Snelheid verslavend

Toepasselijke titel van Wim die ik van hem “leen”.  Gisteren zat ik met een tijdsdruk in de fiets. Ik wilde mijn doel halen en tegelijk op tijd thuis zijn. Het rondje naar Heerenveen ging van een leien dakje totdat ik in Leeuwarden aankwam. Je moet door de stad of je wilt of niet. De stad is gewoon niet te vermijden….

De Schrans is een drukke winkelstraat en daar reed een auto met een gangetje van 20. Ik laat me niet kennen en blijf er achter hangen. Na het groene stoplicht sprint ik weg. Niet iedereen is dan net zo blij met een Velomobiel als ik. Maar goed ook dit ging nog (redelijk) veilig.

Bij de Infirmerie kom ik achter een zwabberende fietser te zitten. Ik blijf er rustig achterhangen tot ze naar rechts zwenkt. Ik er langs. Laten we zeggen dat mevrouw niet blij was. Daarna hing ik achter haar man. Deze man heeft een hond aan de lijn. De hond loopt op het fietspad en de man fietst zo hard dat hij net niet omvalt en neemt met de hond het hele fietspad in beslag. Op de fiets heeft hij in de bakkersmand een grote bokser zitten. Rustig, denk ik, kalm blijven. Ik bel niet, anders schrikt die hond misschien. Dan zie ik dat er een gaatje is waar ik de autoweg op kan schieten. Daarop duikt de man nog een keer extra naar links en moet ik alsnog boven in de rem. Een halve tel later is het gaatje er wel en fiets ik de weg op.

De man begint luid te schelden: “Mongool kan je niet bellen…..Idioot en zo verder”. Sorry, maar ik ontplofte. De adrenaline schoot door mijn lijf en heel ontactisch begon ik als een idioot te toeteren. Schaam je!! Recht van spreken heb je dan niet meer. Ook al blokkeert hij het fietspad, zwabbert hij, en scheld hij je uit dan hoor ik daar boven te staan…. Zegt Dineke….

Goed vandaag ben ik nog steeds boos. Maar ik hoor me dus eigenlijk te schamen. Ik heb mijn soortgenoten weer in een kwaad daglicht gesteld. Het waren toch allemaal van die leuke vriendelijke mensen vol begrip en medemenselijkheid. Vergeef die man nou toch….

Pff ik ga morgen maar weer eens hard fietsen en de frustratie van me aftrappen. Maar ik beloof beterschap…. echt waar.

Record

Wat zijn wij mannen toch eigenlijk zielig. Of moet ik zeggen wat ben ik zielig? Vroeger was je blij met een mooie knikker. Tegenwoordig word ik blij van een record. Maar voor wie doe je dat eigenlijk? Vandaag de balans opgemaakt van oktober. Tot nu toe heb ik 1783 kilometer gefietst. Dat is meer dan de 1710 kilometer van april dit jaar. Dat is dus een record. De hele week wist ik dat ik ieder geval 300 kilometer moest rijden om het maand record te verbreken. Normaal geen probleem maar het is wel herfstvakantie!! Dus ik heb drie dagen minder….

Gisteren dus een heerlijke bonus rit gemaakt om de drie honderd vol te maken. Ben ik nu tevreden. Nee, natuurlijk niet. Nog 17 kilometer en dan heb ik de 1800 kilometer binnen. Wacht even ik ga het meteen fietsen……

Wanswerd bij zonsondergang

Pffff. Mijn rondje gemaakt en ik kan trots vertellen dat ik deze maand 1801 kilometer heb gefietst…. Ja, ja, het doet er toe ik weet het….

Vrijdag ben ik bij Velomobiel geweest maar ondanks de nieuwe achteras houd ik toch nog een vervelende piep. Donderdag de achterbrug eruit gesloopt en opnieuw de achterveer gedemonteerd. De achterveer is een prachtig stukje techniek. Je kunt alles los halen. Ik draai de kunststof kop eraf waarmee hij aan de achterbrug zit. Haal het afdekkapje eraf. Draai het schroefje los. En dan schuif je de kunststof dop uit de dikke veer buis. De veer staat goed in het vet. Maar volgens mij kan alleen de veer de piep veroorzaken. Dus ik zet de veer nog een keer dikker in het vet.

Het Alligt wieltje dat ik vrijdag meegenomen heb is groter dan het 13 tands TerraCycle wieltje. Dus de veer heeft niet meer de extra lengte nodig. Als de fiets in elkaar zit is hij weer bladstil en een genot voor de oren. Eindelijk na weken een irritante piep is hij weg. Je zou bijna een audio tape met de piep naar Velomobiel sturen…..;-)

Vrijdag ochtend om zeven uur vertrokken voor de tweede kayak tocht dit jaar. Door de huidige fiets manie kom ik niet aan de kayak toe. De boot hangt een beetje verloren aan het plafond. Vandaag mag hij er weer niet af want we gaan met de dubbel van Carel. De voorspelling is dat het warm wordt voor de tijd van het jaar, zo’n 15 graden weinig wind en zo nu en dan komt de zon.

Ik trek niet teveel kleren aan want je zou het eens veel te warm kunnen krijgen. Na het Koevorder meer met harde tegenwind en aardige golven ben ik zeik nat en door en door koud. In de wind met een chill factor van -5 trek ik bibberend mijn tweede set droge kleren aan. Daarover gaat mijn GoreTex jas en nadat ik de hete thee erin gegoten heb kunnen we weer.

Aan het eind van de dag heb ik drie mutsen op en het nog steeds niet echt warm. De zon hebben we inderdaad een keer gezien….. Bij onze stop zitten we uit de wind achter een keet. Niet echt een idyllisch plekje, maar we zijn er blij mee. Na negen uur varen zijn we weer terug in Sneek. Het meest wonderlijke is toch wel dat ik gewoon negen uur kan roeien zonder training. Als we uit de boot komen, doen alleen de schouders wat zeer maar na een nacht slapen is dat ook weer weg.

Morgen begint de nieuwe maand. Maar voorlopig even geen records voor mij….

PS: Gisteren ging ik met 70 kilometer per uur naar beneden onder het aquaduct door bij Grou.

Muts

De hele zomer met het kleine windschermpje gereden. Ik fiets vooral met het schermpje omdat het windgeruis behoorlijk wordt verminderd. Daarvoor fietste ik altijd met een Ipod en Sennheiser ear in koptelefoon. Maar fietsen zonder muziek vind ik het aller fijnst. De laatste weken heeft het weer veel geregend en is het schermpje helemaal niet handig. Bovendien is het 's ochtends weer donker. Het windgeruis is in de winter niet zo erg want ik draag toch een muts en een muts werkt minstens zo goed als het schermpje.

In het voorjaar heb ik de Campagnolo Team wintermuts gekocht en ik vind dat echt een aanrader. De muts zit heerlijk strak om je hoofd en sluit de oren perfect af. De muts rekt een beetje en als hij nat is is hij snel droog. De onderste laag bij de oren is dubbel uitgevoerd. Door de gladde stof wordt de wind geluidloos afgebogen. Bovendien past de helm er prima overheen. Alleen tegen hele harde zijwind is de muts niet bestand. Maar daar kan het schermpje ook niet veel aan doen.

Leeeeeeo, Leo

Ik hoor nog de mensen de naam van Leo Visser (schaatser) scanderen in het Thialf stadion. Het is zo’n naam die je door de lange EEEEE heerlijk roept.

Gisteren naar Dronten gefietst. Donderdag waren er steeds hoosbuien dus ik houd me schrap om eens flink “tussen” de oren gewassen te worden. Om kwart voor acht zit ik in mijn tijdmachine en fiets weg. Meteen begint het wat te motteren dus ik houd me schrap. Onder Leeuwarden wordt het echter droog en begint zelfs de zon dunnetjes en daarna steeds uitbundiger te schijnen.

Ik rijd mijn normale route, Leeuwarden, Grou, Sneek, Joure, Sint Nicolaasga, Lemmer, Langs de dijk naar Urk, Ketelburg, meteen weer langs de dijk en dan door de polder naar Dronten. Als ik wegfiets voorspelt de GPS een aankomsttijd van 11:49 maar dat zal wel wat later worden.

Ik heb een zak met droge kleren mee. Ik fiets in een t-shirt en korte broek, maar door het schuimdeksel kun je  aardig aandampen. Voor Grou moet ik eruit om wat water weg te dragen. Hup nieuw shirt. Voor Joure hetzelfde verhaal. Langs de dijk tussen Lemmer en Urk zet de wind flink aan en zakt de snelheid terug rond de 30 kilometer per uur. Maar ik heb geen haast. Het fietspad is flink onder handen genomen en twee derde is voorzien van nieuw asfalt. Bovendien zijn de drainage buizen opgeruimd. Met het prachtige vergezicht is het een hele prettige route. Na de Ketelbrug ben ik alweer aan mijn derde droge shirt toe. Om 11:53 kom ik bij Velomobiel aan vier minuten later dan de voorspelde tijd, dat is heel netjes op 130 kilometer. De extra tijd schrijf ik maar toe aan de Ketelbrug die voor mijn neus dicht gaat. Ik trek meteen weer droge kleren aan en dat is mijn vierde set vandaag. Ik heb extra schoenen meegenomen want de vorige keer gleed ik ongenadig uit op mijn fietsschoenen. Dat overkomt me niet weer.

Jan vraag meteen wat hij voor me kan doen. Na mijn opsomming vraagt hij: “Heb je haast?” Ikke: “Nee”. "Mooi, dan gaan we eerst eten". Dat komt lekker binnen. Als we boven komen wordt Guus verdreven van Jan zijn plaats. De twee mannen rollebollen stoeiend over de grond. Nadat enkele stoelen omliggen en Guus gierend van de lach zich over geeft, is de pikorde hersteld. Allert en Eva kauwen onder het lawaai de hele tijd stoïcijns door en kijken nergens van op. Twee tellen later heb ik een grote beker dampende thee en zit even bij te komen…

Bij deze mannen tel je pas mee als je of gecrasht bent of toch tenminste een flinke deuk hebt gereden. Gelukkig hoor ik (nog niet) bij deze groep dus ik houd me wijselijk stil. Je moet het lot niet tarten ten slotte.

Na de maaltijd gaat de fiets op de brug. Jan is bezig om de eerste superlichte Quest voor een klant te assembleren. Deze Quest tillen we eraf en dan mag mijn fietsie erop. De achteras trekt Jan eruit en die is toch zo ingevreten dat hij vervangen moet worden. Jan vertelt dat de assen worden gemaakt met een marge van een honderdste millimeter. Ondanks die kleine marge is elke zending assen toch net even anders. Volgens Jan is het verschil dat je de ene as erin moet rammen en de andere as erin kunt schuiven…. De scheur bij het voetengat wordt geplakt en dan kan de fiets weer op zijn pootjes worden gezet. Dan is het tijd voor de boodschapjes. Banden een nieuwe accu en ik kan bijna weer weg.

Met een etentje laatst heb ik een privé conference gekregen van een collega over discriminatie. Deze collega st-st-st-stottert wat en alles wat hij zegt is daardoor al veel ge-ge-ge-ge-ge-grappiger. Kernpunt van zijn betoog over discriminatie is dat het iets heel anders is dan wat wij denken. Discriminatie op grond van huidskleur, ach het komt voor. Echte discriminatie, in zijn ogen, is dat oude mensen in een sportwagen kunnen rijden en jonge mensen, die hem echt veel harder nodig hebben, niet.

Als ik de fiets weer inpak roept Jan: “Ah, daar komt Leo, mijn grote vriend”. Leo komt aanrijden in een sportauto en is de eerste klant die een superlichte Quest heeft besteld. Wat stram klimt hij uit de laag-bij-de-grond auto en komt vief binnenstappen. Leo blijkt 87 jaar te zijn!! Wat een levenslust en wat geweldig dat je gewoon zo’n prachtige fiets bestelt. Wow, ooit hoop ik net zo oud te worden. En als ik dan mijn 12 kilo Quest kom halen, ga ik dat ook doen in mijn sportauto…… Dan hoop ik ook dat er zo’n knaap staat als ik, die ik dan eens even lekker kan discrimineren….. Bij deze Leeeeeo, Leo!!

Kippenvel

Laten we het vandaag niet over de rare spelling van dit woord hebben. Maar iedereen kent het gevoel als je het koud hebt: kippenvel op je arm. Of als je met een veertje over je rug wordt gestreken. Of met dat liedje waarbij de maan op je rug wordt getekend. Als je de mond hebt getekend dan lopen de rillingen je over het lijf…..

De maan is rond

De maan is rond

Hij heeft twee ogen

Een neus en een mond

Of als je een mooi stuk muziek hoort wat je ontroert. Dat zijn heerlijke kippenvel momenten.

Van het weekend gesleuteld aan de fiets. Nadat ik Jagwire kabels heb gemonteerd moet ik bijna elke twee weken de remmen bijstellen. En ik maar denken dat de trommels nu heel hard aan het slijten zijn. De waarheid is dat het boutje, die de kabel blokkeert, niet vast zat. Bij een noodstop trok ik de remkabel weer een stukje verder door de blokkade heen. Het rem stropje hing bij beide remmen aan het laatste draadje van de kabel. Kippenvel als ik denk wat er had kunnen gebeuren… Oeff, dat is gelukkig goed afgelopen.

Omdat ik toch aan het sleutelen ben heb ik meteen maar een bevestiging gemaakt voor mijn Suunto T3 horloge met Bike Pod. Dineke gebruikt de pod niet dus ik mag hem van haar gebruiken. Twee gaatjes geboord in het buisje en met een stuk draadstaal aan het boutje van de armsteun bevestigd. Het horloge is nu super goed af te lezen. Naast de hartslag kan ik nu ook de fietskilometers van mijn horloge aflezen.

Maandagochtend loopt de fiets weer als een trein. Grote groepen kinderen wolken op het fietspad.  Het is herfst dus de fietspaden zijn erg vies van oogstende boeren. Ze doen hun best om de boel vies te maken, maar opruimen? Na een schraap poging moet de natuur de rest maar doen. Vanochtend haalde ik een groep in en er lag een film van modder en klei prut onverwachts in de bocht. De fiets begint te driften en ik denk: “Oh jee, daar ga ik….” Hoe ik het had weet ik niet maar de fiets kreeg weer grip. Bah, de schrik zat goed in het lijf en ik had het kippenvel op de benen staan…..

Als ik voorbij kom fietsen dan schrikken heel veel vrouwen. Ze gillen daarbij meestal alleraardigst. Maar soms schrikken ze zo erg dat ze kippenvel krijgen van schrik. Als stoere man vind ik dat natuurlijk onzin. Hoe kun je nu zo schrikken….

Vandaag fietste ik zingend naar huis. Ladie da die daa… pom pom enzovoort langs het fietspad van het Leeuwarder Bos. Er was niemand dus ik had er goed de sokken in. Aan het einde van het fietspad liet ik de fiets lopen om af te remmen voor de bocht. Een herdershond duikt vanuit het niets op loopt op topsnelheid mee en vlak voor mijn gezicht gromt hij en blaft hij keihard.

Man! Ik schrok me een hoedje!! Weer kippenvel overal op mijn lijf…. Ik geloof dat ik die vrouwen begin te snappen. Toch maar weer wat voorzichtiger zijn.

Brulboeiorgel: Een ervaring!

Gisteravond op weg naaar de première van Het Brulboeiorgel in Stavoren. Herman Peenstra, de accordeonist opgehaald en Sander Prins (mijn zoon) violist van het project, in de auto gestopt en op weg.  Een prachtige avond waar de zon rood ondergaat op het dijkje tussen Hindelopen en Stavoren. Helaas valt de wind meer en meer weg. Dit betekent dat de boeien vanavond Human Powered moeten worden. De dansgroep "3 Dee" neemt dit voor haar rekening.

Friesch Dagblad

Omdat we met de muzikanten mee zijn, zijn we ruim op tijd. We worden ontvangen met koffie en oranjekoek, een Friese lekkernij. De zon is nu onder maar het is nog schemerig. Na het openingswoord gaan we met een korte wandeling op weg. De plek is magisch. In het pikdonker zoeken we onze weg. De sterren fonkelen fel boven ons en in stilte wandelen we naar de tribune. Met de koude lucht zuig ik de sterretjes naar binnen. Om de hoek lopen we langs de traag knipperende vuurtoren naar de tribune. De vuurtoren verlicht ons pad zodat de schaduwen er spookachtig uitzien.

Over de dijk langs de haven gaan we op weg naar het IJsselmeer. Het prachtig dekoor ligt er vredig bij. Links de muzikanten, rechts het orgel. In het midden de brulboeien in de zwarte zee vol eeuwigheid. De ijle klank van de viool lasert stralend over het water, terwijl hij prachtig mengt met de accordeon. Dan begint de voorstelling met de verteller:

“Der strykt in wyn fan weemoed oer de weagen

Der waait in wyn fan langstme oer it gea,

’t sonoare sjongen ut it djipste fan de ierde,

Dat aloan opstiicht út it iere moarntiidsrea,

It huvert troch de beammen, it risselt yn it reid

De loft is fol ferhalen oer tiid en ivichheid”

Het verhaal van de werkende visserman wordt prachtig geïntegreerd in de muziek. Terwijl de trage akkoorden golvend rollen, valt het spetterende water uit de emmer op zijn plaats. Als de vrouw eenzaam achterblijft en je de deuren van de kerk voelt open gaan, completeren de kerkklokken van Stavoren op de achtergrond, en overvliegende gakkende ganzen de beleving.

Volgens mij zijn er nog kaarten voor deze prachtige muzikale voorstelling. Een aanrader!!

Met lokaal voedsel telen ben je er niet.

Als je als mens energiebewust probeert te leven dan bevat dat meer als alleen je glas naar de glasbak brengen en je afval te scheiden. Om de twee weken wordt hier de grijze container geleegd en het valt op dat de container bij bepaalde mensen altijd uitpuilt. Terwijl onze container twee kleine zakjes bevat.

We eten weinig vlees, hebben een aantal zonnepanelen, als het kan nemen we de fiets in plaats van de auto en ons voedsel? Het laatste half jaar hebben we heel veel gelezen over onze voedselproductie. Voedsel wat van ver weg komt moet een langere afstand afleggen en is dus veel milieu belastender als voedsel wat lokaal wordt geproduceerd. We bestellen onze groente nu via bioweb. Bioweb is een webpagina van boeren uit de omtrek die hun streek producten verkopen aan de consument. De producten komen niet alleen uit de buurt, ze zijn ook nog heerlijk. De worteltje ,daar eet je je vingers bij op, de sla is een genot voor je tong. En de herfstappels heerlijk zoet/zuur en knapperig. En wie eet er nog Pastinaak? Dat blijkt een heerlijk gerecht te zijn dat we met smaak verorberen. Lokaal geproduceerd voedsel dat moet toch behoorlijk schelen denk je dan….

Appels en peren gratis aangeboden langs de weg en met de Quest meegenomen...

In de Trouw van gisteren stond een artikel met de titel van dit stukje. Hieronder de uitkomst van het Duurzaamheidslab dat de wens heeft onderzocht voor de gemeente Almere in hoeverre ze het voedsel voor hun inwoners zoveel mogelijk lokaal kunnen telen:

“Lokaal geteeld voedsel is vriendelijker voor het milieu. Maar echte winst is er pas als ook het distributiesysteem zo wordt aangepast dat we niet meer allemaal met de auto naar de supermarkt hoeven te rijden om eten in te slaan.”

Het blijkt dat er 18,1 miljoen kilometer wordt afgelegd om het voedsel te produceren en thuis te krijgen bij de consument. 2,1 Miljoen kilometer wordt er afgelegd voor de productie. 16 miljoen wordt afgelegd door de consument (Volgens mij is 18,1 -2,1 = 16 miljoen in plaats van 15 miljoen volgens het artikel) En dat doet de consument door met zijn auto naar de supermarkt te rijden naar de gratis parkeerplaats en daarna weer terug te rijden.

Het artikel pleit voor meer distributie punten zodat de consument minder kilometers hoeft te maken. Natuurlijk zie ik hier toch weer kansen voor de fiets. Wat zou het toch mooi zijn als mensen zich hiervan bewust worden en de boodschappen weer netjes op de fiets gaan halen.

Of een fijnmazige distributie systeem haalbaar is na alle schaal vergroting maar de vraag. Maar een fiets die je vol kunt prakken en die dan nog steeds lekker fietst die bestaat al. Het asfalt naar de winkels ligt er ook. Wat zou het fijn zijn als je in de fiets niet meer de uitlaatgassen hoeft in te ademen van alle automobilisten. Ik zou zeggen mensen koop een Velomobiel!!

Zes pakken Yoghurt en vier pakken melk en nog ruimte genoeg...

Mijn Quest heeft voldoende bergruimte voor een aantal dagen boodschappen. Dus de schone taak voor de komende tijd wordt om mijn bagage ruimte beter in te zetten voor onze dagelijkse boodschappen...

Druk

Sander heeft het heel druk. De hele week moet hij na school repeteren in Stavoren voor het http://www.brulboeiorgel.nl/ project van Hoite Pruiksma. Om het hem wat makkelijker te maken breng ik hem dinsdag naar school met de auto. Scheelt hem de energie van 30 kilometer heen en weer fietsen. Wat is een auto een geweldige uitvinding! Ik zoef heerlijk door de wereld. Eigenlijk zou ik dat veel vaker moeten doen…. Als ik in de stad kom weet ik weer waarom niet. We staan meteen in de file en schuifelen met zijn allen stapvoets over de rondweg van Leeuwarden. Sander zet ik af en ik parkeer de auto aan de rand van de stad. Brompton uitklappen en toch weer fietsen….

                           

Woensdag: Sander moet vroeg eten om de repetitie te halen dus ik moet later eten. Dan kan ik  mooi mijn dinsdag kilometers “inhalen”. Veel eten heb ik niet meer maar toch maar op weg voor een rondje Noord Nederland. Als ik Leeuwarden uitfiets moet ik wachten voor het stoplicht. Het stoplicht duurt wel erg lang en ik sluit even de ogen…. Een brommer komt naast me staan en zegt: “Het was al twee keer groen hoor…” Oeps, ik val hier bijna in slaap… Als ik wegfiets doen de benen zeer en ik voel me belabberd dus het is misschien niet zo’n goed idee om een tochtje te maken…

Dineke haar zus woont in Australië. Hun zoon gaat in Nederland studeren en ze hebben hem weggebracht naar Amsterdam. Dit combineren ze meteen met familiebezoek dus ik ga maar even kijken of ze er zijn…. Ze zijn gelukkig thuis en na een gezellig uurtje kletsen ga ik dan toch maar via de kortste weg naar huis. De weg terug regent het hard en ik heb wind tegen. Maar het hazenslaapje voor het stoplicht heeft wel geholpen ik zit nu weer veel beter in de fiets. Vanavond maar vroeg op bed…..