Camelbag rugzakje

Corinne mijn schoonzus is vorige week zondag vanaf Assen met de racefiets vertrokken om mijn verjaardag te vieren. Ze komt als een oud vrouwtje bij ons aan. Ze is helemaal verkleumd en is de laatste vijf kilometer nog even finaal kapot gegaan. Ze weet nu waarom het hier “De hel van het Noorden” wordt genoemd.

We parkeren Corinne met haar blauwe lippen onder de warme douche en gieten er hete thee in. Haar kleren zijn er nog niet maar de “camping smoking” staat haar beeldig. Het blijft een mooie vrouw tenslotte.
Trots gaat ze terug met de auto. De fiets gaat achterop. Dit was een mooie training voor de Teutoburgerwald toertocht in Duitsland. Haar Camelbag tasje vinden we pas als we de rommel opruimen. Dankzij de zeven kinderen in de leeftijd van vier tot zeven hebben we puinhoop op drie etages. Zelfs onze camping spullen hebben ze gevonden. Op zolder is dan ook een prachtige hut gemaakt met camping bed.

Achtien april is de Teutoburgerwald rit en het onmisbare tasje ligt hier. Mijn ouders komen voorlopig niet in Assen en opsturen is ook niet echt een optie. Na twee dagen in Den Haag voor mijn werk rondgezworven te hebben popel ik om een ritje te maken. Dineke wil naar de sportschool dus dat komt goed uit. Het heet dan voorjaar, maar gisteren hebben we hier toch zeker drie hagelbuien gehad, waarbij de wind om het huis bulderde. Volgens de weersverwachting wordt het vrijdagochtend droog en komen er ’s middags buien aan.

Om half negen vertrek ik in de Quest naar Assen. Vandaag heb ik de "winterbanden" voor eraf gegooid. De Kojaks zijn echt heerlijk stil en de fiets is ook weer wendbaar. Ondanks de kou en de harde wind heb ik de gang er lekker in zitten. Na een vergissing, de Gps stuurt me over de autoweg in plaatst van het fietspad, sta ik met 35 gemiddeld voor de deur. Helaas is er niemand thuis. Het tasje even af gegeven bij de buren. Daarna droge kleren aan en huppakee daar gaan we weer.

De terugweg gaat voor de wind. Ondanks een aantal wegopbrekingen in Peize gaat het lekker. Het brood en het drinken doet wat het moet doen. Als ik in Damwoude aankom heb ik een gemiddelde van 37,2 op de teller. Het laatste stuk “De hel van het Noorden” doet zijn naam weer eer aan. Ik vlieg ongeveer van links naar rechts over de weg door de harde wind. Toch weet ik het laatste stukje de snelheid vast te houden. Tegelijk kom ik met Dineke aan. 80 kilometer in twee uur en negen minuten met een gemiddelde van 37. Wow, wat een droom gemiddelde….