Assen

Vorige week vrijdag zou ik naar Assen. “Even” een boek naar mijn broer brengen. Toen ik ’s ochtends opstond lag er een dik pak sneeuw. Vorige week ben ik lekker thuis gebleven. Boekje lezen, beetje viool studeren, muziekje aan en koffie leuten met Dineke. Kortom een “vervelende” dag…

Vandaag is het weer vrijdag. De vrije dagen moeten op dus ik heb alweer vrij. En vandaag dooit het toch? Kan ik nu wel even naar Assen fietsen…

Vanochtend op mijn gemakie de fiets klaargemaakt. Een liter hete thee in de thermoskan. Een liter sportdrinken in de fles, brood mee en op weg. Drinken in de kou is altijd moeilijk. In de kou zweet je net zo hard als anders maar door het koude drinken is het heel moeilijk om voldoende vocht binnen te krijgen. Meestal berg ik de thermoskan achterin op, maar nu houd ik hem bij de hand. Dan kan ik, als de fiets stilstaat, de warme drank naar binnen slobberen.

Om half negen fiets ik weg. Het is wel koud, en de plassen van gisteravond zijn stijf bevroren op de weg, maar ik maak me geen zorgen. Het gaat immers flink dooien. In Buitenpost ben ik zomaar. Dan op weg via het Van Starkenborgkanaal naar Gaarkeuken. Als ik de brug overga moet ik naar het fietspad. Het fietspad is stijf bevroren en helemaal wit. Na twee keer uitgegleden te zijn ga ik maar op de weg fietsen. Niet te dicht aan de kant zodat automobilisten me zien rijden. Een vrouw blijft achter me en doet haar alarm lichten aan. Ze gaat naast me rijden en doet het raam naar benden: “Wil je dood?”, brult ze boos. Ik roep “Het fietspad is niet gestrooid”. De vrouw ziet het witte pad en rijdt door. Het wordt steeds erger en erger. De autowegen zijn nu ook niet meer gestrooid. Steeds langzamer ploeg ik verder.

In Rolde haal ik bij de winkel een tros bananen en een zak krentenbollen. De vrouw vraagt hoe ik in een trui kan fietsen. Ik vertel dat ik overdekt fiets. Ik vertel dat de wegen waardeloos zijn. De fietspaden zijn niet gestrooid en de autowegen zijn niet veel beter. Volgens de Bakkersvrouw heeft het gisteravond gesneeuwd, geregend en gehageld. Ze konden het werk niet aan….

Oke, kom op even doorzetten en hopen dat mijn broer, of zijn vrouw er is. Vlak voor Assen is helemaal niet gestrooid en fiets ik in het laagste verzet de brug op. Zonder te slippen kom ik boven. Natuurlijk is er niemand thuis. Tijd voor de tovertruc. Een set droge kleren, en thee naar binnen gieten. Boek door de bus, fiets gekeerd en daar gaan we weer.

Op de terugweg moet ik opnieuw 40 kilometer door de sneeuw ploegen. Tussen de auto sporen ligt een harde ijslaag op de weg. Als een vrachtwagen me tegemoet komt zit mijn bril onder de spetters. Met mijn theedoek wrijf ik hem schoon. Ik tik de ijsrand aan en kom in een slip en maak een rare schuiver. Gelukkig komt er niemand aan. Na Gaarkeuken denk ik dat het beter wordt. Maar het tegendeel is waar. Ik kom helemaal niet vooruit en haal net nog 14 kilometer per uur. Dat is een lekke band ik weet het zeker. Bij een café stop ik. Ik voel de banden, linksvoor is hard, dan is het dus rechtsvoor…. Mmm is ook hard. Nee! Niet de achterband. Maar die is ook hard! Brrr, ik geloof dat ik leeg ben. Snel eet ik twee krentenbollen en een banaaan. Drink mijn thee en het laatste stuk is bikkelen. Een stukje trappen en dan laten uitrijden.

Het ploegen door de sneeuw heeft de nodige energie gekost. Ik ben blij dat ik thuis ben. Toch weer 160 kilometer gefietst. Een warme douche een kan thee en schone kleren doen wonderen.  Trots lever ik mijn vier sets natte kleren bij Dineke in. Die is er natuurlijk maar wat blij mee ;-) Een held stinkt tenslotte....