De Oliebollentocht

Voor de kerst staat de fiets al ingepakt. Ik ga dinsdag 27 december weg en blijf overnachten in Schemerhoorn. Dus veel extra spullen gepakt. De slaapzak heb ik niet strak opgerold maar in een soepele waterdichte tas gevouwen. Zo kan ik hem wegproppen achter de veerpoot in de staart. Verder wat extra kleren en een slaapmat.

Om één uur pak ik de laatste spullen en om half twee fiets ik weg. Het is warm voor de tijd van het jaar en ik kan cabrio fietsen in een t-shirt en een trui. De racekap heb ik thuis gelaten want op de terugweg ga ik met Martin en Ben mee terug, die fietsen beide zonder kap.

Op de Afsluitdijk staat een lekker windje maar ik heb de wind recht van voren. Dus ik kan lekker opschieten en houd de snelheid tussen de 30 en 35 kilometer per uur. Omdat het fietspad langs de snelweg loopt heeft de GPS het in Noord Holland een beetje moeilijk. Hij “denkt” steeds dat ik op de snelweg fiets maar na een kleine omweg geeft de GPS de route perfect aan. Opmeer, Obdam en Hensbroek kan ik vermijden door langs de Ringsloot te fietsen. En ook al is het nu donker het fietsen blijft lekker gaan.

Als ik bij de sporthal aankom is het akelig stil. Geen fiets te zien ben ik wel goed? Als ik het trapje opga is de eerste die ik tegenkom Kees. Als een heraut doet hij kond van mijn komst: “FRIESLAND IS GEARRIVEERD!” Hierna word ik overgenomen door Matthijs Leegwater en kan ik me meteen inschrijven voor morgen. Daarna laat hij de slaapplaats zien en lopen we langs de plek waar de fiets kan staan. Dit noem ik nog eens een welkomstcomité!

Nadat ik de fiets uitgepakt heb en lekker warm heb gedoucht, is ondertussen bijna iedereen binnen. Marianne staat klaar met een ketel macaroni waarmee je een dorp kunt voeden. Het blijkt ook genoeg te zijn voor zo’n 25 uitgehongerde fietsers. Ik had alleen op een kop soep gerekend dus dit is een verrassing.

’s Avonds sla ik nog wat onderdelen in bij Wim en Kees. Daarna laat Wim dia’s van de verschillende reizen zien. Dan nog even nazitten en dan slapen…. Het slapen in de hal gaat dankzij een tip  van Theo, “Neem oordoppen mee!”, uitstekend!

Woensdag:

’s Ochtends de nieuwe banden onder de fiets gelegd en de fiets klaargezet in het startvak. Om precies elf uur vertrekken we. De tocht loopt als een geoliede machine. We rijden in de eerste groep niet te hard en blijven goed bij elkaar. Het is een prachtig rondje door Noord Holland dat niet zou misstaan in een woon programma. Ik ben overtuigd hoor Kees, ik ga verhuizen ;-)

Tijdens het appelgebak en de koffie kennismaken met heel veel mensen die ik alleen ken van de foto’s en de blogs. Super gezellig en veel te kort maar we fietsen de Oliebollentocht dus we gaan weer op weg. De laatste stop is het tellen van alle Velo’s, waarna we bij de sporthal aankomen.

Speciaal voor Dineke. Vrouwen fietsen OOK in een Velomobiel:

Snel wil ik de fiets pakken want ik wil niet dan Ben en Martin straks moeten wachten. Als ik alles erin heb gepropt is de soep op. Gelukkig is er nog een noodpannetje en heb ik even later toch nog mijn soep en een goede bodem voor de terugreis.

We fietsen niet met zijn drieën maar met zijn vijven. Tom Hospes en Peter de Rond gaan ook mee. Net voor vertrek merk ik dat ik mijn beker vergeten ben. Snel weer naar binnen en de beker opgehaald. Daarna opnieuw een nieuwe poging om te vertrekken. Nu loopt mijn achterwiel aan in de wielkast. Bah, ook na twee keer stoppen lukt het niet om het achterwiel vrij te krijgen. Ik wil niet iedereen nog langer ophouden dus maar even op de tanden bijten.

De twee racekappers vliegen er vandoor en ik kan eigenlijk niet volgen. Zij hebben hartslag “nauwelijks” en ik werk me helemaal in het rood. De zware fiets met extra bagage plus het slepende achterwiel helpen niet echt mee. Ik voel me echt de bongel aan de poot maar goed…

Gelukkig gaan Peter en Tom na zo’n 35 kilometer samen verder waarna het tempo wat naar beneden gaat. Bij de derde stop lukt het eindelijk om het achterwiel vrij te krijgen. Het leed is dan geleden en het lijkt of de remparachutes aan boord zijn. De fiets loopt dan weer als een trein.

Martin en Ben zijn prettig gezelschap en we glijden met de wind in de rug over de Afsluitdijk. De sterren boven ons doen hun best en ik geniet geweldig van de stille donkere rit…. Het maantje komt ook nog even kijken en hangt lui boven het IJsselmeer. Na de Afsluitdijk neem ik afscheid van Ben en Martin en ga voor de laatste 55 kilometer. Om half negen ben ik thuis en nog lang niet moe. Prachtige dag en genoten voor twee! Organisatie super bedankt: “Een perfecte dag!!”