Assen

In de auto naar Assen naar mijn broer(tje) is een rot eind. Tot ver na Burgum heb je provinciale wegen. Dan een klein stukje 100 kilometer weg naar Drachten en dan weer een provinciale weg naar Donkerbroek. Meestal duurt de rit in de auto langer dan een uur.


Mijn broertjes dochter was zondag jarig en dus mogelijkheden om mijn fietsenergie te botvieren. Op de heenweg had ik een snelle route, maar wel een lange route, gepland van 108 kilometer via Akkrum, Gorredijk, Hemrik, Donkerbroek, Veenhuizen, Assen. Voor de terugweg een korte route via Roden, Leek, Buitenpost en Dokkum.


De hele dag was het heel erg mistig. De wereld is dan klein, en zelfs in een Quest is het dan niet zo leuk. Vooral ook omdat ik mijn bril niet kan dragen. Na een halve minuut voel je je ongeveer een bromvlieg met facet ogen. Alle kleine druppeltjes op je brillenglas geven een eigen beeld.

Na al die jaren fietsen met een bril raak je wel behoorlijk verslaafd aan ’t apparaat. De wind in je ogen is een heel apart gevoel maar niet echt fijn…. Eigenlijk was het dus een vrij saaie rit met één supersnel hoogtepunt. Tijdens het fietsen bij de afslag in Hemrik bedacht ik dat de vliegenzwam (rood met witte stippen) nu overal wel rijkelijk zou voorkomen. En ik had mijn fototoestel mee, kon ik ze er mooi opzetten. Terwijl de gedachte door mijn hoofd schoot zag ik naast me twee prachtige exemplaren staan. Hard remmen leek me overbodig want ik kom er straks nog genoeg tegen …. Helaas ben ik geen enkele vliegenzwam meer tegen gekomen.

In Assen verdwaalde ik, of moet ik zeggen dat ik Assen toeristisch verkend heb? Mijn broertje lachte hartelijk om zijn grote dwaze broer. Die man gaat op stap: ZONDER GPS!! Dat dat nog voorkomt in deze tijd. En het kan allemaal veel makkelijker en online kaarten bij de hand en ja ja ja bla bla bla. Ik weet het heus wel… Maar alles kan, maar niet alles tegelijk. Is een Schwalbe Furious Fred buitenband nog te betalen een Gps is toch een bedrag van een andere order. Assen dus verkend, en na twee keer bij het station geweest te zijn toch maar even de kaart gechecked en toen zag ik mijn fout. Ik dacht dat ik al op de rondweg zat om Assen maar die lag nog een laagje verder. Bij het station had ik meteen belangstellende passagiers om mijn karretje staan. Die wilden dit technisch wondertje wel even van dichtbij bekijken….

Het gemiddelde zakt dan wel als een pudding in maar toch nog in 3 uur en twintig minuten gefietst. Terug had ik een kortere weg. Dankzij het kladje wat broertje had getekend kwam ik feilloos in Peest (hoezo je hebt een GPS nodig?) en daarna kwam ik weer op bekend terrein. Bij Roden heb ik nog wel een hoek teveel gemaakt dus daar kan ik nog tijd winnnen.

Het weer dat weeronline voor de hele dag “beloofd” had kwam bij Gaarkeuken dan toch nog los. Dikke regen en harde wind maar ik hoefde nog maar 40 kilometer. Dus lekker doorgefietst. De afstand terug net niet in twee uur gefietst. De volgende keer niet door Roden en dan kan Assen gewoon in twee uur gehaald worden. En dan scheelt het met de auto nog maar 50 minuten?!@#!! Dus Assen here I come by bike….

Sterk

 

Wat ben ik toch een geweldige sportman enne ook zo geweldig in conditie. De afgelopen week heb ik weer gemerkt wat dat waard is. In de tuin moest een steiger worden gemaakt. In twee dagen heb ik negen pallets gemaakt. Deze deelbare stukken moet ik bij de waterkant aan elkaar leggen. Zo is de steiger snel demontabel als er onderhoud moet worden uitgevoerd. Om de delen te plaatsen moest de aarde bij de waterkant worden afgegraven en afgevoerd. We wonen op de klei, en dat schijnt heel vruchtbaar te zijn maar je moet er dus geen schep in zetten. Als ik alleen al naar een schep kijk, krijg ik spontaan blaren….

Maar goed, de herfstvakantie was ervoor gepland dus aan het werk. Wat krijg je toch een respect voor mensen die dag en nacht aan het straten zijn of timmerlui die dag in dag uit met hout aan het slepen zijn. Die mensen hebben een kracht om het meest zware werk op hun gemakkie uit te voeren. Dan ook nog niet te zweten en “gewoon” toe te kunnen met een paar boterhammen in een trommeltje. Na een paar dagen was ik echt geradbraakt. Ik kon nauwelijks meer lopen. Mijn handen deden zeer van alle splinters, en mijn knieën waren blauw en pijnlijk. Klei afgraven klinkt gemakkelijk maar in de praktijk is het dus. Klei lossteken, op de knieën de brokken klei verzamelen om in de kruiwagen te mikken. Kruiwagen legen en daar gaan we nog een keer. Dat kruien is hardstikke vermoeiend! Dineke wil wel helpen, ah dat komt goed uit ik weet wel een klusje. Als ik beloof om de kruiwagen niet te vol te doen dan wil ze wel lopen. Dat is dus geregeld...

Van te voren had ik gedacht dat mijn benen mooi konden herstellen van een week niet fietsen. Maar de spierpijn was dus erger dan ooit. Blij was ik dat ik weer “gewoon” naar het werk mag fietsen. Hoewel ik nog maar op de helft ben, er moet ook nog een terras komen, moet ik wel zeggen dat ik heel trots ben op het eindresultaat. Voor het voorjaar komen er nog twee hangmat palen en lichtjes bij de waterkant maar dat moet nog maar even wachten. Gelukkig is het mooie weer voorbij ;-)

Koude voeten en speedplay pedalen

Nieuwe fietsschoenen heb ik al maanden nodig maar ik blijk nogal zinnig te zijn. De laatste keer dat ik erover schreef is toch al een tijdje terug. Is er dan niets gebeurd? Ja, dat wel. Ik had prachtige kitscherige fel rode "Sidi MTB Dragon-2 Carbon SRS"  schoenen besteld bij de Futurumshop en ook netjes een maatje groter. Toen ze kwamen werd ik bijna verblind door de prachtige kleur. Maar de teleurstelling was groot toen ik ze aantrok. Ik voelde me net een Chinese vrouw met ingebonden voetjes. Dus m’n voeten uit de schoenen getrokken en de doos met de schoenen teruggestuurd...

Daarna begon de quest naar de juiste schoenen opnieuw. Mijn vele pogingen bestonden uit een mailtje sturen naar een fietsenwinkel in Oosterwolde. Daar verkopen ze volgens de web-site Lake Cycling schoenen. Van die winkel heb ik nooit weer wat gehoord. Daarna zag ik dat Raps ook fietsschoenen maakt Cyclotec. Dit merk heeft als eerste, net als bij de schaatsschoenen: Thermoplastische, heat mouldable shoes. Deze schoenen worden in een oven heet gemaakt waarna je ze aantrekt. Als ze afgekoeld zijn heb je schoenen die als gegoten zitten. Tenminste dat is het idee…. Faber sport in Heerenveen gebeld, maar Cyclotec kan de schoenen nog niet leveren.

Ik veer op als ik op een website van Salden Gele Mavic Fury schoenen zie. En geel en Spd en een Carbon zool! Via de website bestel ik de schoenen en betaal met I-deal. De winkel blijkt deze schoenen helemaal niet op voorraad te hebben. Na vier e-mailtjes, die ze erg slecht beantwoorden, en vier telefoontjes krijg ik drie weken later eindelijk mijn geld terug…

Opnieuw een Internet zwerftocht begonnen op het web. Ondertussen is me wel veel duidelijk geworden.

• Ik heb last van dove, koude voeten. De oplossing volgens de forums is een Carbon zool. Deze harde zool verdeelt de druk over de hele voet.
• Ik wil geen saaie zwarte, grijze schoenen maar een beetje flitsend.
• Ze moeten vooral lekker zitten.
• In de Quest ben je aan het trappen en niet aan het lopen. Hoe belangrijk is het voor mij dat ik op een fietsschoen goed kan lopen? Het is veel belangrijker dat mijn voeten niet doof en koud worden. Met de low racer liep ik naar huis bij een lekke band. Maar in de Quest heb ik altijd reserve banden en een goede pomp dus een eind lopen mag niet meer nodig zijn.
• Het volgende paar schoenen wil ik zelf passen.

Ik ga toch nieuwe schoenen kopen. Tijd is het dus om ook de trappers tegen het licht te houden. Als je alle reviews mag geloven dan is SPD niet de beste oplossing. Het blijft een compromis tussen lopen en fietsen. Speedplay pedalen worden ook gebruikt door professionele wielrenners. In dit systeem vormt de trapper een geheel met de voetplaat. Hierdoor wordt de druk beter verdeeld met als gevolg minder  koude voeten. Bovendien heeft de trapper met de schoen "free float". Dit betekent dat je de schoen een stukje links of recht kunt bewegen zonder uit te klikken. Als ik dan toch thuis kom met nieuwe race fiets schoenen dan ook maar nieuwe pedalen.

Op de website van Stappenbelt in Zwolle zie ik een berichtje dat ze nu schoenen hebben van het Zwitserse merk Suplest. Deze schoenen zijn geschikt voor Hollandse brede voeten. Even gebeld naar de winkel en de schoenen zijn op voorraad. Dineke heeft het helemaal gehad met mijn fiets gedoe en vind dat ik best wel een keer met de auto mag. Ik laat me overtuigen en samen rijden we naar de winkel.

Stappenbelt is een prachtige racefiets en mountain bike winkel. We worden aan tafel geplant met een bakje koffie en de eigenaar begint met dozen te slepen. De race uitvoering van Suplest zit meteen erg lekker. Toch blijf ik twijfelen want twee miskopen gaan je niet in de koude kleren/schoenen zitten. De schoenen zitten na een kwartier nog steeds lekker, dus ik neem ze mee.

De volgende dag fietsen? Nee, natuurlijk niet want ik wil nog Speedplay pedalen erbij. Er zijn twee types die in aanmerking komen. De Light Action heeft 15 graden zijwaarste speling bij de schoen en deze speling is niet in te stellen. De Zero Pedal heeft een instelbare hoek (max 15 graden) waarbij je uitklikt. Beide trappers hebben drie lagers. Je kunt nog veel meer geld uitgeven aan de Carbon of Titanium uitvoering maar volgens mij heeft dat geen enkel nut in een fiets van meer dan 30 kilo. Marktplaats gecheckt en in Roden een nieuw paar Light Action Stainless gevonden. Even gebeld met de verkoper en de deal is gesloten.

Woensdag fiets ik er naar toe. De collega’s verklaren me voor gek want het regent pijpenstelen. Maar zodra ik de fiets aanraak wordt het mooi weer. Een heerlijk tochtje met zo nu en dan een zonnestraaltje en prachtige paden vol met "rood met witte stippen" paddenstoelen. Om kwart over vier ben ik in Roden. Mijn fiets wordt natuurlijk uitgebreid geïnspecteerd en bewonderd. Met de buit in de fiets ga ik richting Burdaard. Een hele snelle rit via het Van Starkenborg kanaal en de Trekweg naar Dokkum. Om 18:15 ben ik weer thuis.

De pedalen heb ik nu een aantal dagen in de fiets zitten. De trapas moest wel een stukje naar voren. Spd pedalen zitten boven op de trap-as maar de speedplay pedalen zitten op/in de as. Nieuwe schoenen zitten natuurlijk niet meteen lekker want ik ben ze niet gewend... Maar nu na een aantal ritjes begin ik enthousiast te worden.

Het inklikken duurt in het begin even wat langer maar dat went snel. Door de hoge bewegingsvrijheid is het uitklikken ook even zoeken maar ook dat went snel. De kracht overbrenging op de trappers voelt meteen heel goed en direct. De harde zool werkt inderdaad heel goed. Het dove gevoel in mijn voeten komt wel, maar lang niet zo heftig als eerst. De pedaalvrijheid is heel groot. Tijdens het fietsen kun je steeds de stand van je voeten wisselen. Dit heeft wel als nadeel dat ik in het begin een aantal keer de zijkanten aantik van de voetgaten en de schoenen wat beschadig....
De buckle waar alle fabrikanten hoog van opgeven omdat de schoen heel snel en precies is in te stellen, is voor een Quest rijder een ramp. Er komt zeker anderhalve centimeter bij de breedte van de schoen. En elke keer als je moet flinstonen moet je je voet voorzichtig door het flinstone gat steken omdat je anders het gat met je buckle ramt.....

Het lopen op de schoenen valt echt heel erg tegen. Ik voel me net een eend met zwemvliezen. Of dat went is nog even afwachten. Misschien moet ik maar een paar goedkope waterschoentjes in mijn fiets gooien. Het is inderdaad zo dat je weinig loopt. Maar je moet wel naar je fiets toe lopen en op het werk naar de douche lopen. Nu trek ik de schoenen zo snel mogelijk uit en loop op sokken verder…. Voorlopig heb ik spierpijn in mijn kuiten van het piepkleine stukje dat ik af moet leggen....

In tien weken heb ik nu 4000 kilometer gefietst. Nog 1000 kilometer en ik ben een ervaren Velomobilist….. Maar de laatste 1000 km gaan nu wel op flitsende schoenen die ook nog heel zijn en waarin mijn voeten niet meer zo koud worden.

Mevrouw De Vries,

Vandaag was het bar slecht weer met het ritje naar huis. In het binnenland waait het dan maar windkracht 6, hier aan de kust kan de wind tot stormachtig aanwakkeren. De collega’s staan een beetje kleumerig in de uitgang van de fietsenkelder naar de regen te kijken. Ik kom langs fietsen, toeter twee keer en jaloers kijken ze naar mijn comfortabele fiets met regen kleedje. Het eerste gedeelte tegen de wind in gaat geweldig. Het valt op dat je met de fiets tegen de wind niet eens heel veel langzamer gaat. Pas met harde zijwind gaat de snelheid eruit. Ik zwabber dan over de weg als zwiebertje, maar het gaat goed.

Ik geniet van mijn lekkere warme fietsje en het feit dat de regen me niet kan deren. Ik heb mijn ipod in en stoemp lekker op de maat van de muziek tegen de wind. Het stuk Hijum Bartlehiem heb ik echt voor de wind en de snelheid loopt lekker op. Vanaf Bartlehiem heb ik echter zijwind. Ik zie een grote zwarte wolk met een nood gang op me af komen. En behalve regen valt er ook hagel uit. De snelheid laat ik terugzakken en toch voel ik dat de voorwielen moeite hebben om grip te houden.

In de verte komt een vrachtwagen aanrijden en ik besluit de eerste de beste inham maar even te nemen en de fiets stil te zetten met de neus in de wind. Gelukkig zit ik net achter een boswal als de vrachtwagen passeert. De bui gaat nu flink los en ik ben blij dat ik stil sta. Ondertussen zit ik lekker te dreunen op de maat van de muziek terwijl mijn bril en mijn vizier beslaan. Nou ja, ik wacht wel even. Als ik de weg weer wil op draaien zie ik dat er een auto achter me zit. Ik heb geen haast dus ik wacht wel even tot die auto ook gepasseerd is. In plaats van dat de auto me passeert komt hij naast me staan. De man die naast zijn vrouw zit steekt zijn duim op. Oke? Dan gaat het raam open en ik hoor hem wat zeggen.

Snel mijn ipod uit. Waar is dat ding? Mijn bril is beslagen mijn vizier is beslagen. De oordopjes zitten onder mijn muts en het regenkleedje zit op de fiets. Shit de doppen eruit trekken lukt niet. Waar is mijn Ipod. Ik duik in de fiets en als ik terugkom heb ik hem eindelijk te pakken. Door mijn handschoenen druk ik dan ook nog drie keer mis. Maar ik heb hem uit. De vrouw vraagt: “Ken je Henk Baas ook?” Ik zeg “Nee, die ken ik niet, ik ben Marcel Prins”. “Ohhhh!” Zeg de vrouw. “Must em de groeten doen van Mevrouw De Vries”. Na dit verwarrende tafereel rijden ze weer door. De hele terugweg zit ik na te grinniken dit is toch wel weer geweldig…. Dus Henk de groeten van Mevrouw De Vries….

Radio opnames Noardewyn II

Zoals beloofd het filmpje op YouTube van de radio opnames. Doede Veeman begeleidt door RemoliNo met het nummer Krisis van de nieuwe CD "It is in spul".

Noardewyn

Gisteravond kreeg ik een mailtje van http://www.doede.veeman.nl/ met het programma voor de radio opnames vandaag voor het programma Noardewyn van Omrop Fryslân. Vanochtend vroeg op pad en het lijkt wel het herfst treffen. Ik kom vandaag zo maar drie ligfietsen tegen. Een trike, een high racer en een low racer. Komt het dan toch nog goed met die rare ligfiets? Bij iedereen toeter ik blij, ha lotgenoot!, maar ik heb teveel haast om te blijven hangen.

Vanochtend op het werk het alarm van mijn horloge gezet op 11:45 en lekker aan het werk gegaan. Om half een kijk ik op mijn horloge en ik schrik me helemaal wild. Het alarm moet je niet alleen op de tijd zetten, je moet het ook aanzetten. Snel in de fiets gesprongen en naar de studio gereden van Omrop Fryslân. De studio zit op een industrie terrein en ik moet dwars door de stad. Niet echt heel handig in de Quest maar het lukt.

In de studio ben ik nog op tijd om te sound checken. Daarna krijgen we een heerlijke lunch voorgeschoteld. In de haast ben ik mijn brood trommel vergeten dus dit eten is heel welkom. Na de lunch gaan we op weg naar de studio.

Voor en tussen de nummers hebben we nog wat tijd om ingespeeld te raken. De live nummers spelen we lekker. De filmpjes komen binnenkort op Youtube, dan moet ik maar even doorlinken. Doede vertelt van zijn nieuwe cd "It is een spul". Dit is een uitspraak van zijn moeder. En deze uitspraak kan je altijd toepassen op van alles wat in de wereld gebeurt. De liedjes van Doede beschrijven de toestanden in de wereld dus de titel is helemaal goed gekozen. De presentator vindt Doede zijn cd een beetje zwaar op de hand. Maar je moet juist de humor van zijn nummers zien om ze te waarderen!! Zelf speel ik wel redelijk, het kan altijd beter natuurlijk, maar we zitten wel lekker te genieten...

Na de opnames haast iedereen zich weer naar zijn werk. Ik pak de Quest in en race terug. Best een lange dag van 6:15 uur weg en 18:15 thuis, maar zo compenseer ik de studio tijd nog een beetje. Het is toch heerlijk dat ik de Quest kan gebruiken om al mijn spullen te vervoeren. Voor dat ik de Quest had, moest ik altijd op een stadsfiets, of ik ging met de auto, anders kon de viool niet mee. Het is heel leuk dat ik de Quest nu kan gebruiken zoals je een auto gebruikt…..

Lijden

Wat een prachtig woord lijden. En dan bedoel ik niet het lijden door een enge ziekte of het verliezen van een geliefde. Nee, het ouderwets lijden om iets te bereiken, dat lijden, is zwaar ondergewaardeerd. Tegenwoordig wil iedereen gelukkig zijn en rijk natuurlijk maar wel gemakkelijk. Waar zijn de zelf kastijdende monniken gebleven. De mensen die zichzelf vrijwillig elk pleziertje ontzeggen. De bedevaartganger? De fakirs die vrijwillig op een spijkerbed gaat liggen. De violisten die van kinds af aan onder de kast in de trap naar boven wordt opgesloten om toonladders te oefenen.

Tegenwoordig moet je geëlektrificeerd zijn, dan doe je het goed. Als je muziek wilt maken dan koop je een keyboard. Je drukt op een knopje en je hebt een orkest. Geen muzikant op een podium die met veel doorzetten en zwoegen muziek zich eigen heeft gemaakt maar een DJ. Een elektrische auto, een elektrische fiets, een elektrische sloep, dat zijn toverwoorden van gemak. Vooral niet moe worden is het devies. De elektrische fietsen zijn niet aan te slepen. Zelfs in een ontwerp als de Quest willen de mensen het liefst zien dat er een zware motor in zit. Want zo hard gaan, dat moet toch vooral moeiteloos gaan. Het zweet, de beloning van lijden is ook al in de ban gedaan. Liters deodorant komt er aan te pas om te verhullen dat we bestemd zijn om “In het zweet uws aanschijns zult gij brood eten…”.

Gisteren zat ik in de fiets en de benen voelde als "harde buiken van een vrouw die baren moet". Als ik iets te hard zou willen dan zou er een geweldige kramp aanval in de bovenbenen schieten. Meestal kan ik het wel opvangen met snel draaien en weinig kracht. Maar zelfs dat wilden mijn benen niet meer. Voorzichtig naar huis gepaddeld en zo nu en dan de benen stil gehouden. Gisteravond heel vroeg naar bed en een extra bordje eiwitten naar binnen geslagen. Vanochtend stapte ik voorzichtig uit bed. Hoe zijn de benen? Ga ik vandaag met de auto… ?

De eerste indruk was goed, dus toch in de fiets geklommen. Wat een euforie, de benen werken weer! En er zit kracht in. Na elke bocht kan ik waanzinnig aanzetten om al mijn versnellingen vlot te doorlopen. De hele vrijdag, het kantoor is uitgestorven, kan ik heerlijk doorwerken. Vandaag al mijn zelf opgelegde doelen gehaald. Naar huis rijd ik niet, maar ik zweef over de weg. De beloning na het lijden, dat is waarvoor je het doet. Het geeft een goed gevoel om op eigen kracht overal te kunnen komen waar een auto voor bedoeld is. Conditie ligt op straat, je hoeft alleen maar op weg te gaan.

Dat heerlijke gevoel dat gun je toch iedereen? Maar ja, hoe breng je dit deze boodschap? Apple weet hun producten geweldig te stylen en te verkopen. Misschien moet ik de marketing boys van Apple eens vragen hoe je zoiets aanpakt...


..