Dokkum - Franeker op de schaats

Vrijdag is Sander, mijn zoon, samen met de buurman, de Dokkumer Ee op geschaatst op weg naar Bartlehiem. Beiden hebben ze de ijspriemen om de nek en gaan met die banaan. In Tergracht komen de mensen het huis uit en roepen. “Je kunt daar niet schaatsen het lag er gisteren nog open!!” Maar, het ijs houdt al wel....

Vorige week zaterdag ben ik nog naar Leeuwarden geweest in de kano maar vandaag wil het echt niet....

Maar goed, zaterdagnacht na een nacht krakende vorst zijn Dineke en ik naar Leeuwarden geschaatst. Mooi ijs en geen centje pijn. In Snakkeburen begon het ijs wat te golven en zijn we maar teruggegaan.

 Zondag na een ijskoude nacht opnieuw met de schaatsen op weg. Sander, Dineke en ik schaatsen nu naar Dokkum. Er ligt behoorlijk veel sneeuw op het ijs waardoor het hard werken is. Maar onder de sneeuw ligt een strakke donkerzwarte ijsvloer.

 

Zelfs onder de meest kritieke brug kunnen we gewoon door schaatsen zonder te klunen. Sander en ik doen een rondje bolwerk, (oude verdedigingsgracht rond Dokkum) en op de terugweg zien we Dineke net keren. Ik roep Dineke en samen maken we nog een rondje. Dit is wel super uniek, hier heb ik nooit eerder geschaatst!

Ik heb veel te weinig kleren aan en mijn kleine Pieterman vindt dat niet leuk Een Quest outfit plus een dunne jas is op de schaats niet genoeg. Sander en ik vliegen weer naar huis zodat ik me goed kan aankleden. Na een bak koffie en een broodje gaan we op weg. Het doel is Franeker.

De Noordwest hoek van Friesland is berucht en na Oude Leye wordt duidelijk waarom. Smalle vaartjes veel troep op het ijs, twee keer een schip die door het ijs gevaren is. Maar we komen wel onder de meeste bruggetjes door. We schieten niet echt hard meer op. Sander heeft nog de lenigheid, en het gewicht van de jeugd en vliegt gemakkelijk over de grootste ijsbrokken heen. Stuntelige pa struikelt er half vloekend achteraan…

We besluiten tot 16:00 uur door te schaatsen en dan om te keren. Om drie minuten over vier zijn we in Franeker. Yes! Doel gehaald. Snel een foto en de terugweg ingezet.

We proberen de ergste stukken achter de rug te hebben met daglicht. In Ried laten we ons twee bakken “poeiermolke” smaken en dan gaat het weer los.

Ook terug vallen de beroerde stukken niet mee. Wordt “lachen” als de elfsteden doorgaat. Hier kan je gewoon een ziekenauto en een camera neerzetten en oorlogsscènes gaan schieten. Als we in Oude Leye zijn bellen we naar huis. Het ergste hebben we gehad en Dineke moet weten dat we onderweg zijn.

Het laatste stuk voor Bartlehiem wordt het steeds donkerder. Ik val drie keer achter elkaar bijna door scheuren. De enkels zijn niet meer hard en ik ben erg moe. Sander is gewoon een machine en gaat maar door en gaat maar door en gaaaaat er vandoooor. Ik kan het ritme niet vasthouden en moet hem net voor Bartlehiem laten gaan.

Strompelend en struikelend bereik ik Bartlehiem. “Gaaaat het papa?” Verdorie akelige vent donder op! Kun je wel tegen zo’n oude man, om zo goed te schaatsen. Gaat het, gaat het? Verdorie ik kan heus ook wel goed schaatsen hoor. Maar phoeoe heeee wat ben ik moe. Zwijgend drinken we de bus thee op die ik de hele kJKJYGH^%$t weg al meesleep.

Even zitten doet wonderen. Als we doorschaatsen lijkt het alleen wel of mijn teen twee keer zo dik is. Maar dat is vast verbeelding. Het laatste stuk vliegen we over het ijs, de Dokkumer Ee ligt er fantastisch in, en er is goed geveegd. Met tien minuten zijn we moe en voldaan thuis. We hebben vandaag 95 kilometer geschaatst, dat is bijna een halve elfsteden....

Als ik thuis mijn sok uittrek blijk ik een enorme bloedblaar te hebben onder de teennagel. En mijn teen is inderdaad twee keer zo dik….

Vanochtend sta ik gebroken op en strompel naar beneden. Ik moet vandaag maar met de Quest naar het werk. Ik zie Sander nog net wegschaatsen naar school naar Leeuwarden. Hij heeft nergens last van…. Zucht……