UTD Spikerboor Akkrum

Vroeger toen de winters streng waren en mijn moeder zelf gemaakte erwtensoep maakte trokken mijn vader en ik eropuit. Voor het eerst mocht ik de nieuwe noren van mijn moeder aan. Ik voelde me al een hele held want ik kon de hele middag op de vijver schaatsen.

Zo schaatsen mijn sterke vader en ik over het gitzwarte ijs voor de wind naar Akkrum. In mijn beleving van 12 jarig jongetje was je een held als je helemaal van Heerenveen naar Akkrum  kon schaatsen. De machtige veevoederfabriek UTD zagen we al op kilometers afstand maar 'Foar de wyn is eltsenien in hurdrider' dus we schaatsen er heerlijk naar toe. Na een korte rust moesten we terug. En in de bikkelharde wind terug kreeg ik diep respect voor mijn vader. Met machtige slagen sneed hij dwars door de wind. Zelfs achter zijn rug kon ik het niet houden. Volgens mij is dat de eerste keer dat ik echt steen kapot was. Uiteindelijk heeft hij me zelfs een heel eind geduwd.

Vrijdag mocht ik muziek maken ter ere van de opening van het nieuwe bedrijven terrein Akkrum UTD Spikerboor. Dus de fiets helemaal volgeprakt met extra kleding schoenen en de viool.

Om van Leeuwarden naar Akkrum te fietsen in de Quest heb ik een uur gerekend. Maar de reis gaat zo voorspoedig dat ik met een dik half uur fietsen, veel te vroeg dreig te komen. Vlak voor Akkrum uit de fiets gestapt en mijn optreden kleren aangetrokken. Twee racefietsers passeren en roepen “Ha lekker een banaan!!”. Ik vind het een geweldige opmerking maar ik roep dat het een broodje is en geen banaan die ik eet…. Het laatste stukje leg ik in een sukkel drafje af.

Van de machtige voederfabriek is helemaal niets meer over. In plaats daarvan is een gezellig bedrijven terreintje gemaakt met de meest uiteenlopende bedrijven. We spelen de mensen binnen die de bedrijven hebben bekeken. Akkrum blijkt helemaal niet zo ver weg te liggen van Heerenveen als ik vroeger dacht. Het is, zo leer ik van de openingsspeech, een toplocatie. Akkrum heeft een waterverbinding aan het kanaal en ligt aan de snelweg.

Na een uurtje spelen mogen we weer inpakken. De schone fietskleding had ik onder mijn nette kleding aan. Dus het is een kwestie van strippen. Ik voel met net Superman maar dan de ligfietsvariant. Dan de viool weer in de fiets manoeuvreren en vertrekken. Mijn ouders zijn terug van vakantie en ik heb afgesproken om bij ze langs te gaan. In Heerenveen wordt ik meteen aan het werk gezet. De ijskast en de wasmachine moeten even van hun plaats om de vloer eens lekker te soppen.

Na een heerlijke maaltijd van zalm, spinazie en Mie, waar ik natuurlijk veel te veel van eet, vertrek ik weer richting Burdaard. Om zeven uur fiets ik weg en ik zal dus voor het eerst een lang eind in het donker gaan fietsen. Het is werkelijk een schitterende avond waar de zon de hemel rood kleurt. Intens gelukkig zoef ik over de weg. Bij Grou is het donker geworden en gaat het groot licht aan en de schuimkap op. Zolang ik fiets is er geen centje pijn. Maar als ik stop voor het stoplicht dan beslaat het vizier en mijn bril. De lamp geeft echt een bak licht en ik hoef geen moment in te houden.

Ze zijn met het fietspad bezig in Lekkum dus ik mag ik daar de weg op. Wat een groot verschil is dat toch. Het asfalt is heerlijk smooth. De laatste keer dat ik de accu heb opgeladen kan ik met niet herinneren maar de lamp blijft het goed doen. Zo nu en dan controleer ik met de toeter of ik nog vermogen heb. Zolang ik kan toeteren is er stroom genoeg.

Ondanks dat het nog niet koud is voel ik wel de kou in mijn voeten trekken. Thuis zijn het twee ijsklompjes. Ik moet maar eens naar verwarmde zolen gaan kijken. Want winter is het niet, maar nu kan ik mijn voeten al niet warm houden…..