Modder

Gisteren tilde ik de fiets op. Hij was toch echt leeg en toch voelt de fiets erg zwaar aan. Ik gooi de fiets in het gras in de sneeuw bij de sloot. Voorzichtig voel ik in de wielkasten. Er zit bijna een centimeter modder in. Ai, ai dat verklaart veel.

Ondanks de vorst toch maar een emmer warm water gehaald en aan het soppen gegaan. Na drie emmers water wordt de modderstroom eindelijk minder. In de garage haal ik de achterband eraf omdat ik een lek verwacht. De band stond donderdag nog maar op 3 bar. Ik dacht dat het fietsen niet wilde door de kou! Het lek kan ik niet vinden ondans een bak water.

Met de band eraf kan ik nog beter bij de achterste wielkast. Ik schraap nog zeker een halve pond aan modder en zand uit de fiets. Bah, de weg leek deze week wel een Russische onverharde weg. Door de natte herfst ligt de complete akker op het fietspad. Van mij mag de boel wel weer gauw schoon worden. Ik hoop dat we het ergste gehad hebben…..

Een nieuwe strijkstok

Een tijdje al loop ik vast met mijn viooltechniek. Tot nu toe ging ik altijd voor klank, klank en nog meer klank. Sander mijn zoon doet de meest subtiele dingen op de viool die prachtig klinken. Het enige wat ik er tegenover kan stellen is dat ik harder kan. Nog harder duwen en trekken, daar wordt het allemaal niet mooier van. De laatste tijd ben ik dus aan het worstelen. Terug naar de kern van de noot. Subtiel Iers spelen is een kunst en daar weet ik dus alles van. Grappig daarbij is, als je altijd doet wat goed voelt, dan kom je niet verder. Een andere techniek kan net zo goed voelen alleen je hebt het je niet eigen gemaakt. Dus moet je op zoek en daardoor heen. Eenmaal de techniek eigen gemaakt, hoort het wel weer bij je en ben je een stap verder.

Gisteren op weg naar Het Strijkershuis. Het atelier van Hendrik Woldring de vioolbouwer van mijn viool. De viool past naast de stoel. De fiets de dag van te voren klaargemaakt voor de reis. Een tros bananen, een broodbak, drie stel droge fietskleren en normale kleren en schoenen. ’s Ochtends om kwart over acht fiets ik weg. Na een uur en driekwartier ben ik van deur tot deur gereden. Het is koud en ik heb tegenwind dus hard gaat het allemaal niet. Maar dat geeft niet. Een straat eerder gestopt om mijn koude wielren pak uit te trekken. Heerlijk een droge spijkerbroek en shirt. De fiets op slot voor de winkel en dan de warmte in…

Bij Barbara en Hein wordt ik altijd geweldig ontvangen. Even later zit ik met een kop hete dampende groene thee bij te komen. Een Leeuwarder is net een half jaar op les, en straalt als een kind in de Candy shop. Kinhouders proberen, stokken bekijken. Kisten opscheuren het mag allemaal. Dapper om op late leeftijd te beginnen. Meestal lukt het, ook als je ouder bent, om nog heel aardig te leren spelen.

Dan komt Barbara mij de stokkendoos brengen en begint het selecteren. Ik val al heel snel op een bepaalde stok. Aan het eind van de rit is dat de stok die nog geen week binnen is. Een Duitse stok gemaakt door een bogenbaumeister Sebastian Dirr. En natuurlijk de duurste in de doos, het zal ook niet zo zijn.

Daarna mag ik op drie nieuwe instrumenten van Hein spelen. Het eeste instrument is gemaakt van Populierenhout en er zitten darm snaren op. Het hout is heel bijzonder. Het komt van een populier uit Groningen die gerooid is. Zelf speel ik altijd met stalen snaren dus dat is wennen. Er staat minder spanning op de snaar. Aangezien ik een worstel violist ben, die druk moet voelen, moet ik lekker aanpassen. Hup alle techniek over boord, kruip in de viool. 

Hein bouwt nooit de beste viool. Hij is altijd op zoek naar de viool die het best is voor de violist. De topper van vandaag voor mij is een model naar Rougerie. Een klant met een erfenis is de wereld rondgevlogen om op alle beschikbare topviolen te spelen. Voor miljoenen heeft hij in handen gehad. Uiteindelijk kwam hij met een Rougerie viool bij Hein terecht. Hij wilde hem alleen hebben als Hein er een nieuwe zangbalk in wilde zetten.

Dit was natuurlijk de kans voor Hein om de viool op te meten. De nieuwe viool is geïnspireerd op dit model. De viool is net af en dan is het altijd een eer om er op te mogen spelen. Een superlicht spelende viool met een heerlijk timbre. Meteen ben ik van mijn gezwoeg af. Dit is een viool die een hele ander kant kan laten zien. Ik leef me heerlijk uit en geniet van het geweldige geluid.  Hein wordt helemaal enthousiast en probeert onder woorden te brengen wat een goede viool een goede viool maakt.

Daarna mag ik van Barbara alle kisten proberen die ze heeft. Ik zoek eigenlijk een betere kist om de viool in de Quest te vervoeren. Ze zal een kist voor me bestellen die speciaal gemaakt is voor vliegtuigen. Alleen de viool past in de kist de stok moet in een aparte stokkendoos. Het klinkt ideaal, ben benieuw of het wat is. Het merk heet "Bam", hoop niet dat ik de kist hoef te testen met de viool erin ;-). Als violist kom ik er gelaafd en geïnspireerd weer vandaan.

Om half twee op weg naar Heerenveen, even kijken of mijn ouders er zijn. Voor de wind trap ik meteen, ondanks de zware fiets, 38 kilometer per uur. Mijn toptijd op de racefiets was vroeger iets meer dan twee uur. Ik doe het nu in een uur en drie kwartier zonder me echt in te spannen.

Helaas is niemand thuis en fiets ik maar door naar huis. Helemaal verkleumd kom ik thuis. Het wordt geloof ik tijd voor de lange broek. Helemaal op een lange afstand is het anders veel te koud. Na een kwartier heet douchen krijg ik weer wat praatjes. En dan natuurlijk de hele avond muziek maken met Sander. We jammeren alle duets door die we kunnen vinden.

Toch weer 170 kilometer gefietst.

Genoegdoening

Tussen Stiens en Hijum zijn ze bezig met wegwerkzaamheden. Een helft van de weg is afgezet en de automobilisten mogen via het stoplicht om de beurt de overige weghelft gebruiken. De parallelweg waar ik altijd fiets is nu een prooi voor de auto’s die het stoplicht en de wachttijd willen vermijden. Ondanks een duidelijk verbodsbord rijden de auto’s op het fietspad alsof zij de eigenaar zijn. Na de boeren die het fietspad voorzien hebben van een laag klei kunnen de automobilisten er ook nog wel bij. Als ik niet snel genoeg aan de kant ga dan toeteren ze me wel aan de kant. Maar ze vergissen zich want het fietspad is niet van hun het is van mij!

Gisteravond fietste ik terug en er stond een rij auto’s van zo’n twee kilometer te wachten. Auto’s die me bij Leeuwarden al waren gepasseerd stonden netjes in de rij. Meteen leek het of ik veel harder fietste. Even verderop stond een flitsend golfje met bestuurder met baseball cap tot de bodemplaat in de klei. Zijn mooie lichtmetalen velgen zaten onder de smurry. Hij had het niet gehaald om via de berm naar het fietspad uit te wijken…. Hier moest ik toch echt even om grimlachen.

Verderop was het helemaal feest. Oom Agent had een mooie fuik gemaakt en een stuk of tien automobilisten stonden in de rij te wachten tot ze een bon kregen. Met de fiets flitste ik voorbij en daarna moest ik toch even onbedaarlijk lachen…. Bedankt mannen!! Wat doen ze ook op MIJN fietspad!!!

Hogedruk

Opnieuw een herfstrecord. Twee lekke voorbanden tegelijkertijd! Ben ik niet dol op records? Toegegeven deze had voor mij niet gehoeven.

Gisterenavond fietste ik naar huis en vanaf Dokkum begint de fiets te dansen. Oeps, lekke band dus. Het is dan nog maar 10 kilometer dus flink doortrappen dan haal ik het misschien. Halverwege fiets ik op de velg en moet ik echt stoppen. In de storm waai ik kleddernat van het zweet uit de fiets. Eerst maar een droog shirt aan. Nood regenjas erover aan en de schade bekijken. De fiets is te vies om aan te raken. Als ik er een nieuwe band omleg dan rij ik vast weer lek. Ik besluit om te pompen.

Nu kom ik precies thuis. De laatste kilometer rijd ik met een sukkeldrafje naar huis. Zachte banden fietst wel heel comfortabel maar hard gaat het niet. De fiets op zijn kant en ik zie dat alle twee de voorbanden plat staan. Na het eten de slang maar uitgerold en de hogedruk spuit aangesloten. Zoveel vuil vraagt om harde maatregelen denk ik bij mezelf.

In het donker gaat de spuit erop. Nooit eerder heb ik de hogedruk spuit erop gezet en ik weet nu waarom… Als ik in de wielkast spuit, vliegt de klodders klei en zand me om de oren. Het komt nog heel precies waar je staat en waar je de spuit richt. Als de wielkasten schoon zijn rol ik de fiets naar binnen. Het rechter voorwiel wat net onder lag draait niet meer…. Knarsend draait het moeizaam rond. Nee!!! Zitten de lagers vol met klei?

Ik was alleen van plan om de fiets even schoon te spuiten en banden te wisselen. Nu moet ik het voorwiel eruit halen. Als het wiel eruit is blijkt de remschoen vol met zand gelopen te zijn. Daarom draait het wiel zo beroerd. De lagers daar is niets mis mee. De remschoen onder de kraan afgespoeld. Daarna de boel goed afdrogen en de remhevel meteen in het vet gezet. Daarna de Perfecet Moiree winterbanden erom gelegd en de boel weer in elkaar gezet.

Ben ik nu klaar? Als de fiets weer op beide benen staat zie ik dat de hele binnenkant onder de klei/modder zit. De troep is bij het achterwiel naar binnen gespoten. De hele binnenkant zit onder een vieze drek laag. Inclusief de schoudersteunen en mijn armbanden. De hele fiets kan ik uitdweilen.

Mopperend kom ik om kwart voor tien binnen. Fietsen, je moet het ook maar héél zeker weten. Rottige boeren met hun troep op de weg. Klote weer, rot wind ik wil zon en droge wegen. Mijn mooie fiets is toch zeker geen varken?

Na een nacht waarin de wind om het huis loeit vanochtend op weg. Is de ellende nu over? Nee, dus. De ketting knerpt als een koffiemolen door al het zand wat tussen de schakels zit en twee schakel zitten zelfs een beetje vast. Handig hoor zo’n hogedruk spuit. Voortaan ga ik weer lekker met mijn spons en emmertje aan de gang, geeft veel minder troep……

Snelheid verslavend

Toepasselijke titel van Wim die ik van hem “leen”.  Gisteren zat ik met een tijdsdruk in de fiets. Ik wilde mijn doel halen en tegelijk op tijd thuis zijn. Het rondje naar Heerenveen ging van een leien dakje totdat ik in Leeuwarden aankwam. Je moet door de stad of je wilt of niet. De stad is gewoon niet te vermijden….

De Schrans is een drukke winkelstraat en daar reed een auto met een gangetje van 20. Ik laat me niet kennen en blijf er achter hangen. Na het groene stoplicht sprint ik weg. Niet iedereen is dan net zo blij met een Velomobiel als ik. Maar goed ook dit ging nog (redelijk) veilig.

Bij de Infirmerie kom ik achter een zwabberende fietser te zitten. Ik blijf er rustig achterhangen tot ze naar rechts zwenkt. Ik er langs. Laten we zeggen dat mevrouw niet blij was. Daarna hing ik achter haar man. Deze man heeft een hond aan de lijn. De hond loopt op het fietspad en de man fietst zo hard dat hij net niet omvalt en neemt met de hond het hele fietspad in beslag. Op de fiets heeft hij in de bakkersmand een grote bokser zitten. Rustig, denk ik, kalm blijven. Ik bel niet, anders schrikt die hond misschien. Dan zie ik dat er een gaatje is waar ik de autoweg op kan schieten. Daarop duikt de man nog een keer extra naar links en moet ik alsnog boven in de rem. Een halve tel later is het gaatje er wel en fiets ik de weg op.

De man begint luid te schelden: “Mongool kan je niet bellen…..Idioot en zo verder”. Sorry, maar ik ontplofte. De adrenaline schoot door mijn lijf en heel ontactisch begon ik als een idioot te toeteren. Schaam je!! Recht van spreken heb je dan niet meer. Ook al blokkeert hij het fietspad, zwabbert hij, en scheld hij je uit dan hoor ik daar boven te staan…. Zegt Dineke….

Goed vandaag ben ik nog steeds boos. Maar ik hoor me dus eigenlijk te schamen. Ik heb mijn soortgenoten weer in een kwaad daglicht gesteld. Het waren toch allemaal van die leuke vriendelijke mensen vol begrip en medemenselijkheid. Vergeef die man nou toch….

Pff ik ga morgen maar weer eens hard fietsen en de frustratie van me aftrappen. Maar ik beloof beterschap…. echt waar.

Record

Wat zijn wij mannen toch eigenlijk zielig. Of moet ik zeggen wat ben ik zielig? Vroeger was je blij met een mooie knikker. Tegenwoordig word ik blij van een record. Maar voor wie doe je dat eigenlijk? Vandaag de balans opgemaakt van oktober. Tot nu toe heb ik 1783 kilometer gefietst. Dat is meer dan de 1710 kilometer van april dit jaar. Dat is dus een record. De hele week wist ik dat ik ieder geval 300 kilometer moest rijden om het maand record te verbreken. Normaal geen probleem maar het is wel herfstvakantie!! Dus ik heb drie dagen minder….

Gisteren dus een heerlijke bonus rit gemaakt om de drie honderd vol te maken. Ben ik nu tevreden. Nee, natuurlijk niet. Nog 17 kilometer en dan heb ik de 1800 kilometer binnen. Wacht even ik ga het meteen fietsen……

Wanswerd bij zonsondergang

Pffff. Mijn rondje gemaakt en ik kan trots vertellen dat ik deze maand 1801 kilometer heb gefietst…. Ja, ja, het doet er toe ik weet het….

Vrijdag ben ik bij Velomobiel geweest maar ondanks de nieuwe achteras houd ik toch nog een vervelende piep. Donderdag de achterbrug eruit gesloopt en opnieuw de achterveer gedemonteerd. De achterveer is een prachtig stukje techniek. Je kunt alles los halen. Ik draai de kunststof kop eraf waarmee hij aan de achterbrug zit. Haal het afdekkapje eraf. Draai het schroefje los. En dan schuif je de kunststof dop uit de dikke veer buis. De veer staat goed in het vet. Maar volgens mij kan alleen de veer de piep veroorzaken. Dus ik zet de veer nog een keer dikker in het vet.

Het Alligt wieltje dat ik vrijdag meegenomen heb is groter dan het 13 tands TerraCycle wieltje. Dus de veer heeft niet meer de extra lengte nodig. Als de fiets in elkaar zit is hij weer bladstil en een genot voor de oren. Eindelijk na weken een irritante piep is hij weg. Je zou bijna een audio tape met de piep naar Velomobiel sturen…..;-)

Vrijdag ochtend om zeven uur vertrokken voor de tweede kayak tocht dit jaar. Door de huidige fiets manie kom ik niet aan de kayak toe. De boot hangt een beetje verloren aan het plafond. Vandaag mag hij er weer niet af want we gaan met de dubbel van Carel. De voorspelling is dat het warm wordt voor de tijd van het jaar, zo’n 15 graden weinig wind en zo nu en dan komt de zon.

Ik trek niet teveel kleren aan want je zou het eens veel te warm kunnen krijgen. Na het Koevorder meer met harde tegenwind en aardige golven ben ik zeik nat en door en door koud. In de wind met een chill factor van -5 trek ik bibberend mijn tweede set droge kleren aan. Daarover gaat mijn GoreTex jas en nadat ik de hete thee erin gegoten heb kunnen we weer.

Aan het eind van de dag heb ik drie mutsen op en het nog steeds niet echt warm. De zon hebben we inderdaad een keer gezien….. Bij onze stop zitten we uit de wind achter een keet. Niet echt een idyllisch plekje, maar we zijn er blij mee. Na negen uur varen zijn we weer terug in Sneek. Het meest wonderlijke is toch wel dat ik gewoon negen uur kan roeien zonder training. Als we uit de boot komen, doen alleen de schouders wat zeer maar na een nacht slapen is dat ook weer weg.

Morgen begint de nieuwe maand. Maar voorlopig even geen records voor mij….

PS: Gisteren ging ik met 70 kilometer per uur naar beneden onder het aquaduct door bij Grou.

Muts

De hele zomer met het kleine windschermpje gereden. Ik fiets vooral met het schermpje omdat het windgeruis behoorlijk wordt verminderd. Daarvoor fietste ik altijd met een Ipod en Sennheiser ear in koptelefoon. Maar fietsen zonder muziek vind ik het aller fijnst. De laatste weken heeft het weer veel geregend en is het schermpje helemaal niet handig. Bovendien is het 's ochtends weer donker. Het windgeruis is in de winter niet zo erg want ik draag toch een muts en een muts werkt minstens zo goed als het schermpje.

In het voorjaar heb ik de Campagnolo Team wintermuts gekocht en ik vind dat echt een aanrader. De muts zit heerlijk strak om je hoofd en sluit de oren perfect af. De muts rekt een beetje en als hij nat is is hij snel droog. De onderste laag bij de oren is dubbel uitgevoerd. Door de gladde stof wordt de wind geluidloos afgebogen. Bovendien past de helm er prima overheen. Alleen tegen hele harde zijwind is de muts niet bestand. Maar daar kan het schermpje ook niet veel aan doen.