Bikkel

Gisteren aan het einde van de op weg naar de fietskelder, snel m’n fietspakkie aan. Einde van de dag en ik heb de kap mee dus dat wordt zoeven. Als ik bij de fiets kom ligt er een knal gele muts in. “Bikkel” staat er groot op. Wow! Van wie krijg ik deze muts? Iedereen die in een Velomobiel rijdt weet dat je eigenlijk geen aanspraak mag maken op deze titel. Beschermd voor de regen en de wind en dan ook nog een kap. Wie is dan nog een bikkel?

Als ik alles in de fiets heb gegooid merk ik dat mijn handschoenen nog boven liggen. Toch maar even snel halen. Ik kom een colllega tegen en die vertelt dat de mutsen zijn uitgedeeld door file:///Z:/Gebruikers/Marcel%20Prins/Documents/velomobiel/Blog/www.Rij2op5.nl. Ik heb één van de mutsen gekregen. En laat hij nu nog mooi bij de fiets kleuren ook!

Snel op weg en de tocht begint moeizaam in de stad. Voor de bibliotheek in de stad hebben ze een oliebollenkraam neergezet. Dit blokkeert een belangrijke fietsroute. Het fietspad rechtdoor ligt eruit omdat daar een nieuw pand wordt gebouwd. En tegenover de bib zijn ze ook aan het bouwen. Er liggen betonplaten in de weg die schots en scheef liggen. Dit is nog de enige toegangsweg die ik kan gebruiken. De bocht naar rechts kan ik niet halen als ik niet helemaal links sta voorgesorteerd. En deze weg is voor de automobilisten de enige toegangsweg naar de parkeergarage.

Ik sta dus uiterst links voorgesorteerd om rechts af te slaan. Ik sta stil met de knipperlichten aan omdat ik een drukke fietsroute kruis. Op het moment dat ik op wil trekken zet een automobilist op 5 centimeter zijn auto tegen de fiets aan. Gelukkig remt hij anders was het mis gegaan. Van schrik wijk ik uit en fiets ik door. Daarbij ram ik bijna tegen een tegemoet komende fietser aan omdat ik de bocht nu niet meer haal. Gelukkig is hij zo aardig om te remmen….  Anticiperen is best moeilijk blijkt maar weer, ik snap niet dat je iemand zo klem kunt zetten… maar goed…

Uit de stad is het flink mistig geworden en het waait behoorlijk hard. De druppels op het vizier verstrooien het licht van de tegenliggers zodanig, dat ik niets meer zie. Het vizier moet maximaal open. Mijn bril beslaat nu ook door de mist en die moet dus ook nog af. En weer zie ik minder.

Als toegift krijg ik er een hongerklap overheen.  Glibberend over de klei door de mist in het donker glijd ik naar huis. Door de harde zijwind en de snijdende kou voelen mijn oogbollen als bevroren balletjes in mijn hoofd. Mijn nood muesli repen liggen onder handbereik maar toch ik kan ze niet vinden. De laatste tien kilometer worstel ik me naar huis.

Trillend kruip ik uit de fiets en wankel naar binnen. Eerst een banaan om weer op krachten te komen. Na tien minuten voor de kachel hangen knap ik weer wat op. Phoe hee, ik geloof dat ik die muts toch wel verdien!!