Lijden

Wat een prachtig woord lijden. En dan bedoel ik niet het lijden door een enge ziekte of het verliezen van een geliefde. Nee, het ouderwets lijden om iets te bereiken, dat lijden, is zwaar ondergewaardeerd. Tegenwoordig wil iedereen gelukkig zijn en rijk natuurlijk maar wel gemakkelijk. Waar zijn de zelf kastijdende monniken gebleven. De mensen die zichzelf vrijwillig elk pleziertje ontzeggen. De bedevaartganger? De fakirs die vrijwillig op een spijkerbed gaat liggen. De violisten die van kinds af aan onder de kast in de trap naar boven wordt opgesloten om toonladders te oefenen.

Tegenwoordig moet je geëlektrificeerd zijn, dan doe je het goed. Als je muziek wilt maken dan koop je een keyboard. Je drukt op een knopje en je hebt een orkest. Geen muzikant op een podium die met veel doorzetten en zwoegen muziek zich eigen heeft gemaakt maar een DJ. Een elektrische auto, een elektrische fiets, een elektrische sloep, dat zijn toverwoorden van gemak. Vooral niet moe worden is het devies. De elektrische fietsen zijn niet aan te slepen. Zelfs in een ontwerp als de Quest willen de mensen het liefst zien dat er een zware motor in zit. Want zo hard gaan, dat moet toch vooral moeiteloos gaan. Het zweet, de beloning van lijden is ook al in de ban gedaan. Liters deodorant komt er aan te pas om te verhullen dat we bestemd zijn om “In het zweet uws aanschijns zult gij brood eten…”.

Gisteren zat ik in de fiets en de benen voelde als "harde buiken van een vrouw die baren moet". Als ik iets te hard zou willen dan zou er een geweldige kramp aanval in de bovenbenen schieten. Meestal kan ik het wel opvangen met snel draaien en weinig kracht. Maar zelfs dat wilden mijn benen niet meer. Voorzichtig naar huis gepaddeld en zo nu en dan de benen stil gehouden. Gisteravond heel vroeg naar bed en een extra bordje eiwitten naar binnen geslagen. Vanochtend stapte ik voorzichtig uit bed. Hoe zijn de benen? Ga ik vandaag met de auto… ?

De eerste indruk was goed, dus toch in de fiets geklommen. Wat een euforie, de benen werken weer! En er zit kracht in. Na elke bocht kan ik waanzinnig aanzetten om al mijn versnellingen vlot te doorlopen. De hele vrijdag, het kantoor is uitgestorven, kan ik heerlijk doorwerken. Vandaag al mijn zelf opgelegde doelen gehaald. Naar huis rijd ik niet, maar ik zweef over de weg. De beloning na het lijden, dat is waarvoor je het doet. Het geeft een goed gevoel om op eigen kracht overal te kunnen komen waar een auto voor bedoeld is. Conditie ligt op straat, je hoeft alleen maar op weg te gaan.

Dat heerlijke gevoel dat gun je toch iedereen? Maar ja, hoe breng je dit deze boodschap? Apple weet hun producten geweldig te stylen en te verkopen. Misschien moet ik de marketing boys van Apple eens vragen hoe je zoiets aanpakt...


..