Kreatief met kurk

De Quest van Velomobiel is ontworpen als snelle fiets. De body dient alleen voor de stroomlijn om de maximale snelheid uit een fiets te halen. Dat de fiets hierdoor een ruime opbergruimte heeft is bijzaak. Dat je lekker warm blijft in de winter dat is bijzaak. Dat je comfortabel ligt dat is bijzaak. Dat je een panoramisch uitzicht hebt in je vehikel is bijzaak. Dat je in de stad niet super wendbaar bent dat is bijzaak.….

Maandagochtend vertrek ik met regen en harde wind. Onderweg kom ik in een wolkbreuk terecht. Het zicht neemt af naar zo’n tien/vijftien meter. Heel veel fietsers twijfelen aan het nut van een fietshelm. Of het nu veiliger is of niet, een helm met vizier is in zo’n bui goud waard. De helm steekt net iets over de rand van het schuimdeksel heen waardoor het water niet in de kuip komt. Het vizier werkt als duikbril. Met een lekkere gang passeer ik de nieuwe lichting schoolfietsers. Een regenpak doe je natuurlijk niet aan want dat is niet cool of stoer. Het leek wel of de groep in het water was gesprongen. De oudere lichting heeft wel een regenpak, maar tegen zoveel water is dat niet bestand. De tip van Wim Schermer om een nieuw schermpje te maken is een hele goede. De schuimkap houdt nu het water buiten en ik blijf lekker droog.

Ondertussen staan de straten blank en sjiiiiiiit ik heerlijk over het afvalt. Diep van binnen welt een onweerstaanbare lach op. “Hier lig ik, in mijn cocon en al dat water kan me niet deren”. Hoezo bijzaak dat je droog blijft bij een wolkbreuk? Hoezo: “Het ziet er zo gek uit?” Bulderend van het lachen fiets ik als een kind zo blij door de plassen. Quest rijden in deze omstandigheden is niet genieten, maar dubbel genieten!! Ik blijf er de hele dag blij van. In de stad moet je trouwens wel weer ogen van voren en van achteren hebben voor de “paraplu-fietsers”. Deze gevaarlijke diersoort houdt de paraplu voor zich zoals een ridder in de middeleeuwen zijn lans voor zich houdt. En zo nu en dan kijken ze of ze nog aan de juiste kant van de weg zitten. Als ik dan aan kom suizen gaat het vaak net goed….

’s Middags is het weer omgeslagen. De wind is er nog steeds, maar het is wel droog. Ik kan nog wel even via Heerenveen terug fietsen. Al mijn kapotte binnenbanden spaar ik netjes op voor mijn moeder. Als (oud) Fries kampioen bloemschikken helpt ze als vrijwilligster in een bejaardenhuis. Daar krijgen mijn oude binnenbanden een nieuw leven. Ze worden verwerkt in bloemstukken en als kransen. Het geeft heel veel voldoening om te zien dat de banden een tweede leven krijgen. Ik heb zelfs al tassen van fietsbinnenbanden gezien. Hierbij een oproep om vooral door te gaan met fietsen en je kapotte binnenbanden te sparen in een zakje. Want fiets binnenbanden is het nieuwe origami van deze tijd. Kortom wat zouden de oudjes zijn zonder mijn niet versagende inspanning om voor dit basis materiaal te zorgen?

Thuis staat de dagteller op 125 kilometer. De 100 kilometer extra naar Heerenveen heb ik in precies drie uur afgelegd. En dat is met de harde tegenwind op de terugweg helemaal niet slecht.

Das boot

Vanochtend regende het niet, het stortregende. Handenwrijvend stond ik voor het raam. Ideaal weer voor mijn fiets torpedo. De fiets duw ik uit de garage en ik weet niet hoe snel ik in mijn karretje moest springen om toch niet alsnog nat te worden.

Een geweldige verbetering is het kleine WS-schermpje op de rand van de kuip. Het reduceert niet alleen het windgeruis, het comfort is er ook mee verhoogd. Ideaal is dat de schuimkap over het schermpje heen kan zonder het te demonteren. Om het schermpje te monteren zijn er twee stukjes klittenband bevestigd aan het lipje van het schermpje aan de fiets. Al met al is het toch een bruggetje van zo’n twee/drie millimeter.

Met volle vaart draai ik vanochtend het dorp uit, tegen de wind in. De body buigt niet alleen de wind af maar ook het vele water dat vanochtend viel. Tussen de lipjes van de schermpjes wordt het water nu met grote kracht naar binnen geblazen….

Drup, drup, drup precies op mijn broek. Bah, koud water, hiervoor heb ik geen Velomobiel!! Omdat stoppen nog erger is, toch maar doorgereden. Vandaag maar even nadenken over een oplossing. Een collega riep: “Meteen dicht smeren met Pur….”;-) Maar ik denk zelf aan een andere oplossing:

- Het schermpje eraf gooien.
- Laten zitten het regent immers bijna nooit.
- Een klittenband strook op de schuimkap bevestigen waar ik het raampje weer aan vastmaak. Er blijven dan wel vier contra klittenbandjes op de fiets zitten. Gaat het water daar niet onderdoor?
- De naad dicht tapen aan de voorkant. Onhandig als ik het schermpje wil schoonmaken….

Mmm, ik ben er nog niet uit. Maar optie drie is het proberen waard....