Torpedo treffen

Vandaag bekijk ik even wat blogs en een collega ziet de foto’s. “Was er één of ander torpedo treffen of zo vraagt ie?” Daar leek het gisteren inderdaad wel op.

Vrijdag mailde Marcel Beekmans of ik zin had om een eindje met hem mee te fietsen. Hij ging een rondje IJsselmeer doen…. Het was te laat om maandag vrij te nemen dus dinsdag beloofd om mee te gaan.

Na wat heen en weer bellen leek het ons het beste om in Hindeloopen af te spreken. Was ik er eerder dan zou ik op weg gaan naar Lemmer en andersom. .

Dinsdag lekker uitgeslapen en om 10 uur op weg gegaan. Goed blijven drinken hoor, had iedereen me op het hart gedrukt. Net na Leeuwarden sta ik voor het eerst buiten de fiets water weg te brengen. Er hangt een plakaat van iemand die 50 is geworden.

Even na half elf belt Marcel, hij vertrekt nu uit Dronten. Ik heb de elfsteden route gevolgd. Burdaard, Leeuwarden, Dronrijp, Bolsward, Workum en Hindeloopen. Ik had de track geladen op de GPS maar een track volgen werkt lang niet zo prettig als een route volgen. Bij een route piept de GPS wanneer je af moet slaan. Nu moet ik steeds zelf goed opletten. En na elke 20 kilometer kan ik uit de fiets is mijn blaas weer vol. Hoezo goed drinken?

Het is een echte vakantiedag. Het fluitenkruid bloeit welig en het zonnetje laat zich van zijn beste kant zien. Ik toer heerlijk door het land. Het WS schermpje werkt best en ik heb totaal geen last van windgeruis.

In Hindeloopen belt Marcel, hij is net voorbij Lemmer. Bah, had ik beter meteen naar Lemmer kunnen fietsen, maar ja… We fietsen elkaar tegemoet en zien elkaar in Oudemirdum. Daarna gaan we op weg naar Pé en de rest. Als Prinsen rijden we door Gaasterland, overal wuif ik vanuit mijn gouden koets naar de mensen. We zitten wel wat met de weg te prutsen en snappen niet precies wat Pé bedoelt. Maar als hij na de Galamadammen en drie keer bellen roept “Fiets maar naar Workum naar de grasdrogerij” is het duidelijk.

Even later zijn we in Workum. En daar vindt mijn “tweede torpedo” treffen dan plaats. Van twee velomobielen gaan we naar zes velomobielen. We worden hartelijk ontvangen door Kees, Pé, Ben en Jan. De nieuwe deuk van Jan wordt bewonderd (“De hondenharen zitten nog aan de fiets”). Ben demonstreert zijn remparchute,  en dan gaan we op weg naar de Afsluitdijk.

Even verderop komt Cees ons tegemoet. Hij zit in de “Artic Equipment Modus”, dat betekent: dik ingepakt, heeft zijn schuimdeksel op en een schermpje voor, en heeft meteen een boel lawaai. Iets over vliegen of zo. Ach, die Hollanders zijn ook niets gewend….  Na zijn draai gaan we weer op weg.

Pé stopt bij de afslag naar de Afsluitdijk om even te overleggen. Meteen heeft Cees weer een hoop lawaai “Gaan we hier koffie drinken of zo?” “Dr is hier immers helemaal niets” “Ik heb eens Friese hond gekocht die kon niet eens blaffen.” “Nee roept Kees, de Friezen gaan mee over de dijk. “Oh,” roept Cees “zien ze ook eens wat….” Vlak voor we weg gaan worden we ingehaald door een race fietser. Dus dat maant de groep tot spoed.


Maar goed, wij de dijk op en Pé begint te trappen, 31, 35, 37,39, 41, 43 km per uur en hij trekt gewoon door. Die man kan wel fietsen!! We zien de racefietser terug bij de brug die dicht is en even later bij het keerpunt waar Ben en ik teruggaan. Ja, een velomobiel gaat erg hard (maar niet in een groep….).

Ben en ik zwaaien de rest uit en gaan terug naar het mooie Friesland. Ben laat me het fietspad zien langs de dijk naar Harlingen. Hij waarschuwt al dat het er erg scheef loopt maar ik denk het aan te kunnen. Na een aantal kilometers 22 gemiddeld kap ik ermee en draai terug naar de weg. Dan maar geen mooi uitzicht….

Precies om 18:15 ben ik thuis en kan zo aanschuiven. Het warme eten gaat er heerlijk in en na de douche ga ik meteen op bed, lekker koesen.