Klinkers

Gisteren merkte ik weer hoe de ondergrond de snelheid bepaalt. Moeizaam fietste ik van Ferwerd naar Holwerd. Dit fietspad mag best een keer opgeknapt worden, het ruwe asfalt is op heel veel plaatsen kapot. Bij elke kruising met een zijweg moet je nog een keer extra oppassen want die kruisingen zijn vaak kledderglad. Kortom, snel fiesten is er niet bij. Bij Holwerd houdt het fietspad op. Van fietsers wordt verwacht dat ze dwars door Holwerd gaan want de ringweg is verboden gebied. Maar in Holwerd is niet gestrooid en er ligt een dikke laag ijs en sneeuw prut. Bovendien mag je eerst proberen omhoog te krabbelen tegen de ijsvloer van de terp.

Tegen het eind van de avond is het rustig op de autoweg dus draai ik stiekem de weg op. Auto’s hebben het mooiste asfalt van de wereld in No time dender ik daar met 47 kilometer per uur langs. De fiets begint te zoemen van plezier!! Automobilisten hebben maar geluk. Een kilometer later draaide ik weer het ruwe fietspad op en meteen loopt mijn snelheid weer terug.

Velonauten hebben dubbel pech bij klinkers. Een side effect van niet strooien is dat de aangereden sneeuw verandert in ijs. Als het dan even dooit is de ondergrond onder de klinkers niet overal even hard. Waar plekken ijs liggen, worden de klinkers door de autowielen de grond ingeduwd. Als het ijs dan gesmolten is, is er niet meer te fietsen op de klinkerweg. Het ingereden ijs heeft de weg verandert in een Siberische kuilen en hobbel weg. In de Quest hobbel ik, als een boot in een veel te ruige zee, heen en weer. De snelheid is er na 25 meter stuiteren helemaal uit.

Ik vrees dat we nog jaren last gaan houden van het zouttekort van deze winter….