Leeeeeeo, Leo

Ik hoor nog de mensen de naam van Leo Visser (schaatser) scanderen in het Thialf stadion. Het is zo’n naam die je door de lange EEEEE heerlijk roept.

Gisteren naar Dronten gefietst. Donderdag waren er steeds hoosbuien dus ik houd me schrap om eens flink “tussen” de oren gewassen te worden. Om kwart voor acht zit ik in mijn tijdmachine en fiets weg. Meteen begint het wat te motteren dus ik houd me schrap. Onder Leeuwarden wordt het echter droog en begint zelfs de zon dunnetjes en daarna steeds uitbundiger te schijnen.

Ik rijd mijn normale route, Leeuwarden, Grou, Sneek, Joure, Sint Nicolaasga, Lemmer, Langs de dijk naar Urk, Ketelburg, meteen weer langs de dijk en dan door de polder naar Dronten. Als ik wegfiets voorspelt de GPS een aankomsttijd van 11:49 maar dat zal wel wat later worden.

Ik heb een zak met droge kleren mee. Ik fiets in een t-shirt en korte broek, maar door het schuimdeksel kun je  aardig aandampen. Voor Grou moet ik eruit om wat water weg te dragen. Hup nieuw shirt. Voor Joure hetzelfde verhaal. Langs de dijk tussen Lemmer en Urk zet de wind flink aan en zakt de snelheid terug rond de 30 kilometer per uur. Maar ik heb geen haast. Het fietspad is flink onder handen genomen en twee derde is voorzien van nieuw asfalt. Bovendien zijn de drainage buizen opgeruimd. Met het prachtige vergezicht is het een hele prettige route. Na de Ketelbrug ben ik alweer aan mijn derde droge shirt toe. Om 11:53 kom ik bij Velomobiel aan vier minuten later dan de voorspelde tijd, dat is heel netjes op 130 kilometer. De extra tijd schrijf ik maar toe aan de Ketelbrug die voor mijn neus dicht gaat. Ik trek meteen weer droge kleren aan en dat is mijn vierde set vandaag. Ik heb extra schoenen meegenomen want de vorige keer gleed ik ongenadig uit op mijn fietsschoenen. Dat overkomt me niet weer.

Jan vraag meteen wat hij voor me kan doen. Na mijn opsomming vraagt hij: “Heb je haast?” Ikke: “Nee”. "Mooi, dan gaan we eerst eten". Dat komt lekker binnen. Als we boven komen wordt Guus verdreven van Jan zijn plaats. De twee mannen rollebollen stoeiend over de grond. Nadat enkele stoelen omliggen en Guus gierend van de lach zich over geeft, is de pikorde hersteld. Allert en Eva kauwen onder het lawaai de hele tijd stoïcijns door en kijken nergens van op. Twee tellen later heb ik een grote beker dampende thee en zit even bij te komen…

Bij deze mannen tel je pas mee als je of gecrasht bent of toch tenminste een flinke deuk hebt gereden. Gelukkig hoor ik (nog niet) bij deze groep dus ik houd me wijselijk stil. Je moet het lot niet tarten ten slotte.

Na de maaltijd gaat de fiets op de brug. Jan is bezig om de eerste superlichte Quest voor een klant te assembleren. Deze Quest tillen we eraf en dan mag mijn fietsie erop. De achteras trekt Jan eruit en die is toch zo ingevreten dat hij vervangen moet worden. Jan vertelt dat de assen worden gemaakt met een marge van een honderdste millimeter. Ondanks die kleine marge is elke zending assen toch net even anders. Volgens Jan is het verschil dat je de ene as erin moet rammen en de andere as erin kunt schuiven…. De scheur bij het voetengat wordt geplakt en dan kan de fiets weer op zijn pootjes worden gezet. Dan is het tijd voor de boodschapjes. Banden een nieuwe accu en ik kan bijna weer weg.

Met een etentje laatst heb ik een privé conference gekregen van een collega over discriminatie. Deze collega st-st-st-stottert wat en alles wat hij zegt is daardoor al veel ge-ge-ge-ge-ge-grappiger. Kernpunt van zijn betoog over discriminatie is dat het iets heel anders is dan wat wij denken. Discriminatie op grond van huidskleur, ach het komt voor. Echte discriminatie, in zijn ogen, is dat oude mensen in een sportwagen kunnen rijden en jonge mensen, die hem echt veel harder nodig hebben, niet.

Als ik de fiets weer inpak roept Jan: “Ah, daar komt Leo, mijn grote vriend”. Leo komt aanrijden in een sportauto en is de eerste klant die een superlichte Quest heeft besteld. Wat stram klimt hij uit de laag-bij-de-grond auto en komt vief binnenstappen. Leo blijkt 87 jaar te zijn!! Wat een levenslust en wat geweldig dat je gewoon zo’n prachtige fiets bestelt. Wow, ooit hoop ik net zo oud te worden. En als ik dan mijn 12 kilo Quest kom halen, ga ik dat ook doen in mijn sportauto…… Dan hoop ik ook dat er zo’n knaap staat als ik, die ik dan eens even lekker kan discrimineren….. Bij deze Leeeeeo, Leo!!