Elfje

Quest
Zingende fiets
Wij suizen zacht
Ik, de maan, sterren,
Fiets

*

“Kreeg je je kerstpakket in je banaan?”

Gisteren nieuwjaarsbijeenkomst in Drachten. Het advies was om met de auto te komen. Dat prikkelt natuurlijk juist om te fietsen! Ik heb de rit maar ruim berekend met anderhalf uur voor de 30 kilometer vanaf Leeuwarden. Dat is inclusief lekke banden en twee keer omkleden.

Bij aankomst blijkt dat ik sneller ben dan de meeste mensen met de auto. Ze staan in de file bij de parkeergarage in Leeuwarden en in de file voor het congrescentrum in Drachten. Ondanks de 250 zware kilometers gisteren, fiets ik lekker naar Drachten toe. In Drachten is een prachtig futuristische fietsbrug gemaakt. Deze fietsbrug overspant denk ik wel 100 meter. Prachtig zo’n in het oog springend object, alleen het zout is wel op in de gemeente Smallingerland. Het is behoorlijk oppassen over slechte fietspaden van rammelende stoeptegels, samen met de gladheid geen pretje. Dat betekent dat je als fietser “blij” bent, “dat je niet glijdt”. Misschien is het een idee voor Drachten om het budget wat beter te verdelen? Ik word welkom geheten door een dorpsomroeper. Hij wil wel even met zijn gele mobiel op de foto. Bij binnenkomst kleed ik me om en daarna doe ik me tegoed aan drie bakken thee en dan ben ik weer lekker warm.

Marc Cornelissen houdt een prachtige toespraak over zijn reis naar de Noord- en Zuidpool. De ervaringen die hij heeft zijn naadloos op het bedrijfsleven van toepassing. Na afloop sta ik nog even heel leuk met hem te praten. Na de toespraken en het feest is er als verassing een nieuwjaarspakket van 12 kilo. Een prachtig Italiaans pakket verpakt in een doos van een meter breed en 40 centimeter hoog.  Voor het eerst in twintig jaar krijg ik zo’n mooi pakket! Voor de doos krijg ik van een aantal mensen de aanbieding om het voor me mee te nemen. Maar eigenwijs als ik ben wil ik het toch even “passen”.

Mijn reserve handschoenen (bij lekke banden) en mijn extra mutsen bieden uitkomst bij al het glas werk. Ik pak er de flessen mooi mee in. Uiteindelijk prak ik het pakket makkelijk weg in de fiets. Er is zelfs nog ruimte voor mijn schoenen en de nette kleren die ik meegenomen heb. De lege doos moet ik achter laten maar de hele inhoud gaat mee. ’s Avonds glibber ik over de spekgladde wegen de 40 kilometer naar het Noorden. De fietspaden vermijd ik maar zoveel mogelijk. Om half elf ben ik thuis. Gelukkig geen lekke banden of andere rare dingen.

Vandaag ben ik mijn broodbak vergeten op het werk. Dineke moet toch in de stad zijn en geeft het af aan de dames van de receptie. Als ik mijn bakje kom halen vraagt de dame die in de zomer altijd fanatiek fietst van Grou naar Leeuwarden. “Kreeg je je kerstpakket in je banaan.” De dame die naast haar zit valt haast van haar stoel “Wat zeg je nou????!~@$#@”

Kniepertjes tocht

Het oude jaar kan ik natuurlijk nog wel even afsluiten met drie lekke banden in drie dagen. Dan begin je weer wat frisser in het nieuwe jaar. De eerste lekke band is onderweg in Hallum naar het werk. Gelukkig is met maar -8 en waait het bijna niet. De derde lekke band is in in de huiskamer. Als ik ’s avonds de opgeladen accu in de fiets probeer blijft de fiets dood. Heeft het emmertje water kortsluiting veroorzaakt? Ik weet het niet maar ik zet de fiets maar binnen bij de kachel kan hij lekker drogen.

Op nieuwjaarsdag zit Dineke lekker te werken aan haar nieuwe rok. Stof knippen, naden naaien… Ik zit lekker in de warme huiskamer de fiets te verwennen met TLC (true loving care). Al het zand en zout uit de wielkasten en natuurlijk de band plakken. Alle teervlekjes boen ik van de bodemplaat met was. Ketting in de olie en de stofzuiger in de buik van de fiets. Als ik klaar ben staat de Quest 342 te glimmen, klaar voor de Kniepertjes tocht in Heerhugowaard.

Op 2 januari gaat de wekker om zes uur ’s ochtens. We hebben geen krentenbollen of trossen bananen in huis dus ik heb bedacht om stevig te ontbijten. Ik bak vier eieren waar ik er twee van naar binnen werk op vers gebakken brood. Dan nog een flinke kom yoghurt met muesli en de bodem is gelegd. Je moet goed eten zeggen ze dan! Phoe hee dat valt nog niet mee, ik ben net niet misselijk maar als ik het dorp uitfiets zakt dat gevoel weg.

Het is nog erg donker en kledder glad en ik fiets voorzichtig naar Harlingen. Overal fiets ik op de autoweg in plaats van het fietspad, en dat gaat geweldig. De fiets snort met een lekker gangetje over het gladde asfalt van de autoweg. Van de vijf auto’s die ik tegenkom toeteren er twee, die hebben er blijkbaar ook zin in… Ik toeter maar gezellig terug. Sorry jongens, maar ik mag overal fietsen. Bovendien, moeten ze de fietspaden maar strooien….

Bij het begin van de Afsluitdijk zie ik twee sporen van drie wielen in de berijpte weg staan. Twee velo’s? Of zijn het toch invalide wagentjes. Nee, het zijn dunne bandjes. Dat is vast Ben Wiggers! Maar wie heeft hij bij zich? De hele Afsluitdijk trap ik mezelf in het zweet om ze bij te halen. Rustig, rustig, denk ik steeds, maar de benen hebben wel zin. Het fietsen boven de 35 is best zwaar door de ijsaanslag op de weg. Je hebt dan toch een extra weerstand.

Als ik de dijk afkom en het viaduct onderdoor fiets, staan daar Ben en Martin! Martin heeft een lekke band, dus had ik me niet hoeven haasten. Snel trek ik droge kleren aan en even later kunnen we verder. Ik heb de route netjes in de GPS staan maar Ben wil meteen al naar rechts ipv links. Opdam gaan we dus niet vermijden. Als we het viaduct afdalen komen we door de ijzel niet meer boven. Ben en Martin stappen uit en ik laat me terugzakken. Ik schakel terug naar het kleinste verzet en met gang haal ik net de bovenkant.

Als Ben het niet meer weet mag de GPS uitkomst bieden. Maar die stuurt ons met een omweg van 4 kilometer naar Heerhugowaard. Een aantal keren laat hij me in de steek en moeten we keren.

Bij Kees en Marian worden we hartelijk onthaald. Mijn voeten kunnen weer even ontdooien en de hete thee gaat er heerlijk in. Alle echte mannen even de hand geschud. Leuk om allemaal bekende even te zien. Marian laat trots haar zelfgebouwde draailier zien. Een prachtig staaltje vakmanschap. Het wiel van de draailier heeft ze zelfs ingelegd met een bloem. En ze heeft een systeem bedacht om een extra octaaf toe te voegen met een derde snaar!! Als ik beneden kom, zit iedereen al in de fietsen. Ik was toch van plan om meteen weer terug te gaan dus ik neem mijn tijd.

Met Marian sta ik nog even buiten te kletsen en dan bedank ik haar voor de gastvrijheid. In de GPS de route omgedraaid en ik kan weer op weg. Nu volg ik mijn eigen route en rijd ik perfect uit Heerhugowaard. Even later kom ik Yvonne en juf Katje tegen. Ik complimenteer juf Katje met haar prachtige ijsfoto’s en dan moeten zij afslaan en ga ik rechtdoor

Het stuk uit Noord Holland terug naar de dijk valt me tegen. Met z’n drieën rijdt het veel lichter. Blijft dat de geplande route nu wel goed gaat. Het advies van de fietsrouteplanner heb ik overgenomen. In plaats van de track te laden maak ik er een route van. De GPS routeert je dan tijdens de route. Dit routeren betekent dat hij piept vlak voor een afslag, en als je mis rijdt dan rekent hij een alternatief uit. Als je een track volgt moet je zelf steeds opletten bij elke afslag.

Bij het begin van de Afsluitdijk bel ik naar huis. De rok schiet al op maar het afwerken kost heel veel tijd. Ondertussen glijdt een groepje prik-sleeërs prachtig over de ijsbaan. Ik giet hete thee uit de thermosfles naar binnen, eet een broodje,  en dan kan ik weer verder.

Het stuk vanaf de sluizen tot Harlingen is hard werken. Het waait hard en ik heb schuin  wind tegen. In Harlingen gaat de brug voor mijn neus dicht. Eerst baal ik, maar ik kan gelukkig bij de thermosfles en neem nog maar even een dampende kop hete thee. En dan is het wachten helemaal niet erg meer.

Het laatste stuk komt de wind schuin van achteren en dat maakt dat ik het laatste stuk prettig naar huis kan fietsen. Ik krijg nog wel even een enorme bui over me heen. Maar dan ben ik maar weer achter de oren gewassen….

Om half zes ben ik thuis, totaal 245 km, een half uur eerder dan ik had voorspeld. De hete douche en het eten doen wonderen. En Dineke heeft haar rok is af! Het is echt een pronkstuk geworden. Kees en Marian bedankt voor de gastvrijheid en Ben en Martin voor julllie gezelschap!