Racekap

Dinsdag krijg ik een mailtje van Wim Schermer dat de deelbare carbon toer/race kap klaar is. Na wat overleggen wil Wim me vrijdag wel tegemoet fietsen. Vrijdag heb ik vrij genomen, ik heb in vier dagen zoveel overuren gemaakt dat vrij nemen geen extra dagen kost. Deze week heb ik de fiets op de winterbanden gezet. Er zitten nu voor en achter Perfect Moiree’s op. Vrijdag twijfel ik nog even of ik de F-lite er opzet maar het is met 7 graden te koud om banden te plakken dus ik laat het maar zo.

Vrijdag om half tien fiets ik weg om om 13:00 uur in de Den Oever te zijn. Het is 90 kilometer en ik heb de tijd wel erg ruim genomen. Meteen heb ik daar spijt van dus ik probeer niet te hard te fietsen. Ik ben Wanswerd nog niet uit of een automobilist komt naast me rijden en het raampje gaat naar beneden. Door het lawaai van de wind hoor ik niet wat hij zegt iets iets met race….??. Als hij bijna weg rijdt herken ik hem. Het is de Quest rijder uit Marrum.

Meteen als hij doorgereden is snap ik wat hij zegt. Hij heeft ook een racekap besteld en vraagt of ik de racekap al heb. “Ik ga hem halen!! Ik ga hem halen!!” juich ik, maar dat hoort hij al lang niet meer. Yes, ik ben op weg om de kap te halen.

Het is oogsttijd en dat is goed te merken. Stapels suikerbieten en pompoenen liggen langs de weg. Omgeploegde akkers en loodgrijze luchten met een waterig zonnetje. De wind is ondertussen goed aangetrokken en het is bitter koud. Vlak voor Sexbierum is de weg geblokkeerd door een asfalt machine. Ik heb geen haast want, zoals het nu staat, ga ik een uur kleumen in Den Oever dus ik maak een praatje met één van de mannen, terwijl de chauffeur de wagen even vijf meter verzet…

“Jee, wat ging je hard door het dorp!” “Wat een prachtige machine en hoe hard ga je….” Even later is de weg weer vrij en fiets ik weer door. Voor de Afsluitdijk dwing ik mezelf te stoppen. De schuimkap gaat erop en ik slobber twee koppen hete thee op. Zo dat scheelt straks weer tien minuten kleumen. De schuimkap komt er niet meer af, bah wat is het koud.

Door de harde wind is het niet moeilijk om niet te hard te gaan. Ik maak nog een praatje met een kajakker in Breezanddijk met een Pryon op het dak van de auto en vraag of hij de zee op geweest is. Hij is in de herfstvakantie aan het varen geweest op het Sneekermeer. Het viel hem tegen hoe het daar kan spoken. Hij was aardig geschrokken van de golven.

Net opnieuw weer onderweg belt Wim. Wim en Kees zijn al in Den Oever! Dat komt wel heeeel goed uit. We spreken af bij het monument. Even later komen we tegelijk aan bij het monument. Wow, wat ziet de kap er gelikt uit!! Het is echt een plaatje. Maar eerst even droge kleren en een kop koffie.

Het café is overvol maar Wim en Kees weten een plaatsje te bemachtigen. Ik slurp mijn thee, en Wim en Kees hun espresso naar binnen. En ondertussen gaat het natuurlijk over fietsen, onderdelen en tijden. Wim (63 jaar) is echt indrukwekkend bezig. Heeft net zijn snelste gemiddelde tijd ooit gereden tijdens de Lel (Lelystad-Enkhuizen-Lelystad). “Je blaast straks terug.”zegt hij. Ja, ja denk ik, maar we heten niet allemaal Wim hoor. Ik ben al blij als ik in de buurt van de 40 rij….

Na de koffie laat Wim zien hoe je de kap demonteert. De kap wordt nu geleverd met drie zuignappen om de kap op de fiets te fixeren als je uitstapt. Neoprenen schokdempers bij het vizier en de nieuwe carbon stripjes om de kap vast te zetten als je het vizier opent.   De kap ziet er heel mooi uit en past goed bij de fiets. De lange broek en de jas gaan uit, de helm gaat in het ruim en de kap gaat erop. Ze zetten ze me in de fiets en Wim en Kees zwaaien me uit en daar ga ik. “Je gaat blazen..” roept Wim me nog na.

Foto's hierboven van blog van Wim Schermer

Ik trap de fiets op gang en potverdikke ik begin inderdaad te blazen. De hele dijk kom ik niet onder de 50 kilometer uit!! En de fiets staat niet eens op snelle banden! Yes, dit gaat geweldig!! Ik krijg het meteen ook warm dus na een kilometer of 15 maak ik een kleine stop. De trui gaat uit de muts gaat af en de foom laag van mijn Adidas bril gaat voor het eerst sinds ik de Quest heb er ook af. Wat is de kap heerlijk comfortabel! Ik ben de akelige kou kwijt.

Tot Harlingen houd ik de 50 vast. Ik moet gewoon wennen en aan mijn nieuwe snelheid en ram een aantal drempels te hard over. Oeps…. Na Harlingen gaat het opnieuw hard en vlieg verder naar huis. Onderweg koop ik langs de weg twee kilo prei voor twee euro en opnieuw krijgt de Quest de sporen. Dit is gewoon laag vliegen! De kap geeft dezelfde ervaring als de proefrit in de Quest. Dit is wel heel comfortabel.

Trots laat ik thuis de kap aan Dineke zien. Die is helemaal verrast hoe mooi hij is!!

 De laatste acht kilometer ben ik toch wel leeg en hobbel het laatste stuk naar huis. Christiaan mijn zoon en Didi zijn vriendin zijn een week op Ameland geweest en komen gezellig mee-eten dus na het prei snijden en wassen haal ik ze van de boot.  Ze moeten morgen alle twee weer werken dus ik breng ze ’s avonds naar Veenwouden naar de trein.

 Als ik thuis kom heeft Beekmans gebeld. Die heeft het verhaal al weer gelezen bij Wim en Kees en is nieuwsgierig. We kletsen even bij en dan is het te laat geworden om nog een stukje te schrijven dus dat moet zondag ochtend maar. Het is nu half vijf 's ochtends....

Wim en Kees bedankt voor het tegemoet fietsen en de kap is een aanrader…..!!! Ik ben er heel blij mee.