woensdag 30 september 2009

Regen

Bah, wat heb ik een hekel aan regen. Lig je ’s ochtends lekker in je bed. Dan gaat de akelige wekker. Dan open je langzaam je ogen en lig je naar de regen te luisteren. Brrr. Meestal is de regen gestopt op het moment dat je vertrekt. Maar soms ga je in de regen weg. Dan kom je buiten, je nestwarmte hangt nog als een warme deken rond je, en dan krijg je een bak water over je heen. Dat is ongeveer level 8. Nog erger is als het donker is en het regent. Dat is level 9. Maar nog erger is het als het donker is en het regent en het waait en het is koud. Dat is toch zeker level 10….

Er zijn natuurlijk gradaties in regensoorten. Als je midden in de zomer met je kajak onderweg bent en je ziet de donkergroene, zwarte luchten hangen. Dan zeg ik altijd: “Ik zie niets…., Ik zie niets….”. Als het dan los gaat, is dat helemaal niet erg. Stiekem vind ik het zelfs wel leuk. Sterker nog, ik kan daar best van genieten om helemaal doorweekt te raken van zo’n zomerse plensbui!! Als al die dikke regendruppels in het water vallen krijg je als toegift gratis een prachtig klater concert.

Maar zo doorweekt raken, dat je je fietsschoenen kunt uitwringen, of nog erger, dat de olie van je ketting wordt gespoeld, dat vind ik helemaal niets…. Of had ik dat al gezegd. Gisteren was het zover, in Stiens trokken ze daar boven de sluizen open. Vorige week heb ik geprobeerd om rijdend het spatzijl/schuimkap te bevestigen. Maar sinds de wind eronder kwam, en het spatzeil/schuimkap zich als een deken om mijn helm vouwde en er een auto aankwam, stop ik nu maar even braaf. Vijf tellen later zit ik lekker onder mijn dekentje. Wat is de Quest dan een gezellig huisje, de geur, het doet me denken aan hutten bouwen van vroeger…..


Het regende en het regende en het deerde me helemaal niet… Eigenlijk moet ik rechts af, voor de korte weg. Maar dit is zo leuk, ik kan best wel een kleine omweg nemen… De bril moet wel af, maar als ik het vizier van de helm over mijn voorhoofd laat zakken, kan ik er nog net onder door kijken, en dan kan ik prima fietsen. Ik zie dat de regendruppels door de wind, prachtig naar de zijkanten wordt weggeduwd. Nog even heb ik een angstgedachte: “Oh jee, als ik nu toch een lekke band krijg….” Snel duw ik de gedachte weg. Dit is veel te leuk. Vijfenveertig kilometer verder kom ik verrukt thuis. Dat was genieten!! Laat de regen en de winter maar komen ik heb mijn Quest.

zaterdag 26 september 2009

Sleutelen en Wat neem je mee….


Volgens de ligfietslijst moet je de remmen goed in het vet zetten voor de winter. Dus vandaag ga ik de voorwielen eruit halen. Dit is een klusje dat ik nog niet eerder heb gedaan. Speciaal voor het klusje heb ik ratel ring sleuteljes gekocht. De meneer van de winkel begon helemaal te kwijlen toen ik ze aanwees. Dat zijn niet zomaar sleutels dat zijn “Top-sleutels” ontworpen met Zwitserse precisie.



Speciaal voor mij, doet hij het doosje even open en laat de blauw mat glimmende sleutels zien in hun bedje van rood fluweel. Voorzichtig haalt hij het sleuteltje eruit. Moet je de tikjes even horen, die zijn heel klein en fijn…. Als je naar de twinkel oogjes van de meneer van de gereedschapswinkel kijkt dan ben je dus om. Als beloning word ik nog even langs de heilige graal der gereedschap geleid. Een prachtige stalen rolcontainer met 10 laatjes tot aan de kop toe vol met nog meer blauw mat glimmend gereedschap. “Kijk meneer, dat gebruiken ze nu in een garage..” Slik, de prijs is wel 1.050,- euro…. Maar dan heb je wel wat. Enne levenslange garantie… Vandaag mag ik mijn toolcraft sleutels uitproberen en geen woord teveel.


Het voorwiel eruit halen valt heel erg mee:
-         Verwijder de dubbele bout in de fiets bij het spatbord
-         Leg de fiets op zijn kant
-         Verwijder het wieldoekje
-         Maak de drie boutjes los van de stuurhandels
-         Wip de drie stuurstangetjes los
-         Dan trek je het wiel er zo uit met de veerpoot.
-         Maak het rem kabeltje los en klaar ben je.
-         Daarna kun je de bout van het wiel met een inbussleutel losdraaien en trek je het wiel zo van de remvoering los.

De rem zit gewoon goed in het vet. Als de rem heet wordt kan het vet verdwijnen maar zo ver is het nog niet gekomen. Nu kan ik het wiel even goed poetsen en dan zet ik de boel weer in elkaar.

Mijn tasje met gereedschap zweeft steeds door de fiets. Voor, bij de wielkasten in de neus, is er plek genoeg. In de dump heb ik een mooi leger tasje gevonden. Die geschikt is voor dit doel. Dineke naait het zachte klittenband op het tasje en nadat ik het harde gedeelte in de fiets geplakt heb ben ik klaar. De inhoud van het tasje is:




-         Inbus sleutels nummer 5
-         Plakspullen
-         Reflecterend hesje voor banden plakken in het donker
-         Een hoofdlamp
-         Een zakmes met een kruiskop en een schaartje
-         Kettingpons
-         Reserve schakel




De tiewraps passen niet meer in het tasje en mogen in de grote tas. Ik heb nog ruimte bij het andere wiel maar voorlopig heb ik dat nog niet nodig. Helemaal blij ben ik met het resultaat….

UTD Spikerboor Akkrum


Vroeger toen de winters streng waren en mijn moeder zelf gemaakte erwtensoep maakte trokken mijn vader en ik eropuit. Voor het eerst mocht ik de nieuwe noren van mijn moeder aan. Ik voelde me al een hele held want ik kon de hele middag op de vijver schaatsen.

Zo schaatsen mijn sterke vader en ik over het gitzwarte ijs voor de wind naar Akkrum. In mijn beleving van 12 jarig jongetje was je een held als je helemaal van Heerenveen naar Akkrum  kon schaatsen. De machtige veevoederfabriek UTD zagen we al op kilometers afstand maar 'Foar de wyn is eltsenien in hurdrider' dus we schaatsen er heerlijk naar toe. Na een korte rust moesten we terug. En in de bikkelharde wind terug kreeg ik diep respect voor mijn vader. Met machtige slagen sneed hij dwars door de wind. Zelfs achter zijn rug kon ik het niet houden. Volgens mij is dat de eerste keer dat ik echt steen kapot was. Uiteindelijk heeft hij me zelfs een heel eind geduwd.

Vrijdag mocht ik muziek maken ter ere van de opening van het nieuwe bedrijven terrein Akkrum UTD Spikerboor. Dus de fiets helemaal volgeprakt met extra kleding schoenen en de viool.

Om van Leeuwarden naar Akkrum te fietsen in de Quest heb ik een uur gerekend. Maar de reis gaat zo voorspoedig dat ik met een dik half uur fietsen, veel te vroeg dreig te komen. Vlak voor Akkrum uit de fiets gestapt en mijn optreden kleren aangetrokken. Twee racefietsers passeren en roepen “Ha lekker een banaan!!”. Ik vind het een geweldige opmerking maar ik roep dat het een broodje is en geen banaan die ik eet…. Het laatste stukje leg ik in een sukkel drafje af.


Van de machtige voederfabriek is helemaal niets meer over. In plaats daarvan is een gezellig bedrijven terreintje gemaakt met de meest uiteenlopende bedrijven. We spelen de mensen binnen die de bedrijven hebben bekeken. Akkrum blijkt helemaal niet zo ver weg te liggen van Heerenveen als ik vroeger dacht. Het is, zo leer ik van de openingsspeech, een toplocatie. Akkrum heeft een waterverbinding aan het kanaal en ligt aan de snelweg.

Na een uurtje spelen mogen we weer inpakken. De schone fietskleding had ik onder mijn nette kleding aan. Dus het is een kwestie van strippen. Ik voel met net Superman maar dan de ligfietsvariant. Dan de viool weer in de fiets manoeuvreren en vertrekken. Mijn ouders zijn terug van vakantie en ik heb afgesproken om bij ze langs te gaan. In Heerenveen wordt ik meteen aan het werk gezet. De ijskast en de wasmachine moeten even van hun plaats om de vloer eens lekker te soppen.

Na een heerlijke maaltijd van zalm, spinazie en Mie, waar ik natuurlijk veel te veel van eet, vertrek ik weer richting Burdaard. Om zeven uur fiets ik weg en ik zal dus voor het eerst een lang eind in het donker gaan fietsen. Het is werkelijk een schitterende avond waar de zon de hemel rood kleurt. Intens gelukkig zoef ik over de weg. Bij Grou is het donker geworden en gaat het groot licht aan en de schuimkap op. Zolang ik fiets is er geen centje pijn. Maar als ik stop voor het stoplicht dan beslaat het vizier en mijn bril. De lamp geeft echt een bak licht en ik hoef geen moment in te houden.

Ze zijn met het fietspad bezig in Lekkum dus ik mag ik daar de weg op. Wat een groot verschil is dat toch. Het asfalt is heerlijk smooth. De laatste keer dat ik de accu heb opgeladen kan ik met niet herinneren maar de lamp blijft het goed doen. Zo nu en dan controleer ik met de toeter of ik nog vermogen heb. Zolang ik kan toeteren is er stroom genoeg.

Ondanks dat het nog niet koud is voel ik wel de kou in mijn voeten trekken. Thuis zijn het twee ijsklompjes. Ik moet maar eens naar verwarmde zolen gaan kijken. Want winter is het niet, maar nu kan ik mijn voeten al niet warm houden…..

dinsdag 22 september 2009

300 kilometer


Maandagochtend om 6:30 uit mijn bed gesprongen voor een tochtje naar Dronten. Het was eigenlijk veel kouder dan ik dacht maar het eerste gedeelte, Leeuwarden, Sneek, Joure was goed te doen. Gelukkig zette een boer zijn “dames” aan het werk en sloot het fietspad af. Daardoor kon ik even de benen strekken. En dat was nodig ook, want mijn voeten waren verkleumd. Na vijf minuten “de dyk wat op en del panderen” was het gevoel weer terug en kon ik verder fietsen. In Sint Nic belde ik voor een mevrouw met een hondje die niet zat op te letten. Tenminste dat dacht ik. Maar in een keer dook ik de weg op en hield het fietspad op. Het vervolg van het fietspad was een schelpenpad waar de mevrouw met het hondje liep. Niet te geloven hoe dat in elkaar zat. Toen ik de fiets opgehaald had uit Dronten kon ik de ingang van dat fietspad al niet vinden. Maar je moet hier dus op de kabouter paddenstoelen letten. En op de afgang….

In Lemmer ben ik het fietspad opgedraaid langs de dijk naar Urk. De fiets door het hekje gewrongen en een boterham opgepeuzeld. Een mevrouw was zo aardig om haar visie op het leven met mij te delen. Nederland is niks, veel te vlak. Ik begrijp dat er boeren moeten zijn. Maar kunnen ze soms dan niet gewoon eens een boompje planten....? Als we in Delfzijl zijn dan kan ik niet geloven dat je daar kunt leven zo plat. Maar Duitsland…..tja, daar is het mooi. Je voelt je er ook meteen thuis… Enne overal rijden velomobielen. En je kunt daar ook overal heel mooi wandelen. Maar in Nederland daar moet je als schipper aanleggen aan een paal… Aan een PAAL!! Jaaaa want er is vandaag, op maandagavond, een Tupperware party en daarom moet dat passagierschip daar liggen. Nou heb ik niets tegen Tupperware maar op maandagavond? Ik werp tegen dat het volk dat je op koopzondag ziet lopen ook niets te doen heeft, dus die zullen dan ook wel naar een Tupperware party komen toch….?
Tja, daar heb ik een punt…. Maar goed we betalen allemaal belasting, enne jij kan hier wel met die fiets komen. Maar ik heb een Eend, zo een met een open dak, en daarmee wil ik ook wel eens op de dijk toeren. Maar ja in Nederland zit alles achter hekken. En die hekken zitten op slot… Tja, daar heeft zij weer een punt. Na dit gesprek wens ik haar een fijne dag en kruip met een droog t-shirt weer in mijn Harly Trapson.

Het begin van de dijk gaat lekker. De weg is wel vrij slecht maar het uitzicht is prachtig. Blauwe lucht met blauw water tegen een groene dijk. Langs de dijk zijn ze de voering van basaltblokken aan het vervangen. Grote kerels sjouwen daar met brokken steen alsof het veertjes zijn. Een eindje verderop bekijk ik hun werk en heb diep respect.


Weer een eindje verderop wordt het asfalt vervangen. Op mijn vraag of ze er weer een puinhoop van maken, antwoorden de mannen bevestigend. Maar, zeggen ze, zo meteen heb je wel kilometers nieuw asfalt. De quest hopst en bopst over de basalt blokken om om de happer heen te komen. Gelukkig is ’t ie geveerd. Ja mannen, goed werk….  Gelukkig weet ik de quest voorbij de werkTuigen te krijgen. En het klopt, geen woord teveel. Lekker nieuw, nog geurend asfalt. De kilometers vliegen onder de wielen door. Jammer is wel dat er steeds buizen liggen over de weg. Er zit wel steeds een op- en afgang bij maar je moet wel remmen…..




Let op de molens langs de dijk. Ze weerspiegelen in mijn fiets en in de spiegel......




In Urk moet ik de Quest weer door een hekje wringen. Dit is wringen voor gevorderden omdat er ook nog een buis ligt waar ik eerst overheen moet en dan vanuit de bocht door het hek, maar het lukt. Voorbij Urk vind ik opnieuw de opgang naar de dijk. Weer door een hek, en voor de Ketelbrug nog een hek. Het alternatief is Emmeloord maar dat beviel de vorige keer ook niet. Midden op de Ketelbrug krijg je als toetje nog een keer een hek.

Bij Velomobiel breng ik het spiegeltje terug wat niet bleef zitten. Aan Jan vraag ik even naar mijn versnellingen te kijken omdat het kleinste blad voor niet wil schakelen. Ik ben zelf al driftig bezig geweest om het “beter” te krijgen. Maar erg gelukt is het niet. Jan knippert een paar keer met zijn ogen en de fiets schakelt beter dan ooit. De lamp wordt nog wat naar voren gezet. De toeter daar komt een nieuw klipje aan het draadje en vijf minuten later fiets ik weer weg. De zekering en het klittenband vergeet ik… Maar ja ik kom nog wel eens terug…

De terugweg gaat zo voorspoedig dat ik besluit om via Stavoren, Hindelopen, Workum, Bolsward, Zurch, Harlingen naar huis te fietsen. Met even rekenen kom ik dan misschien net op 300 km. En dat heb ik nog nooit gefietst...

Voor Workum heb ik een grote dip. Dus de winkel leeg geroofd met een liter vruchten yoghurt, drie bananen, energie drank en wat dropjes. En dat doet de benen goed. Ze willen weer draaien.

Gelukkig heb ik vanaf Harlingen voor het lapje. Rustig paddel ik naar huis. Daar kunnen vier doorweekte t-shirts in de was samen met het dekje van de stoel. Het eten en de douche verrichten wonderen. Ik voel me werkelijk herboren. Vandaag alleen behoorlijk spierpijn in mijn billen maar 300 km in negen uur en negen minuten. Top 71 op de Ketelbrug. Tja, mijn eerste 300km is binnen. Op naar de 600km…. maar nu nog even niet….

woensdag 16 september 2009

Keramisch



Bovenal ben ik "gebruiker" en dol op nieuwe dingen. Ik ben altijd in voor nieuwe ideeën,materialen en inzichten. Waarom rijd je anders op een ligfiets. Waarom leg je zonnepanelen op je dak. Waarom ga je Nordic Walken ;-) Verder ben ik niet zo exact (meten is weten) maar meer een gevoelsmens (voelen en horen). Als je naar de huidige fietsonderdelen kijkt kun je best constateren dat stalen lagers perfect zijn mits goed onderhouden en volgens mij zit hem daar de kneep.

In mijn Baron heb ik vier achterwielen versleten. De stalen lagers heb ik in korte tijd stuk gefietst. Op een Baron zit het achterwiel niet in een driehoek zoals bij een Hollandse fiets. Maar is er alleen een liggende achtervork. Krijgt het wiel hierdoor meer frictie waardoor de standaard lager het niet houdt? Uiteindelijk nadat de garantie vervallen is heb ik een ander wiel erin gezet (shimano lager) en dat wiel houdt zich nu goed. Keramische lagers had ik nog graag eens getest in dat wiel.

Het concept van het derailleur wieltje is de laatste 30 jaar ongewijzigd gebleven (waarschijnlijk al langer). Het blijft een wieltje dat draait om een stalen buisje. Als er een beetje water bij dit stalen buisje komt gaat het roesten met als gevolg dat je muizen in je ketting hebt. Een alternatief is om het te smeren. Maar doe je dit met lager vet dan draait het wieltje niet meer. Als er zand bij het vet komt, dan loopt het wieltje uit en is het vierkant.
Het best loopt het wieltje als hij nieuw is met een beetje dunne olie. Maar hoe dunner het vet hoe sneller het weg is. Dat betekent dus dat je vaak de boel moet demonteren. Geniaal vind ik het idee om juist dit wieltje juist te lageren. En als je dan ook nog kunt kiezen voor keramische lagers dan ga ik voor de bijl.

Ooit ben ik begonnen met mijn ligfiets evolutie op een Batavus Relax. Deze fiets had een ketting spanner van twee kleine wieltjes met glij lagers. Die twee wieltjes om de ketting te spannen soupeerde (voor mijn idee) zoveel energie dat ik nog net een normale fietser voor kon blijven. Weg aerodynamisch voordeel. Deze geleidewieltjes heb ik ook op mijn Baron. Er zitten op de stadseditie maar liefst drie van. Als je een racefiets trapper een slinger geeft dan draait hij in de vrijloop een aantal keren rond. Op de ligfiets staan de trappers zo stil. Natuurlijk komt het ook door de kettingbuizen maar ook hier wil ik graag nog eens de wieltjes lageren met keramische lagers. Bovendien worden deze geleidewieltjes altijd erg nat en vies. Het heten dan “onderhoudsvrije lagers” te zijn. Maar ik heb ze vaak genoeg uit elkaar moeten halen omdat ze helemaal vast zaten.

In de Quest heb ik nog maar één geleidewieltje uitgerust met een keramische lagers. Naast een reductie in lawaai (fluisterstil) draait dit wieltje ook nog super licht tussen de vingers. In watt en in theorie scheelt het misschien maar weinig maar alleen al om het lawaai heb ik de goede keus gemaakt.


Deze zomer heb ik geprobeerd op de camping om vuur te maken. Een kunst die elke oermens verstond. Met een houtje wreven Sander en ik uit alle macht over een paal. We hebben bogen gemaakt, gleuven gefreesd mos gezocht en nog veel meer. Maar veel verder dan rook kwamen we niet. De hele camping kwam voorbij en leverde vooral commentaar. Als het aan al die mensen had gelegen, dan woonden we nu nog in grotten en hadden we geen kleiding om aan te trekken. Door na te denken over toepassingen en door materialen uit te proberen worden dingen beter. Het antwoord “Dat doen wij altijd zo” is een dooddoener.

Geweldig om zoveel tijd in een onderzoek te stoppen. Zijn die keramische lagers nu echt beter? Meten is één ding en een conclusie trekken is een tweede. Als ik het onderzoek lees dan slijten stalen lagers in ieder geval harder. Na alle stalen lagers die ik van binnen heb gezien blijf ik nog steeds in voor wat nieuws. Als de theorie juist blijkt dan gaat het nog wel even duren voordat ik de keramische lagers van binnen ga zien. Dus als ik kan dan sloop ik de stalen lagers eraf en zet een keramische terug.

De huidige ketting is theorie perfect. Maar hoe vaak komt het niet voor dat je moe thuis komt na een regenbui of natte weg. Heb je dan nog zin om je fiets te poetsen? Meestal zet ik mezelf er wel toe. Vergeet je echter de ketting schoon te maken, droog te wrijven en te smeren dan wil de ketting de volgende dag haast niet meer draaien van de roest. Laat de keramische ketting maar komen ik wil hem wel testen!!


.

maandag 14 september 2009

Een betere (fiets)wereld begint bij jezelf.

Twee weken terug was er een invasie van “Mollen”. Mollen zijn mensen die langs de weg werken. Deze mensen graven met de meest onduidelijke reden in, door en langs "mijn" mooie asfalt. Het was weer zover, naast sloten hekkelen: "Het is weer voorbij die mooie zomer..." Moest er een nieuwe toplaag op het asfalt aangebracht worden voor de winter. Als je mol bent dan rijd je je auto het liefst midden op het fietspad. Zet de deuren open, zogenaamd om de radio te kunnen horen, maar de enige reden is natuurlijk dat je zeker weet dat er niemand meer langs kan. En je begint uit te laden. Komt er dan een verdwaalde gek langs in een "velomodinges" dan vraag je je verbijsterd af hoe dat nu weer mogelijk is….

Op de terugweg hadden ze de auto en de hekken keurig opgeruimd. Ik kwam met een lekker vaartje aanstuiven. De bocht is net na een rotonde dus ik was druk bezig om me heen te kijken of niemand mij toevallig gemist had. Stuurde de bocht in en zag het bord op het laatste moment dat er met splitgrid gestrooid was. Na een nood rem schoof ik schuifelend over het grind heen. Denk om mnn nieuwe fiets!!. Bah weer een extra blokkade. Nou ja, morgen zullen ze dan toch wel vegen……

Overmorgen zullen ze dan toch wel vegen…..
Overovermorgen zullen ze dan toch wel vegen…..

Kortom na anderhalve week en een lekke band maar eens de stoute schoenen aangetrokken. Ik bedoel, wie kan de weg beter monitoren dan de gebruikers? Vorige week woensdag een mailtje gestuurd naar de gemeente Leeuwarderadeel. Ik kreeg meteen bericht terug dat mijn berichtje doorgestuurd is naar de afdeling "Klein leed". Mijmerend zat ik vanochtend op, ik bedoel natuurlijk, in mijn fiets. “Straks krijg ik schadevergoeding voor mijn binnenband en dat wil ik niet…. Ik wil gewoon dat er geveegd wordt.” En vanochtend grote verassing, alle grid was opgeruimd en de weg netjes geveegd! De gemeente luistert en lost het meteen op. Complimenten voor Leeuwarderadeel!

Nu word ik toch echt overmoedig. Tussen Stiens en Leeuwarden is een van de drukste fietspaden van Nederland. De gemeente heeft het over een “snelfietsweg” omdat de voorrang ten gunste van de fietsers is gewijzigd. Maar in de praktijk is die “fietssnelweg” helemaal niet zo snel. Omdat er heel wat zijwegen op uitkomen waar de auto’s toch net even niet goed kijken. En omdat elke zijweg de klassieke “bocht naar links, bocht naar rechts, oversteekplaats, bocht naar rechts, bocht naar links” constructie heeft. In een velomobiel betekent dit gewoon stevig bijremmen. En omdat bestemmingsverkeer op de parallelle weg mag komen. En omdat er een stoplicht in zit. En omdat je om een benzinepomp heen moet fietsen. Dus hoezo “fietssnelweg”….? Maar goed het belang van de fiets wordt gezien en de gemeente noemt het dus daarom “fietssnelweg”. Bekt wel lekker tenslotte.



Voor Leeuwarden worden alle fietsers uit Stiens bij de stoplichten ter hoogte van de vliegbasis, de weg over gedirigeerd. Daarna mogen ze een sprintje trekken om opnieuw te mogen wachten om de ringweg van Leeuwarden over te steken. Hele volksstammen fietsers wolken dus elke ochtend voor de twee stoplichten samen.

In Leeuwarden is er voor het Havanckpark langs het Dokkumer Ee een prima fietspad. Met een fietstunnel onder de ringweg door. Vanaf Stiens zou je een perfecte aansluiting kunnen maken door ongeveer 300 meter fietspad te verbreden en de ingang van dat pad te verleggen.









Dit fietspad ligt er al, alleen heeft het al een aantal jaren geen onderhoud gehad. Als je nu het onderhoud combineert met het verbeteren van dat pad…? Dus opnieuw de stoute schoenen aangetrokken en een brief geschreven met mijn idee. Volgens mij kan het een gedeelte van de fietsdruk wegnemen bij de twee stoplichten. Ben benieuwd wat de respons daarop is van de Gemeente Leeuwarden?

Ambtelijke molens werken langzaam dus vandaag de snoeischaar in mijn quest gestopt. En een aantal hinderlijke takken die over het fietspad hangen bijgeknipt. Help, straks wordt ik zelf nog een mol ;-).




Vandaag ben ik met een omweg naar huis gefietst via Ferwerd. Bij Ferwerd hebben ze een nieuwe toplaag met splitgrid op het fietspad gestrooid. Ik geloof dat ik de gemeente Ferweradeel maar eens een mailtje moet sturen wanneer ze gaan vegen…..

Ik krijg het nog druk….


.

dinsdag 8 september 2009

It Heitelân

Wat maakt fietsen zo mooi. Is fietsen een metafoor voor het leven? Dan moet ik misschien wat vaker uitstappen. Niet het doel maar de reis is waar het tenslotte om draait.


Vandaag had ik zere benen. Meestal heb ik in het weekend rust maar dit weekend moest ik aan de bak. Mijn broer had een mountainbike geregeld en ik mocht achter hem aan rijden. Broertje is sportinstructeur in het leger en zou ff voordoen hoe dat moet. Ik heb nog nooit “gemountain biked”. Maar wat is dat leuk op zo’n fiets!! Je mag dan namelijk vies worden. Mijn hele leven poets ik mijn fietsen tot ik er bij neerval. Van regen baal ik, en waar de weg is opgebroken en er kwistig met zand gestrooid wordt, daar baal ik nog meer. Daar gaan mijn dure schijfrem blokjes van 18 euro en mijn drie kettingen van 23 euro per stuk en mijn… en mijn…

Bij mountainbiken kun je dat allemaal vergeten. Een plas? Liefst dwars er doorheen. Braamstruiken erg voor de banden? Niet zeuren maar scheuren. We hadden geluk want de hele zaterdag regende het, dus er waren meer plassen dan gewoon zand. Dat is dus genieten met volle teugen. Na een uur raggen, donderde ik alleen met mijn wiel tussen twee planken van een brug en maakte een salto mortale…. Au… Maar goed we waren al op de terugweg. Na de rit zet je de fiets even onder een water slang poetst hem wat schoon en dat vind je dan helemaal niet erg!! Want een mountain bike mag namelijk vies worden…..

Goed zere benen had ik dus dankzij het tochtje door de bossen van Bakkeveen. Dan kun je ook niet fietsen, maar ja de 2000 km lonkt. Nog twee dagen naar het werk fietsen en dan ga ik over die magisch grens. Je succes moet je vieren dus daar kijk ik nu al naar uit. Als je zere benen hebt dan wordt het uitstappen wel veel makkelijker. Vandaag alle tijd genomen om de omgeving eens goed “in mij op te zuigen”. Wat is it Heitelân toch prachtig. Klei, weidse uitzichten en koeien. Op dit moment staan overal stalletjes langs de weg met eigengemaakte producten, appels en stoofperen. Dit stalletje stal echter mijn hart.



Wat geeft het leven beter weer dan deze foto. “Gij zult niet stelen” met beide wielen in de Fryske klei gebeiteld. Streekproducten met een moraal en je komt het tegen op de fiets!! Misschien moet ik eens wat vaker uitstappen. Voor je het weet is het allemaal zo voorbij…..

zondag 6 september 2009

Student

Vrijdag heb ik lang geaarzeld of ik wel met de Quest naar Bakkeveen zou vertrekken voor ons familieweekend. Harde wind en regen was de voorspelling. Maar wat ze “beloven” in de voorspelling komt meestal niet uit. Voor de hand leek om via Buitenpost te fietsen en dan omlaag richting Frieschepalen, Bakkeveen. Maar op het laatste moment kreeg ik een geweldig idee. De fietsweg naar Heerenveen was laatst goed bevallen. Een lange rechte fietsweg met weinig oponthoud. Dus hup richting Grou dan via Gorredijk naar Wijnjewoude en Bakkeveen. Heel blij was ik dat ik gewoon vertrokken was, Dineke was bang dat ik zou wegwaaien maar de wind kwam schuin van achter. Het was gewoon goed te doen. Alleen bij Grou slingerde ik wat dronken over de weg door de harde wind. De auto achter mij zag het wat gelaten aan en bleef keurig achter me rijden. Zodra het kon heb ik hem maar even de ruimte gegeven.

In de Quest is het wat schipperen met kleren. Omdat je zo zweet wil je niet teveel kleren aan. Maar omdat je zweet moet je wel wat kleren aan….. Om exact 18:00 uur kwam ik aan bij de boerderij in Bakkeveen. Maar eenmaal uit de fiets bleek ik toch iets onderkoeld te zijn. Dus meteen lekker onder de warme douche. Meestal ben ik zo klaar maar nu kon ik het warme water wel gebruiken. Daarna heb ik alles aangetrokken wat ik mee had en werd ik door mijn moeder aan de hete thee gezet. Dan ben je snel weer opgewarmd.




Student

Vandaag heb ik je weggebracht
Niet naar een ziekenhuis
Maar naar een nieuw leven

Honderd broden in de maand
En nooit een droge douche
Honderd onrustige nachten
Ben je nog steeds heel?

Honderd vieze neuzen
Honderd nare dromen
Negentien jaar voorbij in een zucht
Maar nu ben ik even niet nodig

Vandaag doe je het alleen
En sta ik aan de zijlijn
Zet hem op ga ervoor, grijp je kans
‘k Geloof in jou mooie zoon

Vandaag ben je weggebracht naar je nieuwe leven
Flitsend in je rode pak, onwennig in je nieuwe huis
Vandaag heb ik je weggebracht bestemming …?



Zondagmiddag Christiaan weggebracht naar zijn studentenkamer. Vanaf nu moet hij het alleen doen. Daarna stond ik in Bakkeveen voor m’n “rolzetel”. Gelukkig was het nog een eind naar huis, kon ik mooi alle emoties eruit trappen. Dineke en ik vertrokken bijna tegelijk en meteen had ik de gang er goed in. Tegen de 50km per uur kon ik lekker volhouden.

Een beetje kribbig werd ik van elke zijweg die ik tegenkwam tusen Gorredijk en Bakkeveen. De voorrang is daar nog niet ten gunste van fietsers geregeld. Dus ben ik maar op de weg gaan fietsen. Een brommobiel reed exact 45 en daar ging ik heerlijk voorbij. Ik bedoel als hij 45 mag op een auto weg dan hebben ze van mij helemaal geen last….

Het was windstil weer en de Quest had er zin in. Vooraf had ik de rit op twee en een half uur geschat. Maar na een uur en vijftig minuten na 71 kilometer met een gemiddelde van bijna 39 stond ik weer op de stoep. Een beetje onwennig, de oudste zoon is nu echt uit huis, kroop ik moe en voldaan onder de douche.



...

donderdag 3 september 2009

Gentleman

Als ik met de bus meerijdt dan valt me altijd het keurige rijgedrag van de chauffeurs op als het niet druk is. Zodra de rondweg overgestoken is en het druk wordt, veranderd deze nette chauffeur plotseling in een formule één coureur. Fietsers worden ingehaald, de bus wordt er nog net ff tussengedrukt. En rijdt hij weg bij de bushalte dan doet hij het knipperlicht aan net als een auto de bus inhaalt…. Kortom het rattengevoel…

Een tijdje terug heb ik me voorgenomen altijd een heer in het verkeer te zijn. Ook al zit ik zelf goed, ik blijf beleefd en vang de fouten van een ander op. Zelf maak ik ook fouten en ben blij als een ander mij opvangt tenslotte. Dit gaat meestal aardig goed maar je hebt van die dagen…..

Drie tal kleine voorbeelden op één dag:

Het begon met een auto van rechts bij Wanswerd. De man zag mij over de weg vliegen en remde van schrik. Ik hield op dat moment de benen stil. Omdat ik dacht dat hij me voorrang wilde geven fietste ik weer door. Toen we oog contact hadden vloog hij toch de weg op, maar op het laatste moment, de auto stond al half op de weg, remde hij toch nog. Ik moest uit alle macht remmen onder het mom “Blij dat ik glij.” Een meter voor de auto kwam ik gelukkig tot stilstand. De man nam hier geen genoegen mee. Reed de weg op draaide het raam naar beneden en schreeuwde. “Ik kom wel van rechts ja!!” En hier ging ik in de fout. Ik riep boos terug “Neem dan ook je voorrang….!!!” Bah, ik had dit ook normaal kunnen zeggen en het was tenslotte gewoon een misverstand.

Nog geen twee kilometer later kwam er een vrachtauto aan als tegenligger. Vlak daarvoor wordt ik nog ingehaald door een auto. Nadat ze me voorbij was, gaat ze boven op de rem staan en zet de auto stil in de berm om de vrachtauto te laten passeren. De Quest remt best goed maar een auto remt beter. Levensgevaarlijk maar het ging gelukkig net goed. Ik geef het toe, ik was niet meer netjes. Ik heb het werkelijk uitgebruld van woede. Ja, Mea Culpa, daar ging mijn gentleman agreement.

Als klap op de vuurpijl kwam er een golfje aanracen op de rotonde bij Stiens. Het fietspad is daar voorzien van rood asfalt, er staan haaientanden en een waarschuwingsbord…. Mevrouw keek niet links, mevrouw keek niet rechts. Je mag daar 30 km per uur maar dat bord had ze ook gemist. Ik zag haar aankomen dus ik remde bij en reed vlak achter haar langs. Ze keek me recht aan en schrok zich helemaal wild. Je ziet die ligfietsen ook niet tenslotte.... En hier bleef ik netjes, kijk ik kan het wel….

Als je snel wilt fietsen zit je toch met een zeker fanatisme in je karretje te trappen en dat staat de gentleman in mij, zover die er is, aardig in de weg. “Aan de kant hier kom ik aan” brult de oermens in mij. Maar na drie keer bijna botsing denk ik wel: “Had ik misschien vandaag gewoon in bed moeten blijven liggen?”