De Quest voor Beethoven
Dit jaar heb ik voor het eerst weer vioolles na 35 jaar. Had
ik natuurlijk 20 jaar eerder moeten doen. Ik ben zo lekker bezig dat ik het
gewoon jammer vind dat er een zomerstop is. Mijn vioolleraar stelde voor “Geef
je op voor een Summerschool”. Ik zoeken, blijkt er een summerschool in het
Karmelklooster in Drachten te zijn van het Apollo ensemble. De inschrijvingstermijn
lijkt nog niet verstreken te zijn dus ik geef me op. Een uur later word ik al
teruggebeld. De kwartetten, trio’s en kwintetten zijn al ingedeeld maar ik kan
wel meedoen met het ochtendblok de orkest sessie. De Pastorale (de 6e
symfonie opus 68) van Beethoven instuderen en spelen.
Sander, mijn zoon, speelt in allerlei studentenorkesten, het
Nesko, het Vu-Orkest Riccotti en het NSO. Zij spelen grote symfonieën en nu heb
ik ook de kans. Of ik dat wel wil “YES SIR!”
Citaat:
“Ludwig van Beethovens Zesde symfonie, bijgenaamd ‘Pastorale’, gaat over de kracht en de schoonheid van de natuur. We hebben het geluk dat Beethoven de delen van zijn Zesde symfonie een titel gaf. Zo weten we bijvoorbeeld dat het derde deel over de mensen op het land en hun folklore gaat (en dus een beetje boers moet aanvoelen) en het laatste deel over dankbaarheidna een storm. Wat de Zesde symfonie zo speciaal maakt is dat het een verlossing is uit het alledaagse leven, een expeditie, een ontsnapping naar het platteland of de bossen. ”
Schoonheid van de natuur? Het platteland? Hoe kun je Beethoven beter ervaren door ’s ochtends in je Quest te stappen, lekker af te zien, en dan de Pastorale spelen. Dus route uitgezocht, de fiets geprepareerd en off we go. Zondag de fiets klaargezet, de viool kan mee in een flight case in de fiets. Een flight case is een kleine vioolkist geschikt voor de bagage vakken in vliegtuigen. De strijkstok kan los mee in een buis. Kleren en muziek erin en fietsen maar.
Maandag meteen een heerlijke repetitie. Iedereen heeft gestudeerd en we gaan als een trein onder leiding van David Rabinovich. Het wordt een barokke versie met weinig vibrato en veel doorzichtige lijnen. En we moeten heeeeel zacht spelen in het pianissimo. Echt genieten.
De weg naar Drachten heb ik nog niet vaak gefietst. Kan ik meteen het fietspad langs de centrale As ontdekken. Prachtig fietspad maar het heeft totaal geen verband. Je moet onder tunnels door met hele scherpe bochten en heel erg afremmen om weer op het fietspad te komen. Als ze fietsverkeer nu eens als autoverkeer zouden behandelen dan zou dit niet voorkomen. Auto’s moeten “stromen”, fietsers kunnen capriolen uithalen om hun fietspad te vinden en te bereiken. Jammer dit….
Maar het zoeft heerlijk en ik geniet van de kap, de prachtige weidse uitzichten in het Friese land. En het is nog helemaal niet koud!
Op de terugweg twee lekke achterbanden om het niet al te makkelijk te maken. Door de regen zijn de straten nat en ik fiets de glazen splinters zo naar binnen. Na de zomer heb ik altijd lekke banden als het weer omslaat. En ik heb lekke banden als ik de weg niet ken. Dubbele kans nu dus! Gelukkig waren de banden niet lek op de heenweg. Morgen weer op weg! En hopelijk is het dan een beetje droger.
Thuis gekomen heeft Tammoo de poes een muis gevangen en midden in de kamer als cadeau voor me neergelegd. Ja, de natuur is mooi, maar ook hard!
