Amsterdam Dronten

Maandag met Sander naar Amsterdam geweest. Sander heeft een auditie bij het Jon (Jeugd Orkest Nederland) en ik wil iets meer ronding in mijn net gebouwde strijkstok van de viool hebben. Omdat de auditie pas om 19:00 uur ’s avonds is mogen we wel met de auto. De viool laat ik thuis, ach een beetje extra ronding? Dat komt vast wel goed. Alles boodschapjes lukken maar thuis is het schrikken. De ronding is misschien met een millimeter toegenomen, de basisspanning is heel anders geworden. De spiccato’s (Snelle tonen met een springende stok) zijn fel en agressief. Dat is handig in uitzonderlijke situaties maar wat erger is, door de verhoogde spanning in de stok, heb ik nu geen grip meer bij de zachte tonen. Meteen Andreas Grutter gemailed en ik mag vrijdag de dag na Hemelvaart langs komen. Vrijdag zou ik eigenlijk naar Dronten om stickers te laten plakken maar wacht eens….

Een rondje IJsselmeer, fietsen naar Amsterdam, 400 kilometer, Marcel Beekmans tegenkomen, het ligt bijna allemaal voor het grijpen! Als ik nu eerst over de Afsluitdijk naar Amsterdam fiets, dan bij Grutter langs, dan Marcel oppik, dan naar Dronten stickers plakken en dan weer verder fietsen naar het Noorden? Als voorbereiding kijk ik de fiets na. Leg mijn GoCycle banden erom, die zijn voor wedstrijden en verre afstanden. Dus die mag ik nu wel gebruiken.… De zonnebrilglazen gaan erin. En de fiets wordt gepakt. Ik heb net een nieuwe Quest vioolkoffer gekocht van Bam. De kist is ontworpen om de viool als handbagage mee te nemen in het vliegtuig. In deze koffer past precies een viool en de kist past weer precies in de fiets. Dus eigenlijk is de kist onworpen voor de Quest! Zo, met de viool mee, ga ik beter voorbereid naar Amsterdam dan maandag…

Marcel Beekmans is niet te bereiken dus dat valt af. Je kunt niet alles combineren ten slotte. Op 3 juni fiets ik om vijf uur ’s ochtends weg. Wow, die GoCycle banden dat scheelt echt! Ik zoef meteen zonder me in te spannen met 40 km over de weg. Kalm aan, de dag is nog lang, maar het gaat zo makkelijk! Heel relaxed fiets ik zo ’s ochtends over de wegen. Wat is het lekker rustig!

Bij Hijum moet ik de drukke weg Leeuwarden-Holwerd oversteken. Ik heb geen haast ik rem de fiets bijna tot stilstand, zet hem in het kleinste verzet, geen risico ten slotte. Kijk links, kijk recht en steek over. Op dat moment kijk ik weer links en kijk in de ogen van een geschrokken automobilist die in volle vaart op me af komt stuiven. Zo snel ik kan trap ik de volgeprakte fiets weg van het gevaar. Ik heb al visioenen van de zijdelingse klap. Maar dankzij hard remmen van de automobilist en hard optrekken van mij gaat het net goed. De auto toetert nog, en hij heeft groot gelijk. Oef, dat scheelde niets. De volgende 10 minuten zit ik nog met hardkloppingen in mijn karretjes…. Brrrrrrrrrrr…

Met maar één kleine sanitaire (nood) stop fiets ik in één ruk naar Amsterdam. Het gemiddelde is dan 35.5. Vlak voor Amsterdam maak ik een grote stop totdat ik Andreas aan de lijn krijg. Daarna kar ik op mijn gemak door de stad. Nu vang ik een automobilist op die zonder links of rechts te kijken het fietspad over knalt. De mevrouw is heel erg geschrokken en wacht tot ik woedend wordt. Maar mijn dag is weer goed. Vriendelijk knik ik de vrouw toe. Zo vangen we hier de klappen op! Voorkomen is beter dan genezen ten slotte. Blij bibbert de vrouw verder…. De pont over het IJ ligt klaar om weg te varen. Maar als hij mij ziet komen, gaat het hek naar beneden en mag ik er nog op. Wat is het toch een fijne stad. Al die lieve warme hartelijke mensen…. Mijn dag is goed

Bij Andreas maak ik de fiets vast aan een brug. Ik heb het gedaan! Ik ben in Amsterdam met de Quest. Altijd heb ik gedacht dat je daar niet moet zijn maar het valt best mee! Andreas moet even in de fiets zitten en glundert van oor tot oor. Na een pot koffie gaat hij voor me aan het werk. Ik strijk de stok aan en laat horen waar het mis gaat. Het is Andreas meteen duidelijk. Het haar wordt op spanning gebracht en daarna wordt de stok verwarmd met een spiritus brander. Het hout is dan te buigen. En na twee sessies is het weer helmaal okee…

De fiets wordt weer ingepakt en ik kan op weg naar Dronten. De stad uit is een “piece of cake”.  Almere blijkt een grotere hobbel. Ik neem zeker een uur de tijd om alles te bewonderen. Woonwijken, meertjes, doodlopende fietspaden, geen bewegwijzering, en de gps die me steeds de autoweg opstuurt, niks sla ik over. De politie komt zelfs informeren of alles wel goed is. Want ik sta midden op een autoweg. Op de vraag: ”Lukt het?” Is dus een volmondig “Nee!”. De vriendelijke agenten kunnen me ook niet helpen en sturen me terug. Ze adviseren me om een brief te schrijven naar de Gemeente Almere. Dat is allemaal mooi, maar dat helpt niet echt op dit moment…..

Uiteindelijk ben ik Almere uit en fiets de Vogelweg op. Wat een breed fietspad denk ik nog… Op dat moment gaat er toeterend een 10 tonner langs me heen en kom ik een nette Quest rijder tegen die wel het fietspad gevonden heeft. Tja, het gaat wel eens mis. Door het hoge berm gras heb ik het pad over het hoofd gezien. Levens gevaarlijk die toeristen…. Mmm een eindje verderop houdt het hek gelukkig op en kan ik oversteken. Nu kom ik bijna geen verkeer meer tegen. Ik mok nog wat na “Maar net als IK op de weg zit dan…. Enz…. en dan wordt ik ook nog gespot…. Grumbel mok grumbel…”

Om 16:00 uur ben ik bij Velomobiel. Marcel Beekmans is dan allang weg natuurlijk. Die combi lag ook niet echt voor de hand. Het is een rare dag zo na Hemelvaart. Gelukkig is Jos er. Hij maakt de fiets mooi schoon en zet de letters er heel zorgvuldig op. Ik heb alle tijd om boven te zitten en een kan heet water te maken om mijn zelf meegebrachte groene thee te lurken. Twee bekers gaan schoon op en de thermoskan zit weer vol….

De QUEST letters zijn echt heel mooi!! Ik ben er HEEEL blij mee. Geen bobbel te ontdekken. Ik neem nog een ketting, een pion, en een hoofdsteun mee, en dan vertrek ik weer. Jos moest erg lachen om mijn “planking the Quest”. Ik vertel dat ik eigenlijk naakt op de foto wilde maar dat Dineke vond dat dat niet kon. Dus de tweede foto shoot was met het broekje aan. “Oh” reageert Jos: “Je hebt het broekje erop gepaintshopped!” Tja duidelijk de nieuwe tijd. Je trekt geen broek aan. Nee, je paintshopped hem erop….

In Urk kan ik nog voor sluitingstijd mijn avondeten inslaan. Door de harde Noorder wind, ga ik langs de dijk fietsen, dan ben ik uit de wind. Als de dijk ombuigt dan ga ik van de dijk af en fiets ik weer beschut in de begroeiing. Dit idee werkt heel goed. Jammer zijn wel de irrigatie buizen op de dijk. Het vergalt behoorlijk het plezier van het gloednieuwe zoevend asfalt. Vlak voordat ik de dijk afga maak ik een stop. Ik prop me helemaal vol en duik het IJsselmeer even in. Dan trek ik schone kleren aan. Van mijn sokken tot mijn Buff en ben ik klaar voor de laatste ruk.

Ondanks de harde wind schiet ik lekker op. Maar in Leeuwarden kom ik 25 kilometer tekort voor de 400. Shit, ik zal moeten omfietsen. Bijna thuis zet ik de fiets nog richting Dokkum. Die laatste 10 kilometers worden meteen ook de zwaarsten van de hele rit. Ik krijg nog een hongerklap en de benen doen het niet meer. In Klaarkamp kom ik nog in de Elfsteden roeiboot competitie terecht. Het is daar gezellig druk en ik schuifel langs de mensen. Het laatste stuk is: trap, trap, rol uit, rol uit, rol uit, rol uit. Trap, trap enz….

Met precies 400 kilometer en 820 meter kom ik om 23:00 uur thuis. Toch nog 30.4 gemiddeld. Yes I did it!