Emmen Garmin Oregon 400T

Vrijdag op de fiets gestapt om naar Emmen te fietsen. Via Marktplaats heb ik een tweedehands Garmin Orgeon 400 T op de kop getikt en die kan ik vanavond om 19:00 uur ophalen in Emmen. De kunst is om niet te vroeg en niet te laat te komen. Daarna moet ik nog terug naar Assen fietsen want ik ga bij mijn broer(tje) slapen.

Ondanks de kou verloopt de fietsreis gesmeerd. Onderin de buik van de fiets spint de fiets blij dat hij los mag. Het fietsen gaat ondanks de wind tegen en de kou heerlijk. De kou begint gewoon te wennen. Wat ook helpt zijn de voetwarmers van Eduard Botter. Er zit nu een hotspot onder de voet. De voeten worden nog wel koud (ik blijf onverbeterlijk) maar het beperkt zich tot de tenen. Als ik stop dan wiebel ik mijn voeten even op de grond door de voetgaten, en dan komt het gevoel snel weer terug.

Om kwart voor vijf ben ik al in Assen. Twee uur voor 40 kilometer dat is veel te veel. Ik besluit dat ik niet harder mag als 20 kilometer per uur. Ik zet een laag verzet op en maal met de benen maar harder dan 20 ga ik niet meer. Na Rolde volg ik de bordjes Emmen, maar dat had ik beter niet kunnen doen. De geplande route loopt langs de N376 maar de borden gaan via de N857. In het stikdonker slaag ik er ook nog in om de weg kwijt te raken. Ik kom terecht in Valthe. Na twee rondjes dorp ga ik de weg maar even vragen bij een restaurant. “Ja”, zegt de vriendelijke ober. “Met de fiets word je door het bos geleid, maar dat is in het donker niet prettig….” Hij stuurt me terug naar Kleindijk....

Dan kom ik aan in Emmen. Meteen de weg maar vragen. Een jongetje weet dat ik rechtdoor moet en bij de Mac Donalds rechts. Na een tijdje rechtdoor en geen Mac, bij een snack hoek, de weg gevraagd. “Nee, de Mac is nog veel verder, en daar moet je rechtdoor, dan rijd je de wijk de Rietlanden in, en dan moet je daar maar weer vragen.”

De wijk De Rietlanden is vast een prachtige wijk maar voor mij is het een labyrint. Bovendien kan ik niet meer zo goed nadenken. Na verschillende mensen aangeklampt te hebben heb ik er genoeg van. Het eerste het beste huis daar ga ik aanbellen en hulp vragen. Je moet altijd eerst even kijken naar het huis. Het eerste huis is veel te netjes daar moet je niet aanbellen. Maar ik luister niet naar mijn stemmetje en bel toch aan...

Een oudere meneer kijkt geschrokken als hij naar de deur loopt. Hij denkt dat de Mars Invasie begonnen is, of erger hij wordt overvallen!!! Ik trek mijn bivak muts naar beneden en probeer een grijns op mijn gezicht te trekken maar met mijn verstijfde koude kaken valt dat niet mee. Voorzicht gaat de deur toch nog open. “Goedenavond, ik ben verdwaald kunt u me helpen?” Opgelucht zegt de man dat hij er net woont en dat niet kan. “Wie kan dat wel?” vraag ik. “Aan de overkant, die mensen wonen er al langer”. Oke, de overkant dan maar.

Gezellig klikken mijn schoenen op de weg terwijl ik naar de overkant loop. Als ik daar aanbel zwaait de deur open. Op mijn “Goedenavond, ik ben verdwaald kunt u me helpen.” Is het eerste wat de man zegt “Kom binnen”. Voordat ik naar binnen ga wil ik nog even de fiets halen. Als ik binnen kom en vertel dat ik bij Dokkum uit de buurt kom, biedt mevrouw me meteen koffie of iets te eten. Echt geweldig!! De zoon heeft de route al op de Pc opgezocht en de man bied me aan even te brengen op de fiets… Wow dat is echt fantastisch… Erg helder ben ik niet meer dus ggggraaaag!! De wijk “De Delftlanden” staat er nog niet zo lang vandaar dat het zoeken zo moeizaam gaat. Samen glibberen we door de nieuwe wijk en weten de straat te vinden. Zo wordt ik keurig voor de deur afgezet wel een uur later dan ik had bedacht maar goed, ik ben er….

Nadat ik de GPS heb gekocht biedt Robert (ex eigenaar) aan me even naar de goede weg te brengen in Erm. Voorop wijst hij met de auto de weg. De N376 is echt een heerlijke weg. Ik heb nu wind in de rug en kan weer lekker doorfietsen.

In de weilanden heb ik vaak heel weinig aan mijn voorlicht. De weg is hier zwart en er staan geen lijnen op er is heel weinig contrast tussen de berm en de weg, bovendien word ik erg verblind door auto’s. Van Emmen naar Assen rijd je veel door de bomen. De kracht van de voorlamp laat zich nu zien. De straal verlicht heel helder de “tunnel” van bomen waar je door moet rijden. Bovendien is het fietspad aardig afgeschermd van de weg. De terugweg gaat voorspoedig en om 22:00 uur kom ik dan eindelijk aan na 170 kilometer. Mijn broer heeft een groot bord eten en salade voor me en een warme douche. En daarna, kan ik heerlijk slapen…