Gisteren na de vakantie voor het eerst weer naar Groningen gefietst. In mijn hoofd zou het prachtig weer zijn, de fiets geweldig trappen en bijna geen wind. De praktijk was dat het hard waaide het goot en het was zeker niet lekker warm en de fiets? zit er zand in de ketting?@#@$. Toch maar in een harde regen bui vertrokken. In de vakantie is de weg lekker leeg dat scheelt weer. Maar door het slechte weer is het lontje bij de medeweggebruikers kort.
Op de terugweg kan ik drie keer voorkomen dat ik van de weg af wordt gereden. Ik sta voor het stoplicht in Groningen. Komt meteen een oudere bejaarde man, grijs net pak, kaken strak op elkaar naar me toegelopen. Hij begint meteen breed geĂ¯rriteerd te gebaren. Dus ik zeg: “Moment even mijn oordoppen er uit.” “Daar moet een VLAG op”, wat zegt u? “Daar moet een vlag op.” Ik antwoord: “Nee, maar dit is een aerodynamische fiets dat wil ik niet, en wat als zo’n vlag in de ogen komt van een andere fietser?” “Maar dat is gevaarlijk!!” “Ja,” beaam ik “De automobilisten moeten wel oppassen natuurlijk” “Nee jij!” “Maar ik ben toch niet het gevaar, haal de auto maar uit de stad?” Verbaasd kijkt hij me aan. “Moet je trappen?” “Ja,” zeg ik, “ik moet trappen”. “TOE DAN, LAAT ZIEN DAN”. Ik zeg “Ik wacht op het groene licht anders is dat gevaarlijk voor mij đŸ˜‰”. Gelukkig springt het stoplicht en kan ik weg. Pff geef mij maar zon.
