Wat ben ik toch een geweldige sportman enne ook zo geweldig in conditie. De afgelopen week heb ik weer gemerkt wat dat waard is. In de tuin moest een steiger worden gemaakt. In twee dagen heb ik negen pallets gemaakt. Deze deelbare stukken moet ik bij de waterkant aan elkaar leggen. Zo is de steiger snel demontabel als er onderhoud moet worden uitgevoerd. Om de delen te plaatsen moest de aarde bij de waterkant worden afgegraven en afgevoerd. We wonen op de klei, en dat schijnt heel vruchtbaar te zijn maar je moet er dus geen schep in zetten. Als ik alleen al naar een schep kijk, krijg ik spontaan blaren….
Maar goed, de herfstvakantie was ervoor gepland dus aan het werk. Wat krijg je toch een respect voor mensen die dag en nacht aan het straten zijn of timmerlui die dag in dag uit met hout aan het slepen zijn. Die mensen hebben een kracht om het meest zware werk op hun gemakkie uit te voeren. Dan ook nog niet te zweten en “gewoon” toe te kunnen met een paar boterhammen in een trommeltje. Na een paar dagen was ik echt geradbraakt. Ik kon nauwelijks meer lopen. Mijn handen deden zeer van alle splinters, en mijn knieën waren blauw en pijnlijk. Klei afgraven klinkt gemakkelijk maar in de praktijk is het dus. Klei lossteken, op de knieën de brokken klei verzamelen om in de kruiwagen te mikken. Kruiwagen legen en daar gaan we nog een keer. Dat kruien is hardstikke vermoeiend! Dineke wil wel helpen, ah dat komt goed uit ik weet wel een klusje. Als ik beloof om de kruiwagen niet te vol te doen dan wil ze wel lopen. Dat is dus geregeld...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten