Ik vind het altijd een valide test. Lukt het je de Winter Elfsteden te fietsen dan is dat weer een goed ijkpunt. Door de Corona zit
ik veel thuis en lange fiets tochten zijn een zeldzaamheid. Voor ik 200km fiets kijk
ik de fiets goed na. Blijkt toch een spaak te zijn geknapt in mijn
rechter voorwiel. Ah dat is het makkelijke wiel! Geen fietscomputer. Dus wiel uitbouwen en weer terug plaatsen. Meteen 1,5 kilo
modder uit de wielkasten gehaald en de banden goed op druk gezet. Als laatste
de ketting grondig gereinigd. Vooral het doekje door de kettingbuizen levert
een kledder aangekoekte olie op. Dan de derailleur wieltjes en het kettingwiel
onder de stoel schoonmaken en klaar.
Het wordt koud en de hoezen over mijn schoenen zijn kapot. Dikke sokken moet genoeg zijn toch? Een fles water en wat bananen, de route op de gps en klaar ben je.
’s Ochtends ben ik om 6:10 vertrokken. Bah wat is het
koud!!!! Het is een prachtige wereld vol met witte bomen van de rijp en witte
wegen. Vanaf het eerste moment dat ik wegfiets loopt de fiets niet lekker. Achterband
zacht? Voorbanden? Ik weet het niet maar het deugt niet. De thermometer geeft
-6. Ik zit echt te zwoegen maar krijg de fiets niet boven de 35 km per uur.
In Leeuwarden heb ik vorig jaar de verkeerde afslag genomen.
Nu gaat het goed, en kan ik het fietspad langs het spoor buiten Leeuwarden wel
vinden. De maan staat prachtig in de lucht te blinken maar het is koud! Alles
is eigenlijk warm, mijn vingers, mijn hoofd en de wereld buiten de fiets adembenemend. Maar mijn voeten krijg ik niet
warm. Met de fiets is niets aan de hand. Maar de banden hebben door de kou
gewoon meer weerstand en daarom krijg ik de fiets maar niet in planee.
In Workum wil het echt niet meer. Kom op, even doorzetten
naar Bolsward. In Bolsward stap ik uit de fiets en ik schrik van mijn voeten.
Ik sta echt op twee ijsklompen. Niets aan te doen zo koud. De fietsschoenen uitgedaan
en ondertussen heen en weer lopen op sokken. Ondertussen bel ik met Dineke. Die
schrikt en wil dat ik meteen de kortste weg naar huis neem. Het is duidelijk
dat ik me goed heb vergist in de kou. Eigenlijk is het jaren geleden dat ik met
zoveel kou heb gefietst. Mijn gele fiets is van binnen en van buiten wit van de
rijp. Mijn water is bevroren, dus drinken is heel moeizaam, mijn bananen zijn
keihard, en ook mijn brood is bevroren. Gelukkig heb ik hete gember thee mee.
Dus dat maar naar binnen geklokt.
Oké, dit is niet te doen, dan maar de kortste weg. Net als ik
zal instappen spreekt een vrouw me aan. Ze vertelt dat haar man een stepper
is. Ik mag wel even bij haar komen om op te warmen. Ondertussen blijf ik heen
en weer lopen en ijsberen. En verroest mijn voeten en tenen komen na 20 minuten terug, ik
krijg weer gevoel. Ik sla het aanbod af. Als je vanuit een warm huis weer in de
fiets moet, valt dat ook niet mee.
Ik bekijk de weg vanaf Bolsward naar huis op
de telefoon. Ik zou dan eerst naar Sneek fietsen en dan naar huis. Die weg kan
ik tenminste vinden. Mmm kan ik ook wel naar Harlingen fietsen dan Franeker en
dan naar huis. Kan ik altijd nog niet naar Dokkum fietsen…
Ik stap weer in de fiets op weg naar Harlingen. Ondertussen
gaat de zon schijnen en het wordt langzaam aan wat warmer/minder koud. Het fietsen gaat,
met gevoel in de voeten, ook beter. De stop heeft me goed gedaan. Ik fiets nu
probleemloos door. Vlak voor Stiens heb ik een paar racefietsers achter me aan.
Ik moet echt krampachtig mijn best doen om ze voor te blijven. Ik blijf ze in de
spiegel houden tot aan Dokkum. Ik heb ondertussen mijn geheime
wapen, een stukje chocola ingezet, maar ook dat is met deze kou niet weg te
krijgen.
Vlak voor het dorp fietst Dineke me tegemoet. Wat leuk! En
yezzz toch nog gehaald. En nu eerst 3 bekers thee, zorgen dat mijn tenen het
weer doen en dan een warme douche. Thuiskomen is toch het leukst!