"Touwtje?"

 

Sander, mijn zoon,  traint voor de marathon. Ik heb zijn schema gezien en dat zijn echt heeeeel veel kilometers. De eerste week begint met 75 per week en loopt dan op naar 100 km per week. Ik loop ook wel eens hard maar zo’n schema is echt te gortig voor mij. Op zondag moet Sander 20km lopen. We spreken af dat ik de eerste 5 km meeloop en dan terug ga.

 We lopen heerlijk in de mist en langzaam breekt het zonnetje door. Ik hobbel terug naar huis en onderweg denk ik “Ik kan hem wel even tegemoet fietsen.” Ik weet welke route hij loopt tenslotte.

 Ik kom thuis, trek snel een droog hemd aan. Flesje water, banaan een stukje chocola en ik spring in de Quest. Ik zoef heerlijk over de weg naar Wanswerd. Volgens mij moet ik hem na Wanswerd in het vizier krijgen. Ik sla af naar een weggetje dat ik nog nooit heb gefietst. Een prachtige eenzame weg met velden en leegte. In de verte zie ik Sander komen. Dus luid toeterend ga ik hem voorbij om te keren. Altijd leuk op een smalle weg en in de Quest. Ik stuur de fiets, begin te flinstonen en zal weer trappen. Geen enkele weerstand? Hé???

 Verkeerde versnelling? Ligt mijn ketting er af?  Nee, nee en nog eens nee. Toch maar even uit de fiets geklommen. Daar sta ik dan, zonder telefoon, zonder schoenen in mijn hardloop kleren midden in het land. En de fiets doet het echt niet meer De “tikker” is uitgetikt zeg maar. En nu dan?

 Fietsschoenen uit en ik begin te steppen op mijn sokken. Het is niet anders. Minstens 12 km van huis, dat wordt een lange pijnlijke tocht. Ik step nog geen 200 meter of ik wordt ingehaald door een oude Volkswagen diesel bus. Die had ik niet gehoord, dus snel naar de zijkant. De bus komt naast me rijden. Een man, met zijn vrouw en zoontje zitten in de bus. Raampje aan de rechterkant gaat naar beneden. En de man roept “touwtje?”. Ik hé? Wat zegt hij nou. Ik snap het niet?@#@?? Nog een keer “TOUWTJE!??” Ohhhhh touwtje, trekhaak, fiets, slepen. JHAAA graag!

 De man stopt. Een enorme man minstens 2 meter en 1 meter breed met handen als kolenschoppen. Rolt een spanband uit bevestigt hem aan de trekhaak en zegt “Blokje?”. Ik heuu? Blokje? “Ja om vast te houden.” Ah!, dat is handig. “Waar moet je heen? Ik rijd naar Wanswerd”. Ah dat scheelt al de helft dus graag. Ik scheur mijn schermpje eraf en de man trekt voorzichtig op. Ik heb een smile van oor tot oor. Niet “Goedemiddag meneer, ik zie dat u problemen heeft, kan ik u misschien van dienst zijn, ik zou u bijvoorbeeld kunnen slepen.” Maar gewoon “Touwtje!”

 We passeren Sander net voor Wanswerd en ik gooi mezelf los. Ah zegt de man waar woon je. Ikke “In Burdaard” “Ach dan riid ik wol efkes troch.” Wow super is dit! Snel Sander een banaan toegestopt en daar gaan we weer. Wow wat is dit fantastisch. Ik ben de man heel dankbaar.

 Thuis snel mijn gevulde koeken van de warme bakker gepakt en een reep chocola in dat in zijn handen gedrukt. Wat een hulpvaardigheid. Mijn dag kan niet meer stuk. En de hele dag moet ik glimlachen “Touwtje?”