Crash op volle snelheid

Deze week een nieuw experiment voor mij. Ik heb in het begin een paar Schwalbe Durano’s gekocht die ik nog nooit gebruikt heb. Dus haal ik de F-Lite banden eraf en de Durano erop. Ik fiets achter nog met de strandband van Schwalbe de Super Moto. De fiets is nu super bestuurbaar maar op de klinkers is het leven hard. Maar ik houd toch wel van de sobere lichte banden dus ze blijven er maar even op.

Vandaag fiets ik lekker naar huis. De warmste lente dag in jaren, windje in de rug. Het gaat hard en op het asfalt scheur ik lekker door. Je merkt meteen aan de snelheid als er een grove grint laag op de weg ligt. Je snelheidsmeter tikt dan meteen een paar punten terug.

Ik vlieg fietsers en wandelaar voorbij en geniet. Voor de wind fiets ik met 52 km per uur als ik door een auto wordt ingehaald. Ineens maakt de fiets een schuiver. Even flitst het door me heen dat de auto me aangeraakt heeft. Maar meteen corrigeer ik dat: “LEKKE BAND, Oooh die, auto, oooohh die auto, houd het stuur recht niet remmen!!”. Even lijkt het erop dat ik de fiets houd maar dan begint hij nog heftiger te slingeren en is er geen houden meer aan…

Blijkbaar heb ik toch van de auto afgestuurd en beland met een keiharde (karate) klap op de zijkant in de berm. Dan begin ik te schuiven op de linker kant, raak mijn bril kwijt. Duik met de neus in de sloot. Kom weer rechtop en rol door naar de andere kant en duik nu tegen de richting van waar ik vandaan kom in de sloot. Dan begint de fiets te zinken. Ik hang aan de brandnetels en voel hoe de fiets mij onder water trekt aan mijn benen. Mijn fietsschoenen zitten nog vast. De brandnetels breken en ik schuif verder het water in.

Het flitst door mee heen: “Ik ga hier verdrinken als ik niet loskom, Ik ga hier verdrinken als ik niet loskom”. Rustig blijven…. Ik ga hier…, klik eindelijk schiet de laatste voet los van de fiets. Trillend hang ik aan de slootkant als een fietser boven me hangt die ik net ingehaald hebt. “Gaat het?” Hoor ik. Ik blijk een halve meter van een betonnen damwand af te liggen in de sloot.

Ik kom bij mijn positieven, graai naar mijn tas met mijn telefoon, mijn fototoestel en reserve batterij en gooi hem snel op de kant. De man helpt me omhoog en meteen stopt een auto met een enorme kar. Voor ik het weet lig ik na een kort check alweer in de sloot om mijn fiets vast te maken aan een haak en een spanband. Met z’n drieën trekken we langzaam de fiets uit de sloot. We geven het water de tijd om via de voetgaten eruit te stromen.

De binnenkant van de fiets ziet eruit als een wrak dat tien jaar op de bodem van de zee heeft gelegen. De hele binnenkant zit vol zwarte modder en eendenkroos. Mijn spiegelkapjes, en mijn in-klik bril op sterkte vind ik meteen. Ik mis mijn Adidas sport bril en mijn WimSchermpje maar voor de rest is alles er, en de fiets is heel. Een compleet wonder na deze klap! De man met de kar beloofd mij thuis te brengen. Hij moet wel eerst de vracht even lossen. Ondertussen duik ik voor de derde keer de sloot in om mijn bril te zoeken maar de sportbril blijft weg. 

Een huisdokter stopt en checkt of alles nog werkt. Ik ben wel aardig bij mijn positieven en zeg dat alles oké is. Een paar blauwe plekken en schaafplekken en een zere nek maar niks ernstigs. Er stoppen nog twee automobilisten om te helpen, echt super aardig! Maar ik zeg dat hulp onderweg is.

We laden de fiets op de kar, hij past er precies op, en de man brengt me thuis. We bedanken onze hulpvaardige held uitvoerig en halen de fiets van de kar. Ik ben zwart van de zeeklei en groen van het eendenkroos. Dineke stuurt me eerst de vaart achter huis in, zo mag ik niet in huis.

Meteen daarna begin ik de fiets schoon te maken. Het is onbegonnen werk. Met de hogedruk spuit wervelt het eendenkroos en de zeeklei door de fiets. Uiteindelijk haal ik het kapje van de kettingbeschermer bij de derailleur eraf zodat ik een opening heb om het water kwijt te raken. Dat gaat wel wat beter maar het schoonmaken is eindeloos.

Dan roept Dineke om te eten. Aan tafel komt de klap ik begin helemaal te trillen en krijg geen hap door mijn keel. De hele wereld draait. Dineke begint meteen over wip-les, iets waar mijn hoofd even niet naar staat ;-)

Even later ben ik er weer en kan ik weer eten. Na het eten toch maar weer verder om de fiets weer fietsklaar te maken voor morgen. Tussendoor naar de plek van de crash gefietst om mijn bril te zoeken. Voor de vierde keer de sloot in en ik ben drie kwartier aan het zoeken. Maar dan heb ik mijn WimSchermpje (sloot) mijn bril en glazen en de beide brillenpootjes (hoge gras in de berm) weer. Yes! Niets kwijt!

Tot half twaalf ’s avonds ben ik bezig om de troep op te ruimen. De balans is een verzopen voorlamp, een kapotte achterbinnenband, een fietshelm in tweeën en een beste kras in de fiets en dat is het. Het elektrische circuit werkt nog (volgende dag pas getest). Het meeste last heb ik nog van de brandnetelplekken die ik op mijn handen en armen heb. In de achterband zit een best gat naast het ventiel, maar het is geen knalband. Een les is er niet uit te leren het valt in de categorie “gewoon pech” en “shit happens”.

Vandaag weer op de fiets en ook het lijf werkt naar behoren. Alleen een erg stijve nek maar dat heelt wel weer… Nu eerst op zoek naar een nieuwe helm. De helm heeft me toch voor een beste schaafplek behoed maar ook twee blauwe plekken op mijn hoofd bezorgd. Pff, best geluk gehad en de fiets heeft me perfect beschermd!

Naschrift: Op verzoek van Wim nog een foto van het gat in de band. Misschien heeft de band klem gezeten in het ventielgat? Wel raar want de Super Moto is heel groot en je schuift hem heel makkelijk bij het omleggen over de velg zodat het ventiel recht zit. De band zat er drie weken om. En de Super Moto is een nieuwe band uit de doos. De velg van de fiets zat vol bramen en ik ben best lang bezig geweest om alle bramen weer glad te schuren. Met het velglint leek niets aan de hand....