De dagen erna...

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor het meeleven! Een val maakt toch wel wat los en al dat meeleven is heel fijn. Bovendien heb ik toch een aantal goede tips gekregen. De belangrijkste is toch wel dat de je beter hard kunt remmen dan niet. Lees het commentaar van Wim en van Quezzzt maar eens. De opmerkingen zitten altijd verstopt dus ik herhaal hier maar even het citaat van de meest uitgebreide van Quezzzt:

"Goed advies of bedenken wat je anders had kunnen doen komt altijd achteraf.....daarom is het maar goed dat jij en je velomobiel het heelhuids ervan af hebben gebracht.

De instructeur van de voertuigbeheersings cursus beweerde dat stabiliteit bij voertuigen altijd achteraan te vinden was. Zijn argument : een roer van een boot is achterop het schip geplaatst. Het roer van een vliegtuig is achteraan geplaatst. Zijn argument was de banden met het beste profiel dus achteraan te plaatsen zodat die in ieder geval niet gingen aquaplaneren want dan verlies je de controle over je voertuig.

Dat dat dus ook opgaat met klap/lege achterband met 3 wielers heb jij ondervonden: geen controle meer.

Ik denk ook dat gewoon vol de remmen inknijpen de beste reactie is als je er tenminste de tijd voor krijgt! Bij mijn remproef bij 40 km/u verbaasde ik mij nog over de ultrakorte remweg, echt maar een paar meter.

Maar ja als je al aan het ongecontroleerd slingeren bent is het misschien een reflex om remmen te onderdrukken. Het is ook altijd onwillekeurig het laatste wat ik deed (eerst ergens langs sturen) op de motorfiets dus dat is niet altijd een slechte reactie ;-)) "

Hoeveel geluk kun je hebben met een ongeluk!

Nu een paar dagen later besef je:

-        Ik ben niet tegen de auto aangekomen.

-        De fiets is niet totaal vernield.

-        Ik ben niet tegen de betonnen wand aangeschoven.

-        Zelf heb ik niets ernstigs.

-        Ik kwam los uit de fiets.

-        ...

Na de crash had ik maar één gedachte, de fiets weer fietsklaar krijgen. Niets is zo funest als water in je lagers en je ketting en dan de fiets een paar dagen niet gebruiken. Dus mijn hele focus was eerst daarop gericht.

Nu nog wel een paar dingen herstellen. Allereerst de spiegelkapjes weer met kit op de spiegels bevestigen. Na de crash vond ik beide spiegels in het gras. De spiegeltjes zijn gewoon los geklikt en verder onbeschadigd. De pootjes van de spiegels op de fiets zijn ook nog heel. Met de gele kapjes om de spiegeltjes lukt het niet om ze weer te bevestigen. Ik haal de kapjes er maar af. Nu lukt het wel om de spiegeltjes weer vast te klikken. Ik heb nog een beetje sanitair kit over van de douche dus dat komt goed.

De koplamp is een ander verhaal. Nadat we de fiets uit de sloot hadden gevist zat de lamp vol met zwart sloot water. 's Avonds met een soldeerbout de draad van de lamp los gemaakt. Daarna de lamp uit de fiets gehaald en onder de kraan schoongespoeld. De lamp was daarna een stuk schoner, maar de lens is toch wel erg vies geworden. Wat ik ook doe, ik krijg de doorzichtige kap niet los. Ik heb eerst de lamp maar weggelegd. Als het niet erger is, bestel ik wel een nieuwe....

Gisteravond zat ik even met de lamp te spelen en in één keer duw ik mijn nagel achter de kap en klikt hij los! Met een beetje alcohol reinig ik de lens en de led, en dan de ultieme test: Doet hij het nog? Een accu uit de fiets gehaald en een stekker opgezocht die ik even aan het draadje vastmaak. Tada! prachtig blauw helder wit licht! Wat kun je toch blij zijn met iets dat je al hebt! De doorzichtige kap klikt niet meer vast maar een drupje secondenlijm doet wonderen. De lamp inbouwen is een ander verhaal, je kunt er slecht bij, maar dat gaat ook wel weer lukken.

Dan de helm, ik ben blij dat ik hem op had. Je hele lijf is een velomobiel beschermd, het enige dat er uit steekt is je hoofd. Dus ik vind het altijd een veilig idee. Ik had een Ekoi City E helm. Een prima helm die ik dus vijf jaar voor niets heb gedragen ;-) De helm heb ik nooit als valbescherming gedragen. Maar in de winter is hij gewoon lekker warm. Bovendien heb je, door de dikke rand, niet meteen de regen in je gezicht. De klap heeft de helm in mijn geval toch goed opgevangen want hij is niet zomaar in tweeën gegaan.

Bovenstaand plaatje komt van http://crag.asn.au/2046

De Ekoi helm heeft een flap bovenop de helm die je eraf kunt halen in de zomer. Hij ventileert dan lekker. In de winter zet je de flap er op. Dan voel je de koude regen niet op je hassus en blijft je hoofd lekker warm. Bovendien ben ik heel blij met het vizier en, hij is niet duur! Helaas, de Ekoi Urbain of City E helm wordt niet meer gemaakt. Even ben ik blij als ik ontdek dat Sinnerbikes nog een aantal op voorraad heeft. Maar helaas, de laatste is net weg dus zij hebben hem ook niet meer.

De Casco SPEEDster ziet er wel cool uit. Heeft niet die flap bovenop maar dan tape ik hem in de winter wel dicht. Dus die maar besteld heb ik meteen weer eens wat anders. Hij is niet op voorraad dus zolang fiets ik maar met mijn Sinner ski helm.

Dan het fietsen zelf. Ik verwonder altijd hoe de fiets een tweede huid wordt of een deel van je lichaam. Je zit er elke dag in en ik merk meestal meteen als er iets kapot is of niet goed werkt. Als je gewend bent aan de fiets kun je met een paar centimeter speling langs paaltjes en wegranden sturen. Ik merk dat ik vandaag iets meer in het midden van de weg blijf fietsten. Dus pak ik mezelf aan en dwing me om weer strak te rijden. Ik merk wel dat de angst nog wat moet wegvloeien. Maar angst is een keus! houd ik mezelf voor. Na zo'n klap ben je toch even je onsterfelijkheidsgevoel kwijt maar dat is vast normaal.

Na een hoop werk blijft de kras en de kapotte helm over. Tsja, had toch heel anders kunnen aflopen!

Crash op volle snelheid

Deze week een nieuw experiment voor mij. Ik heb in het begin een paar Schwalbe Durano’s gekocht die ik nog nooit gebruikt heb. Dus haal ik de F-Lite banden eraf en de Durano erop. Ik fiets achter nog met de strandband van Schwalbe de Super Moto. De fiets is nu super bestuurbaar maar op de klinkers is het leven hard. Maar ik houd toch wel van de sobere lichte banden dus ze blijven er maar even op.

Vandaag fiets ik lekker naar huis. De warmste lente dag in jaren, windje in de rug. Het gaat hard en op het asfalt scheur ik lekker door. Je merkt meteen aan de snelheid als er een grove grint laag op de weg ligt. Je snelheidsmeter tikt dan meteen een paar punten terug.

Ik vlieg fietsers en wandelaar voorbij en geniet. Voor de wind fiets ik met 52 km per uur als ik door een auto wordt ingehaald. Ineens maakt de fiets een schuiver. Even flitst het door me heen dat de auto me aangeraakt heeft. Maar meteen corrigeer ik dat: “LEKKE BAND, Oooh die, auto, oooohh die auto, houd het stuur recht niet remmen!!”. Even lijkt het erop dat ik de fiets houd maar dan begint hij nog heftiger te slingeren en is er geen houden meer aan…

Blijkbaar heb ik toch van de auto afgestuurd en beland met een keiharde (karate) klap op de zijkant in de berm. Dan begin ik te schuiven op de linker kant, raak mijn bril kwijt. Duik met de neus in de sloot. Kom weer rechtop en rol door naar de andere kant en duik nu tegen de richting van waar ik vandaan kom in de sloot. Dan begint de fiets te zinken. Ik hang aan de brandnetels en voel hoe de fiets mij onder water trekt aan mijn benen. Mijn fietsschoenen zitten nog vast. De brandnetels breken en ik schuif verder het water in.

Het flitst door mee heen: “Ik ga hier verdrinken als ik niet loskom, Ik ga hier verdrinken als ik niet loskom”. Rustig blijven…. Ik ga hier…, klik eindelijk schiet de laatste voet los van de fiets. Trillend hang ik aan de slootkant als een fietser boven me hangt die ik net ingehaald hebt. “Gaat het?” Hoor ik. Ik blijk een halve meter van een betonnen damwand af te liggen in de sloot.

Ik kom bij mijn positieven, graai naar mijn tas met mijn telefoon, mijn fototoestel en reserve batterij en gooi hem snel op de kant. De man helpt me omhoog en meteen stopt een auto met een enorme kar. Voor ik het weet lig ik na een kort check alweer in de sloot om mijn fiets vast te maken aan een haak en een spanband. Met z’n drieën trekken we langzaam de fiets uit de sloot. We geven het water de tijd om via de voetgaten eruit te stromen.

De binnenkant van de fiets ziet eruit als een wrak dat tien jaar op de bodem van de zee heeft gelegen. De hele binnenkant zit vol zwarte modder en eendenkroos. Mijn spiegelkapjes, en mijn in-klik bril op sterkte vind ik meteen. Ik mis mijn Adidas sport bril en mijn WimSchermpje maar voor de rest is alles er, en de fiets is heel. Een compleet wonder na deze klap! De man met de kar beloofd mij thuis te brengen. Hij moet wel eerst de vracht even lossen. Ondertussen duik ik voor de derde keer de sloot in om mijn bril te zoeken maar de sportbril blijft weg. 

Een huisdokter stopt en checkt of alles nog werkt. Ik ben wel aardig bij mijn positieven en zeg dat alles oké is. Een paar blauwe plekken en schaafplekken en een zere nek maar niks ernstigs. Er stoppen nog twee automobilisten om te helpen, echt super aardig! Maar ik zeg dat hulp onderweg is.

We laden de fiets op de kar, hij past er precies op, en de man brengt me thuis. We bedanken onze hulpvaardige held uitvoerig en halen de fiets van de kar. Ik ben zwart van de zeeklei en groen van het eendenkroos. Dineke stuurt me eerst de vaart achter huis in, zo mag ik niet in huis.

Meteen daarna begin ik de fiets schoon te maken. Het is onbegonnen werk. Met de hogedruk spuit wervelt het eendenkroos en de zeeklei door de fiets. Uiteindelijk haal ik het kapje van de kettingbeschermer bij de derailleur eraf zodat ik een opening heb om het water kwijt te raken. Dat gaat wel wat beter maar het schoonmaken is eindeloos.

Dan roept Dineke om te eten. Aan tafel komt de klap ik begin helemaal te trillen en krijg geen hap door mijn keel. De hele wereld draait. Dineke begint meteen over wip-les, iets waar mijn hoofd even niet naar staat ;-)

Even later ben ik er weer en kan ik weer eten. Na het eten toch maar weer verder om de fiets weer fietsklaar te maken voor morgen. Tussendoor naar de plek van de crash gefietst om mijn bril te zoeken. Voor de vierde keer de sloot in en ik ben drie kwartier aan het zoeken. Maar dan heb ik mijn WimSchermpje (sloot) mijn bril en glazen en de beide brillenpootjes (hoge gras in de berm) weer. Yes! Niets kwijt!

Tot half twaalf ’s avonds ben ik bezig om de troep op te ruimen. De balans is een verzopen voorlamp, een kapotte achterbinnenband, een fietshelm in tweeën en een beste kras in de fiets en dat is het. Het elektrische circuit werkt nog (volgende dag pas getest). Het meeste last heb ik nog van de brandnetelplekken die ik op mijn handen en armen heb. In de achterband zit een best gat naast het ventiel, maar het is geen knalband. Een les is er niet uit te leren het valt in de categorie “gewoon pech” en “shit happens”.

Vandaag weer op de fiets en ook het lijf werkt naar behoren. Alleen een erg stijve nek maar dat heelt wel weer… Nu eerst op zoek naar een nieuwe helm. De helm heeft me toch voor een beste schaafplek behoed maar ook twee blauwe plekken op mijn hoofd bezorgd. Pff, best geluk gehad en de fiets heeft me perfect beschermd!

Naschrift: Op verzoek van Wim nog een foto van het gat in de band. Misschien heeft de band klem gezeten in het ventielgat? Wel raar want de Super Moto is heel groot en je schuift hem heel makkelijk bij het omleggen over de velg zodat het ventiel recht zit. De band zat er drie weken om. En de Super Moto is een nieuwe band uit de doos. De velg van de fiets zat vol bramen en ik ben best lang bezig geweest om alle bramen weer glad te schuren. Met het velglint leek niets aan de hand....