“Kreeg je je kerstpakket in je banaan?”

Gisteren nieuwjaarsbijeenkomst in Drachten. Het advies was om met de auto te komen. Dat prikkelt natuurlijk juist om te fietsen! Ik heb de rit maar ruim berekend met anderhalf uur voor de 30 kilometer vanaf Leeuwarden. Dat is inclusief lekke banden en twee keer omkleden.

Bij aankomst blijkt dat ik sneller ben dan de meeste mensen met de auto. Ze staan in de file bij de parkeergarage in Leeuwarden en in de file voor het congrescentrum in Drachten. Ondanks de 250 zware kilometers gisteren, fiets ik lekker naar Drachten toe. In Drachten is een prachtig futuristische fietsbrug gemaakt. Deze fietsbrug overspant denk ik wel 100 meter. Prachtig zo’n in het oog springend object, alleen het zout is wel op in de gemeente Smallingerland. Het is behoorlijk oppassen over slechte fietspaden van rammelende stoeptegels, samen met de gladheid geen pretje. Dat betekent dat je als fietser “blij” bent, “dat je niet glijdt”. Misschien is het een idee voor Drachten om het budget wat beter te verdelen? Ik word welkom geheten door een dorpsomroeper. Hij wil wel even met zijn gele mobiel op de foto. Bij binnenkomst kleed ik me om en daarna doe ik me tegoed aan drie bakken thee en dan ben ik weer lekker warm.

Marc Cornelissen houdt een prachtige toespraak over zijn reis naar de Noord- en Zuidpool. De ervaringen die hij heeft zijn naadloos op het bedrijfsleven van toepassing. Na afloop sta ik nog even heel leuk met hem te praten. Na de toespraken en het feest is er als verassing een nieuwjaarspakket van 12 kilo. Een prachtig Italiaans pakket verpakt in een doos van een meter breed en 40 centimeter hoog.  Voor het eerst in twintig jaar krijg ik zo’n mooi pakket! Voor de doos krijg ik van een aantal mensen de aanbieding om het voor me mee te nemen. Maar eigenwijs als ik ben wil ik het toch even “passen”.

Mijn reserve handschoenen (bij lekke banden) en mijn extra mutsen bieden uitkomst bij al het glas werk. Ik pak er de flessen mooi mee in. Uiteindelijk prak ik het pakket makkelijk weg in de fiets. Er is zelfs nog ruimte voor mijn schoenen en de nette kleren die ik meegenomen heb. De lege doos moet ik achter laten maar de hele inhoud gaat mee. ’s Avonds glibber ik over de spekgladde wegen de 40 kilometer naar het Noorden. De fietspaden vermijd ik maar zoveel mogelijk. Om half elf ben ik thuis. Gelukkig geen lekke banden of andere rare dingen.

Vandaag ben ik mijn broodbak vergeten op het werk. Dineke moet toch in de stad zijn en geeft het af aan de dames van de receptie. Als ik mijn bakje kom halen vraagt de dame die in de zomer altijd fanatiek fietst van Grou naar Leeuwarden. “Kreeg je je kerstpakket in je banaan.” De dame die naast haar zit valt haast van haar stoel “Wat zeg je nou????!~@$#@”