TranSport

Vorige week heb ik een sleutel 13 geleend van mijn zwager om het achterwiel vast te zetten. Dit is een klein licht sleuteltje, het was ook niet zwaar genoeg om de bouten van de achteras goed vast te zetten. Vandaag is mijn vader jarig en heb ik bedacht om eerst naar Zwolle te fietsen en dan terug naar Heerenveen.

De fiets zet ik de avond van tevoren helemaal klaar zodat ik snel kan vetrekken. Ik maak anderhalve liter sportdrank. De drank verdun ik, want als je de gebruiksaanwijzing volgt is de drank mierzoet. Ik gooi er een extra schep (zee) zout door, en een schep fantomalt. Morgenvroeg hoef ik alleen maar de fiets naar buiten te rollen en ik kan weg.

Als ik ’s ochtends nog even de inhoud van de tas controleer ligt er een natte plek op de bodem. Ben ik zeker vergeten om de bidon eruit te halen gisteravond toen ik de banden gecontroleerd heb. Maar als ik de fiets naar buiten rijdt ligt er een grote plas onder de fiets?? Een breed zwart spoor van mieren heeft zijn weg gevonden naar de lekkernij…. De grote anderhalve liter fles blijkt lek en is leeg gelopen. Als ik de tas eruit haal druipt hij van de kleverige sport drank. Bah, het begint weer goed.  De extra sokken mijn muts, de oude luier die tot brillenpoets doek is gepromoveerd en de extra handschoenen zijn doorweekt.

Snel een nieuwe fles gepakt en nieuwe drank gemaakt. Nu alleen water met wat extra zout, voor de rest heb ik geen tijd. Omdat ik de fiets leeg heb gehaald vergeet ik mijn kostbaar gesmeerde broodjes maar daar kom ik pas later achter….

Ik zou zeven uur vertrekken maar het is al twintig over zeven voordat ik echt wegfiets. Het is echt een heerlijke dag en de kilometers glijden onder de wielen door. Om half acht is het nog niet warm en het extra jasje komt goed van pas. Achter Wolvega, blijk ik toch iets te optimistisch te zijn geweest. Ik haal Zwolle gemakkelijk maar dan kom ik wel erg laat op mijn vaders verjaardag. Ik besluit om er dan maar een plezier ritje van te maken. Loom lig ik langs de oever van de Linde aan mijn thee te nippen. Een prachtig landschap met veel geel en wit en alle bomen in bloei. En oh ja, waar zijn mijn met zorg klaargemaakte $#@$ broodjes met kaas en kiemen…?

Bij mijn ouders druppelt iedereen binnen. Mijn schoonzus komt op de racefiets. Mijn zoon komt op de racefiets, ik ben IN de fiets, kortom er komen meer mensen op hetzelfde idee. Tijdens de verjaardag komt het gesprek op de invullijst voor een test. Wat vul je in bij de vraag of je aan sport doet? Mijn schoonzus fietst veel van het werk naar huis. Maar dan ben je niet lid van een vereniging.

Vanaf vandaag hebben we een nieuwe sport bedacht en we noemen het tranSport. Conditie “ligt” op straat, op weg naar je doel. Geen tijd is geen argument meer. Het is de perfecte sport die helemaal in je leven is te integreren. Nooit meer in de file, snel en geruisloos van A naar B. Het levert gezonde gemotiveerde blije mensen op die weinig ziek zijn. Goed voor de werkgever en goed voor de werknemer goed voor milieu goed voor…. Dus jongens en meisjes, vrouwen en mannen, wie doet mee met de nieuwste rage (wel een blijvertjes trouwens) tranSport?

Dit is een link die ik gevonden heb bij de ligfries (Kees van Malssen). Omdat zijn blog niet meer wordt bijgewerkt en je het daarom misschien hebt gemist en omdat het een geweldig verhaal is: hier nog een keer de link van een filmpje van verkeersexpert Mikael Colville-Andersen:

http://www.mefeedia.com/video/32558673

Synchroniciteit

Zondag op de fiets naar Workum. Dineke haar zus is jarig en zo’n bezoekje vraagt om een fietstochtje. Om twee uur ben ik al laagvliegend in Workum. Het is warm en het waait niet. Dus mijn snelheid buiten de dorpen ligt rond de 40 km per uur. Ik bedenk om door te fietsen naar Stavoren. In de Friesland Post van december 2009 stond een leuk artikel:

Citaat van het artikel:

“Het oude Stavoren was volgens middeleeuwse kroniekschrijvers aan het begin van onze jaartelling de hoofdzetel van de ‘afgoderij’ van heidense koningen, echter een tempel of graf is nooit gevonden. Dit raadsel houdt archeoloog Jan Zijlstra uit Leeuwarden al jaren bezig. Friesland Post vraagt  paragnost Pieter Pietersen om in Stavoren in trance te gaan en in het verleden te kijken”….

Naar aanleiding van dit artikel hebben we een verhaal gemaakt en op muziek gezet. De plek waar Pieter Pietsersen in trance gaat is een Leylijn.  Een leylijn is een kruispunt van banen van positieve energie waarbij de plek in verband wordt gebracht met de kosmos. Naar deze leylijn ben ik nieuwsgierig dus die ga ik proberen te vinden….

Op weg naar Stavoren slaat de ketting steeds over. Het lijkt of het achterwiel opnieuw los zit net als met de tocht met Marcel Beekmans. Straks maar even kijken. Het enige dat ik heb is een foto, en een kerk in Stavoren. (Stavoren is afgeleid van de afgod Stavo.) De kerk is snel gevonden en via de foto ontdek ik de plaats waar de paragnost heeft gezeten.

Een beetje onwennig ga ik op de begraafplaats zitten. Eerst maar even droge kleren aan. Links is een tuinfeestje met Nederlandse tophits. Rechts zijn lawaaiige kinderen lekker aan het ravotten. Al met al niet de geluiden om in de sfeer te komen. Na een tijdje voel ik me net als Joeri Gagarin die riep nadat hij terugkwam uit de ruimte: “Ik heb goed gekeken maar God niet gezien.” Ik ben dus totaal ongevoelig voor deze plek… Jammer maar de fiets moet wel gemaakt en ik heb honger en dorst….. Ik kom nog wel een keer terug als ik meer tijd en rust heb. Op een stukje gras zonder graf probeer ik met het gereedschap dat ik bij me heb de as weer vast te zetten.

Dat lijkt te lukken en zonder ongelukken kom in Workum. Daar begint het gedonder opnieuw. En opnieuw zet ik de twee bouten zo vast als ik kan. Bij het vertrek biedt mijn zwager nog aan om me mee te nemen maar ik denk wel thuis te komen…..

Twee kilometer buiten Nijland loopt de ketting eraf en het wiel loopt aan in de wielkast. Het is nu echt gebeurd. De bout aan de linkerkant is weg en aan de rechterkant is het draadstaal verdwenen. Dit is losgelopen…. Wat nu? Dineke gebeld en gevraagd of het adres van Ben Wiggers te achterhalen is. Even later belt ze terug met het adres. Sander, mijn zoon, wil me wel halen en we spreken af bij Ben. Hoop maar dat hij er is.

De fietsschoenen gaan uit. En de twee en halve kilometer loop ik op blote voeten terug naar het dorp. Gelukkig is Ben thuis. Hij snapt meteen het probleem en gezamenlijk zetten we mijn fiets achter in de tuin. Gelukkig bestaat er iets als synchroniciteit (schijnbare toevalligheid). Ben gaat morgen naar Dronten met zijn Quest voor reparatie. Hij wil wel een nieuwe achteras voor me meenemen! Dit is gewoon niet te geloven. Dit is toeval wat ik zelf heb gecreëerd? Of werkt dat dan toch zo’n leylijn…..???

Vandaag de trein naar Sneek genomen. Ben haalt me van de trein op dus dat scheelt weer een uur lopen. De as gaat er feilloos in en ik fiets vandaag heerlijk naar huis. De Quest staat weer op zijn plek dus dat voelt goed. Thuis monteer ik ook de nieuwe veer in de schokbreker achter. Door er met Ben over te praten kom ik er achter dat ik hem op de kop heb gemonteerd. Als ik de veer loshaal zie ik nog een probleem. Ik heb de veren verkeerd in het buisje gestopt. Daarom slipte ik steeds zodra ik op klinkers kom. Ik ben weer lekker aan het klussen geweest@#@!**. Maar goed de fiets is nu weer tiptop….

Ben en zijn vrouw geweldig bedankt voor jullie gastvrijheid!!! Jullie hebben me gered.