Riis

Vandaag in de Theatertûn in Riis het programma WrâldfrysK met Doede Veeman gespeeld. Helaas was het weer te slecht en hebben we in de Skuorre gespeeld. De Theatertûn is een hele sfeervolle plek waar we gastvrij worden onthaald. De schuur klinkt als een klok en de viool prikt heerlijk door de ruimte. Het was afgeladen vol en we hebben de zaal op zijn kop gezet. Heel veel positieve reacties vanuit de zaal.

In het publiek zit een man uit Israel en een aantal Hollanders. De Israeliet zegt “Ik verstond geen woord maar ik snapte alles”. De Hollanders missen de ondertiteling, misschien hadden we voor hen nog net even wat meer moeten vertellen. Volgens Carel (cellist) hebben we vier pijlers. Kwaliteit, Sfeer, Visueel aantrekkelijk en Leuke liedteksten. We moesten het programma nog wat vaker kwijt kunnen maar het is altijd weer een beleving om samen met de mannen de Wrâld muzikaal cross over te steken….

Iemand vindt dat ik fantastisch speel en dat is natuurlijk ook zo ;-) Hij vraagt of ik mee wil spelen op een Bluegrass cd, dat wordt weer een spannend project. Ik heb nog nooit Bluegrass gespeeld maar hoe dat loopt, zien we wel weer….

Trouwens de eigenaar heeft een leuk blog waar hij vertelt wat hij zoal beleeft in zijn tuin. Vandaag gaat het  over muizen….

Dinsdag fiets ik Marcel Beekmans tegemoet. Die doet een rondje IJsselmeer... heb ik al weer zin in... Voor hem heb ik een WS-schermpje extra geknipt (Wim Schermer) . Kan Marcel het laatste stuk vliegvrij afleggen. Ik heb een kleine verbetering doorgevoerd. De pootjes knip ik niet recht maar scheef. Heb je net iets meer ruimte voor de klittenband rondjes.

Zondag WrâldfrysK optreden in Riis

Vandaag de laatste repetitie van RemoliNo met Doede Veeman voor ons optreden met het programma WrâldfrysK in Riis in de theatertún. Ik stap na het werk in de fiets en rij kalm naar Sneek. Het wil voor geen meter want de 11-stedentocht van maandag zit in de benen en slaaptekort deze week helpt ook niet mee.

Dinsdag voor vrienden van Carel gespeeld in Eekst in de Heidehof. Een heel inspirerend optreden in een prachtig landhuis. Er waren vijf vuren in de tuin en wij speelden de mensen toe vanaf het balkon van het prachtige huis. De rest van de week ’s avonds gerepeteerd en vanochtend vroeg naar het werk om standby te zijn.

Kortom ik sukkel naar Sneek. De benen malen lekker rond en ik kom met 30.6 gemiddeld aan. Carel laat al zijn nieuwe schepen zien. Hij heeft een houten zeekano en een houten open kano gekocht. Het zijn juweeltjes van boten en ze doen me aan de houten Quest denken ;-) De boten zijn met 15 kilo super licht voor hun lengte. Mijn eigen polyester boot weegt 23 kilo. Maar daar zit wel een skeg en luiken in.

Carel verdwijnt in de keuken en is heerlijk creatief met pompoen. Ondertussen plof ik op de bank neer om een hazenslaapje te doen. Na precies een half uur slapen kunnen we eten. Onder het genot van een glas wijn komt de stemming er aardig in. Doede en Herman komen om kwart over zeven en dan gaan we los. We gaan een aantal nieuwe nummers van de CD spelen dus die moeten even worden opgehaald. We spelen allemaal heerlijk zacht en ik geniet van de prachtige liedjes.

Om 22:00 uur stap ik in de fiets. Het is een prachtige avond. De witte wiven zweven zachtjes boven de sloten. En het weelderige fluitenkruid bloeit prachtig. De gang zit er meteen in. Het slaapje heeft geholpen en de fiets begint te lopen. Er zit halverwege een rare bocht in de weg en vlak voor de bocht heb ik een gemiddelde van 41. Na de bocht moet ik het gemiddelde weghalen van 40.3. Vlak voor Irnsum krijg ik de beloning gemiddeld 42 kilometer per uur. Nu komen een aantal plaatsen Irnsum, Grou, Idaerd, Wirdum en een slingerweg die eindigt in een hobbelpad naar Leeuwarden. Toch ben in na 37 minuten in Leeuwarden met een gemiddelde van 40.4 Das niet gek…

In Leeuwarden ligt de weg eruit. Ik hoef net niet uit de fiets en hobbel over rubberen matten die zijn neergelegd over de verdwenen weg. Ik heb nog geluk want de auto’s worden omgeleid. De zware machines staan vol in het licht en zijn hard bezig, maar de gang is er wel helemaal uit. Na dit oponthoud kan ik weer lekker doorrijden maar het record is weg en ik vind het zo wel best. Het laatste stuk komt de maan prachtig rood op en zoef ik door het donker. Mijn lamp wijst me keurig de weg.

De terugweg heb ik in toch nog in een uur en 7 minuten afgelegd. En dat is mooi als je je vier uur geleden nog Pudding Tarzan voelde. Het is een heerlijke avond geweest waarin we ons goed hebben voorbereid. Ik heb zin in ons optreden zondag in Riis!

Kraak

Na de Elfstedentocht maandag, dinsdag weer in de Quest gefietst. Wat ben ik blij dat ik weer in de fiets zit in plaats van erop. De beenspieren reageren een beetje onwennig op de inspanning maar dat is maar even.

De hele week wordt ik gek van een raar geluid. Als ik begin te fietsen kreunt de fiets gezellig mee op de cadans van de trappers. Als ik eenmaal wat snelheid heb is het irritante geluidje weg. Ik heb de hele fiets al over de kop gehad. Kettingkast onder de stoel eraf. Kraak blijft. Kettingkast bij het achterwiel eraf. Kraak blijft. De bouten van de veerpoot achter gecontroleerd maar die zitten goed vast. De stoel eruit gehaald en de bouten gesmeerd, helpt niet. Het Terracycle wieltje gecontroleerd maar dat draait soepel dus daar lijkt het ook niet in te zitten. De bouten bij de trapas zitten ook goed vast….? Veerpoten voor nog een keer gesmeerd maar ook dat is niet het geluid.

Uiteindelijk kan ik het geluid terugvoeren naar de stang waar de stoel op hangt. Ik heb de boutjes los gehad om de armriemen dikker te maken. Boutjes nagetrokken en het kraakje is eindelijk weg….

11-Stedentocht 2010, 98e editie

Drieëntwintig jaar geleden in 1987, had ik een nieuwe Giant racefiets. Het jaar daarvoor had ik de 11-stedentocht voor het eerst geschaatst. Tijdens die eerste 11-stedentocht op de fiets, raakte ik mijn vriend kwijt. Het was een tocht waarbij het van ’s ochtends tot ’s avonds heel hard regende met harde wind, er waren toen een record aantal uitvallers. In Sneek stond ik Martin, mijn vriend, op te wachten bij de Waterpoort. Toen kwam een prachtige vrouw voorbij en ik dacht. Martin? What the hack.. d’r achter aan. Tsja, en nu 23 jarig later ga ik met “de baby” (18 jaar) opnieuw de 11-steden fietsen. Toen Sander werd geboren was het eerste wat ik zei: “Dat wordt fietsen Dien”. Maar ik geloof dat dat niet voor haar geldt, maar voor mij ;-(

Sander gaat fietsen op de nieuwe Giant racefiets van 23 jaar oud. Het fietsje is piekfijn in orde. Vroeger stond hij naast mijn bed maar de laatste jaren heeft hij op zolder gestaan. Vanaf vorig jaar is Sander lekker bezig op de racefiets. Heel graag wil ik de tocht in de Quest fietsen maar dat is niet erg praktisch. Ik moet Sander toch eerst naar Bolsward brengen, dan opnieuw naar huis, fiets halen, en dan als een gek hem achterna fietsen? En terug weer hetzelfde verhaal, dus dat wordt hem niet.

Zelf heb ik dan maar gekozen om op mijn oude randonneur te gaan. Die fiets is slechts 22 jaar oud. Samen met Dineke ging ik daarmee op fiets vakantie. Ook deze fiets is oud maar in geweldige conditie. De speedplay pedalen uit de Quest geschroefd en op de Giant gezet. Zo nu is de fiets weer up to date. Ik zat altijd heerlijk op deze fiets en conditioneel ben ik wel in orde, maar toch zie ik op tegen de zadelpijn. Nou ja, als het niet lukt kan ik in Burdaard (ligt op de route) altijd nog wisselen.

De nacht voor de fietstocht word ik een aantal keer wakker, het stortregent dan. Wordt het weer net zo erg als de eerste keer? Dineke smeert onze broodjes en geeft ons een pak yoguhrt mee met muesli. Kunnen we in Bolsward nog een keer tanken....

’s Ochtends om kwart over zes vertrekken we met de auto richting Bolsward. De fietsen passen met het voorwiel eruit goed in de auto. We zetten de fietsen in elkaar en fietsen naar de start. Ik mag fietsen met de bagage en Sander met de kaarten en een bidon. Om kwart voor acht (groep 21) fietsen we weg uit Bolsward.

De 11-stedentocht is toch wel “Het event” van het jaar in Friesland. Wat een mensen die meedoen!! En wat word je leuk aangemoedigd. De motorrijders doen de tocht omgekeerd dus, ‘s ochtends heb je als publiek de fietsers en ‘s middags de motors. We komen een Shanty koor, verschillende brassbands, en zangers tegen. Overal worden we aangemoedigd met heuuuuuuuu!! Kinderen staan langs de weg en wensen suc6. Overal zijn de wegen afgezet door vrijwilligers en krijgen de fietsers ruim baan. Alle lof aan de organisatie van de tocht!! Dit zou altijd zo moeten zijn!!! Ook opvallend is dat heel veel fietspaden in de steden worden geblokkeerd omdat ze te smal zijn. Fietsers worden de autoweg op gedirigeerd. Eindelijk gerechtigheid.

Het fietsen gaat geweldig en de windgod heeft vandaag een goede ingeving en besluit om ons het hele traject te helpen. Tot aan Dokkum hebben we voor de wind. Van Dokkum naar Leeuwarden een stukje tegen. Maar dan is de wind weer zo gedraaid dat we hem weer mee hebben tot aan Bolsward. Het dreigt aan het eind van de dag te gaan regenen, maar het blijft gelukkig ook nog droog.

Midden in het hoge Noorden tussen een weiland staat er in één keer een bord met Heuuuu!! Geweldig, lekker droge Friese humor!! Ook het bord ‘”Hoe gaat het met de poepert?” is erg toepasselijk….. En “Succes Jan” is vast ook heel vaak toepasselijk. Vlak voor Bolsward moet ik even stoppen. Er moet weer wat eten in. Sander gaat als een trein en vind het jammer…

Als we na 140 kilometer in Bolsward aankomen, komen we mensen tegen die de hele rit er al op hebben zitten!! Oef, en wij mogen nog aan het zuidelijke rondje beginnen. Gelukkig krijgen we een heerlijk bakje soep. Ook roept de organisatie op de bidons te vullen en goed voorbereid aan de laatste zuidelijke lus te beginnen. Als we de laatste 100 kilometer in vier uur fietsen, mogen we blij zijn. De 15 stempels zorgen iedere keer voor behoorlijk wat oponthoud. Vlak naar Bolsward komen we Pieter en Silvano tegen. Sander roept: “Hee dat zijn onze mannen!!” Pieter heeft onze tandem gekocht en samen met Silvano gaat hij als een trein. Leuk om ze tegen te komen!!

Vanaf Balk ruikt Sander de finish. We sluiten, tegen de wind langs het Rode Kliff, aan bij een snelle groep. De oude man moet aan de bak. Ik fiets me het kwijl uit de mond. Elke aanzet na een bocht ben ik in het nadeel. Sander doet tak tak tak en is weer op snelheid. Door de zware fietstassen kost mij dat meer vermogen. Sander laat zich dan zakken en trekt mij dan opnieuw mee in zijn zog naar de groep. De benen zijn het probleem niet maar het zitten en de nek spieren zijn dat wel. En dan zeggen ze dat je op een ligfiets last van je nek krijgt??! Daar heb ik op de ligfiets nog nooit last van gehad…. Het stuk knalhard in de wind leggen we het snelste af vandaag!!

Vlak voor Hindelopen komen we Jolanda tegen in haar Mango. Het is heel grappig om even met haar te kletsen. Ik vraag waar haar hondje Russel is, maar die is thuis gebleven. Jolanda zegt dat ik verraad pleeg aan mijn bloedgroep door op een bukfiets te fietsen. Ik had best met haar mee kunnen fietsen in de Quest! En anders op een open ligger!! Ze heeft natuurlijk een punt en mijn achterwerk is het daar absoluut mee eens. Maar als ik de tocht in de Quest had gefietst was het toch niet echt leuk geweest. De fietspaden zijn smal en inhalen is er niet bij. Bovendien zijn er heel veel slinger weggetjes met veel bochten. Elke keer moet je dan weer op gang komen en zit je de andere fietsers in de weg. Bovendien is het stempelen niet echt leuk tussen al die andere fietsen. Als ik hem in de Quest zou fietsten dan zou de eerste groep ideaal zijn.

Het laatste stuk heeft Sander nog power over en trekken we samen een snel groepje op weg naar de Finish. Moe en voldaan komen we aan. Het zuidelijke rondje hebben we in drie uur en veertig minuten afgelegd dus dat ging best! Thuis hebben we de finish kaart ingevuld dus kunnen we zo doorlopen! De hele tocht hebben we met rustpauzes binnen de 12 uur afgelegd.

Een man voor ons haalt trots de medaille op. Hij wil zijn blikje uit het zakje pakken maar onhandig glipt hij tussen de vingers door. De medaille valt precies tussen een kier in de planken van de tent. Verbouwereerd kijkt de vermoeide man verschrikt zijn kruisje na… Alles voor niets!! Gelukkig krijgt hij gewoon een nieuwe van de organisatie. Gaat hij toch nog blij naar huis…. Een geweldige dag en prima georganiseerd. Met een appel in Bartelhiem, soep in Bolsward en karnemelk in Hindelopen word je ook nog prima verzorgd! 11-Steden organisatie bedankt!! Enne petje af voor Sander, een kanjer van een zoon om trots op te zijn!!

Rondje IJsselmeer

Iets na zessen fiets ik weg. Meteen gaat het lekker en ben ik met 26 minuten in het centrum van Leeuwarden. “Vroeger” was het een record als ik die afstand in een half uur deed. Dan zat echt alles mee. Maar nu heb ik lekker “rustig” gefietst.

Na een uur ben ik dicht bij Sneek. Een trotse eend steekt de weg over met in haar spoor twee kuikens. Een auto aan de overkant blokkeert de weg. Dus knijp ik in de remmen. Vertederd kijk ik naar de eend met zijn twee kuikens. Dit zijn de eerste twee kuikens die ik zie dit jaar. Plotseling scheren twee kraaien uit de boom. De ene kraai leidt moeder af. De tweede kraai pakt het kuiken in zijn nek en probeert er mee weg te fladderen. "Pieiep" zegt het verbaade kuiken. Moeder kwaakt en rent nog wat heen en weer maar het is te laat... Ze houdt nog één kuiken over en de kraaien vieren feest. Verbijsterd blijf ik zitten, De natuur is ook zoooo mooi.

In een uur en vijftien minuten ben ik in Sneek. Dit gaat goed. De snelste tijd is één uur en vijf minuten. Ik moet rustig aan doen, houd ik mezelf voor. Het enige om een marathon of een 300 km fietsen is sparen….. Om kwart voor negen ben ik al na Lemmer op de dijk. De eerste lekke band van vandaag is rechts voor. De fiets wordt opnieuw leeg gegooid en de band vervangen. Meteen Dineke maar even gebeld.

Ik ben altijd een fervente fan van de route Lemmer Urk via de dijk. De vorige keer lagen er 10 irrigatie buizen die het feest van lekker doorfietsen verknoeide. Nu komen er de vliegen bij. Er hangen enorme zwarte wolken vliegen. Ze steken verder niet maar je gaat wel elk keer door zo’n zwerm heen. Ik heb mijn tweede droge shirt van de dag aan. En nu het wat warmer is heb ik geen trui meer aan. De vliegen voel ik de hele tijd op mijn armen kriebelen. Doordat ik met het dekje fiets krijg ik geen vliegen in mijn mond. De wind buigt de zwerm keurig af. Het vizier en de bril beschermen me afdoende voor vliegen in de ogen. Maar de voetgaten vangen, bij elke zwerm, bakken vliegen. De hele binnenkant van de fiets leeft….

Om tien uur ben ik in Dronten gemiddeld 35.6. Tijd voor mijn derde droge set kleren. Jan roept uit: “Waar is je striping gebleven?” “Maar dat was een grapje voor het dorpsfeest”, zeg ik. “Oh”, zegt Jan, “Ik dacht dat je het mooi vond… Je hebt sommige mensen... waarvan je denkt….” De banden heb ik vlot en na de anderhalve liter fles gevuld te hebben en een halve liter water extra gedronken te hebben ga ik weer op weg naar Lelystad.

City Navigator bakt er niets van en stuurt me dwars door Lelystad. Lekker handig zo’n GPS… Na een rondje Batavia stad en een stukje bijna snelweg vind ik de opgang naar de dijk naar Noord Holland.

Ook op deze dijk zijn er heel veel vliegen. Racefietsers zie ik met een sjaal voor de mond de dijk oversteken. Heerlijk is om alle racefietsers steeds met grote snelheid te passeren. “They are not amused”. Maar ja, moet je maar een echte fiets kopen…. Op de dijk rijd ik steeds rond de 40 kilometer per uur.

Het volgende doel is Hoorn. Het lijkt me leuk om zomers buiten te trainen met zwemmen. Alleen ben ik een koukleum. Volgens de website is er een Orca triatlon websuit voor 149 euro. En dat is wat ik kan ophoesten. In Hoorn trek ik mijn vierde set droge kleren aan. Ron, die alles weet van wetsuits is er niet. In de prachtige winkel wordt ik heel leuk geholpen in een wetsuit van 425 euro. Maar die ga ik toch echt niet meenemen. Ook al gaat hij, volgens de verkoper, heel lang mee. Ik pas nog een kort wetsuit "zonder armen" maar die zit niet strak genoeg bij de hals. Het zwempak waar ik voor kom is alleen voor mensen met een groeistoornis of voor kinderen. Met onverrichte zaken stap ik weer in de fiets. "Kom nog eens terug als Ron er weer is", zegt de verkoper...

De hele kop van Noord Holland heb ik tegen de wind. Ik fiets met een zuurstof schuld. Maar houdt de snelheid rond de 40 kilometer. Moest ik niet sparen? Bij het begin van de Afsluitdijk moet ik betalen. Ik voel me behoorlijk slap. De eerste lange pauze vandaag. Een halve liter vruchtensap en een boterham met roggebrood kauw ik met moeite weg. Ook een stuk chocola en een musli reep werk ik weg. En mijn vijfde set droge kleren gaat aan... Het dekje van de stoel hang ik in een boom om te drogen.

Opnieuw op weg. Alle racefietsers die me hebben ingehaald zijn nu mijn prooi. Opnieuw trap ik de fiets rond de 40 en begin aan mijn tocht. Halverwege is mijn tweede anderhalve liter fles water leeg. Huh nu al. Aan het eind van de Afsluitdijk heb ik inderdaad alle fietsers teruggehaald. Hoezo sparen….? Maar ik krijg hoofdpijn en heb last van het licht. Vanaf het einde van de Afsluitdijk tot aan Harlingen gaat het voor geen meter en heb ik spijt. Maar de eerste 260 kilometer heb ik wel afgelegd met een gemiddelde van 35!!

Vlak voor Harlingen zie ik een camping. Een camping heeft een washok, dus water. Op de camping staan allemaal campers. Ik heb er nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Het gaat maar slecht met Nederland... Als een slaphangende hortensia sla ik meer dan een liter water in. Net als bij de plant gebeurt een wonder. De hoofdpijn trekt weg en mijn ogen doen het weer. Bah toch te weinig gedronken. Eén procent vochtverlies geeft 10% prestatie verlies. Wist je dat dan niet….? Mijn zesde set droge kleren gaan aan voor de laatste etappe. Toch heb ik al al 6 liter achterover geslagen, maar toch te weinig.

Na mijn laatste sanitaire stop in Hijum, en mijn zevende droge shirt,  stopt een auto en gooit hem in de achteruit. Het raampje gaat naar beneden. “Giest sa hurd met allinnig maar te traapjen?” “Ja jir, der sit gjin motor in of sa.” Nee juh, meenst ut…. Dat ding gjit altied sa hurd. “Ja maar de snelhied is der no wol ut jer, Ik ha der al trije honderd op sitten.” “No, mar do host wol moai war.” En daar heeft hij weer een punt natuurlijk.

Na negen uur en vijfentwintig minuten met een gemiddelde van 34 over 321 kilometer kom ik thuis. Eigenlijk wil ik wel 80 kilometer fietsen na het eten. Dan heb ik vandaag 400 gehaald. Maar na de blik van Dineke, en de uitroep “Nog meer was!” Laat ik dat idee maar “varen”.

Voorbereiding 300 km

Dinsdag mijn tocht voor een half rondje IJsselmeer voorbereid. Fiets aan de onderkant even schoongemaakt. Dekje van de stoel gewassen en reserve materiaal gecontroleerd. Ook de banden op spanning gebracht. De rechter voorband mist een atmosfeer dus die even “bij” gepompt. De Geax Tattoo staat op 3.5 atmosfeer en die weer naar 4 atmosfeer gebracht.

Daarna het denkwerk. Achter de computer breng ik de waypoints in die de route moeten gaan vormen. Als ik de route upload naar de GPS kan hij er helemaal niets mee. Elke keer als ik zeg dat ik de route wil volgen probeert hij de route te berekenen maar als hij op 52% staat geeft de GPS een berekeningsfout. De computer heeft er geen moeite mee. Waarschijnlijk, omdat Topo zo gedetailleerd is en hij heel veel detail kaarten heeft van elk gebied, kan hij de route niet over alle kaarten berekenen. Dat is een tegenvaller want City Navigator stuurt je soms over de snelweg. Toch de SD kaart met City Navigator in de GPS gestopt want die kan de route wel berekenen.

De route is Burdaard, Leeuwarden, Grou, Sneek, Lemmer, Dronten. Kan ik meteen banden inslaan. Lelystad, Hoorn (triatlon wetsuit passen). Den Oever, Harlingen, Leeuwarden, Stiens Burdaard. Om 21:45 ga ik slapen, een goede nachtrust is onderdeel van de voorbereiding. Om 23:00 ben ik in mijn eerste slaap als er een enorme knal is. Het hele huis staat er van te trillen. Geschrokken vlieg ik overeind. Sprint het bed uit, doe de lampen buiten aan, en kijk voor op straat... Niets... Achter, niets.... Bij de buren... ook al akelig stil.... Wat was dat? Heeft de auto een kapotte band? Alle vier de banden blijken heel. De fietsen dan.... Plots zie ik mijn gele Quest een beetje slap op zijn benen staan.... De Geax Tattoo is geexplodeerd. Wim Schermer had de band vorige week te hard opgepompt maar ook op 4 atmosfeer (De band kan tot 4.5 atmosfeer) kan hij dus ploffen. De manier waarop is wel identiek....

Ik ren naar boven en zeg tegen Dineke dat het een knalband is. Lodderig zegt ze "Plak hem maar mooorgen." Tja, ik wil morgen vroeg om zes uur fietsen, om dan een band te plakken? En ik ben nu toch wakker.... De Tattoo heb ik per twee gekocht, dus er ligt nog een reserve boven. Gelukkig heb ik deze week een nieuwe 26 inche binnenband gekocht voor mijn gereedschapstasje. Alle tassen uit de fiets gehaald: Reserve kleding, tros bananen, broodbak, reserve banden doos muesli repen. Gym schoenen: Ik probeerde de vorige keer te vliegen op de gladde vloer van Velomobiel met mijn fietsschoenen. Alleen het landen lukte niet zo best. En drie flesjes vruchtensap. De lege fiets naar buiten op het kleedje en aan het werk. De band ligt er zo af. Als ik de nieuwe Schwalbe binnenband oppomp is hij meteen lek. Nee!! Niet nu!! Er zit een scheurtje in het rubber, vlak onder het ventiel, dus de band is ook niet te plakken. Gelukkig hangt er nog een opgelapte reserve band aan het rek. Morgen bij Velomobiel maar een extra nieuwe binnenband halen.

Dan zit ik nog een tijd te klooien met de buitenband. Als ik hem erom heb denk ik toch dat hij andersom moet. Er staat geen duidelijke looprichting op de band. Dus de band omgedraaid. Uiteindelijk ga ik twaalf uur slapen. Ja, een goede nachtrust hoort bij de voorbereiding ....... Zucht.....

Om half zes zit ik klaarwakker overeind. De wekker is nog niet gegaan maar ik ben helemaal wakker. Een nacht van vijf en een half uur, de voorbereiding is dus dik in orde.... Gaaaap. Tijd om goed te ontbijten en me lekker vol te stoppen....

Gereedschapstasje verloren

Vandaag en gisteren niet gefietst. In plaats daarvan voor het eerst een tocht met de kayak gemaakt. Ik las dat dit jaar ook weer non stop in 36 uur de elfsteden voor zee kayakers wordt gehouden op 3 en 4 september. Vorig jaar had ik de vorm maar dit jaar heb ik te veel tijd in het fietsen gestopt. Vandaag maar eens een uurtje gepeddeld. Een uur peddelen ging best goed en toch viel het tegen. De blaren op mijn hand tonen aan dat mijn handen er niet klaar voor zijn. Maar conditioneel gaat het prima. Het wekelijkse bezoek aan het zwembad houdt mijn armen in vorm.

In plaats van fietsen hebben we vandaag de armsteunen in de Quest verbeterd. Als ik een beetje druk geef dan schieten de banden door bij de sluiting. Op de banden heeft Dineke een stukje klittenband genaaid. Hierdoor worden de banden een beetje dikker. En de verstelbare klem houdt de band nu wel goed vast. De verstelbare klem is veel te handig om op te geven. In de winter heb ik meer kleren aan en kan ik de banden iets lager stellen dan in de zomer.

De voorbanden even gecontroleerd en het blijkt dat de noodstop van vorige week, de rechter voorband noodlottig is geworden. Ik was zo trots dat ik de fiets in een slip had. Maar het canvas van de band is tevoorschijn gekomen. Meteen maar een nieuwe band erop gezet. Als ik de buitenband eraf wil halen blijkt dat de gereedschapsset niet op zijn plek zit bij het linker voorwiel.

Mijn legergroen gereedschapstasje ben ik kwijt geraakt. Waarschijnlijk is hij door de voetgaten gevallen. Maar waar het gebeurd is? Ik heb geen flauw idee.… Vandaag nog even gegoogeld misschien heeft iemand het tasje aangegeven maar ik kom hem nergens tegen. Ik vind wel een leuke site doormijgevonden.nl

Gelukkig heb ik nog een tasje. Het is wel iets kleiner maar ook geschikt. Dineke heeft het nieuwe tasje geprepareerd met klittenband. Dit keer zit er ook een zekering van elastiek aan. Een oud key-koord dient als verbinding. Als het klittenband het tasje nu niet houdt dan hangt hij nog aan de Quest. Het key-koord is deelbaar door een sluiting die je ook wel bij rugzakken ziet. Als ik het tasje nodig heb kan ik hem zo los klikken.

Best wel vervelend want niet allen het tasje is weg maar natuurlijk ook de inhoud. Bandenwippers, twee reserve binnenbanden, voor en achter. Een reserve zekering, lijm, schuurpapier en heel veel plakkers. Het is nog een heel gedoe om alles weer te vinden. Eerst koop ik twee bandenwippers van Simpsom. Maar die zijn zo flexibel dat ze hun werk niet goed doen. Het Rennershuis in Leeuwarden heeft gelukkig nog steeds mijn oude bandenwippers. Deze zijn wel goed stijf. Het zijn er drie die je op elkaar kunt klikken. Bovendien mag ik de kleur uitzoeken. Rood valt goed op dus die gaan mee....

De zekering vind ik bij een gereedschapswinkel. Het nieuwe tasje heeft ook een etiket gekregen met mijn naam. De volgende keer komt hij dan misschien weer terug.

Tenslotte koop ik nog bij de botenwinkel een stuk elastiek met een haakje. Als de wind nog eens onder mijn spatzeil komt dan is hij gezekerd. Het stuk elastiek bind ik links aan de stang achter de stoel. Als ik een stoplicht moet bedienen heb ik geen last van het elastiek. Als ik de kap niet wil gebruiken kan ik hem heel makkelijk los klikken.

Garmin Topo Benelux

Bij het vorige rondje “vergiste” de GPS zich en wilde hij mij een autoweg op sturen. Ik draaide City Navigator 2010 op de Oregon 400-T. Garmin Topo Benelux  heb ik bij mijn broer aan het werk gezien en het beloofd een routerende digitale wandel- en fietskaart te zijn. Dus heb ik zelf de software maar aangeschaft. Na wat worstelen heb ik de software geregistreerd in MapSource, daarna kan ik de kaarten naar de SD memory kaart van de GPS sturen. Ik geef op de computer vier willekeurige waypoints in. Stel het profiel in op fietser en na de knop “bereken route” komt er een keurige route uit. Stel ik het profiel in als wandelaar. Dan gaat Garmin de route berekenen via de wandelpaden. Topo Benulux is heel gedetailleerd. Elk slootje in de buurt kun je terug vinden op de kaart.

Tijd voor een test. Ik zet een rondje uit op de pc: Burdaard, Stiens, Leeuwarden, Wergea, Rottevalle, Augustinusga, Grijpskerk, Zoutkamp, Anjum, Ee, Dokkum, Burdaard. En laadt de punten in de GPS. De Gps berekent de route en ik kan op weg.

Het wordt een snel rondje. De benen hebben er zin in en ik stuif voor de wind met hoge snelheid over de weg. Gemiddeld meer dan 41 tot aan Leeuwarden zit er in. Maar het stoplicht zit tegen. Mijn intuïtie zegt dat ik moet inhouden en dat komt uit. Zonder uit te kijken vliegt een auto over het fietspad. Met de nieuwe Jagwire kabels krijg ik de fiets in een slip en schuif net achter de auto langs. De weg is dan wel een beetje nat maar toch, de wielen slippen! De Jagwire zijn hun geld dus meer dan waard en voorkomen een botsing… Oefff….

Nadat ik Leeuwarden door ben is het gemiddelde altijd gezakt. De rest van de tocht haal ik steeds net geen 38. Meestal is er een bocht, of moet ik oversteken of ik fiets een plaatsje binnen. Na precies twee uur en veertig minuten heb ik 100 km gefietst. Een dikke 37,5 gemiddeld met de laatste 40 kilometer een venijnige tegenwind. Mijn brood en appels zijn op en ik neem de laatste slok water. Na Lauwersoog krijg ik de wind mee, nog 31 kilometer te gaan. Meteen trap ik de fiets boven de 60km per uur. Dit tempo kan ik zelfs even vasthouden. Meteen begint het gemiddelde weer te stijgen. Heel veel tijd bespaar je als je van te voren weet of je moet afslaan. Voor elke kruising check ik de GPS. Ik zet de GPS in de vergrendel stand anders zoomt hij soms ongewild in. Hierdoor kan ik mijn snelheid zo hoog mogelijk houden.

Thuis ben ik trots op mijn 38.8 gemiddeld over 131 kilometer. Je weet soms niet waarom het de ene dag zoveel beter gaat als de andere. Het was een koude winderige dag met 6 graden. Ook de barometer stand is met 1010 hPa niet extreem laag. Maar dit was een top tochtje!!

Jagwire

Gisteren heeft Quemo een uitgebreide fotoserie op zijn blog geplaatst hoe ik de nieuwe Jagwire rem kabels moet monteren. Nu durf ik het sleutelen wel aan. Meteen begin ik tegen het eind van de avond.

Het eerste voorwiel demonteer ik door de stuurstangen en de veerpoot los te maken. Daarna meet ik op hoeveel de buitenkabel van het boutje van de bevestiging zit van de binnenkabel. Dat is precies 8,5 cm. Nu maak ik het boutje los en trek de binnenkabel er vanaf de rem uit. De buitenkabel trek ik net niet door de fiets. Ik gebruik dit om de nieuwe binnenkabel door te voeren. Als ik de oude buitenkabel los trek heb ik via de binnenkabel precies de oude kabelloop terug.

Op de rubbers tussen de fiets en de kabel spuit ik een beetje siliconen spray dus de buitenkabel glijdt er goed door heen. Omdat ik de afstand gemeten heb van de bevestiging klikt alles weer lekker in elkaar en hoef ik de rem maar een klein stukje strakker te stellen bij het stuur. Het wiel wordt weer bevestigd en het eerste wiel is klaar. Ik hoef geen gaatjes te boren voor nieuwe tiwraps de oude kabels zitten daarmee al vast.

Het linker wiel is iets lastiger omdat het tonnetje bij de voorrem er maar moeizaam uit en in wil. Uiteindelijk maak ik de remhandel maar los van het stuur en via een schroevendraaier rek ik de ruimte iets op. Nu lukt het wel om de oude kabel te verwijderen en de nieuwe er in te krijgen. Niet vergeten om de parkeerrem te monteren…

Als de fiets weer in elkaar zit en ik een testritje maak ontdek ik mijn fout. Ik heb de buitenkabel van het rechter voorwiel aan de rechterkant laten lopen van de kettingbuis. Bij elke trapbeweging tikt de kabel nu tegen mijn been aan. Bah!! De rem dan maar weer los?

Ik kies ervoor om de ketting te breken. Zodra de rem vast gemaakt is, is de binnenkabel een beetje plat gedrukt en die kan de buitenmantel beschadigen als je hem eruit trekt. Fijn dat ik gisteren de ketting in de olie heb gezet.... De ketting is zo vet als een paling en die maak ik eerst maar schoon.

De ketting is vrij snel gebroken bij het speciale schakeltje waarna ik het euvel kan herstellen door de kettingbuis voor de remkabel langs te trekken. De ketting weer vast maken is een heel geworstel. Hij flipt door de kracht van de derailleur zeker drie keer uit mijn hand. Aan het eind van het liedje, zijn mijn handen zo zwart als kolen, zit de fiets onder het vet. En zelfs mijn armen delen mee in de pret.

En dan de remtest. De Jagwire kabels werken inderdaad geweldig. De remmen grijpen heerlijk aan en de Quest remt als nooit tevoren. Operatie geslaagd en Quemo bedankt voor je uitstekende uitleg!!