elfsteden route gevolgd. Burdaard, Leeuwarden, Dronrijp, Bolsward, Workum en Hindeloopen. Ik had de track geladen op de GPS maar een track volgen werkt lang niet zo prettig als een route volgen. Bij een route piept de GPS wanneer je af moet slaan. Nu moet ik steeds zelf goed opletten. En na elke 20 kilometer kan ik uit de fiets is mijn blaas weer vol. Hoezo goed drinken?
Het is een echte vakantiedag. Het fluitenkruid bloeit welig en het zonnetje laat zich van zijn beste kant zien. Ik toer heerlijk door het land. Het WS schermpje werkt best en ik heb totaal geen last van windgeruis.
Even later zijn we in Workum. En daar vindt mijn “tweede torpedo” treffen dan plaats. Van twee velomobielen gaan we naar zes velomobielen. We worden hartelijk ontvangen door Kees, Pé, Ben en Jan. De nieuwe deuk van Jan wordt bewonderd (“De hondenharen zitten nog aan de fiets”). Ben demonstreert zijn remparchute, en dan gaan we op weg naar de Afsluitdijk.
Even verderop komt Cees ons tegemoet. Hij zit in de “Artic Equipment Modus”, dat betekent: dik ingepakt, heeft zijn schuimdeksel op en een schermpje voor, en heeft meteen een boel lawaai. Iets over vliegen of zo. Ach, die Hollanders zijn ook niets gewend…. Na zijn draai gaan we weer op weg.
Maar goed, wij de dijk op en Pé begint te trappen, 31, 35, 37,39, 41, 43 km per uur en hij trekt gewoon door. Die man kan wel fietsen!! We zien de racefietser terug bij de brug die dicht is en even later bij het keerpunt waar Ben en ik teruggaan. Ja, een velomobiel gaat erg hard (maar niet in een groep….).
Ben en ik zwaaien de rest uit en gaan terug naar het mooie Friesland. Ben laat me het fietspad zien langs de dijk naar Harlingen. Hij waarschuwt al dat het er erg scheef loopt maar ik denk het aan te kunnen. Na een aantal kilometers 22 gemiddeld kap ik ermee en draai terug naar de weg. Dan maar geen mooi uitzicht….
Precies om 18:15 ben ik thuis en kan zo aanschuiven. Het warme eten gaat er heerlijk in en na de douche ga ik meteen op bed, lekker koesen.
Abonneren op:
Posts (Atom)