Snelzweef-fietslijn Leeuwarden <--> Utrecht

Het is lang stil geweest rond dit traject maar zaterdag is het pad eindelijk geopend. Ze hebben zelfs walvissen boven Harlingen neergelegd om de aandacht hiervan af te leiden. Het doel van de route om de afstand zo snel en geriefelijk mogelijk met eigen kracht af te leggen. De Quest met kap en Risse schokdemper is zo’n zweeffiets geschikt voor dit traject en is erg betaalbaar vergeleken met de de Fyra die miljoenen kost en dan niet wordt gebruikt.

Helaas is deze route alleen nog in de daluren beschikbaar, daarom om ’s nachts drie uur vertrokken. Wat een wonderschone nacht. De maan staat hoog aan de hemel. Geen mist, niet koud, wel een aardig windje maar niet vervelend. Het geluid van de fiets geeft een elektrificerende spanning en steeds denk ik: “Houd je in, houd je in.” Dat weerhoud me er niet van om heel makkelijk rond de 40 km per uur te fietsen. “Natuurlijk” is de route nog wat prematuur en moet ik bij Goutum in de achteruit. Na Irnsum rijd ik 8 kilometer op vers grint terwijl dit altijd mijn lievelingstraject was met super strak asfalt. Wie dit nu weer bedacht heeft? En in Lemmer is de weg afgesloten en kan ik ook weer in de achteruit. Grrr…

Toch sta ik precies drie uur na vertrek op de Ketelbrug. Drie uur fietsen 105 km afgelegd met een gemiddelde volgens de fietscomputer van 35.8, terwijl ik me niet inspan en drie keer heb moeten keren, da's niet gek. Ik ga onder de Ketelbrug door om het pad langs het water te volgen. Ik schrik me rot als ik nog net op tijd weet te remmen voor een slagboom. Die zag ik niet aankomen! Ik moet uit de fiets want de fiets met kap past er net niet onderdoor. Dankzij de track van Marcel Beekmans zeil ik aardig de polder door. Bij de elektriciteitscentrale kan ik weer uit de fiets. Nu heb ik er genoeg van en pak de weg, er is toch geen kip op de weg.  Een kleine vergissing in Lelystad weet ik even later op te lossen. Door de waanzinnige vertrektijd bel ik om 7:20 naar huis met de mededeling. “Ik sta in Almere!” Dineke wordt net wakker….

Dan komt er een prachtig stuk langs de Oostervaardersdijk. Allemaal vroege vogels. Die vogels kijken met enorme kijkers. Als ik de Hollandse brug oversteek is het gedaan met de snelzweeffietslijn. Het traject naar Utrecht is nog niet klaar. Vanaf hier is het een boemeltje. Wel heel schattig langs een Fort, rivieren (Vecht) en dorpjes. Ik moet nog even grinniken wanneer ik langs de "Vechtschool" rijdt, een school voor voortgezet onderwijs. Geen idee wat ze hier de hele dag doen. Ik rijd prompt ook nog drie keer verkeerd maar dat geeft niet…

Via Breukelen kom ik in Vleuten waar ik de geleende strijkstokken weer terug breng. Water tanken, thee bijvullen, even eten en weer op de terugweg.

Je kunt wel merken dat het Snelzweeffietspad nog niet af is. In allerlei dorpjes tref ik overstekende mannetjes aan die me manen om vooral niet hard te fietsen. Die hebben het niet gesnapt ;-)

Het stuk Utrecht Muiden rijd ik, nu ik de weg ken, vlot terug. En dan weer de polder in. Ik heb nu een aardige tegenwind en ben blij als ik rond de 30 fiets. Door de track van Marcel Beekmans nauwgezet te volgen kom ik nu wel perfect langs Lelystad.

Nog een stop in Lemmer op de dijk en dan naar huis. Om precies 18:00 uur ben ik thuis voor het eten. Een prachtige welbestede dag. Ben wel blij dat ik niet dagelijks voor mijn werk in Utrecht hoef te zijn maar wat een prachtige opening van dit pad. Fietsen op de Provinciale weg dat bevalt. Heerlijk, nooit remmen, glad asfalt en je komt niemand tegen. Nu nog hopen dat het pad niet alleen op dal uren is geopend. Keep on sweet dreams....

Achterligger

2012 Ligt achter ons en een vers nieuw 2013 jaar is onze “Tegenligger” om maar even in ligfietstermen te blijven. Het nieuwe jaar is los en meteen maar flink wat kilometers maken. Mijn nieuwe camera de Panasonic DMC-TZ30 Lumix is gerepareerd. De lens unit was stuk en schoof niet meer  uit. In de winkel leek het na de reparatie goed. Maar thuis zag ik meteen dat de lens niet goed gecentreerd is. Bovendien is de synchronisatie flits en sluiter niet meer juist. Foto’s met flits zijn veel te donker. Bovendien heeft hij na de reparatie moeite om de SD card te herkennen. Al met al de camera vijf weken kwijt geweest en opnieuw kan ik hem wegbrengen. Maar als je dat kunt combineren met fietsen is het veel minder erg.

De kap heeft de laatste tijd veel lawaai als ik over klinker fiets. Als ik het dak vasthoudt is het geluid weg. Dus de kap al een keer in het dak getaped maar het geluid blijft. Elke keer als ik thuiskom dan vergeet ik de tijd te nemen om te ontdekken wat er nu mis is. Met Groningen voor de deur is het de moeite van het goed onderzoeken wel waard. Het blijkt uiteindelijk dat een dop is afgebroken aan de onderkant. Je denkt dat het geluid van boven komt maar het blijkt het deksel te zijn die op de rand klappert. Alle matjes opgezocht die ik heb en één mat heeft dezelfde dikte als de afgebroken dop. Helaas is de mat groen maar daar zie je toch niets van.

Als ik vertrek zit ik weer heerlijk stil in de fiets, wat een verademing. Ik heb nog een klein rammeltje en zie dat de randen nog tegen de kuip tikken. Daar kan ik nog wel een dun stukje neopreen plakken. Zit ik daarna ook fluisterstil op klinkers.

Ik heb de wind hard mee en leg de hele 63 km naar Groningen af in 1 uur en veertig minuten. Ik rijd op een gegeven moment 39 gemiddeld!! Het gaat echt heel hard. Maar met het laatste stuk door de stad Groningen zakt het gemiddelde behoorlijk terug. Maar ik houd toch nog een heel hoog gemiddelde over.

Dineke heeft een aantal Ikea glazen gebroken en vraagt of ik nieuwe wil halen. Ikea, Bah wat een rotwinkel daar wil je toch niet naar toe sputter ik. Maar geen gemaar je bent toch in de buurt. Elk nadeel is te wijzigen in een voordeel. Hebben ze daar niet van die baby ruimtes? Dus droge kleren mee en euro voor de koffie. Bij de Ikea parkeer ik de fiets bij de andere fietsen en ga met mijn droge kleren naar boven.

De Quest past wel bij de Ikea let op de spiegeling...

In het baby-verschoon-hok heb ik alle ruimte om mijn doorweekte fietspak uit te trekken. Die droge kleren voelen heerlijk. Daarna een plattegrond opgezocht om te kijken hoe ik de route “Zo zie je alles” zo kort mogelijk kan maken. Tegen de eindeloze stroom van gelukkige vrouwen met volle karretjes banjer ik mijn weg. Bah, juist vandaag, laatste dag van de kerstvakantie, moet je er niet zijn. De bekers heb ik snel gevonden en ik wil de winkel uit op weg naar de kassa….

Ik heb een zwak voor messen. Waarschijnlijk is het genetisch want mijn broertje heeft dezelfde zwakte. Ik heb zelfs deze zomer, met behulp van Youtube filmpjes mijn eigen mes gefabriceerd. Met Oscar mijn broer heb ik het er vaak over gehad. Waarvoor heb je eigenlijk een mes nodig? Volgens Oscar, een ervaren surfival man, is de enige reden om een mes te hebben om midden in een bos te staan, diep adem te halen en de boslucht gretig naar binnen zuigen. Dan je mes te pakken, het triomfantelijk in de lucht te steken en dan JOEHOEOEOE of WOOOOW of iets dergelijks te brullen. Kijk dat is nou een antwoord waar je wat aan hebt….

Maar goed Ikea, rotwinkel, druk, maar…. Wat een mooie messen sets! Ik blijf maar met de messen in mijn handen staan. Tenslotte weet ik me los te rukken. Bijna was ik, een man, er ook ingetrapt. Oef, veilig verlaat ik de keukenartikelen met ALLEEN mijn glazen.

Daarna lekker warm zitten en voor 75 cent zoveel koffie drinken als je maar wilt! Prima winkel die Ikea! Goed geregeld ook voor fietsers!! Ik heb 63 kilometer gefietst en eet mijn droge broodje met komkommer en kiemen op. Ondertussen kijk ik mijn ogen uit wat de mensen naar binnen haffelen. Borden vol!! Wow, daar zou je goed op kunnen fietsen. Jammer dat iedereen met de auto komt…. ;-)

De camera gaat terug naar de reparatie en dan de terugweg. Terug gaat in wind en het is licht begonnen met regenen. Net buiten de stad heb ik nog een lekke band. Een aardige jongen stopt meteen en vraagt of ik nog wel door kan. Geen probleem, ik heb een voorraad hele banden mee dus het is zo weer klaar! Ik bedank hem voor de belangstelling en fiets na vijf minuten weer door. Thuis blijkt door de lekke band wel het velglint verschoven. Dit kost me thuis nog een lekke band maar ja daar is het droog en warm.

Over de terugweg doe ik twee uur maar dat is midden in de winter helemaal niet slecht. Moe en voldaan stap ik thuis heerlijk onder de warme douche. De comfortabele snelle rit was dankzij de kap helemaal geweldig!

OBT 2012

Vrijdag op weg naar Heerenveen. Ik slaap bij mijn ouders dat scheelt ‘s ochtends twee uur slaap. In een helse tocht met regen en harde wind, koude en weg opbrekingen. Ze zijn met de haak om Leeuwarden bezig, kom ik aan in Oranjewoud. Ben ik blij dat ik onder de kap zit... Bij mijn ouders word ik lekker verwend met hapjes en thee. Om 22:00 uur op bed want de dag begint morgen vroeg. 

Als ik om half acht weg fiets heb ik alle tijd om de 63 km te overbruggen. Ik reken op een aankomst van half tien in Zwolle. Maar in Oudeschoot kan ik de weg niet vinden. Met licht is het ongelofelijk en niet te begrijpen, ik sta drie meter van de afslag af, maar in het pikkedonker zie ik de weg gewoon niet. Ik denk dat ik op een doodlopende weg sta en begin te dwalen. Eerst over het industrieterrein dan via Mildam en  een stukje “Verboden voor fietsen” weer terug bij het zelfde punt. Gelukkig zie ik een melkauto over de parallel weg rijden. Het blijkt dat ik de hele tijd naast de afslag gestaan heb. Mijn vader heeft overdag de route gelopen en vind het onverstelbaar dat ik het niet gezien heb. Maar goed meer dan een half uur verspild maar ik ben weer “en route”…..

Ik sta op de smalle strook en in het pikke donker denk ik dat het hier doodloopt.... Stom, stom, stom.....

In “Witte Paarden” weet ik het zeker. Ondanks drie nieuwe banden sta ik lek. Achterband kan niet missen! Ik stap uit en de achterband is hard? Oke, voor dan? Ook alle twee hard?? Als ik weer fiets bedenk ik het me weer: “Vals plat!!” Dit heb ik eerder gehad, alleen toen kwam ik van de andere kant…   

Om vijf over tien ben ik in Zwolle. Na het inschrijven haal ik koffie en trek een droge trui aan. Jammer dat de organisatie niet even een welkomstwoordje uitspreekt, of mis ik dat? Stichting “Linda voor Melanoom” doet dat beter en die sponsor ik dan maar even. Ik heb een gezond lijf en kan vandaag wel genieten van de OBT 2012.

Rond elf uur vertrek ik met de eerste groep. Er wordt keurig gefietst. Zonder te haasten rijden we door het prachtig meanderende rivieren landschap op feeërieke dijkjes rond Zwolle. Echt genieten en het weer is echt prachtig. 

Na een korte molenstop voor een foto moment rijden we door Hasselt en daarna door Zwartsluis. Daarna op naar warme koffie en appelgebak met slagroom. Voor het vertrek geniet ik nog van alle fietsen op de parkeerplek en dan weer door. 

Opnieuw wordt er keurig gereden en blijven we netjes bij elkaar. Met z’n allen staan we vijf rijen dik op de pond bij Genemuiden. Daarna volgen we de Rivier opweg naar Zwolle. Nog even een opstopping om de dijk op te komen. Maar na dat iedereen het juiste verzet heeft gevonden kunnen we onze weg vervolgen.

Om vijf over drie zijn we weer in bij “De vrolijkheid” in Zwolle. De eerste groep wordt rap aan de erwtensoep geholpen. Als ik toe ben aan de oliebollen is de laatste groep ook binnen gekomen en staat er een lange rij. 

Ik wacht niet langer op de oliebollen. Daglicht is vandaag kostbaar voor mij dus ik ga op weg naar Burdaard. In Oranjewoud, bij mijn ouders, eten we gezellig zuurkool. Een maaltijd die er in gaat als koek. De laatste 55km naar huis zijn met de wind in de rug een makkie. Om tien over negen ben ik thuis. Totaal 295 km en vandaag 240 km...

Vrijwilligers bedankt! Super hoe makkelijk we, dankzij jullie, als groep konden oversteken. En natuurlijk het Oliebollencomité en Paulus de Boer als organisator bedankt. Het was een perfecte dag!!

Spiegelkapjes

Je leert iets te waarderen door het te missen….

Dit jaar heb ik een nieuwe kajak gekocht en ik heb echt veel gevaren met een aantal langen tochten. Twee keer de Elfsteden non-stop en van Arnhem naar Kampen. De Quest is nog even mooi maar staat zo nu en dan behoorlijk vergeten in zijn hoekje. Natuurlijk fiets ik nog wel naar het werk maar de fun-tochtjes daar heb ik geen tijd voor.

Ik ging ook steeds langzamer fietsen. Bovendien loopt het achterwiel de hele tijd aan en dat zorgt er ook niet voor dat je plezier hebt in fietsen. Afgelopen zaterdag heb ik de fiets weer opgehaald uit Dronten. Nu de fiets op het dak van de auto kan, ga ik niet een reis maken met het openbaar vervoer naar Dronten die de hele zaterdag kost. Ik doe gewoon ook een keer makkelijk… (Drie kilometer wandelen naar de bus, Bus Leeuwarden, trein Zwolle overstappen Bus Dronten, 5 km wandelen in Dronten)

Vorige week toen ik de fiets bracht en ik opsomde wat allemaal moest gebeuren riep Jos: “Even wachten, dit heeft er allemaal niets mee te maken maar moet je kijken….” Nieuwsgierig liep ik mee en hij kwam triomfantelijk met twee glimmend gele eierdopjes/spiegelkapjes tevoorschijn. “Kijk, die hebben we nu ook...” “Ahhhh ” was mijn reactie “Die wil ik….” Ik ben al heel lang gefascineerd door die prachtige kapjes en nu zijn ze te krijgen... “Hier neem maar mee, je gaat maar naar boven en regelt het maar met Ymte....” zegt Jos.

Tja, de prijs… Nou ja, ze zijn duur maar roepen de dames uit Laren niet “Beter duur dan niet te koop!” Dus ik doe de ogen wel dicht als ik de nota krijg maar ze moeten erop!! Toen ik weer beneden was vroeg Jos meteen “waar zijn ze?” Want de spiegelkapjes zijn kleinootjes die beschermd moeten worden. Maar ik kon hem gerust stellen ze liggen boven bij Ymte. Thuis had ik maar niets verteld, wie weet zou Dineke ze niet eens zien…

Zaterdag de fiets gehaald in Dronten. Ymte komt me al tegemoet met de fiets terwijl ik alles op het dak knoop. Zullen we hem erop tillen vraagt hij? Moeten we dat niet met drie man doen vraag ik nog voorzichtig? Ymte schud van nee. Ik til de achterkant en hij zet de fiets met zijn uitschuifbare armen in één keer op het dak van de auto. Wow z’n lengte is nu wel heel handig! Nadat de fiets vast zit eet ik even een broodje met de mannen mee.

Daarna op weg naar huis. Bij twee bruggen onderweg heb ik tijd om de spanbanden aan de fiets nog te checken maar hij zit muurvast. Thuis haal ik Dineke en Sander op om de fiets er weer af te tillen. Sander doet de deur open en roept: “Heee! Je hebt nieuwe spiegelkapjes….” Bliksem, nu moet ik het wel vertellen… Dineke sputtert wat en vraagt hoe duur ze waren. Ik roep meteen “Ze waren duur maar ik ben het bedrag vergeten…...” “Ja, ja, je weet het maar al te goed en op de cent nauwkeurig… bromt ze nog wat en dat op de ouwe fiets…” Dat is tegen mijn zere been maar ik houd mijn mond. Ze moet wel toegeven dat ze beeldschoon zijn.

Als de fiets op de grond staat gaan de fietskleren aan om even een proefrit te maken. Als ik wegtrap weet ik niet wat er gebeurt, ik lijk wel te vliegen! De fiets trekt weer waanzinnig op en is weer geluidloos! Die scheur in de achterwielkast en het aanlopende achterwiel slurpte blijkbaar heel wat fietsenergie. De fiets gaat weer als een trein en ik trap hem met koude benen naar de 55km per uur. De spiegelkapjes zingen wel maar dat is makkelijk op te lossen door een stukje gele tape op de uitgefreesde sleufjes te plakken aan de onderkant van het kapje bij het pootje.

Afgelopen week drie keer nat geregend en nu heb ik mijn trapauto weer terug! Ik heb weer helmaal zin in de komende (fiets)week!

Het dak op

Met zo’n fantastische fiets is het de bedoeling dat je probleemloos door het leven fietst. Maar de laatste maanden heb ik niet veel geluk. Sinds ik de fiets terug heb nadat de achterbrug gescheurd was loopt het achterwiel aan in de kast. In het begin alleen als ik door een bocht naar rechts ging. Maar in een aantal weken is het wiel steeds meer gaan aanlopen. Je begint dan te zoeken. Ik heb de nieuwe Risse demper twee centimeter verhoogd met een nieuw stukje draadstaal. Dat leek even te helpen waarna het aanlopen weer erger werd. Is de demper dan te hoog? Dus weer een stukje verlaagd maar dat maakte niets uit. De oude demper weer teruggezet maar het wiel blijft aanlopen. Dus de Risse demper is niet het probleem….

Afgelopen zaterdag rigoureuze maatregelen genomen en de hele achtervork uitgebouwd. Is dat ding dan soms scheef gelast? De vork is niet helemaal recht hij staat misschien een millimeter uit het lood maar dat is alleen op het timmermansoog. Maar wat is er dan aan de hand? De slijtage van de band is niet normaal meer. De band is nu zo dun geworden dat het lijkt alsof ik op een ballonnetje rijdt. Als ik trap behoudt de band niet meer zijn stijfheid maar gaat de fiets slingeren omdat er bobbels uit de band ploppen.

Uiteindelijk ontdek ik het euvel. De achterbrug hangt aan de wielkast in de fiets en die is gescheurd. Aaaah, nu wordt het me duidelijk. De fiets was al steeds nat van binnen en ik had die plek al een keer gekit. Ik dacht dat het water door de schroefgaten naar binnen kwam. De fiets toch maar weer in elkaar gezet en nu schrik ik toch echt. Als ik de fiets met de hand indruk dan zie ik de achtervork heen en weer golven in de wielkast. Zo durf ik niet naar Dronten te fietsen.

Een nieuwe uitdaging hoe ga ik die fiets daar krijgen? Ondertussen fiets ik de woonwerk afstand op de Brompton vouwfiets heen en weer en dan heb je dus alle tijd om na te denken. Mijn dak is te kort om de fiets te vervoeren. Het eerste idee is om de imperial te verlengen met een steiger plank. Maar hout buigt mee en ik zal toch 100km per uur rijden op de snelweg dus dat vind ik geen goed idee… Maar wat is wel stijf genoeg om de fiets te houden en de imperial te verlengen. Ik kan natuurlijk een ijzeren goot gaan halen maar ik ben niet van plan om de fiets vaker dan nodig op het dak van de auto te vervoeren.

Het eureka moment heb ik (natuurlijk!) tijdens een lekkere herfst rit tussen twee donkergroene buien door gelardeerd met hagel. IJzer, lang à ik heb immers een trap! Die maak ik vast op de imperial en dan kan het achterwiel kan tussen de sporten van de ladder vallen!! De fiets met de buurjongen op de auto getild en nu kan ik op weg naar Dronten. Bij Velomobiel zullen ze hem nu weer repareren. Ik kan niet wachten, ben deze week al drie keer nat geregend….

Aanlopend achterwiel

Vorige week twee avonden aan het sleutelen geweest maar mijn achterwiel bleef aanlopen. Ik denk eerst dat het aan de nieuwe demper ligt en dat de druk te laag is waardoor het wiel aan loopt. Uiteindelijk de hele achtervork uitgebouwd en het blijkt dat er haarscheurtjes in het aluminium frame zitten. Donderdag meteen gebeld met Velomobiel.nl en ik kan vrijdag langs komen.

Ik heb de PM achterband vervangen door een Furious Fred van Schwalbe. Deze band is lang niet zo breed en loopt niet aan. Bij de Ketelbrug echter gaat het achterwiel steeds zwaarder aanlopen en ook al leg ik de fiets twee keer op zijn kant, ik kan niet ontdekken wat het aanlopen zo veel erger maakt.

In Dronten, in het zicht van de haven, rijd ik nog tien kilometer per uur en de fiets is niet meer vooruit te branden. Allert werpt een blik in de fiets op de achtervork en het blijkt dat het haarscheurtje inmiddels een scheur is geworden die door de hele vork loopt en die nu een halve centimeter breed is. Velomobiel had geen vijf kilometer verder moeten zijn dan had ik het niet meer gehaald…

Allert beloofd het frame te lassen en de uitgelubberde schroef gaten bij het tandwiel onder de stoel te repareren. Dan mijn schoenen aan en op weg naar de bus. De Interliner naar Zwolle rijdt net weg van het busstation in Dronten. Na een half uur komt de volgende. Als ik instap en met vijftig euro wil betalen zegt de chauffeur. “Ho, ho meneer nu hebben we wel een probleem!”. “Hoe zo?” vraag ik. “U kunt niet met vijftig euro betalen” zegt de chauffeur. “En hoe kan ik dat weten? Dat staat toch nergens?” “Jawel, meneer kijk maar.” En hij laat zijn beurs zien met een plaatje van vijftig euro met een streep erdoor. Nou ja#@!&??

Kortom, ik kan hoog of laag springen maar ik mag de bus weer uit. Ik begin te begrijpen waarom buschauffeurs niet altijd met respect worden behandeld;-( Ik probeer me niet boos te maken, ik probeer me niet boos te maken, ik probeer me niet boos te maken en koop een flesje water van 15 cent waarna ik de volgende bus, bijna een half uur later contant kan betalen. Na de Interliner naar Zwolle, de trein naar Leeuwarden, en dan met de buk fiets naar huis. Als ik thuis ben heb ik de heenreis met de fiets net zo snel afgelegd als de terugweg met het openbaar vervoer…. en fietsen is gewoon ook nog zo veel leuker!!

Woensdag wil Sander mijn zoon me wel even naar Dronten brengen met de auto. De fiets staat klaar bij Velomobiel.nl en ik kan mijn spullen weer in de lege fiets leggen. Sander neemt de kleren en de extra onderdelen mee in de auto en daarna kan ik fietsen. Buiten Dronten koop ik nog een kilo kersen en een fles kersen wijn. Bah! Is de fiets weer zwaar…

Bij Urk kies ik voor de polder en niet voor de dijk. Dat scheelt vijf keer remmen om over de drainage buizen te komen. De Risse demper red me. Ik vlieg met het hoge snelheid over een rammelstrook bij een afslag. Met de oude demper was ik zeker de controle kwijt geraakt maar nu blijft de fiets aan de grond kleven en kom ik met de schrik vrij. De volgende afslagen vermijd ik wel de rood gemarkeerde rammelstroken. Ik weet nu wat het zijn!

Het is een hele snelle rit en de snelheid ligt steeds boven de 45 kilometer per uur. Bij Sneek pak ik het nieuwe asfalt mee. Klaas de Jong had er al een stukje over geschreven. Met een nieuw record als beloning dender ik Leeuwarden binnen. Ik leg 100 km af in twee en een half uur dus met 40 gemiddeld. Dit is echt waanzinnig snel. Helemaal als je bedenkt dat ik nog stapvoets dwars door Urk ben gereden en stoplichten tegen heb bij Lemmer. Wat een paar rustdagen en een goed gerepareerde fiets al niet doen!

Ik heb wel moeite om mijn vocht op pijl te houden want het is gewoon erg warm. Twee liter vocht tot Leeuwarden is net te krap. In Leeuwarden stop ik eerst op mijn werk om mijn fles weer te vullen en goed te drinken. Moe en voldaan kom ik thuis en verras Dineke dat ik er al ben. Blij dat m'n fietsie weer thuis is.

Nieuwe las in de achtervork.

Slijtage in de band door het aanlopen

Rondje Noord Nederland