Bobslee 2, To win or lose...

Vrijdagavond zijn we thuis en Dineke kruipt nog even achter de computer. Er is een nieuwsbrief van Intersport. Het Nederlands bobslee team komt morgen langs en wie de bobslee het snelst over de rails duwt kan een set kleren winnen van het team. Daar heb ik wel zin in! De openingstijden opgezocht van Intersport in Leeuwarden en dat is 9:30 ’s ochtends. De eerste 24 deelnemers krijgen een shirt….

Snel naar boven gerend en Sander mijn zoon gevraagd of hij morgen de bobslee samen met mij wil duwen. Hij wil wel mee. Samen bekijken we op de site van IceRyder het filmpje van het team. We bespreken de strategie, Sander wordt piloot en ik word de achterste man. We bekijken het filmpje net zolang tot we snappen hoe ze het doen.

Even later komt Dineke boven, die heeft de nieuwsbrief nu wel goed gelezen. De winkel gaat al om 8:00 uur open voor de vroege vogel korting van 25%. Dineke wil een muts bij haar jas dus die wil er vroeg zijn. Sander zucht en steunt. Hij moet de hele week al om 6.00 uur op de fiets zitten naar Leeuwarden en dan kan hij vandaag WEER niet uitslapen. Maar we willen wel zo’n shirt natuurlijk! En hij heeft beloofd om mee te gaan. Dus onder protest, hij doet het meer voor zijn oude vader, gaat hij toch maar mee….

Na een onrustige nacht waarin ik de “wedstrijd” van alle kanten bekijk, je moet ten slotte wel gefocust zijn, gaat de wekker om half zeven. Sander mag “uitslapen” tot kwart over zeven maar dan moet hij er echt uit. Hij komt, laten we het zo zeggen, niet blij uit zijn bed. Ook al heeft Dineke zijn boterhammetje gesmeerd en staat er een kopje thee. Het is te vroeg!! Punt uit. Maar goed om half acht rijden we wel weg op weg naar Leeuwarden. Het is nog stikke nacht en we komen niemand tegen. Raar….???

De auto parkeer ik wat verder weg. Dan kunnen we warm lopen naar de winkel toe. Sander: “NEE HEEEHHH!!” Trek ik me niets van aan en ik begin rustig te dribbelen en daarna loopsprongen en een aantal kleine sprintjes. We zijn precies om 8:00 uur bij de winkel en iedereen loopt nog zachtjes en slaperig rond. Een aantal klanten is al bezig om jassen en skiespullen te passen. Maar daar komen wij niet voor. Wij gaan boppen!!

Achter in de winkel hebben ze de rails neergelegd en de bobslee is op wielen gezet. Het hele team is nog niet aanwezig maar een jongen van het oude team al wel en hij legt ons alles uit van de viermansbob. Hij laat zien hoe je als piloot instapt. Je duwt, voor dat je inspringt leg je de hand over de slee en je springt op je plaats. Dan komen de “naast” lopers. Zij zetten hun buitenste been op de loopplankjes bij de vleugels en springen er ook in. Het hoofd rust op de schouderbladen bij je man voor. En als laatste stapt de vierde man in.

Eerst maar een keer oefenen en dat gaat best goed. Aanloopje, bob duwen, en springen. Eerst de piloot dan de achterste man. De piloot is de enige die iets ziet van de afdaling. Hij kan de bob sturen met twee touwen die van binnenuit zijn te bedienen. De rest grijpt een stalen ring aan weerskanten vast om er niet uit te vallen en dat is het. Als we glijden worden we geremd door een stuk elastiek waarna we terug schieten. De rails liggen tegen een paal aan zodat ze niet weg kunnen schieten. Oké, dan nu een keer maar dan op tempo. “Weet je zeker dan het goed komt met die paal? ”  Vraag ik. “Ja hoor, we hebben gisteren zes keer getest en er kan niets gebeuren” roept de bedrijfsleider.

Sander en ik in de startblokken en we staan klaar! Ready… go go go go. We sprinten nog niet helemaal op volle kracht. Sander duikt soepel in de bob. Ik pak de laatste meter. Maak een snoekduik. Hoofd tussen de schouderbladen van je voorste man en gaaaaan!

BAAAAAHHHMMMMM!!!! Een keiharde klap. Ik denk nog, goh dat elastiek klapt er wel hard in. Ik heb het nog niet door maar we zijn meteen de eerste keer op snelheid, vol tegen de paal aangereden. De voorkant van de bob is behoorlijk kapot. Sneu en beteuterd staan we erbij te kijken. Dat is balen! De bobsleeër troost ons en zegt dat we er niets aan kunnen doen. Maar de deuk doet mij toch wel pijn. Gelukkig gebeurt het bij jullie aan het begin van de dag. Niets aan te doen. We maken de baan korter en de rem langer.

Onder leiding van “Bob”, gaan we bezig en hij legt er twee stukken rails bij. Het bobslee team arriveert ook. En dat zijn kerels met armen als dampalen! Ze liggen de hele zomer in het krachthonk en werken sprint trainingen af. De start is alles bij het bobsleeën. Een tiende bij de start sneller, betekent drie tiende eraf op de eindtijd. Bovendien liggen de starttijden van de teams ook nog eens heel dicht bij elkaar. Aan het eind doen ze het even voor. Wat een explosiviteit bij die jongens!! Da´s dan weer andere koek…

Nadat de baan is aangepast maken we nog een run om een tijd neer te zetten. We missen de paal nu op vijftig centimeter. En nog een run waarbij we van positie wisselen. Dat is onze beste tijd en die blijft staan! Samen worden we in een prachtig shirt van IceRyder gestoken. Dan maken we met Dineke nog een keer een run en dan hebben we ons lolletje weer gehad.

De hele dag zitten we in spanning. Blijft onze tijd staan? Om half zes krijgen we het verlossende telefoontje. De outfit hebben we gewonnen!!! YES!!  De broeken zijn nog niet binnen maar over twee weken kunnen we de kleding halen….

Bobslee

Deze week voor het eerst met de carbon race kap gefietst. Maandag begon het met ideaal weer. Koud en rustig weer. Het comfort onder de kap is dan heerlijk. Maandag op de terugweg stormde het. Zolang ik voor de wind had ging het allemaal prima maar op een gegeven moment kreeg ik harde zijwind. En dat was behoorlijk schrikken. Normaal is het al oppassen met de Quest maar nu is het dubbel oppassen. Ik ga als een stuiterbal over de weg. Hele stukken durf ik niet meer mee te trappen. Ik ben blij dat ik weer onbeschadigd thuis ben.

Dinsdag stormt het ook ’s ochtends, dus de kap uit voorzorg maar thuis gelaten. Ook al waait het hard, de fiets voelt nu vertrouwd en ik weet precies wat het hebben kan. De rest van de week is het weer rustig weer en ik geniet van het comfort van de kap.

Vandaag ben ik vrij en de stad even in gefietst. Het motregent maar ik zet het vizier van de kap gewoon open zodat ik eronderdoor kan kijken. Je voelt dan wel de wind in je gezicht maar zit nog steeds droog in de fiets. Ik ga samen met Dineke even winkelen. Bij de Intersport in Leeuwarden staat een bobslee. Een prachtig apparaat. Ik vraag of ik straks even langs mag komen met de Quest voor een foto-shoot. Het personeel vind het oke, dus even later kom ik terug.

De fiets rijd ik voorzichtig naar binnen en ik neem een aantal foto’s. Grappig hoe het werkt. Nu de fiets binnen staat mogen mensen plotseling eraan zitten. Een vrouw begint aan de kap te scheuren want ze wil naar binnen kijken…. “Oooh is hij van u?” “Mag ik naar binnen kijken vraagt ze?” “Nee” zeg ik bot. “Oooohhhh”,“Nou ja, vooruit dan.” Ik laat haar de fiets zien en Dineke slaagt er bijna in de fiets te verkopen ;-)… Ze is verbaasd over alle snufjes en vindt de fiets prachtig. “Voortaan herken ik u, dat kan ten slotte niet missen, en dan zwaai ik hoor!” Nou ja, dat is dan weer leuk.

De gelijkenis tussen de bobslee en de Quest is treffend. Je ziet wel dat de bobslee veel lager kan zijn omdat er geen trappers in hoeven. Het Nederlands bobslee team komt morgen langs om de slee aan te duwen. Hij wordt dan op wielen gezet en er wordt een soort rails achter in de winkel gelegd zodat hij kan worden aangeduwd. Misschien ga ik morgen nog wel even langs.

Terug begint eindelijk de zon te schijnen en lekker genietend fiets ik terug.

Aerodynamische spiegels

Sinds ik de Butterfly heb gezien met die prachtige aerodynamische spiegels ben ik op zoek om de spiegels mooier te maken.

Mijn experiment met de aerodynamische kapjes voor de spiegel is helemaal mislukt. Had ik de twee mallen heel precies op dezelfde afmeting geboetseerd, toen ze droog waren was de linker een stuk groter dan de rechter.  

Daarna bestaat de zoektocht uit het vinden van de ideale dop. Volgens Jos Hendriks van Velomobiel heeft Eva een dop gebruikt van een deodorant fles. Ik heb al heel wat Ethossen van binnen gezien maar de juiste fles met dop heb ik niet gevonden. Eva heeft de dop als mal gebruikt om een carbon dopje te maken. Eva is een specialist en heeft een superstrak eindresultaat waar ik alleen maar van kan dromen.

Quesjer, Quest 212 heeft het opgelost met twee bidon doppen maar welke doppen? Ik heb ze in ieder geval niet gevonden.

Rob heeft het opgelost met DKNY Parfum dopjes maar twee keer 40 euro is iets boven budget. Maar wel weer een superstrak resultaat.

Bij de Halfords heb ik een trekhaakdop gevonden voor zo’n 3 euro 50. Kijk dat ligt binnen bereik. Ik heb de trekhaakdop gekocht met een blokkering. Als je het vleugelboutje (nieuw woord?) eruit draait, dan blijkt het steeltje van de spiegel precies door het gaatje van het boutje te passen.

De dop is niet ideaal. Het spiegelblad wijst iets naar binnen. Daardoor staat de dop ook niet helemaal recht op de fiets. Maar voorlopig laat ik het maar even zo. Als iemand een betere dop weet te vinden dan hoor ik het graag….

Racekap

Dinsdag krijg ik een mailtje van Wim Schermer dat de deelbare carbon toer/race kap klaar is. Na wat overleggen wil Wim me vrijdag wel tegemoet fietsen. Vrijdag heb ik vrij genomen, ik heb in vier dagen zoveel overuren gemaakt dat vrij nemen geen extra dagen kost. Deze week heb ik de fiets op de winterbanden gezet. Er zitten nu voor en achter Perfect Moiree’s op. Vrijdag twijfel ik nog even of ik de F-lite er opzet maar het is met 7 graden te koud om banden te plakken dus ik laat het maar zo.

Vrijdag om half tien fiets ik weg om om 13:00 uur in de Den Oever te zijn. Het is 90 kilometer en ik heb de tijd wel erg ruim genomen. Meteen heb ik daar spijt van dus ik probeer niet te hard te fietsen. Ik ben Wanswerd nog niet uit of een automobilist komt naast me rijden en het raampje gaat naar beneden. Door het lawaai van de wind hoor ik niet wat hij zegt iets iets met race….??. Als hij bijna weg rijdt herken ik hem. Het is de Quest rijder uit Marrum.

Meteen als hij doorgereden is snap ik wat hij zegt. Hij heeft ook een racekap besteld en vraagt of ik de racekap al heb. “Ik ga hem halen!! Ik ga hem halen!!” juich ik, maar dat hoort hij al lang niet meer. Yes, ik ben op weg om de kap te halen.

Het is oogsttijd en dat is goed te merken. Stapels suikerbieten en pompoenen liggen langs de weg. Omgeploegde akkers en loodgrijze luchten met een waterig zonnetje. De wind is ondertussen goed aangetrokken en het is bitter koud. Vlak voor Sexbierum is de weg geblokkeerd door een asfalt machine. Ik heb geen haast want, zoals het nu staat, ga ik een uur kleumen in Den Oever dus ik maak een praatje met één van de mannen, terwijl de chauffeur de wagen even vijf meter verzet…

“Jee, wat ging je hard door het dorp!” “Wat een prachtige machine en hoe hard ga je….” Even later is de weg weer vrij en fiets ik weer door. Voor de Afsluitdijk dwing ik mezelf te stoppen. De schuimkap gaat erop en ik slobber twee koppen hete thee op. Zo dat scheelt straks weer tien minuten kleumen. De schuimkap komt er niet meer af, bah wat is het koud.

Door de harde wind is het niet moeilijk om niet te hard te gaan. Ik maak nog een praatje met een kajakker in Breezanddijk met een Pryon op het dak van de auto en vraag of hij de zee op geweest is. Hij is in de herfstvakantie aan het varen geweest op het Sneekermeer. Het viel hem tegen hoe het daar kan spoken. Hij was aardig geschrokken van de golven.

Net opnieuw weer onderweg belt Wim. Wim en Kees zijn al in Den Oever! Dat komt wel heeeel goed uit. We spreken af bij het monument. Even later komen we tegelijk aan bij het monument. Wow, wat ziet de kap er gelikt uit!! Het is echt een plaatje. Maar eerst even droge kleren en een kop koffie.

Het café is overvol maar Wim en Kees weten een plaatsje te bemachtigen. Ik slurp mijn thee, en Wim en Kees hun espresso naar binnen. En ondertussen gaat het natuurlijk over fietsen, onderdelen en tijden. Wim (63 jaar) is echt indrukwekkend bezig. Heeft net zijn snelste gemiddelde tijd ooit gereden tijdens de Lel (Lelystad-Enkhuizen-Lelystad). “Je blaast straks terug.”zegt hij. Ja, ja denk ik, maar we heten niet allemaal Wim hoor. Ik ben al blij als ik in de buurt van de 40 rij….

Na de koffie laat Wim zien hoe je de kap demonteert. De kap wordt nu geleverd met drie zuignappen om de kap op de fiets te fixeren als je uitstapt. Neoprenen schokdempers bij het vizier en de nieuwe carbon stripjes om de kap vast te zetten als je het vizier opent.   De kap ziet er heel mooi uit en past goed bij de fiets. De lange broek en de jas gaan uit, de helm gaat in het ruim en de kap gaat erop. Ze zetten ze me in de fiets en Wim en Kees zwaaien me uit en daar ga ik. “Je gaat blazen..” roept Wim me nog na.

Foto's hierboven van blog van Wim Schermer

Ik trap de fiets op gang en potverdikke ik begin inderdaad te blazen. De hele dijk kom ik niet onder de 50 kilometer uit!! En de fiets staat niet eens op snelle banden! Yes, dit gaat geweldig!! Ik krijg het meteen ook warm dus na een kilometer of 15 maak ik een kleine stop. De trui gaat uit de muts gaat af en de foom laag van mijn Adidas bril gaat voor het eerst sinds ik de Quest heb er ook af. Wat is de kap heerlijk comfortabel! Ik ben de akelige kou kwijt.

Tot Harlingen houd ik de 50 vast. Ik moet gewoon wennen en aan mijn nieuwe snelheid en ram een aantal drempels te hard over. Oeps…. Na Harlingen gaat het opnieuw hard en vlieg verder naar huis. Onderweg koop ik langs de weg twee kilo prei voor twee euro en opnieuw krijgt de Quest de sporen. Dit is gewoon laag vliegen! De kap geeft dezelfde ervaring als de proefrit in de Quest. Dit is wel heel comfortabel.

Trots laat ik thuis de kap aan Dineke zien. Die is helemaal verrast hoe mooi hij is!!

 De laatste acht kilometer ben ik toch wel leeg en hobbel het laatste stuk naar huis. Christiaan mijn zoon en Didi zijn vriendin zijn een week op Ameland geweest en komen gezellig mee-eten dus na het prei snijden en wassen haal ik ze van de boot.  Ze moeten morgen alle twee weer werken dus ik breng ze ’s avonds naar Veenwouden naar de trein.

 Als ik thuis kom heeft Beekmans gebeld. Die heeft het verhaal al weer gelezen bij Wim en Kees en is nieuwsgierig. We kletsen even bij en dan is het te laat geworden om nog een stukje te schrijven dus dat moet zondag ochtend maar. Het is nu half vijf 's ochtends....

Wim en Kees bedankt voor het tegemoet fietsen en de kap is een aanrader…..!!! Ik ben er heel blij mee.

Fietstreintjes 2

Theo Zweers heeft de moeite genomen om in een desktop publishing programma een metamorfose van de Quest te maken als Streamliner. Theo hardstikke bedankt! Ik vind de artist's impression heel mooi! Bedankt dat ik hem mag publiceren!

site

Fietstreintjes

Door de wegopbreking tussen Hijum en Stiens fiets ik nu vanaf de grote vakantie “boeiende” omleidingen. Op mijn huidige forensen route kom ik nu drie oude stationsgebouwen tegen. Hier en daar al eens bij mensen geïnformeerd of ze er meer van weten maar niemand kon me wijzer maken. Ik weet van het beroemde spoorlijntje van Leeuwarden naar Dokkum. Daar gaat immers het beroemde liedje “It Dokkumer lokaaltsje” over:

It Dokkumer Lokaaltsje

Yn it Dokkumer lokaaltsje, siet men rom it hiele ein.
En it wie der sa smûk, as men siet yn 'e hoek.
O, wat wie dochs dat tramke soms fijn.

….
Yn it noarden fan Fryslân,
der ried ris in tram
mei in gong fan sa 'n tritich yn 't oer.
Mar de tiid gong foarby
en dat tramke moast wei.
En doe rekke de bouhoek fol fjoer.

refr.

In kommisje fan trije,
dy kaam oan it wurd.
Foar dy tram der moast komme in bus.
En it duorre net lang,
want it spoar wie net bang.
En no hinget in elts yn e lus.

refr.

Hiel de bouhoek stiet stram,
hast yn fjoer en yn flam,
want de bus nou dy is oan 'e rol.
En jo stean by de wei en jo kinne net mei,
want de bus, nou dy is altyd fol.

refr.

Dêrom nou ta beslút,
smyt dy bus der wer út,
en jou ús dan mar leaver it spoar.
Ek al fret hy de koal ek by 't weintsje hast fol,
en al wie men fan 't reizgjen wat goar.

refr.

Station Vrouwbuurstermolen

Spoorwegovergang Alde Leie

Spoorwegovergang Hijum

Opgang naar perron Hijum

Station Hijum

Het station in Hijum en Marrum is dus te verklaren. Maar in Vrouwenparochie hoe zit dat? Sommige dingen vraag je je alleen af in de fiets. Zodra je aan het werk bent of weer thuis, dan denk je aan hele andere dingen. Vandaag op de terugweg de stationnetjes op de foto gezet en eens gegoogled. Daar vind ik een hele aardige site.

Het blijkt dat er niet alleen een trein reed naar Dokkum maar dat er ook nog een lijn Stiens- Harlingen is geweest met nog een aftakking naar Franeker. De lijnen zijn pas in 1961 (Franeker) en 1976 (Stiens) definitief opgedoekt. Grappig is dat tijdens strenge winters het personen vervoer in ere werd hersteld. De wegen waren dan zo onbegaanbaar dat alleen de trein de gebieden nog kon berreiken.

Als je met die wetenschap door het landschap fietst, zie je de sporen van de oude lijn liggen. Dan kan ik het niet helpen maar dan begint het dagdromen. In het Roergebied zijn heel veel oude spoorlijnen omgetoverd tot fietspaden. Als dat nou eens gerealiseerd wordt in Friesland.

Dan sta je ‘s ochtends op. Je glijdt in je fiets en bij Marrrum fiets je langs het station zo op de oude treinbaan. Daar zoef je dan over het strakke asfalt dwars door het landschap ver van de weg over de fietssnelweg. Geen last van smerige uitlaatgassen of in het donker, verblinding door autolampen. De spoorbomen gaan dicht als je de weg oversteekt want fietstreinen hebben voorrang dat weet iedereen.  Ik zou zelfs wel even Fuut, fuuuuuuut willen roepen. Ik wil mijn Quest nog wel dezelfde striping meegeven als de streamliner. Dan kom je midden in het centrum van Leeuwarden aan, je draait de weg op en bent zo op je werk. Toch een gemiste kans voor fietsers door de oude spoortrajecten maar gewoon in verval te laten raken en niet beter te benutten.....

Quest De Gele Engel

site

Jagwire

Als je de remmen na moet stellen is het tijd om de boel te controleren! De vorige keer na een noodrem moest ik de stelschroeven bij het stuur een flink stuk strakker draaien. Vreemd?!

Bij een tweede noodrem staan de remmen weer niet strak. De schijven van de remmen slijten, maar zo hard? Wat is er aan de hand?

De bout bij de kabeluiteinde had ik niet strak genoeg gezet waardoor de kabel door de houder glipte en de binnenkabel langer werd. Vanaf dat moment ben ik allert bij het nastellen van de remmen.

Vorige week staan de remmen opnieuw los. Ons garagepad loopt schuin af en op de handrem, als ik uit de fiets stapte, schiet de fiets door. De fiets op de kop maar de kabeluiteinden zijn  niet verschoven. Toen ik de buitenkabels ging controleren zag ik het probleem. De buitenkabel is totaal doorgesleten.

Woensdag bij Velomobiel maar even aan Jos gevraagd wat de juiste kabelloop is. Volgens Jos:

-          Als hij uit de body komt dan moet hij onder de stuurstang door.

-          Dan door de Tie wrap aan de wielkast.

-          Dan moet de kabel aan de BINNENkant tussen het wiel en de schokbreker naar de rem.

Daar zit bij mij dus het probleem. Hij loopt aan de buitenkant. Hierdoor komt de kabel klem te zitten en slijt hij door. Ik krijg de kabelloop niet goed op de foto dus volg de beschrijving hierboven...

In de reactie van Marc zit een link met een foto van de kabelloop onder langs waardoor de kabel bij mij is doorgesleten. Marc laat zien dat een foto toch mogelijk is. Nu met een lampje erbij lukt het wel om de goede kabelloop te tonen.

Donderdagavond tot half elf aan het sleutelen geweest om de nieuwe Jagwires te monteren. De meeste tijd ben je trouwens kwijt met het rubberen dopje waardoor de kabel naar buiten loopt door de body. Als het dopje eindelijk erdoor gewrongen is dan is het leed geleden.

Om het wiel te demonteren heb je twee sleutels 13 nodig om de bouten van de veerpoot aan de binnenkant los te maken.
Om het wiel los te maken bij de stuurstangen heb je twee sleutels nodig:

-  De gebogen en bijgeslepen 8mm voor de onderkant.

- 10 mm ratel om de boutjes door de spaken heen makkelijk los te draaien.

Woensdag bij Velomobiel mijn derde ratel sleutel gekocht. De andere sleutels hebben een bredere ring en passen niet op het middelste boutje. De vorige keer bij Velomobiel waren deze sleutels op. Volgens Jos moet ik het sleuteltje van Gedore hebben. Via Internet besteld en het bleek dat de oude serie met smalle rand niet meer gemaakt wordt! Gelukkig kan Velomobiel ze nog wel krijgen en heb ik eindelijk het sleuteltje! De rechter is het begeerde sleuteltje....

Het voelt weer heerlijk om op de remmen te vertrouwen. Meteen maar een mooie rit gemaakt….