Genade

Vorige week dinsdag kwam ik thuis na een fietstocht en Dineke was aan het bellen met mijn moeder. Dineke roept: “Nee, niet doen!” Dus ik vraag “hé?”. “Ja”, fluistert ze, “de Rabo fraudedesk heeft je vader aan de lijn.” “Oh jee”, zeg ik verschrikt “hij heeft toch niet?”. “Maar hij is niet te stoppen.” Arme medewerker van de fraude desk van de Rabo bank die mijn vader aan de lijn krijgt om een programma te installeren. Hij krijgt alles voor elkaar maar het gaat nooit heel snel.

 

Toen mijn vader eindelijk de telefoon had neergelegd drong het door wat hij had gedaan. Meteen de echte Rabo gebeld en de rekeningen geblokkeerd. Pfff niets weg, maar wel even geen toegang tot de rekening. Met het advies "Leg de iPad weg en kom er even niet aan."

 

“Marcel wat moet ik doen? De Rabo zegt dat ze de iPad nog steeds over kunnen nemen.” Tja, hoe leg je uit dat je de netwerk verbinding moet verbreken. Dus ik zei tegen mijn moeder, pak de iPad in zilver folie in en leg hem in een kast. Ik kom als de nieuwe bankpassen komen. Dan zet ik de oude reservekopie terug waar de fraude app nog niet in zit.

 

Volgende dag belt Pa trots. “Het is gelukt hoor!, ik heb een reserve kopie gemaakt!” Ah nee toch, ik zei toch wegleggen dat ding? Nu zit de fraude app in de reservekopie. En nu dan? Vraagt mijn vader. Tja, uithuilen, fabrieksinstellingen en alles opnieuw installeren.

 

Goed maandag dus voor dag en dauw met ochtendkrieken in de fiets naar Heerenveen. De hele dag bezig geweest om alle apps één voor één te installeren. Vier uur was ik eindelijk klaar. Ik had nog een fietsrondje in mijn hoofd. Even het hoofd leegtrappen.

 

Vlak voor ik wegfiets duwt mijn vader zijn laatste 20 euro in mijn hand. Koop een bloemetje voor Dineke die moest je de hele dag missen. Ah wat lief, houd dat geld nu tot je zeker weet dat alles weer werkt. Nee, ik moest het meenemen. Ik duw de 20 euro snel in mijn zakje waar mijn telefoon in zit en ik fiets mijn rondje, Joure, Sneek, Bolsward, Schettens, Harlingen over de dijk naar Zwarte Haan……

Onderweg komt de volle maan schitterend op. Als een oranje bol staat hij boven de horizon. Op de dijk bij Koehool stop ik even. En maak een foto van mijn fiets met de maan erboven. Moe en voldaan kom ik 20:30 thuis. Zo lekker 155 km getrapt….

 

 

De volgende dag, vertel ik het verhaal en zal ik de 20 euro pakken. He? Weg? Hoe kan dat nu? Piekeren en piekeren waar kan dat briefje nu zijn? De enige plek die ik kan bedenken is op de dijk. Ondertussen gaan de dagen voorbij. En vandaag is het donderdag. De muziek repetitie gaat niet door en ik roep tegen Dineke "zullen we gaan zoeken?" "Yes", roept ze.

 

We stappen in de auto gewapend met klompen en een zaklamp op wat vast de trieste dag van het jaar is. Dineke vraag "hoe groot is de kans dat we het vinden." We zijn het erover eens dat de kans heeeeeeel klein is. Maar dan gaan we genieten van de luxe autorit. 

De auto op de dijk geparkeerd en we beginnen te lopen. Ik houd links in de gaten Dineke rechts. Het heeft aardig gewaaid dus ik denk dat het over de dijk is gewaaid. Ik ben al gestopt op de dijk, volgens mij had die hier toch al moeten liggen…. Dineke loopt dapper door. En begint plotseling te roepen. IK HEB HEM IK HEB HEM. Niet te geloven vier dagen later en het briefje ligt precies op de plek waar ik hem heb laten vallen. Ik sta te juichen en te dansen en te springen als een klein kind. Dat noem ik nou genade!! Iets terugvinden wat je kwijt bent is ZOOOOO leuk!!