Storm met een omgewaaide boom

Living dangerously, fietsen in de winter valt niet mee. Als het nu gewoon donker is, dan is er niets aan de hand. Maar deze maand betekent slecht weer met extra plussen om de moeilijkheidsgraad wat op te waarderen. Maandag fietste ik naar huis. Het was donker, regende en er was harde wind en de tegenliggers schenen vrolijk met hun laserkoplampen in de hoop arme fietsers te verblinden. Je wereld is dan heel klein niet groter dan het lichtstraaltje uit de fiets. De druppels op je bril en het windscherm helpen ook niet mee. 

Ik fiets altijd langs de Mieden, een gehucht, naar huis. Er is daar een fietspad met bomen en dat geeft dan wat beschutting voor de wind. In mijn ooghoeken zie ik plotseling iets bewegen. Ik rem zo hard als ik kan en stuur naar links. Een boom klapt om, spat voor me op het fietspad uiteen. Ik zit in een slip en ram, met een enorme klap de boom. Als ik stil sta denk ik geschrokken “dit is het einde voor de fiets,  wielen ontzet, stuurstang kapot, body gescheurd". Ik stap uit en trek de fiets los.

Ik twijfel wat, maar dan denk ik, hup foto maken. Daarna de troep opruimen en toch maar even aangebeld bij het huis waar de boom stond. De mensen doen open en wandelen mee. Ondertussen giert de wind om het huis en wordt het er niet aangenamer op. Ik heb de boom netjes teruggeduwd en de eigenaar zal hem morgen opruimen. Ik vraag ook nog even de andere bomen te inspecteren of die nog een “beetje” vast zitten. Ik spreek af dat ik thuis de schade bekijk en dat ze het nog horen. Voorlopig lijkt de fiets het te doen. Als een bang geschrokken wezeltje bibber ik naar huis.

Thuis de fiets in het licht bekeken. Maar de fiets werkt wonderwel en op een kras na op de body is er niets kapot. De boom is best dik aan de voet maar gelukkig zijn de takken aan het einde wat dunner. Toch nog geluk gehad.