De Garmin 400T is inmiddels een trouwe reisgenoot. Eerst lag hij thuis in een laatje maar nu heb ik hem standaard mee. Als ik de weg niet meer weet wordt de boordcomputer aangeklikt waarna ik veilig thuis wordt gebracht. City Navigator 2010 is op een memorie kaart geladen en in de 400T gestopt. Ik ben nog geen weg tegengekomen die hij niet kent. Je kunt eindeloos doorzomen op het niveau dat elk huis zichtbaar is. Tijdens het fietsen zie je op de kaart weergave waar je bent. En als het nodig is zoomt de GPS in. Wanneer je links of recht moet afslaan dan piept de GPS.
Tot nu toe heb ik hem steeds aan het touwtje om mijn nek gedragen. Een nadeel is, dat de helm af moet als ik hem wil gebruiken, want het touwtje is niet lang genoeg om over de helm te passen. Tijdens het fietsen glijdt de GPS ook steeds van mijn buik onder mijn oksels. Niet ideaal dus. In een stad als het lastig is, houd ik hem vast met tussen mijn duimen en wijsvingers. Remmen, schakelen, sturen en aflezen gaat, maar is dan niet heel handig. Dus op zoek naar een betere oplossing. Bij de Futurumshop zie ik een Handlebar Mount van 12 euro. De bevestiging bekeken en ik zie wel mogelijkheden.
Vandaag werd hij netjes thuis bezorgd en meteen maar even aan het knutselen. Het lijkt me prettig als ik de GPS op de rechterwielkast kan monteren. Ik wil alleen geen gaten boren in mijn Quest. Er zit gelukkig al breed klittenband op de wielkast waar de buitenthermometer is bevestigd dus daar moet ik iets verzinnen. Als ik de “Handelebar Mount” op een stukje triplex wil bevestigen is de afleeshoek niet ideaal. Daarom een stukje PVC buis gepakt en nu kan ik de hoek instellen.
Alles wat je nodig hebt is een stukje triplex van 6 bij 10 centimeter. Een stukje PVC buis van 6 centimeter. en twee stukjes klittenband. Met een boortje maak ik vier gaatjes voor de tiwraps. Op de achterkant bevestig ik twee stukjes klittenband.
Morgen is het ligfiets opstapdag. Is het nu "Op een ligfiets stappen". Of op stap met de ligfiets...? Nou ja, ik ga met Annemarie Groen van Liever Ligfietsen een stukje meefietsen, kan ik meteen zien of de GPS zo bevalt….
Na de rit samen met Beekmans heb ik de smaak te pakken gekregen. Afgesproken met Wilfred om donderdag met hem mee te fietsen naar Noordhorn. Kan ik meteen zijn nieuwe zwarte Mango Velox Incendia bewonderen.
Om 17:00 uur hebben we achter de bibliotheek in Leeuwarden afgesproken. Wilfred komt aanrijden en de fiets ziet er prachtig uit. Het is een echte eyecatcher. De fiets is dan wel zwart, Wilfred heeft er ronde zwart reflecteren stickers rondom opgeplakt om ’s nachts op te vallen. Het fototoestel ligt nog thuis dus de foto is van Wilfred. Voorop rijd ik de stad uit. Kan ik mooi de bocht vermijden die ik net niet kan halen door de dikke Perfect Moiree voorbanden.
Daarna rijden we in een lekker tempo door Hardegarijp, Twijzel, Buitenpost, Visvliet en Grijpskerk. Wilfred is wendbaar en hoeft geen vaart te minderen in de dorpen en bij de op- en afgangen van de fietspaden. De fiets kleeft aan de weg en zwenkt als een kat. Ik heb daar wat meer moeite mee. Maar op het rechte stuk moet ik me een beetje inhouden maar dat komt goed uit….
Bij Noordhorn sla ik af richting Zoutkamp. Wilfred fietst nog even door naar Groningen. Hoppa dat doet maar! Buiten het dorp gaat mijn vracht met kleren uit. Het is de eerste warme dag en ik ben veel te warm gekleed om hard te fietsen. Met een trui en een muts minder gaat het gas erop. Tegen de veertig vlieg ik over prachtige slinger weggetjes. De GPS doet het geweldig en piept voor elke bocht. Eén keer gaat het toch nog mis. Een auto komt veel te hard aanrijden op een bocht. Ik ga in de remmen en neem prompt de verkeerde afslag.
De GPS gilt dat ik verkeerd ben en piept er lustig op los. Dus de fiets met de neus de berm in gestuurd en even keren. Meteen ben ik weer op de goede weg. In Zoutkamp kan de muts weer op. Nu het donker is koelt het ook hard af. Ik wordt getrakteerd op een vogel concert en neem even de tijd om het aan te horen. Het wordt lente!! Het wordt lente!! Het wordt lente!!
Daarna wordt het flink donker en rijd ik met groot licht door het natuurgebied bij het Lauwersmeer. Ik kom niemand tegen en zoef heerlijk door het donker op weg naar mijn bordje warm eten... Op het laatst gaat het niet echt snel meer maar het was een heerlijke rit. Vandaag toch weer 125 kilometer gefietst en ik heb nu 11.000 kilometer op de teller. Volgende week gaat de klok weer een uur voorruit, kom ik weer in het licht thuis.
ps. De remmen doen weer wat ze moeten doen!! Dus mijn actie heeft gewerkt....
Na de grote reparatie/schoonmaak klus van vorige week blijven de remmen nog over. Het remmen van mijn velomobiel quest ging tot nu toe goed. Als ik hard remde kreeg ik de voorwielen in een slip. Dan glijd je wel even door maar je komt wel stil te staan. Als ik nu hard rem schiet ik door, een aantal keer ging dat maar net goed…. Ook de parkeerrem heeft nauwelijks grip. Als ik uitstap op het garage pad moet ik snel mijn fiets uit. Anders rij ik met fiets en al het pad weer af de weg op….
Ik ben bang dat ik gemorst heb met vet tijdens het onderhoud aan de hevels. Maar in de stalen trommel van het wiel ontdek ik geen spoor van vet. Toch voor de zekerheid de trommels met wasbenzine schoon gemaakt. Daarna de rem blokken opgeruwd met een vijl. De kabels die kunnen een heel stuk strakker dus opnieuw afgesteld. Het is nu de derde keer dat ik de veerpoten demonteer, ik wordt nog handig in het klusje! Met een uurtje ben ik dan ook klaar en kan ik een testritje maken.
Remt hij nu beter? Mmmm het blijft behelpen. Misschien moet ik de remschoenen maar vervangen. Ik heb toch al weer bijna 11.000 kilometer gereden. Als je op een stadsfiets 2.500 kilometer per jaar rijdt dan zijn de remmen nu dik vier jaar oud….
Na een onrustige nacht waarin ik steeds alle handelingen nog een keer langsloop “Ben ik niet wat vergeten???” Zit de brede roestvrijstalen ring wel in de veerpoot tegen de body aan? Heb ik het achterwiel echt wel vast gezet?? Loopt de versnellingskabel wel goed?? De remmen!! Die moeten nog worden nagesteld....
Donderdag om 8:30 zit ik in de fiets. Ik voel me als "Pudding Tarzan", mijn benen willen niet echt. De vermoeidheid van het sleutelen van gisteren zit er nog in. Maar als je de benen gewoon laat draaien en niet nadenkt gaat het vanzelf beter. Om 10:00 uur, de afgesproken tijd, rijd ik voor bij het logeeradres van Marcel Beekmans in Sneek. Ik ga met de lift naar boven en hij met de trap naar beneden. Boven zwaaien we even en kan ik opnieuw afdalen. Marcel vertrekt met zijn blote hoofd buiten de fiets en de zonnebril op. Ik heb een muts en een buff en een helm op. Verschil moet er zijn tenslotte...
Marcel heeft er zin in en meteen stuiteren we weg. Marcel neemt de bochten bijna vierkant, zo kan je dus ook een bocht nemen…. Ik doe het wat voorzichtiger aan. Buiten Sneek beginnen we steeds harder te fietsen. Ik denk dat Beekie steeds harder wil en dat denkt hij van mij… Dus zo stuiven we met een lekker gangetje door Friesland.
Voor de Afsluitdijk stoppen we even. Marcel vraagt aan een automobilist of hij een foto wil maken. De man lijkt wel van een andere planeet. Hij houdt eerst de lens naar zichzelf gericht en vraagt weifelend zoooo?? Marcel legt geduldig uit dat je de camera om moet draaien en dat je op het knopje moet drukken. Hier? Nee graag de Questen van voren.. Hier dan? Nee, nog een beetje verder naar achteren... Daarna worden twee foto’s genomen. Trots geeft de man het toestel terug. Dat heeft hij toch maar mooi gedaan. De man wordt hartelijk bedankt waarna hij weer terug schuifelt naar zijn warme auto-cocon.
Beekies benen zijn nu warm en op de dijk gaan we steeds harder. Het lukt ons om de snelheid rond de 50 kilometer per uur te houden. We genieten van onze gang en het dunne zonnetje die ons vergezelt. Zo nu en dan stuift Marcel me met 60 voorbij maar 50 constant, blijkt voldoende om in het spoor van de Red-Bull te blijven. Na onze dolle rit laten we ons uitrollen voor het monument.
We worden enthousiast begroet door onze fans. Het monument is niet langer meer interessant voor hen, maar wel de twee bizarre voertuigen. Bij ingenieur Lely peuzelen M&M hun boterhammetjes op. Het groepje fans blijken Noord Koreanen op vakantie te zijn. Eerst vragen ze voorzichtig aan de twee reuzen (Beekmans is 1 meter 97, schoenmaat 47 (met pijn)) of ze een foto mogen maken, waarna ze weer afdruipen. Als we nog steeds niet vertrekken zie ik de jongen van veraf gebaren en wijzen. Skrutel komen ze weer terug. Of hij wel even in de fiets mag? Nou dat kan eigenlijk niet… De teleurstelling druipt van zijn gezicht. Maar Marcel B vind het oké en doet het even voor. De stralende Koreaan klimt in de fiets en wordt op de foto gezet. Heeft hij thuis ook iets beleefd… Het hele voorval is erg lachwekkend. Weten we ook wat Wim en Kees in Volendam altijd meemaken….
Na onze tankstop rijden we wat rustiger door naar Den Oever. Ik keer de fiets richting Friesland waarna Marcel Beekmans richting Amsterdam vertrekt. De wind heb ik nu tegen, en de hele terugweg houd ik een gangetje tussen 35 en 38 km per uur. Als ik van de dijk af kom gaat het steeds harder waaien. Tussen Harlingen en Leeuwarden kom ik niet meer vooruit. Maar goed, laat de benen maar draaien dan kom je wel weer thuis…
Op het garagepad thuis springt de teller precies op 185 kilometer. Toch nog gefietst in krap 6 uur. Niet eens zo heel slecht voor hoe de dag begon…. Marcel Beekmans bedankt!! Doen we nog een keer!!
Stipt om 10:00 uur arriveren de onderdelen uit Dronten. Helaas moet ik werken tot half vijf. Daarna stap ik op de Brompton om naar huis te fietsen. Een stugge oostenwind doet er alles aan om me op andere gedachte te brengen. Verkleumd en koud kom ik thuis, brrr vroeger deed ik dat iedere dag op zo'n open twee wieler zitten, maar ja toen was ik nog een Bikkel. Geef me maar snel mijn velo terug.
Alle onderdelen liggen netjes op volgorde en klik ik zo in elkaar. Het achterwiel zit er nog voor het warme eten weer in. Een fluitje van een cent eigenlijk. Het lastigste is nog om te bepalen hoever de as door de achterbrug heen moet.
Door het uitbouwen van de achterbrug is de ketting onder de achterbrug langs komen te lopen. Dit is niet de bedoeling. De ketting breek ik bij het tussenschakeltje en bevestig heb opnieuw. Maar nu bovenlangs.
Meteen heb ik ook maar beide voorwielen gedemonteerd. De Quest kan toch niet weg. Kan ik het zout van de veerpoten, de wielen en de wielkasten verwijderen. Volgens de handleiding moet je elk half jaar de veerpoten smeren en dat komt goed uit want ik kan er nu mooi bij. Daarna nog even de remhevels in de wielen opnieuw in het vet zetten. Leeg valt het lage gewicht van de body op. Je tilt de fiets nu heel makkelijk op. Als ik alles weer heb gemonteerd wacht het laatste klusje: de nieuwe achterband.
De nieuwe binnenband heeft er geen zin in. Het lukt me om hem twee keer met een slag te bevestigen waarna ik een bobbel heb als ik de band oppomp. Dan kan ik opnieuw de band weer leeg laten lopen en nog een keer proberen. Om 22:00 uur ben ik eindelijk klaar voor een testrondje. De fiets loopt echt waanzinnig mooi. Het nieuwe freewheel heeft een heel fijn tikje. Ook het harde geluid in de vrijloop ben ik kwijt. Daarna kan ik de garage opruimen en is het 22:30. Pffff ik ben bekaf en morgen moet ik toch weer vroeg op…
Vandaag de voorbereidingen getroffen. Als ik het freewheel er vandaag uit weet te halen kan ik misschien donderdagochtend weer fietsen. De handleiding uitgeprint en kloek aan de slag. De plaatjes zijn heel duidelijk en een uurtje later heb ik alles netjes gedemonteerd.
In mijn enthousiasme heb ik meteen de achterbrug los gesloopt en dat is nu weer overbodig. Ik ging er vanuit dat het freewheel aan de achterbrug vast zit. Maar als ik de achterbrug los trek blijven de tandwielen in de Quest achter. Van schrik ben ik meteen vergeten hoe de derailleurkabel hoort te lopen. Dus nog maar even een mailtje gestuurd naar velomobiel. De foto kan je voortaan beter vooraf nemen….
Hiernaast netjes alle onderdelen op een rij. De schoonheid zit hem in de soberheid van de onderdelen. Niks teveel en alles werkt perfect. En met de drie stukken fiets gereedschap is alles zo gedemonteerd (steeksleutels niet mee gerekend).
- De as trekker (sleutel krijg je bij de Quest).
- De kettingzweep (rood)
- Pion sleutel
Het onderste plaatje is het kapotte onderdeel. Puntgaaf maar helaas, het werkt niet meer...... Nu snap ik ook de klappen die ik hoorde bij hard optrekken voor een stoplicht. Ik dacht steeds dat de ketting oversprong. Daarom heb ik er ook schakels tussen uit gehaald. Maar waarschijnlijk is het niet de ketting geweest die oversprong maar de pion.
Een kaartje naar Noordwolde ligt hier op de kast om op de bus te worden gegooid. Zondag is het prachtig weer en een postzegel is toch weer € 0,44. Dus dit vraagt om een tochtje. Het is een heerlijk tochtje en voor het eerst zijn de omstandigheden niet zo extreem. Het Eduard Botter scherm doet het nu perfect!! Ondanks de kou zit ik heerlijk uit de wind.
Na het aquaduct in Akkrum moet je flink afremmen of links af te slaan naar Oldeboorn. Om de weg over te steken zal ik weer aanzetten. Ik schrik flink als ik in het luchtledige maal. De ketting lijkt er nog om te liggen. Alle versnellingen doen het maar ik kom niet voorruit. Nog geen drie tellen later, krijgt het freewheel weer grip op het achterwiel, en kan ik weer doorfietsen. Meteen ben ik het voorval weer vergeten.
Naar Noorwolde fiets ik fluitend en op de terugweg ga ik langs Wytgaard voor een verjaardagbezoek. Het laatste stuk kom ik niet meer voorruit. Nou ja, moe zeker. Bij de familie laat ik me verleiden door een biertje. Hoog ongebruikelijk voor mij, ik zal wel dorst hebben…. Alhoewel ik al twee beste glazen water achterover heb geslagen.
Tegelijk vertrekken Dineke en ik. Ik krijg de benen niet rond. Met een gangtje van hooguit 25 km sukkel ik naar huis. Nou, dat bier slaat een gat…. Thuis valt alles op zijn plaats. Het is de derde lekke achterband in drie dagen…. Zucht. De Perfect Moriré achterband zou wel 20.000 km mee moeten gaan, maar ik heb er dus ruim 10.000 km mee gefietst. De zijwangen zijn dikker dan het loopvlak. Na drie lekke banden in drie dagen heb ik er genoeg van. Die band gaat er af. De Schwalbe Furious Fred vouwband wordt voorlopig mijn achterband.
Maandag sta ik zes uur buiten, ik moet vroeg op het werk zijn. Het is koud en ik zal wegfietsen. Maar ik krijg geen beweging in de fiets. Weer hetzelfde euvel als gisteren. Het freewheel klikt niet vast…. Na vijf minuten stug proberen geef ik het op, daar sta je dan in de kou. Van pure ellende maar de auto gepakt. Het hele jaar in alle extreme omstandigheden gefietst. Nu is het goed weer, en ga ik met de auto….
Ymte gemaild, en meteen krijg ik antwoord. Door het zout is het freewheel kapot. Olie erin kan het eventuele euvel oplossen. ’s Avonds meteen olie erin gegooid maar hij blijft dood. Als het wiel rond draait hoor je hem ook niet tikken. En wat niet tikt is dood….
Maandag middag om vijf uur de onderdelen besteld. Nu komen de onderdelen niet dinsdag maar woendag. Ik zal nu nog een dag extra geduld moeten hebben…..
